เพราะเหตุการณ์เมื่อ 3 ปีก่อน ทำให้เขาได้พบกับเธอนักศึกษาแพทยศาสตร์ ชั้นปีที่ 5
ผู้แต่ง
ณ ดวงดาวเหนือเรื่องย่อ
เพราะเหตุการณ์เมื่อ 3 ปีก่อน ทำให้เขาได้พบกับเธอนักศึกษาแพทยศาสตร์ ชั้นปีที่ 5
รัก,แอคชั่น,ผจญภัย,ตลก,ชาย-หญิง,คุณหมอ,คลั่งรัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ดั่งดวงใจมาเฟีย NC25+++
เพราะเหตุการณ์เมื่อ 3 ปีก่อน ทำให้เขาได้พบกับเธอนักศึกษาแพทยศาสตร์ ชั้นปีที่ 5
ประเทศไทย
หลายปีมาแล้วที่โอไลออนไม่ได้มาที่นี่เลย เขายืนชมวิวอยู่บนภูเขาสูงแห่งหนึ่งทางภาคใต้ของประเทศ ที่นี่เป็นยอดเขาสูงและเป็นดินแดนที่มีสภาพป่าดงดิบ ภูเขาระดับสูงที่ยังมีความอุดมสมบูรณ์มีลักษณะของพันธุ์ไม้เขตอบอุ่นผสมกับพันธุ์ไม้เขตร้อน สิ่งหนึ่งที่จะรู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างยอดเขากับพื้นที่เชิงเขาก็คืออุณหภูมิความหนาวเย็นที่แตกต่างกัน มองลงไปจากตรงนี้ที่ที่เขายืนอยู่จะเห็นเป็นท้องทะเลสีฟ้าครามที่มีคลื่นความระยิบระยับอย่างสวยงาม ครืน ครืนน!... เสียงสมาร์ทโฟนเครื่องหรูสั่นไหวในกระเป๋ากางเกงอย่างรุนแรง
“ว่าไง!”
“มึงอยู่ที่ไหนไลออน” เสียงของโอลิเวอร์ดังออกมาตามสายสนทนา
“กูอยู่ประเทศไทยวันนี้ไอ้หลงเฟิงมันนัดกูมาเอาเอกสารแท่นขุดเจาะน้ำมัน กูแวะมาดูงานที่นี่พอดี”
“ได้ข่าวว่าเก็บหนูสกปรกได้หนึ่งตัว?”
“หึ! ข่าวเร็วดีจังเลยนะ” ริมฝีปากหนาพูดแกลมหัวเราะ
“ระวังตัวด้วยไอ้หลงเฟิงมันคิดไม่ซื่อ” โอลิเวอร์พูดขึ้นอย่างนึกห่วงใยพี่ชาย เพราะคนอย่างหลงเฟิงมันเจ้าเล่ห์และไม่น่าไว้ใจเขาคิดไว้แล้วว่ามันต้องอยากได้อะไรสักอย่าง
“อืม! แค่นี้ก่อนมันมาถึงแล้ว” หลังจากสิ้นประโยคนั่นมือหนาก็กดตัดสายทิ้งไป เหล่าบอดี้การ์ดกว่าสิบชีวิตเข้ายืนประจำตามจุดต่างๆเพื่อปกป้องดูแลผู้เป็นนายเหนือหัว
“สวัสดีครับคุณโอไลออน” หลังจากชายอายุกลางคนเดินลงมาจากรถก็เอ่ยทักทายชายหนุ่มทันที
“สวัสดีครับคุณหลงเฟิง” ร่างสูงใหญ่ยื่นมือเข้าไปเอ่ยทักทายตามมารยาท
“ผมยินดีด้วยนะครับ อายุยังน้อยแต่ได้ขึ้นเป็นผู้นำองค์กรเซเลสเต้คนใหม่ชั่งน่าภูมิใจจริงๆ ฮ่า ฮ่าๆๆ” เสียงของหลงเฟิงพูดเอ่ยออกมาระคนหัวเราะเสียงดังลั่น ดวงตาระยิบระยับของเขาจ้องมองสร้อยนกฟีนิกซ์ไขว้ที่สวมใส่อยู่บนลำคอหนาของชายหนุ่มอยู่เนินนาน
“ขอบคุณสำหรับคำชมที่จริงใจนะครับ วันนี้ผมแค่แวะมาเอาเอกสารและว่าจะกลับเลยพอดีมีธุระต่อ”
“ได้สิครับ เห้ย! ไอ้กวงไปเอาเอกสารที่รถมาให้กูสิ” เสียงของหลงเฟิงหันหน้าไปเอ่ยสั่งลูกน้องคนสนิท “ครับนาย”
“ได้แล้วครับ” เสียงลูกน้องของหลงเฟิงเอ่ยบอกผู้เป็นนาย กระเป๋าหนังสีดำขนาดใหญ่ถูกส่งต่อให้เจ้านายสายตาคมทั้งสองคู่สบประสานกันอย่างรู้ทัน.. ทันใดนั่นเองก็มีรถยนต์คันหรูขับเข้ามาเพิ่มอีกสองถึงสามคันอย่างรวดเร็ว
ปัง ปัง ปังง!!!... บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ตามจุดต่างๆของโอไลออนล้มลงและตายไปหลายคน ทั้งสองฝ่ายยิงต่อสู้กันไปมาเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
“ส่งสร้อยมาให้กู!” เสียงของหลงเฟิงเอ่ยพูดขึ้นอย่างเหี้ยมโหดพร้อมทั้งหยิบด้ามปืนออกมาจากกระเป๋าหนังสีดำ
“ส่งมาให้กู! เร็วสิไอ้ไลออน ถ้ามึงไม่อยากให้คนของมึงตายไปมากกว่านี้ เร็วสิวะ!..”
“นายอย่าเอาสร้อยให้มันนะครับ” เสียงของไคโรเอ่ยขึ้นในขณะที่ยืนคุ้มกันตัวให้เขาตอนนี้บอดี้การ์ดของเขาตายหมดทุกคน เขาได้แต่โทษตัวเองว่าไม่ควรชะล่าใจขนาดนี้ เขาไม่คิดว่าไอ้หลงเฟิงมันจะคลั่งอยากได้สร้อยเส้นนี้ขนาดนี้ เขาผิดเองที่ประมาทเกินไปคิดไม่ถึงว่ามันจะกล้าลงมือรวดเร็วขนาดนี้… ปัง! เสียงกระสุนหนึ่งนัดดังออกจากปลายกระบอกปืน
“ไคโร!!” บอดี้การ์ดมือขวาถูกยิงหนึ่งนัดที่ไหล่ด้านซ้าย
“กูเสียเวลามานานแล้ว ถอดสร้อยออกมา!” เสียงของหลงเฟิงตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่งโอไลออนจำเป็นต้องถอดสร้อยนกฟีนิกซ์ไขว้ส่งให้มันไป
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!!” หลงเฟิงระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างคนไร้สติสิ้นเสียงนั่น ปัง ปัง ปังง ปังงง!!! ร่างสูงใหญ่ของโอไลออนและไคโรล้มลงทันที
“สิ่งนี้มันต้องเป็นของกูไม่ใช่เด็กเมื่อวานซึนอย่างมึง มึงต้องตายกลายเป็นผีเฝ้าป่าอยู่ที่นี่และอำนาจทุกๆอย่างก็จะตกเป็นของกู ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”
“ไปโว้ยยังไงมันก็ไม่รอดหรอก ขอบใจมากนะ!..ไอ้หลานชาย” สิ้นเสียงนั่นหลงเฟิงเดินกลับไปขึ้นรถและออกรถไปในทันที
“อึก! นายครับแข็งใจไว้นะครับ” ไคโรถูกยิงเข้าที่ไหล่ด้านซ้ายหนึ่งนัดเขารับกระสุนแทนโอไลออนหนึ่งนัดเฉียดที่ไหล่ด้านขวาส่วนโอไลออนกระสุนฝั่งที่ท้องหนึ่งนัดและหลังด้านขวาสองนัด.. ไคโรลุกขึ้นเดินเข้าไปพยุงเจ้านายในทันที
“นายครับ นาย! อย่าเป็นอะไรนะครับ” ไคโรเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย
อีกด้าน...
“วันนี้คุณป้าอาการเป็นยังไงบ้างค่ะ ยังมีเจ็บคออยู่ไหมค่ะ” เสียงของว่าที่คุณหมอสาวเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางสดใสใจดี
“วันนี้ป้าไม่เจ็บคอแล้วค่ะ คุณหมอ”
“แต่คุณป้ายังมีไข้ต่ำๆอยู่ ถ้าอย่างนั้นวันนี้หมอขอตรวจเพื่อให้แน่ใจอีกวันและวันพรุ่งนี้คุณป้ากลับบ้านได้แล้วนะค่ะ เดี๋ยวหมอจะสั่งยาให้พยาบาลเอามาให้ทานและพักผ่อนเยอะๆนะค่ะ” เอ่ยจบเธอก็ยิ้มและเดินออกไปจากห้องคนไข้พิเศษในทันที
“ว่าที่คุณหมอเดย์ไลลา!” เสียงเรียกดังลั่นของเพื่อนสนิททำให้เธอสะดุ้งสุดตัวจนขนมที่กำลังจะเอาเข้าปากล่วงลงมาเปรอะเปื้อนที่โต๊ะนักศึกษาแพทย์
“เฮือกก นี่! ปิงปองไลลาตกใจหมดเลยถ้าช็อกหัวใจวายขึ้นมาจะทำยังไง” เธอหันไปต่อว่าอย่างไม่จริงจังนักปิงปองคือเพื่อนสนิทของเธอที่ตัวเป็นชายแต่ใจเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ
“ปิงลี่จ้ะ ฉันบอกเธอไปหลายรอบแล้วนะยัยหมูอ้วนว่าให้เรียกปิงลี่” ปิงปองหันไปบีบเข้าที่แก้มใสอมชมพูของหล่อน
“แล้วนี่กินขนมอีกแล้วใช่ไหมจะผอมไหมละชาตินี้ ปากก็บอกว่าอยากผอมๆ” ปิงปองเอ่ยแกลมดุด้วยความเป็นห่วง
“เอาหน่าวันนี้ตรวจคนไข้มาท้างวันเหนื่อยมากๆเลย ขอกินขนมนิสนึงน้า ><” เธอหันไปทำหน้าอ้อนใส่เพื่อนสนิทอย่างน่ารักน่าเอ็นดู
“ย่ะ ฉันจะมาบอกว่าวันนี้ยัยน้ำตาลท้องเสียหนักมาก!! เมื่อคืนนางไปอีสส้มตำหลังมอมา นางเลยให้ฉันมาบอกว่าที่คุณหมอเดย์ไลลาว่าถ้าวันนี้มีเคสอะไรที่ด่วน หรือ ถ้าอาจารย์หมอเรียกพบให้เธอเข้าแทนไปก่อนนางขอหยุดวันนึง แล้วเดี๋ยวนางจะพาไปเลี้ยงชาบูเป็นการตอบแทน เพราะวันนี้ฉันก็ไม่ว่างเดี๋ยวจะต้องเข้าไปเป็นลูกมืออาจารย์หมอผ่าตัดคนไข้ไส้ติ่งแตก” ปิงปองเอ่ยพูดลากยาว
“เลี้ยงชาบูหรอ!! ได้สิ ได้อยู่แล้วเพื่อนรัก เดี๋ยวไลลาส่งข้อความไปหาน้ำตาลแปปนึงนะ” ดวงตาของเธอเป็นประกายวิบวับส่งข้อความบอกเพื่อนสนิทให้หายไวไว
“เฮ้อ ยัยหมูอ้วนฉันต้องไปแล้วนะเดี๋ยวเจอกันค่ำๆ” เอ่ยจบปิงปองก็รีบเดินออกไปในทันที
“โอเค ไฟท์ติ้งนะจ้ะปิงลี่คนสวย” เธอเอ่ยออกไปอย่างอารมณ์ดีเดย์ไลลามีเพื่อนสนิทอยู่สองคนคือปิงปองและน้ำตาลพวกเธอเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม สนิทกันมากเพราะบ้านอยู่ซอยเดียวกัน ไปไหนไปด้วยกัน ลงเรียนที่เดียวกันและตอนนี้เหลือเวลาอีกแค่สองปีพวกเธอก็จะได้ใช้คำนำหน้าว่า “คุณหมอ” อย่างเต็มตัวแค่คิดเดย์ไลลาก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
------------------------------