ทุกคนเคยอยากย้อนเวลามั้ยครับ!? ส่วนผมถ้าทำได้ผมอยากย้อนกลับไปตอนนั้นตอนที่ผมกับเค้ารักกัน
รัก,ดราม่า,ชาย-ชาย,ไทย,วัยว้าวุ่น,ย้อนเวลา,ดราม่า,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ท้องฟ้าที่มีแดดสอดส่องเข้ามาภายในห้องเรียนสี่เหลี่ยมที่มีนักเรียนนั่งพูดคุยถึงวิชาภาษาอังกฤษที่พึ่งเทสกันเสร็จเมื่อตะกี้เป็นท็อปปิคใหญ่ที่ทุกคนล้วนพูดถึงอย่างไม่หยุดปากแต่ต่างจากต้าที่ตอนนี้นั่งมองแค่สมุดจดภาษาอังกฤษของคนใจดีอย่างวิน ทั้งคาบเรียนเจ้าตัวพยายามที่จะเอาสมุดไปคืนเจ้าตัวแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะวินมีคนเข้าหาเยอะเกินไปจนต้าไม่กล้าที่จะเดินเข้าใกล้พอนึกแบบนี้แล้วก็ยิ่งเหมื่อนเดจาวูเพราะก่อนหน้านี้เค้าเองก็ไม่กล้าเข้าหาต้าอยู่แล้ว
เวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนพักกลางวันทุกคนต่างจับกลุ่มกันเดินไปที่โรงอาหารของโรงเรียนทันทีที่คุณครูประจำวิชาปล่อยทำไมต้องรีบหน่ะหรอก็เพราะเหตุผลที่ทุกๆ โรงเรียนต้องเจอพี่มอปลายมักจะไม่เหลืออะไรให้ทานแล้วหน่ะสิเพราะฉะนั้นใครเร็วคนนั้นก็มีสิทธิได้ทานเมนูที่ตนต้องการแต่ก็แน่นอนว่าคนอย่างต้าไม่ได้รีบไปหรอกเพราะเค้าพอใจที่จะตรงไปที่สหกรณ์เพื่อไปซื้อน้ำและขนมปังเพื่อขึ้นมาทานที่ห้องแค่นั้น แต่ครั้งนี้คงจะพิเศษหน่อยเพราะเจ้าตัวตั้งใจซื้อขนมขบเคี้ยวเพิ่มมาด้วย
ภายในห้องเรียนที่ต้องนี้ไม่มีใครเลยนอกจากต้าเจ้าตัวตัดสินใจเดินไปหยุดที่โต๊ะของวินในมือก็ถือทั้งสมุดภาษาอังกฤษของวินและขนมอยู่2-3ห่อยืนมองไม่นานก็รีบเอาสมุดและขนมวางไว้ที่โต๊ะก่อนจะรีบเดินออกมาจากตรงนั้นเพราะกลัวคนอื่นจะมาเห็นเข้าจริงๆ ก็อยากจะเอาให้เองกับมือแต่ทำยังไงได้ล่ะคนมันไม่กล้านิ
เวลาพักเที่ยงหมดอย่างรวดเร็วคนทยอยเข้ามาในห้องเหมื่อนทุกวันต่างไปแค่ตอนนี้ทุกคนสนใจขนมที่วางอยู่บนโตีะของวินต่างหาก
“เชร้ดด สาวที่ไหนเอาขนมมาให้ว่ะเนี้ย”
เสียงของแม้กเพื่อนสนิทที่สุดของวินเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะของตัวเองที่อยู่ข้างๆ วิน แม้กเป็นเด็กที่พูดจาไม่คิดออกจะโพล่งพลางเลยล่ะแต่พอโตขึ้นมาเจ้าตัวกลับกลายไปเป็นพระเอกดังของค่ายใหญ่รวมถึงนิสัยของเจ้าตัวที่เปลี่ยนเป็นคนนิ่งสุขุมเลยด้วยซ้ำถ้าเรื่องหน้าตาต้าเองไม่แปลกใจสักนิดเพราะตั้งแต่มอปลายแม้กก็หน้าตาดีอยู่แล้วแต่นิสัยนี้สิเปลี่ยนไปมากเลยทีเดียว
“ไม่รู้ว่ะ แต่อย่าสนใจเลยเดี๋ยวครูจะเข้าแล้ว”
วินพูดก่อนจะเก็บขนมใส่กระเป๋าแล้วรีบสนใจกับคนที่เดินเข้ามาใหม่อย่างคุณครูประจำวิชาทันที ต้าเองที่ก่อนหน้านี้ลุ้นจนตัวเกรงกลัวจะโดนจับได้ตอนนี้เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ได้สงสัยตนก็โล่งอกขึ้นมาทันที
เวลาล่วงเลยไปจนถึงเวลาเลิกเรียนซึ่งเป็นเวลาที่ต้ารอคอยที่สุดระยะเวลาที่นั่งอยู่ในห้องเรียนตัวเค้าเองไม่ได้สนใจเรื่องเรียนเลยด้วยซ้ำในใจพลางคิดตลอดว่าจะหมดเวลาตอนไหนจะเลิกเรียนเมื่อไหร่ ต้าไม่รอช้าทันทีที่ถึงเวลาเลิกเรียนเจ้าตัวรีบเก็บของใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะออกจากห้องเรียนก็ไม่ลืมที่จะเก็บเก้าอี้สอดเข้าไปในโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ
“ต้า”
ต้าหันไปสนใจเสียงเรียกของบุคคลที่เดินเข้ามาทักทาย
“วันนี้เวรทำความสะอาดนะแกอยู่เวรวันเดียวกับเรา”
เจ้าของเสียงอย่างมุกพูดก่อนมือข้างที่ว่างจากถือไม้กวาดอยู่จะชี้ไปที่บอร์ดหน้ากระดาษที่มีเวรประจำวันติดอยู่ เมื่อเห็นดังนั้นต้าก็เกิดความเบื่อหน่ายขึ้นมาทันทีแทนที่เค้าจะได้กลับไปที่บ้านทันทีที่เลิกเรียนบัดนนี้กับต้องมาอยู่ทำความสะอาดห้องซะนี่แต่ก็ทำได้แค่คิดเพราะตอนนี้จากที่พายกระเป๋านักเรียนพร้อมจะเดินออกจากห้องก็วางกระเป๋าลงที่โต๊ะอัตโนมัติก่อนจะรีบไปหยิบไม้กวาดที่ว่างอยู่ที ตลอดระยะเวลาที่ทำความสะอาดเพื่อนๆ ในห้องต่างพุดคุยกันตามปกติรวมถึงต้าด้วยถึงต้าจะไม่มีเพื่อนแต่ไม่ใช่เพราะไม่ยอมคุยหรือไม่เข้าหาใครหรอกนะตัวเค้าพร้อมพุดคุยและเข้าหาเพื่อนๆ ทุกคนแต่ถ้าเป็นเพื่อนที่สนิทเค้าไม่มีตั้งหาก
“เสร็จสักที”
พูดขึ้นหลังจากที่เอาถังขยะใบใหญ่ไปทิ้งเรียบร้อยแล้ว เป็นแบบนี้ทุกทีแหละหน้าที่ที่เด็กผู้ชายส่วนใหญ่ต้องรอทำเป็นประจำคือรอเพื่อนผู้หญิงทำความสะอาดห้องเสร็จเพื่อจะรอเอาถังขยะใบโตลงไปทิ้งเพื่อเป็นขั้นตอนสุดท้าย
ต้าเอ่ยลาเพื่อนๆ ที่ทำเวรประจำวันด้วยกันก่อนจะเดินแยกตัวออกมาเพื่อกลับบ้านระหว่างที่เดินลงอาคารก้มองไปที่พระอาทิตย์ที่ส้มเป็นสัญลักษณ์ที่ดูแล้วอบอุ่นของแดดตอน5โมงเย็น สนามใหญ่ตอนนี้ที่มีนักกีฬาและนักเรียนกำลังเล่นกีฬาอยู่พอได้มามองแบบนี้ก็คิดถึงแหะ
“ต้า ระวัง!”
เจ้าตัวหันไปตามเสียงตะดกนนั้นก่อนที่จะรู้สึกถึงอาการเจ็บศีรษะอย่างอัตโนมัติ ให้ตายเถอะเพราะแบบนี้ไงเค้าถึงไม่ชอบเดินผ่านสนามบาสเพราะไม่รู้ว่าลุกบาสเจ้ากรรมมันจะเด้งมาโดนหัวเค้าเมื่อไหร่
“เป็นอะไรมั้ย”
มือค่อยๆ ปัดดินออกจากฝ่ามือเบาๆ ก่อนจะกุมที่หัวของตนที่พึ่งโดนลูกบอลแข็งกระเด็นใส่สายตาจากที่หลุมมองต่ำมองพื้นค่อยๆ หันขึ้นมามองกับคนที่เข้ามาทัก เสื้อนักเรียนที่ชายเสื้อออกมาจากกางเกงนักเรียนสีน้ำเงินผมที่ตอนนี้เปื้อนเหงือชุ่ม
“วิน...”
“เป็นอะไรมั้ยเราขอโทษนะ”
“เราไม่เป็นไรช่างมันเถอะ”
“เราขอโทษจริงๆ นะเราโยนบอลไม่ดูเองไม่คิดว่าจะมีใครเดินผ่านมา”
“อื้อเราเข้าใจไม่เป็นไรจริงๆ”
“ต้ากำลังจะกลับบ้านหรอ”
“ใช่เราพึ่งทำเวรเสร็จ”
“อ่า งั้นรอแปปนึ่งนะ”
ชายหนุ่มตัวขาวพูดก่อนจะรีบวิ่งกลับไปหาเพื่อนทีมบาสที่ยืนมองอยู่ทิ้งไว้แค่ต้าที่ยืนงงว่าเจ้าตัวให้เค้ายืนรอทำไม ยืนรอได้ไม่นานเจ้าตัวก็รีบเดินกลับมาหาต้าพร้อมกับกระเป๋านักเรียนของเจ้าตัว
“ป่ะ กลับกัน”
“ห๊ะ!?”
“งงอะไรอ่ะ ก็กลับบ้านกันเดี๋ยวเราเดินกลับด้วย”
“เฮ้ย ไม่เป็นไรโดนบาสอัดแค่นี้เองเราเดินกลับคนเดียวได้ไม่ได้กระทบกระเทือนสมองเราเลยสักนิด”
“ต้าพูดอะไรอ่ะ เราเองก็จะกลับบ้านอยู่แล้ว”
“อะ…อ่อ”
หน้าแตกมั้ยละไอ้ต้า!
“ขนมที่โต๊ะเราเมื่อตอนกลางวันของต้าใช่มั้ยเราเห็นมันวางอยู่กับสมุดภาษาอังกฤษขอบคุณนะ”
“วินรู้ด้วยหรอ”
“อื้อ เราดูออก”
“ปกติต้าไม่ค่อยพูดหรอ”
“จริงๆ ก็พูดเยอะ แต่เราแค่ไม่รู้จะพูดกับใคร”
“ทำไมล่ะ”
“ก็เราไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ ไปไหนก็ไปคนเดียวเพื่อนในห้องก็แทบไม่ได้คุย”
“อื้อ..พอมาคิดตามแล้วก็จริงด้วยเราเองก้ไม่เคยเห็นต้าคุยกับเพื่อนคนไหนเป็นพิเศษ”
“ใช่ๆ นั่นแหละ”
ต้าพูดตอบก่อนจะพยักหน้าสายก้ไม่วายแอบมองคนที่เดินอยู่ข้างๆ อยู่เป็นระยะๆ ถึงจะอยู่ห้อเดียวกันแต่ตอนที่เค้าเรียนมัธยมก็ไม่เคยได้เข้าใกล้ต้ามากขนานนี้ย้อนกลับมาครั้งนี้ได้อยู่ใกล้ขนาดนี้ก็ฟินแล้วคนอะไรไม่รู้ขนาดไปเล่นบาสเหงื่อเต็มตัวยังหล่อได้ขนาดที่เหมื่อนอาบน้ำทุกชั่วโมง..
“ถ้าอย่างงั้น ให้เราเป็นเพื่อนคนแรกของต้าได้มั้ย…..”
เหมื่อนโดนลุกบาสอัดที่หน้าอีกรอบสมองว่างเปล่าเท้าหยุดยืนนิ่งอย่างห้ามไม่ได้ให้ตายเถอะทำไมวินถึงมีผลกับหัวใจขนาดนี้กันนะ
“ว่าไงขอเป็นเพื่อนด้วยได้มั้ย”
วินเอ่ยถามอีกคนที่อยู่ๆ ก็ยื่นนิ่งไปจนเริ่มตกใจว่าเค้าพูดหรือทำอะไรที่ไม่ดีรึป่าวนะ
“เราเป็นเพื่อนกับวินได้จริงๆ หรอ”
“หื้มมทำไมถามแบบนั้นล่ะได้อยู่แล้วสิเราเองก็อย่างเป็นเพื่อนกับต้าจะตาย”
ใครก็ได้บอกนี้ทีว่าไม่ได้ฝันอยู่
“อื้อ งั้นขอเป็นเพื่อนด้วยคนนะ”
วินฉีกยิ้มกว้างให้กับคำตอบของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างดีใจไม่แพ้กันต้าตอนนี้ก้ดีใจมากจนแทบจะเก็บความดีใจนี้ไม่อยู่เสียด้วยซ้ำ ถ้าการย้อนเวลากลับมาเพื่อแก้ไขอดีตจริงๆ ต้าก็ขอแก้ไขให้เค้าได้มีตัวตนในสายตาของวินได้เป็นเพื่อนได้อยู่ใกล้แค่นี้ก้พอใจแล้ว……
ติดตามตอนต่อไป
#ยังไม่แก้คำผิด
