แก่ลงทุกปี แต่ชีวิตล้มเหลวสุด ๆ ตอนนี้ก็กำลังอยู่ในงานแต่งของคนที่แอบรักอีก ถ้ามีโอกาสได้กลับไปอีกครั้ง เขาจะทำให้ชีวิตตัวเองดีขึ้นได้ไหมนะ
ชาย-ชาย,รัก,ข้ามเวลา,ไทย,แฟนตาซี,แก้แค้น,mpreg,ย้อนเวลา,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ 4
แม้จะถูกลอตเตอรี่จนมีเงินจำนวนมาก ความฝันก็ยังใช้ชีวิตตามปกติ โดยยังไม่ได้บอกเรื่องถูกลอตเตอรี่ให้ยายรู้ ยายนวลที่เห็นว่ารางวัลที่หนึ่งเป็นเลขที่เขาฝากซื้อก็หัวเสียใหญ่เลย ที่ตนหาซื้อไม่ได้ บ่นให้ความฝันฟังทุกวัน ตอนนี้ร่างโปร่งก็ย้อนเวลามาได้อาทิตย์กว่าแล้ว ซึ่งวันนี้เป็นวันอาทิตย์ร่างโปร่งไม่ทำงานจึงจะพายายไปกินข้าวนอกบ้าน และจะบอกเรื่องเงินรางวัลให้รู้
“ยายเสียดายจริง ๆ ฝัน หาซื้อเลขเด็ดของแกไม่ได้ ไม่งั้นเราสองคนสบายไปละ” ตลอดหลายวันมานี้ ยายนวลพูดแบบเดิมทุกครั้งที่เห็นหน้าหลานชาย
“ยาย!! ยายพูดแบบนี้กับฝันหลายวันแล้วนะ ไม่เบื่อบ้างเหรอ” ร่างโปร่งรู้สึกตลกกับท่าทีของยายมาก ๆ
“ก็ยายเสียดายนี่หว่า” ยายนวลทำหน้าเซ็งชัดเจน ความฝันหัวเราะจนตัวงอ เลยโดนฝ่ามืออรหันไปหนึ่งปาบ
“เดี๋ยวเถอะมาหัวเราะยาย แล้วแกไม่เจ็บใจบ้างเลยหรือไง” หญิงชราถามหลานชายที่ยังมีท่าทีสบาย ๆ อยู่ได้
“งั้นวันนี้เราไปกินชาบูย้อมใจกัน” ร่างโปร่งไม่ตอบคำถาม แต่เลือกชวนผู้เป็นยายไปทานข้าวนอกบ้านแทน
“ไม่ไปหรอกสิ้นเปลือง รางวัลที่หนึ่งก็หาไม่เจอ ไม่มีอารมณ์ไปเสียเงินหรอก” ยายนวลปฏิเสธโดยไม่คิด
“เอาน่ายาย ฝันพอมีเงินเก็บอยู่ เราไม่ได้ไปกินข้าวนอกบ้านกันนานแล้วนะ ไปนะยาย” ความฝันเข้าไปกอดยายอย่างออดอ้อน จนหญิงชราย้อมใจอ่อนและพยักหน้าตกลง
“เดี๋ยวยายขอไปแต่ตัวก่อน” แล้วเธอก็เดินหายกลับเข้าไปในห้องและกลับออกมาพร้อมชุดตัวเก่ง
✣✣✣✣
❃
ความฝันพายายมาที่ห้างใกล้ ๆ โดยเรียกรถผ่านแอปให้ไปรับที่บ้าน ซึ่งแน่นอนว่าการกระทำที่สิ้นเปลืองเช่นนี้ต้องได้รับสายตามองแรงจากยายสุดที่รัก แต่ร่างโปร่งก็แก้ตัวไปว่านาน ๆ ครั้ง ไม่เป็นไรหรอก หญิงชราจึงยอมโอนอ่อนให้หลาน
ความฝันพายายไปยังร้านชาบูแบบบุฟเฟ่ที่เคยเห็นผ่านฟีดโซเชียลบ่อย ๆ ร้านนี้ไม่จำกัดเวลาด้วย ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ร่างโปร่งและยายจึงต้องไม่เสียเวลารอโต๊ะว่าง ทั้งสองคนเดินตามพนักงานไปนั่งที่โต๊ะและเริ่มลุกไปตักอาหาร พอทานไปได้สักพักความฝันก็ตัดสินใจบอกยายเรื่องลอตเตอรี่
“ความจริงฝันมีเรื่องอยากจะบอกยายด้วยแหละ” ร่างโปร่งเอากระบวยตักเนื้อวัวสไลด์ใส่ถ้วยให้ยายที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“อะไรล่ะ ฝัน” หญิงทำหน้าสงสัย
“จริง ๆ แล้วฝันซื้อลอตเตอรี่เลขนั้นไว้ด้วย” ร่างโปร่งสารภาพกับผู้เป็นยาย
“ห๊ะ!!!” ยายนวลร้องออกมาเสียงดัง จนคนในร้านหันมามอง ความฝันเอานิ้วชี้ป้องปากให้ผู้เป็นยายเงียบ ๆ และหันไปก้มหัวขอโทษลูกค้าโต๊ะอื่น
“เบา ๆ สิยาย” ร่างโปร่งหันมาบอกยายนวล
“แล้วแกไปซื้อมาได้ยังไงฝัน” หญิงชราถามด้วยสีหน้าที่ยังตกใจ
“ซื้อผ่านเว็บอ่ะยาย” ร่างโปร่งตอบไปตามตรง หญิงชราพยักหน้าเข้าใจ
“แล้วตอนนี้ฝันเอาเงินไว้ที่ไหน” เธอถามต่อ
“อยู่ในบัญชีเนี่ยแหละ มากินข้าวกันให้เสร็จก่อนดีกว่า” ร่างโปร่งตัดบท และตักอาหารใส่ถ้วยให้ยาย
“เขยิบไปหน่อย” เสียงดุดังขึ้นข้าง ๆ เขา ความฝันหันไปมองตามต้นเสียง ก็พบกับสีหน้านิ่ง ๆ ของอคินจ้องมายังตัวเอง ข้าง ๆ ร่างสูงก็มีกวินกับมิลตรายืนส่งยิ้มมาให้เขา
“คิง วิน มิน มาได้อ่ะ” ร่างโปร่งถามอย่างตกใจ เขาคาดไม่ถึงเลยว่าจะเจอทั้งสามคนที่นี่
“ขับรถมา” ร่างสูงตอบสั้น ๆ แล้วผลักความฝันให้ชิดด้านในและนั่งลงข้าง ๆ ร่างโปร่ง
“เดี๋ยวเถอะคิง ให้เขาเชิญนั่งก่อนไหม ไม่ใช่ถือวิสาสะไปนั่งเองแบบนี้” มิลตราต่อว่าเพื่อนสมัยเด็กอย่างเหลืออด แก้มป่อง ๆ ของหญิงสาวแดงเป็นลูกมะเขือเทศ กวินที่มองอยู่ก็ยิ้มด้วยความเอ็นดู ร่างโปร่งที่เห็นสายตาที่กวินใช้มองหญิงสาวก็รู้สึกโหวงในใจลึก ๆ
“ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่เป็นไร เป็นเพื่อนของฝันเหรอ” หญิงชราห้ามการทะเลาะด้วยเสียงใจดี
“ใช่ค่ะ หนูมินนะคะ” มิลตราแนะนำตัวอย่างนอบน้อม
“ผมกวินครับ”
“คิง” ร่างสูงพูดอย่างห้วน ๆ จนเพื่อนที่มาด้วยกันอีกสองคนส่งสายตาเขียวปั๊ดมาให้ สุดท้าย อคินเลยเติมหางเสียงให้ด้วย “ครับ”
“ยายนวลนะจ๊ะ เป็นยายของความฝัน เราสามคนมานั่งทานด้วยกันกับพวกเราสิ” หญิงชราแนะนำตัวว่าเกี่ยวข้องอย่างไรกับร่างโปร่ง และเอ่ยช่วยผู้มาใหม่อีกสามคนให้นั่งร่วมโต๊ะ ถึงหนึ่งในสามจะนั่งลงแล้วก็เถอะ
“ขอบคุณครับ/ค่ะ” มิลตราไปนั่งฝั่งของหญิงชรา กวินเดินไปหยิบจานกับตักอาหารและกลับมานั่งข้าง ๆ หญิงสาว โดยกวินหยิบจานมาแค่ของตัวเองและมิลตราเท่านั้น ไม่ได้หยิบมาให้คนหน้ายักษ์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ความฝัน เพราะรู้สึกหมั่นไส้
“คิง ไม่ไปหยิบจานกับช้อนบ้างเหรอ” ร่างโปร่งถามคนที่เอาแต่เล่นมือถือตั้งแต่มานั่ง
“กูกินจานเดียวกับมึงก็ได้” อีกฝ่ายตอบอย่างไม่ยี่หระ
“ได้ยังไงละ คิง ไปหยิบจานของตัวเองสิ เราจะออกไปตักเนื้อเพิ่มด้วย” ร่างโปร่งเริ่มหัวเสียกับอีกฝ่ายนิด ๆ ละ
ร่างสูงถอนหายใจเหมือนรำคาญเต็มทน แล้วก็ลุกไปหยิบจานกับช้อนและตะเกียบของตัวเอง แต่ยังไม่ยอมกลับไปนั่งที่โต๊ะ กลับมาเดินตามความฝันตักอาหาร พอกลับมานั่งที่โต๊ะก็ต้องให้ร่างโปร่งนั่งด้านในส่วนตัวเองจะนั่งอยู่ด้านนอก และทุกครั้งที่ความฝันออกไปตักอาหารเพิ่ม ร่างสูงก็จะเดินตามเป็นเจ้ากรรมนายเวรทุกครั้ง โดยไม่ยอมตักอาหารของตัวเองไปเลยสักอย่าง เอาแต่ไปแย่งร่างโปร่งกิน ความฝันมองไปที่กวินและมินตราเพื่อความช่วยเหลือ ซึ่งทั้งสองคนก็ได้แต่ทำสีหน้าขอโทษเขา เพราะไม่รู้จะทำยังไงกับอคินแล้ว ยังดีที่กวินกับมิลตรายังเดินไปตักอาหารด้วยตัวเองไม่ได้แค่เดินตามเป็นเงาอาฆาตเหมือนคนบางคน ส่วนยายเขาไม่อยากให้ยายเดินเยอะ จึงตักไปให้ยายด้วย อย่างน้อยก็ยังดีที่เงาอาฆาตคนนี้ช่วยเขาถือจานใส่อาหารแหละนะ ยิ่งคิดเรื่องของคนหน้ายักษ์ร่างโปร่งก็ยิ่งเหนื่อยใจ
“วินกับมิน ถูกรุ่นพี่เลือกให้เป็นดาวเดือนคณะนะ เห็นยัง” ร่างโปร่งถามทั้งสองคนเรื่องประกวดดาวเดือนที่จะจัดขึ้นเดือนหน้า พลางตักอาหารใส่ถ้วยให้ยายไปด้วย
“เห็นแล้วละ แต่เราไม่อยากเป็นเลย ยุ่งยาก” กวินพูดอย่างเซ็ง ๆ
“เอาน่าถือว่าช่วยงานคณะนะ” ความฝันปลอบอีกฝ่าย
“ให้หน้าหล่อ ๆ นี่ได้ใช้ประโยชน์บ้างสิ” หญิงสาวลูบไปตามใบหน้าของชายหนุ่มอย่างหยอกล้อ
“คนหล่อในคณะเรามีเยอะแยะ ไม่ต้องเป็นเราก็ได้เหอะ” กวินดึงมือของมิลตราออกจากหน้า
“วินก็ลงประกวดให้พวกรุ่นพี่เขาหน่อยเถอะลูก เกิดมาหล่อแบบนี้ต้องใช้ให้คุ้มนะ” ยายนวลพูดโน้มน้าว
“แต่วิน หล่อมากจริง ๆ นะ เหมาะแล้วที่จะเป็นเดือน” ความฝันกล่าวชมและส่งสายตาหวานไปให้ว่าตัวเองคิดเช่นนั้นจริง ๆ
“กูก็ลงประกวดเหมือนกันนะ” จู่ ๆ คนที่นั่งข้าง ๆ ร่างโปร่งก็พูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“เหรอ ดีใจด้วยนะ” ความฝันแสร้งทำท่าแปลกใจ ก็เขารู้ว่าคนข้าง ๆ จะได้เป็นได้เป็นเดือนมหาลัยอยู่นี่นา
“มึงนี่แม่ง!” ร่างสูงคงไม่พอใจกับคำยินดีของร่างโปร่งเท่าไหร่ จึงคีบแย่งหมูจากถ้วยของความฝันไปเคี้ยวระบายอารมณ์
“แล้ว คิดเรื่องโชว์ความสามารถไว้รึยัง” ร่างโปร่งถาม ถึงจะรู้อยู่แล้วเพราะย้อนอดีตมาก็เถอะ
“เดี๋ยวค่อยไปคุยกับพี่ ๆ อีกที” กวินตอบ
“เราด้วย” มิลตราเสริม
“แล้วคิงล่ะ รอไปคุยกับรุ่นพี่เหมือนกันเหรอ” ร่างโปร่งหันไปถามคนข้าง ๆ บ้าง
“เออ!” อีกฝ่ายกระแทกเสียงและชักสีหน้าใส่
พอทุกคนทานอาหารบนโต๊ะหมดแล้ว ความฝันจึงเรียกพนักงานให้มาเช็กบิล พอพนักงานมาถึงโต๊ะของพวกเขา อคินที่นั่งเงียบมาตลอดก็ส่งบัตรเครดิตสีดำสนิทไปให้พนักงานคนนั้นโดยไม่บอกกล่าวกับใครเลย
“เดี๋ยวเราเอาเงินคืนให้นะคิง” ความฝันบอกกับร่างสูง อีกฝ่ายเพียงปรายสายตามองเขาและหันไปทางอื่น พอพนักงานเอาบัตรมาคืนก็เดินออกจากร้านโดยไม่รอใคร ความฝันเดินจูงมือยายออกไปนอกร้าน เห็นว่าร่างสูงที่เดินออกมาก่อนยืนกอดอกตีหน้านิ่งอยู่ด้านหน้า
“นี่เงิน ส่วนของเรากับยายนะคิง” ร่างโปร่งยื่นเงินส่งให้คนตัวสูง แต่อีกคนไม่ยอมรับเงินไปและยังพูดมาอีกว่า
“เก็บเงินมึงไว้แด*ขนมเหอะ มึงกับยายกูเลี้ยงได้” แล้วอคินก็หันหนีไปอีกทาง
“งั้นก็ขอบคุณที่เลี้ยงนะ” ถึงไม่สนิทกัน แต่ความฝันก็รู้จักร่างสูงอยู่พอสมควร รู้ว่าถ้ายิ่งเซ้าซี้อีกฝ่ายก็จะยิ่งโกรธ เพราะเคยเห็นอคินด่าผู้หญิงที่มาตามติดแบบไม่ไว้หน้ามาแล้ว แค่คิดก็สยองล่ะ
“ฝันจะพายายกลับบ้านเลยไหม” มิลตราเข้ามาถาม
“ยังหรอก เราว่าจะพายายไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ด้วยน่ะ” ร่างโปร่งตอบหญิงสาว
“ไม่ต้องหรอกฝัน สิ้นเปลืองเปล่า ๆ” หญิงชรารีบปฏิเสธหลานชาย
“ฝันอยากซื้อให้ยาย ไม่ต้องห่วงหรอก” ความฝันส่งยิ้มอ่อนโยนให้ผู้เป็นยาย
“พอดีเลยค่ะ เดี๋ยวมินช่วยคุณยายเลือกเองนะคะ รับรองว่าคุณยายจะต้องสวยเริศที่สุดแน่นอนค่ะ” หญิงสาวเข้าไปกอดแขนยายนวลอย่างสนิทสนม แล้วพาเดินขึ้นไปที่โซนเสื้อผ้าที่อยู่ชั้นบน โดยมีความฝันกับร่างสูงอีกสองคนเดินตามไปอย่างเงียบ ๆ
มิลตราช่วยยายของความฝันเลือกเสื้อผ้า หญิงสาวให้ยายนวลลองชุดนั้นชุดนี้ จนได้เสื้อผ้าใหม่มาหลายตัว ความสดใสของมิลตราทำให้หญิงชรารู้สึกเอ็นดูเธอไม่น้อย ความฝันจึงเอาเสื้อผ้าของยายทั้งหมดไปคิดเงิน แต่เดินไปที่เคาน์เตอร์ก็โดนคนหน้ายักษ์แย่งจ่ายเงินไปซะก่อน ร่างสูงยื่นบัตรสีดำสนิทใบเดิมไปให้พนักงาน พนักงานคนนั้นรับบัตรไปและเอาเสื้อผ้าไปจัดใส่ถุงอย่างรวดเร็ว อคินรับถุงเสื้อผ้าและแบลคการ์ดคืนจากพนักงาน
“คิง ไม่ต้องจ่ายค่าเสื้อผ้าให้เราก็ได้ ให้เราจ่ายเองเถอะ” ความฝันพูดอย่างเกรงใจ
ร่างสูงปรายสายตามามองความฝันโดยไม่พูดอะไรเช่นเคย
“กลับกันเถอะ เดี๋ยวกูไปส่งมึงกับยายเอง” ว่าจบอคินก็เดินถือถุงเสื้อผ้าเดินออกไป
✣✣✣✣
❃
ร่างโปร่งจึงต้องจำใจพายายเดินตามร่างสูงไปที่ลานจอดรถ อคินเอาถุงเสื้อผ้าใส่ไว้ที่กระโปรงหลังรถ และยืนรอให้ร่างโปร่งและยายเดินไปหา
“งั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ ไว้เจอกันใหม่นะคะคุณยาย” มิลตรากล่าวลาหญิงชรา
“กลับดี ๆ นะจ๊ะ” ยายนวลยิ้มตอบอย่างใจดี
“งั้นเราสองคนไปก่อนนะฝัน กูไปแล้วนะ” กวินบอกกับความฝัน และหันไปพูดกับเพื่อนสนิท แล้วก็แยกตัวไปกับมิลตรา
“มึงมานั่งหน้า มาคอยบอกทางกู” อคินบอกกับร่างโปร่งและตัวเองก็ไปนั่งที่คนขับ
ความฝันเปิดประตูเบาะหลังให้ยายเข้าไปนั่ง และตัวเองก็ไปนั่งข้างคนขับ ร่างสูงที่เห็นว่าทุกคนนั่งประจำที่เรียบร้อยแล้วก็สตาร์ทรถขับออกจากห้าง
✣✣✣✣
❃
ในรถมีแค่เสียงของร่างโปร่งที่คอยบอกทางกับคนขับที่ตีหน้านิ่งกับเสียงแอร์ในรถเท่านั้น บ้านของร่างโปร่งไม่ได้อยู่ห่างจากห้างมากนัก ร่างสูงขับรถไม่นานก็ถึงที่หมาย ร่างสูงลงจากรถ และไปเปิดประตูเบาะหลังให้หญิงชราด้วย
“ขอบคุณจ้ะ” ยายนวลลงจากรถและพูดขอบคุณเพื่อนของหลาน
ร่างสูงพยักหน้ารับเล็กน้อยและก็ไปเอาข้าวของออกจากเบาะหลัง ความฝันเดินเข้าไปรองรับถุงใส่เสื้อผ้าจากร่างสูง
“ขอบคุณคิงมากเลยนะที่มาส่งน่ะ เอาถุงเสื้อผ้าสิเดี๋ยวเราถือเอง” ความฝันรับถุงกระดาษมาจากร่างสูงมาถือเอง
อคินมองไปยังบ้านของร่างโปร่งอยู่ครู่หนึ่ง และหันไปมองซอยที่ตัวเองขับรถเข้ามา
“ซอยเปลี่ยว เย็นแล้วก็รีบล็อกประตูบ้านด้วย เข้าใจไหม” ร่างสูงบอกกับความฝันด้วยท่าทีจริงจัง
“อืม” ร่างโปร่งพยักหน้า อีกสักพักเขาคงพายายย้ายออกแล้วละเรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาแล้ว
“แล้วเมมเบอร์กูรึยัง” ร่างสูงถาม ความฝันหน้าซีดขึ้นมาทันทีเขาลืมเรื่องนี้ไปซะสนิท
“เอ่อ คือ” ร่างโปร่งอึกอัก
“ยัง” อคินได้ข้อสรุป
“เอาโทรศัพท์มานี่” ร่างสูงแบมือขอโทรศัพท์
ความฝันล้วงกระเป๋ากางเกงและส่งโทรศัพท์ให้อคินโดยไม่ขัดขืน ร่างสูงเอามือถือของร่างโปร่งไปเมมเบอร์ตัวเอง และบันทึกชื่อเรียกเข้าไว้ว่า
[My King]
แล้วก็มองผลงานตัวเองด้วยความชอบใจ และส่งมือถือคืนให้กับร่างโปร่ง
“มึงพายายเข้าบ้านได้ละ พรุ่งนี้มีเรียนใช่ไหมเดี๋ยวกูมารับ” อคินตัดสินใจเองอย่างเสร็จสับ
“ห้ะ!! ไม่ต้อง” ความฝันร้องออกมาเสียงดัง และตอนปฏิเสธร่างสูงในทันที
“เข้าบ้านได้แล้วความฝัน และพรุ่งนี้กูจะรับมึงไปม.” ร่างสูงยังยืนยันคำเดิมด้วยเสียงที่เข้มขึ้น
ร่างโปร่งจึงพายายเข้าบ้านอย่างทำอะไรไม่ได้ ร่างสูงที่เห็นว่าทั้งสองกลับเข้าบ้านอย่างปลอดภัยแล้วก็กลับขึ้นรถและขับออกไปอย่างอารมณ์ดี
.
.
.
TBC.
