แก่ลงทุกปี แต่ชีวิตล้มเหลวสุด ๆ ตอนนี้ก็กำลังอยู่ในงานแต่งของคนที่แอบรักอีก ถ้ามีโอกาสได้กลับไปอีกครั้ง เขาจะทำให้ชีวิตตัวเองดีขึ้นได้ไหมนะ
ชาย-ชาย,รัก,ข้ามเวลา,ไทย,แฟนตาซี,แก้แค้น,mpreg,ย้อนเวลา,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ 10
ยายนวลชงกาแฟและส่งไปให้อคินที่นั่งรออยู่ ร่างสูงรับแก้วกาแฟจากมือของเธอ
“ขอบคุณครับ”
“แล้วไปไง มาไงจ๊ะ เราถึงออกมาจากห้องของหลานยายได้” หญิงชราถามเรื่องที่เกิดขึ้น
“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมมาส่งฝันที่บ้านมันดึกมากแล้ว ผมไม่อยากขับรถกลับ เลยขอฝันเขานอนที่นี่” ร่างสูงเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ยาย ของร่างโปร่งฟังอย่างคร่าว ๆ
“แค่นอนเหรอจ๊ะ?” ยายนวลทำหน้าแปลกใจ
“คือ ผมเกรงใจยายน่ะครับ ถ้าจะทำอะไรมากกว่านี้” อคินเกาหัวเขิน ๆ
“หึ แหม่ม มารยาทดีจังเลยนะจ๊ะคิงเนี่ย” ยายนวลหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดต่อ
“ถ้าจำเป็นตีหัวแล้วลากเข้าเลยก็ได้จ้ะ ถ้ารอให้หลานยายมันรู้ตัว คงได้แต่งกันตอน 60 แน่”
“แล้วยายนวลไม่ว่า….”
“ไม่หรอกจ้ะ ยายก็อยากให้ฝันเขามีความสุข แค่เรื่องพ่อแม่ก็ทำให้เขาทรมานมากเกินพอแล้ว” หญิงชราทำหน้าเศร้าลงเมื่อพูดถึงลูกสาวและพ่อของหลานชาย
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับยาย เมื่อวานผมไปกับความฝันไปคุยกับผู้หญิงคนนั้นมาแล้ว ถ้าคนพวกนั้นมาวุ่นวายอีกเดี๋ยวผมจะจัดการเอง”
“เอ๊ะ!! เมื่อวานเรากับฝันไปทำอะไรนะ” ยายนวลตกใจที่ได้ยินสิ่งที่อคินพูด ความฝันเนี่ยนะ จะกล้าไปหาแม่ตัวเอง หลานเธอกลัวแม่ตัวเองจะตาย เพราะโดนทำร้ายมาตลอด แค่เจอก็ตัวสั่นแล้ว
“ฝันเขาไม่ได้บอกยายเรื่องนี้ไว้ก่อนเลยเหรอครับ” ร่างสูงเอ่ยถาม
“ไม่จ้ะ ยายไม่คิดว่าเขาจะกล้าไปเจอแม่ด้วยซ้ำ” ยายนวลส่ายหัว
อคินหายใจออกแรง ๆ นี่กะจะไปเจ็บตัวโดยไม่ให้ใครรู้จริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย ไอ้เด็กดื้อ
แล้วร่างสูงก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้หญิงชราฟัง ยายนวลตกใจที่เขาเอาตัวเขาไปรับน้ำร้อนแทนร่างโปร่ง กล่าวขอโทษเขาเป็นการใหญ่ จนเขาต้องยืนยันว่าตนเองไม่เป็นอะไรจริง ๆ เธอจึงมีสีหน้าดีขึ้น
“ยายขอบคุณคิงมาก ๆนะ ที่ปกป้องหลานยายเอาไว้” ยายนวลทำท่าจะยกมือไหว้ขอบคุณอีกฝ่าย ร่างสูงจึงรีบห้ามเอาไว้
“ไม่ต้องหรอกครับยาย ยังไงผมก็ไม่ยอมให้ฝันเป็นอะไรไปหรอกครับ” อคินพูดด้วยแววตาที่จริงจัง
“ว่าแต่ ยายโอเคไหมครับ เรื่องที่ความฝันเขาจะตัดขาดกับแม่ และก็ไม่อยากให้ยายไปยุ่งเกี่ยวอีก” ร่างสูงถามหญิงชรา ยายนวลถอนหายใจออกอย่างหนักใจ
“ที่ผ่านมาตอนที่ฝันเขาโดนแม่ทำร้าย ยายก็ไม่เคยช่วยอะไรเขาได้เลย จะมีสิทธิ์ไปค้านอะไรความคิดเขา แต่แม่ของความฝันก็เป็นลูกสาวยาย จะดีจะชั่วยังไง ยายก็คง…..” ยายนวลเงียบไป
“ครับ ผมเข้าใจ” อคินพยักหน้าเข้าใจ
“แต่ผมก็บอกกับคนพวกนั้นไปแล้วเหมือนกันครับ ว่าห้ามกลับเข้าในชีวิตความฝันและยายอีก แล้วถ้าคนพวกนั้นจะลองดี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวยาย ยายนวลช่วยทำเป็นไม่รับรู้ทีได้ไหมครับ อย่างน้อยก็เพื่อความฝัน” ถึงจะเข้าใจยายนวลที่เป็นแม่ของผู้หญิงคนนั้นก็ตาม แต่อคินก็ตัดสินใจไปแล้วว่าจะปกป้องความฝัน
“ได้จ้ะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นยายจะเลือกความฝัน” เธอพยักหน้าตกลง
“ขอบคุณรับ” ร่างสูงก้มหัวขอบคุณ
“ทำอะไรกันอยู่เหรอ” ความฝันเดินเข้ามาในครัวพร้อมกับชุดนักศึกษาเอ่ยถามกับยายและร่างสูง
“เสร็จแล้วเหรอ” อคินมองไปที่ร่างโปร่ง
“อืม”
“ไปม.เลยไหม หรือจะกินข้าวก่อน” ร่างสูงถาม
“ไปเลยดีกว่า เดี๋ยวไปหาของกินที่ม.เอา คิงไปรอที่รถเลยก็ได้ เราขอไปเอากระเป๋าก่อน” ว่าจบความฝันก็กลับไปเอากระเป๋าเรียนในห้อง แล้วก็รีบออกไปหาอคินที่รถ
✣✣✣✣
❃
“แล้วคิงจะจัดการกับคนพวกนั้นยังไงเหรอ” ร่างโปร่งถามคนที่กำลังขับรถอยู่
“กูส่งหลักฐานทั้งหมดให้กับMNแล้ว สองคนนั้นจะพ้นสภาพการเป็นพนักงานและขึ้นเป็นแบล็กลิสของราชากรุ๊ป”
“แล้วพวกเขาจะไม่ถูกดำเนินคดีเหรอ” ความฝันรู้สึกแปลกใจ ถ้าถึงกับโกงบริษัทคงไม่โดนแค่นี้
“ไม่ กูบอกให้MN ไม่ดำเนินคดีกับพวกเขา แล้วก็ให้เงินก้อนหนึ่งไปตั้งตัว โดยห้ามมายุ่งกับมึงหรือยายอีก แบบนี้มึงโอเคไหม” ร่างถามกับคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
“เราก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก ก็เราให้คิงจัดการนี่ แต่ทำไมละ ทั้ง ๆ ที่หลักฐานที่เราให้ไป ก็เอาผิดคนพวกนั้นได้แล้วนี่น่า” ร่างโปร่งสงสัย
“เข้าคุกไปไม่กี่ปี เดี๋ยวพวกมันก็ออกราวีมึงกับยายอีก กับคนประเภทนั้น สู้เอาเงินฟาดหัวแล้วขู่ไปดีกว่า” อคินละสายตาจากถนนมาตอบ
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ถ้าพวกนั้นมารังควาน ไว้เราจะจัดการเอง” เดิมที่นี่มันก็ปัญหาของเขาด้วย
“ยังไง” ร่างสูงถามถึงวิธีของความฝัน
“ก็…..” ยังไม่ได้คิด
อคินพ่นลมหายใจออกมา
“ว่าแต่มึงจะบอกเรื่องตัวเองไปคุยกับแม่ให้ยายรู้รึเปล่า” อคินถาม ถึงเขาจะเล่าให้ยายนวลฟังแล้วก็ตาม แต่ก่อนออกมายายของร่างโปร่งขอไม่ให้บอกว่าเธอรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว เพราะคิดว่าความฝันคงไม่อยากให้เธอรู้ เธอก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเช่นกัน
“ไม่ดีกว่า เราไม่อยากให้ยายไม่สบายใจ แค่ผู้หญิงคนนั้นไม่มายุ่งกับเรากับยายอีกก็พอแล้ว แต่คิงให้เงินกับบ้านนั้นไปเท่าไหร่เหรอ เดี๋ยวเราจะใช้คืนให้”
“ไม่ต้องหรอก” อคิน ปฏิเสธ
“บอกมาเถอะ” ร่างโปร่งเซ้าซี้
“ไม่ต้อง กูเป็นคนให้พวกนั้นเอง มึงไม่เกี่ยวสักหน่อย” ร่างสูงยังเอ่ยปฏิเสธ
“ไม่เกี่ยวได้ยังไง นั่นก็เพื่อเรากับยายไม่ใช่เหรอ ให้เราใช้คืนให้เถอะ” ความฝันพูดด้วยความเกรงใจ
“กูบอกว่าไม่เอาไงความฝัน” ร่างสูงเริ่มทำเสียงดุ ความฝันไม่อยากให้อีกคนอารมณ์เสียแต่เช้าเลยยอมเป็นฝ่ายถอย
“แต่อย่างน้อยบอกได้ไหมว่า คิงให้เงินคนพวกนั้นไปเท่าไหร่” ความฝันถามเสียงอ่อน
“ล้านห้า” อคินพูดเสียงเบามาก เหมือนไม่อยากให้ใครได้ยิน
“ห้ะ!!!” ความฝันร้องลั่นรถ
“นี่คิงให้เงินคนพวกนั้นไปขนาดนั้นเลยเหรอ!!!!”
“เสียงดัง” ร่างสูงหันมาดุ
“ทำไมต้องให้ไปเยอะขนาดนั้นด้วย” ร่างโปร่งทำหน้าบูด
“กูกลัวว่าถ้าให้น้อยกว่านี้ เดี๋ยวพวกนั้นจะกลับมาหาเร็วนักน่ะสิ” อคินพูดอย่างปลง ๆ
“ในเมื่อรู้อยู่ว่ายังไงคนพวกนั้นก็กลับมารังควานเรากับยายอยู่ดีถ้าเงินหมด แล้วจะให้ไปขนาดทำไมละ” ความฝันทำเสียงหงุดหงิด
“กูไม่ได้แค่ให้เงินพวกนั้นไปนะฝัน กูให้คำเตือนไปด้วยว่าถ้ามายุ่งกับมึงอีกจะเจออะไรบ้าง อย่างน้อยถ้าพวกมันจะทำอะไรก็ต้องคิดถึงคำพูดกูบ้าง” อคินใช้น้ำเสียงจริงจังบอกกับความฝัน
“เราจะทยอยใช้คืนให้นะ ห้ามปฏิเสธด้วย” ร่างโปร่งชี้หน้า
“แล้วแต่แล้วกัน”
“เย็นนี้ว่างไหม” อคินถามขึ้น
“ก็ว่างสิ” ร่างโปร่งไม่ต้องไปทำพาร์ทไทม์แล้ว
“งั้นไปดูกูซ้อมต่อยมวยด้วย กูจ้องห้องซ้อมไว้แล้ว” อคินมัดมือชก
“ก็ได้” ยังไงเย็นนี้เขาก็ว่างอยู่แล้ว
อคินขับรถมาส่งที่คณะของความฝัน และขับกลับคณะตัวเอง ตอนเย็นก็ขับมารับความฝันและตรงไปที่ห้องซ้อมต่อยมวยที่ตัวเองจ้องไว้
✣✣✣✣
❃
ผ่านมาเป็นเดือนแล้วที่ความฝันย้อนเวลามา วันนี้พวกรุ่นพี่นัดดาวเดือนมาซ้อมใหญ่ก่อนวันจริงที่จะจัดขึ้นพรุ่งนี้ และน่าจะซ้อมกันดึกเลย วันนี้อคินเลยงดซ้อมมวยจะใช้ในการแสดงความสามารถ แต่เจ้าตัวก็ยังลากความฝันมาดูตัวเองซ้อมใหญ่ด้วยอยู่ดี เหมือนที่ลากความฝันไปดูตัวเองซ้อมมวยอยู่ทุกวัน ถามว่าทำไมไม่หนีกลับน่ะเหรอ เพราะโดนขู่น่ะสิ
“ถ้ามึงหนีกูกลับบ้าน กูจะเลิกซ้อมแล้วไปหามึงถึงบ้านเลย” เนี่ย หมอนั้นขู่เขาไว้แบบเนี่ย
เพราะไม่อยากให้พวกรุ่นพี่เดือดร้อนเพราะคนหนีซ้อมใหญ่ และไม่อยากโดนตามถึงบ้าน ความฝันเลยนั่งจุ้มปุ๊ก ดูการซ้อมเดินซ้อมตอบคำถามของพวกดาวเดือนตั้งแต่ 17:00 น. จนตอนนี้ก็
21:00 น. แล้ว
“นี่ค่ะ น้องฝัน” พี่แคทยื่นแก้วน้ำหวานมาตรงหน้าร่างโปร่ง
“ขอบคุณครับ” ความฝันรับแก้วน้ำมาแล้วยกขึ้นจิบเล็กน้อย
“ให้พี่ขับรถไปส่งบ้านไหม คิงมันน่าจะเลิกดึก ถ้ามันว่าอะไรเดี๋ยวพี่เคลียร์ให้” รุ่นพี่สาวนั่งลงข้าง ๆ ร่างโปร่ง
“คือคิงเขาบอกว่า ถ้าผมหนีกลับก่อนเขาจะเลิกซ้อมแล้วตามผมไปที่บ้านน่ะครับ” ร่างโปร่งบอกเรื่องคำขู่ของอคินให้รุ่นพี่สาวฟัง
“เหลือเกินนะมันเนี่ย!!” ดาวสถาปัตย์ปีสามมองไปที่หลานรหัสที่ยื่นทำหน้าไม่รับแขกอยู่บนเวที
“งั้นเดี๋ยวพี่อยู่คุยเป็นเพื่อนแล้วกันจ้ะ” พี่แคทหันมาบอกความฝันอย่างยิ้มแย้ม
ผ่านไปอีกเกินครึ่งชั่วโมง พวกรุ่นพี่ก็ปล่อยให้พวกดาวเดือนปีหนึ่งให้กลับบ้าน อคินเดินตรงมาหาร่างโปร่งที่นั่งอยู่กับป้ารหัสตัวเอง พร้อมกับสายป่านกับกวินและมิลตราที่เดินตามมาด้วย
รุ่นพี่สาวและร่างโปร่งลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นว่าร่างสูงกำลังเดินมาทางตัวเอง ความฝันยืดแขนบิดขี้เกียจ
“กลับกัน” ร่างสูงเข้ามาโอบไหล่ความฝัน
“เดี๋ยวก่อน” กวินรั้งไหล่เพื่อนสนิทเอาไว้ ก่อนจะหันมาพูดกับความฝัน
“ฝันไปรอไอ้คิงที่รถก่อนได้ไหม เราอยากคุยกับมันเรื่องประกวดน่ะ”
“ได้สิ” ร่างโปร่งพยักหน้าแล้วก็เตรียมจะเดินออกจากหอประชุม
“เข้าไปรอในรถ แล้วห้ามเปิดให้คนแปลกหน้าเข้าใจไหม” อคินส่งกุญแจรถให้ร่างโปร่ง
ความฝันพยักหน้าตอบรับโดยไม่พูดอะไร ไหว้ลาพี่แคทแล้วโบกมือให้พวกมิลตรา แล้วก็เดินไปที่รถของร่างสูง
“เขาไม่ได้แปดขวบไหมแก” รุ่นพี่สาวค่อนขอดร่างสูง
“มีอะไร รีบ ๆ หน่อย กูอยากพามันกลับบ้านแล้ว” อคินเร่งให้เพื่อนเข้าเรื่อง
“มึงกับฝันนี่ถึงไหนกันแล้ววะ” กวินถามกับผู้เป็นเพื่อน
“ที่รั้งกูไว้นี่คืออยากเสือ*?” อคินเลิกคิ้วถาม
“ใช่!!!” ไม่ได้มีแค่เสียงกวินที่ตอบ แต่หญิงสาวทั้งสามคนที่ยืนอยู่รอบ ๆ ก็ตอบออกมาอย่างพร้อมเพรียง
“ก็คิงมาส่งฝันที่คณะทุกวัน มินก็อยากรู้ไงว่าคิงกับเพื่อนมิน ถึงขั้นไหนกันแล้ว” มิลตราพูดด้วยแววตาเป็นประกาย
“แล้วเราไม่ใช่เพื่อนหรือไง” ร่างสูงใช้นิ้วผลักหัวหญิงสาวเบา ๆ
“อ๋อออ ที่คิงมาเรียนสายเพราะแบบนี้เองสินะ” สายป่านยิ้มอย่างมีเลศนัย
“จริงเหรอ น้องสายป่าน” รุ่นพี่สาวมีท่าทีตื่นเต้น
“ค่ะ พี่แคท”
“แค่ครั้งเดียวเองแล้วก็ไม่ได้สายขนาดนั้นด้วยอาจารย์พึ่งเริ่มสอนเอง ก็รถมันติดจะให้ทำไงละ” อคินแก้ต่างให้ตัวเอง
“เอาล่ะ เอาล่ะ กลับมาเรื่องหลักกันดีกว่า มึงกับฝันถึงไหนกันแล้ว” กวินวกกลับมาเข้าประเด็น
“ก็ดี” ร่างสูงตอบแบบไม่เจาะจง
“ไม่พอเว้ย คิง แกพูดแค่นี้มันไม่ได้ทำให้ความอยากรู้ของพวกฉันลดลงเลยนะรู้ป่ะ!!!” พี่แคทโวยใส่
“อย่างน้อยก็บอกหน่อยสิว่าคบกันรึยัง” มิลตราพูดบ้าง
“ยัง กำลังจีบ” อคินตอบเพื่อนสมัยเด็ก
“แล้วคิงได้บอกฝันไหมว่ากำลังจีบอยู่” สายป่านถามร่างสูง
“ต้องบอกด้วยเหรอ?” อคินทำหน้างง
“….”
“….”
“….”
“….”
“แล้วถ้ามึงไม่บอกเขา เขาจะรู้ว่ามึงจีบไหมไอ้ควา*เผือก” กวินด่าเพื่อนสนิท ส่วนหญิงสาวอีกสามคนถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ
อคินคิดตามที่เพื่อนสนิทพูดแล้วพยักหน้าตาม ก็จริงเขาควรจะบอกให้ความฝันรู้ว่าตัวเองกำลังโดนจีบ
“แกไปหาฝันได้แล้ว ฝันน่าจะรอนานแล้วรีบพาเขากลับบ้านเถอะ” รุ่นพี่สาวไล่ให้รุ่นน้องไปหาร่างโปร่ง
“งั้นผมไปก่อนนะพี่” อคินเอ่ยลาป้ารหัสแล้วรีบตรงไปที่รถของตัวเอง
.
.
.
TBC.
