ทุกคนเคยอยากย้อนเวลามั้ยครับ!? ส่วนผมถ้าทำได้ผมอยากย้อนกลับไปตอนนั้นตอนที่ผมกับเค้ารักกัน
รัก,ดราม่า,ชาย-ชาย,ไทย,วัยว้าวุ่น,ย้อนเวลา,ดราม่า,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เช้าในวันที่อากาศครึ้มเมฆครึ้มฝนกลางเดือนพฤศภาคมแบบนี้แน่นอนว่าใครๆ เค้าก็ไม่อยากออกไปข้างนอกกันทั้งนั้น รวมถึงคนที่นอนเลื่อนโทรศัพท์ไปมาอยู่บนเตียงอย่าง ต้า ด้วยเช่นกัน ในอายุ25แบบนี้ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะมีงานการที่มั่นคงกันไปหมดแล้ว บางคนก็ถึงขั้นมีลูกแล้วด้วยซ้ำ แต่ไม่ใช่กับต้าคนนี้ ไม่ใช่ว่าไม่มีการมีงานนอนเล่นไปวันๆ หรอกนะเห็นแบบนี้ต้าเองก็เป็นนักเขียนนิยายที่มีคนติดตามอยู่มากเลยทีเดียว นิยายของเค้าได้รับคำชื่นชมอย่างมากในช่วงหนึ่ง ใช่ครับช่วงหนึ่งที่ไม่ใช่ช่วงนี้ถ้าตอนนั้นเรียกว่าเป็นช่วงขาขึ้นตอนนี้คงเป็นช่วงขาลง แต่ก็ถือว่าไม่ได้แย่สักหน่อยอย่างน้อยก็ยังมีรายได้จากคนที่เข้ามาอ่านเรื่องเก่าๆ ที่เค้าลงงานไว้ในเว็บอยู่บ้าง ถึงจะไม่มากพอแต่ก็พอมีค่าขนมละมั้ง
“ฮัลโหลแม่ ว่าไง”
ต้าที่ก่อนหน้านี้นอนเลื่อนโทรศัพท์อยู่ลุกขึ้นมานั่งพิงเตียงก่อนจะกดรับโทรศัพท์จากแม่ของตนที่โทรมาคงจะโทรมาบ่นเค้า
เหมื่อนทุกครั้งหน่ะสิ
“ตื่นรึยังทำอะไรอยู่”
“ตื่นแล้วครับ ต้านอนเล่นอยู่”
“นอนเล่น!? ตื่นแล้วทำไมไม่ออกไปหาอะไรทำให้เกิดประโยชน์มัวนอนอยู่ทำไม”
นั่นไง คิดไว้แล้วไม่มีผิดว่าแม่ต้องบ่นแบบนี้
“ตอนนี้ที่กรุงเทพฝนตกหนักต้าจะออกไปไหนได้ละแม่”
“อย่างน้อยก็ลุกจากเตียงบ้างเถอะ”
“โอเคครับๆ เดี๋ยววางสายจากแม่ต้าจะลุกจากเตียงอาบน้ำแต่งตัวหล่อๆ แล้วหาอะไรทำเลย”
ต้าตอบคนเป็นแม่ก่อนจะนึกหงุดหงิดในใจเค้าแค่อยากจะนอนอยู่บนเตียงในวันฝนตก
“งั้นก็ดีเลยเพราะแม่อยากจะวานให้ไปทำธุระให้หน่อย”
“ธุระ!? ธุระอะไรหรอแม่”
“แม่อยากให้เราไปเอาของกับเพื่อนแม่ให้หน่อยเพื่อนแม่เค้ากลับมาจากต่างประเทศ”
“ใครอ่ะแม่”
“น้าจันทร์”
“น้าจันทร์ไหนอะแม่แม่มีเพื่อนชื่อจันทร์ด้วยหรอ?”
“มี น้าจันทร์แกไปอยู่ต่างประเทศตั้งแต่ต้าไปเรียนมหาลัยที่กรุงเทพจำไม่ได้หรอก”
“อ่าาครับ แล้วของของแม่คืออะไรต้าต้องไปเอาที่ไหนเนี้ย บอกไว้ก่อนนะว่าวันนี้ฝนตกหนักไม่รู้จะออกไปได้ตอนไหน”
“รู้ แต่ยังไงวันนี้ต้าก็ต้องไปเอาของให้แม่ เพราะน้าจันทร์เค้าอยู่ไทยวันนี้วันสุดท้ายแล้ว”
“ยังไงเดี๋ยวแม่ส่งเบอร์กับโลเคชั่นให้แค่นี้แหละ”
ในคาเฟ่เล็กๆ ที่ค่อนข้างอยู่ในซอยด้วยซ้ำตอนนี้ต้ายังนั่งดูดน้ำชีอกโกแลตปั่นของโปรด โชคดีที่วันนี้ฝนตกแค่ช่วงเช้าส่วนช่วงบ่ายหน่ะหรอก็ยังมีฝนแต่ก็แค่ปอยๆ เท่านั่น และแน่นอนว่าตอนนี้ต้ายังคงนั่งเขี่ยโทรศัพท์เพื่อรอคนที่แม่ให้มาเอาของด้วยอย่างน้าจันทร์
“ต้ารึป่าวลูก”
ต้าละสายตาจากโทรศัพท์ก่อนจะหันหน้าไปมองคนที่เข้ามาทัก หญิงวัยดูมีอายุหน้าตาดูใจดีที่ยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้ยิ้มให้เค้าเล็กน้อย
“ชะ..ใช่ครับนี่น้าจันทร์รึป่าวครับ”
“อ่าใช่จ๊ะ น้าเอง”
“สวัสดีครับน้าจันทร์”
ต้าเอ่ยทักคนตรงหน้าก่อนจะไม่ลืมยกมือไหว้เพื่อเป็นการทักทายผู้ใหญ่ตามมารยาทของไทย
“จ๊ะ รอน้านานไหมพอดีรถติดเลยมาช้าขอโทษนะลูก”
“ไม่เป็นไรเลยครับต้านั่งกินน้ำเล่นโทรศัพท์รอเพลินๆ ไม่ได้เดือนร้อนอะไร”
“น้าจันทร์เอาน้ำอะไรไหมครับเดี๋ยวต้าสั่งให้”
“เอาเป็นชามะนาวก็แล้วกันลูก”
“ครับงั้นเดี๋ยวต้าไปสั่งให้แปปนึ่งนะครับ”
“นี่ครับน้าจันทร์น้ำชามะนาว”
“ขอบคุณจ๊ะ”
“เอ่อ น้าจันทร์ครับแม่บอกว่าให้มาเอาของกับน้าจันทร์มันคืออะไรหรอครับ”
“อ่อ อันนี้จ๊ะ”
“นาฬิกา!?”
“จ๊ะ อันนี้เป็นนาฬิกาที่น้าหาเจอที่บ้านพอถ่ายรูปให้แม่เราดูแม่เราก็ชอบน้าเลยจะให้แม่เราเอาไปดูแลต่อ”
“อ่อ สวยดีนะครับ”
“ใช่ไหมล่ะน้าเองก็มองว่าสวยดี”
“แต่ผมเห็นดอกไม้เต็มเลยน้าจันทร์จะเอาดอกไม้ไปไหนหรอครับ”
“อ่อ ดอกไม้พวกนี้น้าจะเอาไปให้ลูกน้าหน่ะจ๊ะ”
“ลูกน้าจันทร์คงจะชอบดอกไม้มากเลยนะครับ มีแต่ดอกไม้สวยๆ ทั้งนั่นเลย”
“จ๊ะน้าเองก็หวังว่าแบบนั้น นี่ถ้าลุกน้ายังอยู่คงอายุเท่ากับต้าพอดี”
“น้าจันทร์พูดแบบนี้หมายความว่า….”
“ใช่จ๊ะ ลูกน้าเสียแล้ววันนี้ก็เป็นวันที่เค้าเสียพอดี 8 ปีแล้วนะเนี้ย”
“อ่า…ผมเสียใจด้วยนะครับแล้วก็ขอโทษด้วย”
“โอ๊ย!ไม่เป็นไรเลยลุกน้าโอเคแล้ว”
“น้าจันทร์ครับผมคงต้องขอตัวกลับก่อน”
“อื้มเอาสิลูกน้าเองก็จะกลับแล้วแต่ฝนตกหนักเลยต้ากลับยังไงลูกให้น้าไปส่งมั้ย”
“ไม่เป็นไรครับน้าจันทร์ ผมกลับเองได้แค่ใกล้ๆ แค่นี้เองครับ”
“เอางั้นหรอลูก”
“ครับ งั้นผมลาตรงนี้นะครับน้าจันทร์ สวัสดีครับ”
ผมเดินกลางร่มมาตามฟุตบาทเพื่อไปรอขึ้นรถเมย์ตอนนี้ฝนตกหนักแต่ก็พอเดินได้ ในมือก็มองนาฬิกาที่แม่ของตนให้มาเอากับน้าจันทร์ นาฬิกานี่ก็สวยดีอยู่หรอกแต่รู้สึกแปลกๆ จังแฮะ มองนาฬิกาแล้วนึกถึงวินชะมัด ภาพผู้ชายตัวขาวเพื่อนร่วมห้องของต้าเมื่อตอนที่อยู่ม.ปลายเด้งขึ้นมาในหัวทันทีที่นึกถึง ถ้าตอนนี้วินยังอยู่ก็คงจะเป็นคนที่มีอนาคตที่ดีเลยไม่น้อยก็เจ้าตัวเรียนเก่งขนาดนั้น
“เฮ้ย!น้องระวัง”
โครม!
ภาพทุกอย่างหยุดนิ่งราวกลับถูกหยุดเวลา เสียงผู้คนที่ขยับเข้ามาดูจนเป็นวงใหญ่ถ้าเป็นในนิยายแฟนตาซีย้อนเวลาที่ผมอ่านตอนนี้คงเป็นเหตุการณ์ตอนที่ตัวเองกำลังจะย้อยเวลาแหงๆ ผมเองก็เคยคิดอยู่เหมื่อนกันว่าถ้าย้อยอดีตได้แล้วได้กลับไปเจอกับวินก็คงจะดีไม่น้อย….
ติดตามตอนต่อไป
#ยังไม่แก้คำผิด
