รัก,ดราม่า,ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,ไทย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ณ สถานบันเทิงชื่อดังย่านใจกลางเมือง แสงไฟนีออนสีสันสดใสที่ติดตามอาคารเพื่อบรรยากาศสนุกสนาน ประตูบานใหญ่ทำจากกระจกสะท้อนเงา เปิดรับผู้คนที่แต่งกายหลากหลายสไตล์ ภายในมีพื้นที่กว้างขวางจัดสรรเป็นโซนต่างๆ ตามความชอบ
ก้าวแรกที่เข้ามาสัมผัสได้ถึงเสียงดนตรีที่ดังสนั่นจากดีเจที่คอยเปิดเพลงฮิตติดอันดับอยู่บนเวที ด้านหน้ามีพื้นที่สำหรับเต้นรำ ผู้คนต่างสนุกสนานและเต้นตามจังหวะเพลง รอบๆ บริเวณมีแสงไฟหมุนวนเปลี่ยนสีสลับไปมา สร้างบรรยากาศให้คึกคัก อีกมุมหนึ่งเป็นห้องวีไอพีสำหรับคนที่ต้องการความเป็นส่วนตัว ตกแต่งหรูหรามีพนักงานคอยบริการอย่างใกล้ชิด
“ทำไมไม่เปิดห้องวีไอพี”
เสียงของคนมาใหม่อย่างนนท์พูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในสถานบันเทิงและพบว่าเพื่อนของตนไม่ได้เปิดโซนวีไอพีเพื่ออยู่กันแบบเป็นส่วนตัว
“ถ้าเปิดห้องวีไอพี ก็ไม่ได้เจอใครดิว่ะ”
เป็นเสียงของเจเจ้าของโชว์รูมใหญ่ภายในประเทศพูดขึ้นก่อนจะยกแก้วในมือขึ้นดื่ม ร่างกายก็ขยับโยกไปตามเสียงเพลงที่ดีเจบนเวทีกำลังเปิดอยู่ตอนนี้
“เอาหน่ามึง อย่าทำหน้าเบื่องั้นดิ มาเที่ยวทั้งที”
คราวนี้เป็นเสียงของเลโก้ที่พูดขึ้นมาก่อนจะส่งแก้วที่มีน้ำสีอำพันให้กับนนท์ที่พึ่งมา
ภายในร้านที่คนมาเที่ยวอย่างสนุกสนานอยู่ตอนนี้ถ้าเทียบกับคนที่อยู่หลังร้านบอกเลยว่าคนละความรู้สึกกันเลย
คนที่ทำงานบริการต่างก็กำลังพากันเติมหน้าและดูเสื้อผ้าเช็คความเรียบร้อยของตนก่อนที่จะออกไปรับลูกค้า คนพวกนี้น้อยคนนักที่จะมีความสุขในการทำงานเพราะส่วนใหญ่ที่มาทำก็ต่างจำเป็นทั้งนั้น ถ้าเลือกได้ก็อยากจะไปทำงานอื่นมากกว่ารวมถึง แทน ที่ตอนนี้กำลังนั่งกินยาแก้ปวดหัวอยู่ที่เก้าอี้ตัวคนเดียว
“พร้อมหรือยังทุกคนจะถึงเวลาแล้วนะ”
เป็นเสียงของหัวหน้างานที่เดินเข้ามาพูดกับทุกคนที่อยู่ในห้องที่ถูกจัดให้อยู่
“ถ้าพร้อมแล้วเดินตามพี่มาได้เลย”
เมื่อได้ยินแบบนั้น แทนหายใจเข้าลึกก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าจากที่หน้านิ่งบึ้งตึงเป็นรอยยิ้มกว้างฉายชัดบนใบหน้า แต่ก่อนที่จะไปทำงานที่ไม่อยากทำเท่าไหร่นักแทนเลือกที่จะไปเข้าห้องน้ำเสียก่อน
ตุ๊บ! แทนหันไปสนใจกับคนที่ตนเดินชนตรงหน้าสายตามองไปจดจ้องที่โทรศัพท์เครื่องหรูยี่ห้อดังที่ตอนนี้ลงไปอยู่ที่พื้น ก่อนจะรีบหันขึ้นมาสนใจกับเจ้าของโทรศัพท์
“ขอโทษครับ”
แทนพูดตอบก่อนจะรีบพนมมือขอโทษ
“เห้ย น้องเดินยังไงของน้องเนี้ย”
ชายหนุ่มหน้าตาดี ใส่เสื้อเชิ้ตลายทางสวมกับกางเกงชิโน่
“ขอโทษจริงๆ ครับพี่”
แทนเอ่ยพูดอย่างตื่นตระหนกก่อนจะก้มลงไปหยิบโทรศัพท์ที่ตกอยู่ที่พื้นเพื่อจะยื่นคืนให้คนที่หัวเสียอยู่ตอนนี้ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อโทรศัพท์ในมือเค้าตอนนี้หน้าจอแตกไปเป็นที่เรียบร้อย ทำไมวันนี้ถึงซวยขนาดนี้นะ
“แล้วหน้าจอแตกขนาดนี้ จะรับผิดชอบยังไง”
แทนเมื่อได้ฟังแบบนั้นหัวใจก็กระวนกระวายใจไม่รู้จะทำยังไงกับเหตุการณ์ตรงหน้า
“เดี๋ยว ผมชดใช้เป็นเงินให้ครับ”
“เครื่องนี้พี่พึ่งซื้อเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว”
“เดี๋ยวผมเอาไปซ่อมให้นะครับ ขอโทษจริงๆ”
“แม่งซวยชิบหาย”
คนตรงหน้าพูดก่อนจะเอามือขึ้นมาเกาหัวด้วยความหัวเสียขั้นสุด
“น้องเอาเงินมาละกัน เดี๋ยวพี่เอาไปซ่อมเอง”
“เท่าไหร่ครับ”
“หมื่นนึ่ง”
“หมื่นนึ่ง! มันไม่เยอะไปหน่อยหรอพี่ตั้งหมื่นนึ่งโทรศัพท์พี่แค่หน้าจอแตกเปลี่ยนหน้าจอก็น่าจะไม่ถึงหมื่นนึ่งรึป่าว”
แทนเถียงกลับเพราะอีกคนเรียกค่าเสียหายเกินความจำเป็น
“เครื่องพี่มันของใหม่พึ่งได้มา น้องจะรู้อะไรจะจ่ายไม่จ่าย”
“ไม่ครับ ผมมีให้พี่มากสุดก็พันเดียว”
“เห้ยน้อง!”
“ผมก็คนทำงานหาเช้ากินค่ำจะเรียกเอาตั้งหมื่นนึ่งผมไม่มีให้พี่หรอกขอโทษนะครับ”
แทนพูดก่อนจะรีบค้นกระเป๋ากางเกงเพื่อเตรียมเอาเงินออกมาชดใช้ค่าเสียหาย แต่อีกคนที่หัวร้อนไม่ยอม กระชากมือแทนจนเงินในมือกระจัดกระจายอยู่ที่พื้น
“ทำอะไรของพี่ว่ะ”
แทนสถบออกมาอย่างอารมณ์เสียก่อนจะรีบก้มลงไปเก็บเงินที่กระจายอยู่ตามพื้นท่ามกลางสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาอยู่ตอนนี้
“เห้ย เอาเงินคืนมา”
แทนพูดขึ้นเพราะตอนนี้ถูกกระชากเงินในมือไปจนหมด
“ไม่ กูจะเอาเท่านี้แหละ”
“เห้ย พี่ผมขอร้องล่ะนั่นมันเงินทั้งหมดที่ผมมีถ้าพี่เอาไปหมดผมจะเอาอะไรกินอ่ะ”
“เรื่องของมึง รึยังไงหรืออยากชดใช้ด้วยวิธีอื่น”
ชายหนุ่มตรงหน้าพูดก่อนจะทอดสายตามองแทนตั้งแต่ใบหน้าสวยจนถึงเท้า พร้อมกับสดุดที่ป้ายชื่อที่ติดอยู่ที่หน้าอกนั่นยิ่งเป็นสิ่งตรอกย้ำว่าแทนเป็นพนักงานที่ร้านนี้
“เอาไง ไปนอนกับพี่มั้ยล่ะแล้วพี่จะไม่เอาเงินสักบาท”
“ทุเรศ”
แทนสถบออกมา
“มึงว่าไงนะ มาว่ากูทุเรศแล้วงานที่มึงทำไมทุเรศรึไง!”
“งานผมมันทำไม ไม่ได้ทำอะไรผิดกฎหมายด้วยซ้ำ หรือยังไงผมไปทำอะไรบนหัวพ่อพี่หรอ"
“ปากเก่งนักนะมึง!”
ชายหนุ่มตรงหน้าตอบกลับด้วยน้ำเสียงอารมณ์เสียมือขวาง้างขึ้นเพื่อเตรียมที่จะตบไปที่ใบหน้าของคนตรงหน้าอย่างแทน แทนเองเมื่อเห็นแบบนั้นก็ทำได้แค่หลบ แต่ก็เหมื่อนสวรรค์มาโปรดที่มีคนมาช่วยเค้าไว้ แทนค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาก่อนจะพบกับคนที่ยืนปกป้องเค้าอยู่ตอนนี้ ผมสีดำสนิทตัดสั้นเท่ ใบหน้าเรียวยาวสง่างาม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักสวยที่ใครๆ มองก็ต้องหลงใหล
“จะทำอะไร”
“มึงมายุ่งอะไรด้วยว่ะ”
“กูยืนมองอยู่นานล่ะ จะเอาเงินก็เอาไปดิจะลงไม้ลงมือกันทำไม ทุเรศจริงๆ นั้นแหละ”
คนตรงหน้าพูดขึ้นก่อนจะเปิดอะไรในโทรศัพท์ชูให้กับคนที่ยืนอารมณ์เสียอยู่ตรงหน้าดู
“ปะ..ไปก็ได้ว่ะ”
คนที่อารมณ์เสียก่อนหน้านี้ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นอะไรบางอย่างในโทรศัพท์ของผู้มาใหม่ก่อนจะรีบเดินออกไปพร้อมกับเงินในมือ
“ขะ..ขอบคุณนะครับ”
แทนพูดขึ้นก่อนจะยกมือไหว้เพื่อขอบคุณ แต่คนตรงหน้ากลับไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าและเดินออกไปเท่านั้น แทนมองแผ่นหลังใหญ่และสง่านั้นก่อนจะนึกขอบคุณที่คนใจดีคนนี้มาช่วยไว้ แต่ตอนนี้ไอ้เวรนั้นดันเอาเงินของเค้าไปหมดแล้วแล้วแบบนี้จะเอาเงินจากไหนใช้ล่ะเนี้ย เห็นทีจะต้องรับแขกให้ได้เยอะๆ ซะแล้ว เฮ้ออออออออ
“ไปเข้าห้องน้ำนาน กูนึกว่ามึงหนีกลับไปก่อนแล้ว”
ชินพูดทักคนที่พึ่งเดินเข้ามาอย่างนนท์
“ตอนแรกก็ว่าจะกลับแล้วไปเจอคนมีเรื่องมานิดหน่อย”
“เมื่อกี้หรอ”
“ใช่ แล้วคนอื่นไปไหนหมดทำไมเหลือแค่มึงกับเลโก้”
นนท์เอ่ยถามชินที่กำลังยกแก้วในมือขึ้นดื่มเพราะตอนนี้ไม่เห็นเพื่อนในกลุ่มอีกสองคนอย่างกร และ เจ
“ไอ้เจไปสูบบุหรี่ ส่วนเจมันได้เด็กกลับไปล่ะ”
“อ่อ “
“แล้วมึงไม่สนใจสักคนหรอ กูเรียกให้เอาป่ะ”
ชินยื่นข้อเสนอ
“ไม่ ไร้สาระ”
“เห้ย แต่ร้านนี้เด็ดนะเว้ย กูมาบ่อยไม่รู้เจ๊ภาไปหาเด็กมาจากไหน”
“หรอ!?”
“ใช่ดิ เนี้ยมึงสนใจใครกูดิลให้ได้หมดเลย”
“งั้นถ้าคนนั้นล่ะ”
นนท์พูดก่อนจะชี้ไปที่เด็กหนุ่มที่กำลังนั่งอยู่กับแขกอีกโต๊ะ ใบหน้าเรียวรูปไข่ผิวเนียนละเอียดราวกับแพรไหม ดวงตากลมโตเป็นประกายฉายแววฉลาดและอ่อนโยน จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากอิ่มเอิบสีชมพูระเรื่อ ที่เมื่อยิ้มจะเผยให้เห็นฟันขาวสะอาดเรียงตัวสวยงาม ชินเมื่อเห็นดังนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมาทันทีเห็นทีคืนนี้เพื่อนเค้าจะได้คนไปนอนกอดเพราะเด็กคนนั้นหน่ะตรงสเปคของนนท์ทุกอย่าง
“คนนั้นหรอ ได้ดิมึงรอแปป”
ชินหันมายิ้มให้กับคนหน้านิ่งอย่างนนท์เล็กน้อยก่อนจะวางแก้วในมือลงที่โต๊ะแล้วเดินตรงไปหาคนที่นนท์ชี้ก่อนหน้านี้ทันที
บนรถ
สองคนที่นั่งอยู่บนรถท่ามกลางความเงียบเพราะไม่มีใครพูดอะไรสักคน แทนได้แต่นั่งนิ่งๆ ที่เบาะข้างคนขับส่วนนนท์ก็ทำแค่ตั้งใจขับรถ
“จะให้ไปส่งที่ไหน”
“ครับ!?”
“ถามว่าจะให้ไปส่งไหน”
“คุณเลือกเลยครับ ยังไงคุณก็เป็นคนจ่ายเงิน”
“ฉันหมายถึงจะไปส่งที่บ้าน”
“แล้วเรื่องคืนนี้!?”
“ฉันไม่ทำอะไรหรอก แค่เห็นว่าก่อนหน้านี้โดนเอาเงินไปหมดเลยอยากช่วย”
“อ่อ “
“ว่าไง พักที่ไหน”
“แต่คุณจ่ายเงินให้เราเยอะมากไปเปิดโรงแรมเถอะครับเดี๋ยวเราทำงานให้คุ้มค่าเงิน”
“จะทำงานให้ได้เลยใช่มั้ยจะปล่อยให้กลับบ้านก็ยังจะทำ”
“แค่อยากทำงานให้คุ้มเงินครับไม่อยากเอาเงินคุณมาเฉยๆ”
“งั้นก็แล้วแต่”
