ท่านประธานต้องนึกให้ออก(omegaverse) - บทที่ 1 ท่านประธานนึกให้ออกได้แล้วมั้งครับ โดย tok_yo_thip @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

'ฉันท้อง' ประโยคบอกเล่าจากโอเมก้าหลายต่อหลายคนเริ่มทำให้เลขาอย่าง 'พิต้า' รู้สึกเอียน เลขาหน้ามนชักกรุ่นโกรธ ประธานเฮงซวยที่ไปไข่ทิ้งไว้ตอนรัท ซ้ำยังทำพันธะไว้ ต้องนึกให้ออกได้แล้วว่าไปนอนกับใครมา!!!

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

ชีวิตการเป็นเลขาสารพัดนึกที่คอยจัดการเรื่องต่างๆ ให้เจ้านายมักยุ่งวุ่นวายเป็นกิจวัตรอยู่แล้ว ยิ่งเป็นท่านประธานสามเดือนจอมมากเรื่องด้วยแล้ว เหนื่อยสุดๆ แต่ถึงเหนื่อยยังไงพอเห็นเงินก็ชื่นใจ ชีวิตเลยไม่ได้แย่ไปเสียหมด หากแต่ไม่ได้มีเรื่องพลิกผันนี้เกิดขึ้น

“ต้า!!”

เสียงทรงพลังของเบต้าหญิงวัยกลางคนดังขึ้นขณะที่เจ้าของชื่อกำลังเดินเอามือกุมหัวเมื่ออาการปวดหนึบตั้งแต่เมื่อวานยังคงอยู่นึกคิดว่ามีเรื่องอะไรรุ่นพี่ถึงมาเรียกเขาตั้งแต่ยังไม่ทันก้าวพ้นหน้าบริษัท

‘พิต้า’ เบต้าหนุ่มเลขาหน้ามนสูง 168 หันมองตามเสียงเรียก จึงเห็นหญิงรุ่นพี่วิ่งมาแต่ไกล

“นี่ต้า เมื่อวานหายไปไหนมา มานี่ ๆ เข้ามา ๆ มัวยืนทำอะไร เร็ว ๆ”

‘ก็กำลังเดินอยู่นี่ไง ไม่เห็นรึไง’ ได้แต่คิดในใจ ตาอ่อนล้าทอดมองหญิงสาวเบื้องหน้า ดูจากสีหน้าตื่นเต้นกับอาการลุกลี้ลุกลนมองซ้ายทีขวาทีแล้วก็คงจะฝอยเรื่องซุบซิบในบริษัทให้ฟังอีกตามเคย ก็นะ เรื่องแบบนี้มันกลายเป็นสีสันในชีวิตของพนักงานบริษัทไปแล้ว

แต่ก็ไม่ใช่กับเขาหรอกนะ เขาไม่ค่อยชอบเรื่องซุบซิบเท่าไหร่.. จริง ๆ นะ

“มีเรื่องอะไรครับ?”

ร่างสูงกว่าย่อตัวลงข้างโต๊ะทำงานโดยมีรุ่นพี่ย่อตัวตามลงมานั่งหันหน้าเข้าหากันเตรียมฝอยข่าวให้รุ่นน้องฟัง แต่ยังไม่ทันได้เล่าเจ้าตัวก็ต้องสะดุ้งโหยงจากเสียงเข้มที่มาขัดจังหวะ

“ก็เมื่อวานน่ะสิประธานเขา...”

“ผมทำไม?”

ซวยละนังปาง ปางเงยหน้ามองประธานในประโยคที่เธอพึ่งกล่าวถึง ก่อนจะรีบปฏิเสธส่ายหน้าไปมาแล้วลุกหายไปทันที

“พิต้า”

“ครับ...ประธาน”

พิต้าเด้งตัวยืนตรงทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตน วันนี้เจ้านายของเขาดูจะหงุดหงิดชอบกล ตาสีดำสนิทเลื่อนขึ้นมอง ‘สามเดือน’ อัลฟ่าประธานบริษัทอาหารและเครื่องดื่มรูปงามปานเทพจนใจสั่น แต่เพราะทำงานด้วยกันตลอดจึงมองข้ามหน้าตาและอยากจิกหัวอยู่ทุกวันหากไม่กลัวว่าจะตกงาน

“เมื่อวาน... ไม่สบาย... เหรอ?”

แม้จะดูหงุดหงิดแต่ท่านประธานอัลฟ่าก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรใส่เลขาของตน พิต้านึกย้อนถึงเรื่องวันก่อนแล้วก็ได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ เป็นการตอบคำถาม

การพยักหน้าให้เจ้านายแทนการขานรับ ครับ ค่ะ บางทีอาจจะดูเป็นการเสียมารยาท แต่สามเดือนและพิต้าต่างไม่ได้สนใจเรื่องนั้น ถ้ามีเวลามาจิกด่าลูกน้องในเรื่องไร้สาระอย่างการพยักหน้าตอบก็เอาเวลาไปพัฒนางานตัวเองเถอะจะได้ไม่ถ่วงบริษัท

“มาแล้วก็ไปทำงาน มัวยืนอยู่ทำไม”

เอ้า ไอ้นี่! นี่ไง แบบนี้ไงถึงได้อยากจิกหัวอยู่ทุกวัน สักวันเถอะ ถ้ามีเงินแล้วพิต้าสาบานเลยจะกลับมาจิกหัวให้สาใจ

บ่นเจ้านายในใจจบก็ได้แต่เดินไปวางกระเป๋าแล้วมุ่งหน้าไปทำหน้าที่ของตัวเองโดยไม่ลืมหยิบขนมปังก้อนทำเองติดมือมาด้วยอย่างทุกที

“ว่าไงคะซ้อ~”

ลลิน เบต้าสาวรุ่นราวคราวเดียวกับพิต้าชะโงกหน้ามาในห้องชงกาแฟพลางเอ่ยแซวเลขาที่ท่านประธานดูจะถูกอกถูกใจเหลือเกิน จนเพื่อนของเธอดูเหมือนภรรยามากกว่าเลขาซะอีก คนในบริษัทก็คิดเหมือนเธอ คงมีแต่พิต้าที่คิดต่างออกไป

“กาแฟ พิต้าต้องเป็นคนชง ขนมปัง พิต้าต้องเป็นคนทำไม่เอาขนมปังซื้อ ปั้นกับมือ อบกับมือ ปิ้งกับมือ ห้องประธานพิต้าเข้าได้สบาย ๆ ทุกเมื่อ คนอื่นห้ามเข้าหากไม่จำเป็น แล้วก็อะไรอีกนะ?”

หญิงสาวร่ายยาวถึงความพิเศษและเหตุผลที่ทำไมใคร ๆ ต่างก็บอกว่าสามเดือนถูกใจพิต้า หนุ่มเลขาทำเพียงส่ายหน้าเอือม ๆ แล้วจัดแจงงานของตัวเองเหมือนทุกวัน

พิต้าเป็นแค่เบต้า แต่สามเดือนเป็นอัลฟ่า ต่อให้มีข่าวลือหนาหูมากมายแค่ไหนก็เปลี่ยนความจริงข้อนี้ไม่ได้หรอก อัลฟ่าก็ต้องคู่กับโอเมก้าสิ

“ถ้าชอบแล้วจะอัลฟ่าหรือเบต้าก็ไม่เกี่ยวหรอก”

ลลินพูดขึ้นราวกับอ่านใจได้ เธอทำหน้ายิ้มกรุ่มกริ่มพอใจก่อนจะเดินจากไป พิต้าถอนหายใจให้กับพลังการจิ้นของหญิงสาว

ไอ้บ้าสามเดือน มีแต่จะเพิ่มงานให้เขาน่ะสิทุกวันต้องกลับไปเตรียมอบขนมปังมาเสิร์ฟให้ตอนเช้า ถึงจะได้เงินเพิ่มแต่โคตรเหนื่อย

มือเรียวคว้าหยิบเสื้อกันเปื้อนมาใส่ จัดแจงหั่นขนมปังเป็นแผ่นแล้วนำไปใส่เครื่องปิ้ง เมื่อเครื่องทำงานเจ้าตัวก็หันไปชงกาแฟ นี่คือหน้าที่ของเขาในทุกวัน เป็นแม่ครัวหาข้าวเช้าให้ประธานที่ใกล้เป็นง่อยเต็มที ใช้งานเขาแทบทุกอย่างอีกหน่อยคงเป็นง่อยจริง

จบงานแม่ครัวเบต้าหนุ่มก็ยกเอาไปเสิร์ฟให้ประธานถึงห้องตามเคย แต่วันนี้ดูจะต่างไปจากทุกวันเมื่อท่านประธานเอาแต่นั่งกุมขมับไม่แตะอาหารที่เอาไปให้อย่างทุกที

“ไม่กินจะได้เอาไปทิ้ง”

“ว่าไงนะ?”

“อ่อ เปล่า ผมคิดในใจเฉย ๆ”

เอ่ยปฏิเสธหน้าด้าน ๆ จบก็ทำเมินไม่สนใจแม้จะรู้ว่าสามเดือนได้ยินความคิดที่เขาคิดดังไปหน่อยจนหลุดปากออกมา ประธานอัลฟ่าทำเพียงนิ่งมองเลขาตัวเองที่กำลังเดินไปเปิดผ้าม่านรับแดดยามสาย ความคิดตีกันในหัวสักพักก่อนจะพูดคำที่ทำให้เลขาชะงักไป

“ทำไปแล้ว...”

“ครับ?”

“ทำพันธะไปแล้ว กับใครที่ไหนไม่รู้ เมื่อคืนวานตอนรัท”

“...”

ร่ายพูดออกไปรวดเดียวจบก็หยุดรอดูอาการของเลขา พิต้าขมวดคิ้วกลอกตาไปมาคิดวิเคราะห์ถึงอะไรสักอย่าง

“ไม่ ไม่ใช่หรอก เป็นไปไม่ได้หรอกครับ”

เลขาหนุ่มปิดเปลือกตาลงเอ่ยปฏิเสธ แต่เมื่อลืมตาขึ้นก็พบกับเสื้อเชิ้ตที่ถูกแหวกออกเผยแผงอกแน่น ๆ ด้านซ้ายของประธานอัลฟ่า รอยคลายรอยสักรูปดอกไฮเดรนเยียปรากฏเด่นชัดสู่สายตา สัญลักษณ์จากการทำพันธะกับโอเมก้า

เลขาหนุ่มได้แต่นิ่งเงียบไป มองแผงอกแน่น ๆ น่าจับพลางกลืนน้ำลาย แต่ต้องข่มใจไว้แล้วโฟกัสเรื่องซีเรียสตรงหน้าต่อ

“ทำไปแล้วจริง ๆ”

สามเดือนมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด บรรยากาศในห้องเริ่มอึมครึม สีหน้าของท่านประธานบ่งบอกว่าต้องการให้เลขามากความสามารถช่วยแก้ปัญหานี้ที

นี่คิดว่าเลขาเป็นอะไรเนี่ย

พิต้ากลอกตาใช้ความคิดไปมา หากทำพันธะไปแล้วอัลฟ่าและโอเมก้าก็จะมีคู่ไม่ได้อีก ถ้าเป็นเมื่อก่อนหากทำพันธะไปแล้วก็แก้อะไรไม่ได้ แต่ในตอนนี้มีเทคโนโลยียกเลิกพันธะอยู่แม้ราคาจะสูงแต่ระดับสามเดือนมีจ่ายแน่นอน เพียงแต่การจะยกเลิกพันธะต้องตามหาโอเมก้าคนนั้นให้เจอ

“ต้องหาตัวโอเมก้าให้เจอ”

หลังจากเข้าหมวดเลขาตีหน้าจริงจังจบก็เงยหน้าขึ้นพูด อัลฟ่าหนุ่มเมื่อได้ยินก็ขมวดคิ้วหงุดหงิดพูดราวกับเรื่องแบบนี้เขารู้อยู่แล้วปัญหาที่ต้องการให้แก้คือเรื่องอื่นต่างหาก

“รู้แล้ว แต่ไม่รู้จะหายังไงไง กล้องวงจรปิดโรงแรมก็เสียหมดซะงั้นอะ เฮงซวย”

“แล้วประธานจำอะไรไม่ได้เลยเหรอครับ?”

“ถ้าจำได้จะนั่งเครียดมั้ย”

อ้าวไอ้นี่ คนเขากำลังช่วยแก้ปัญหาแท้ ๆ สักหมัดมั้ย พิต้ากลืนความโกรธลงท้อง ตั้งจิตตั้งใจ พุธโธ.. เข้าโหมดเลขาจริงจังอีกครั้ง

“ยังไงก็ต้องพยายามนึก... ถ้าเจอแล้วจะทำยังไงครับ”

“ก็ยกเลิกพันธะ”

“ถ้าเธอไม่ยอมล่ะครับ”

“นายทำให้เธอยอมได้อยู่แล้ว”

เป็นคำชมแต่ไม่อยากได้สักนิด คำชมพวกนี้มีแต่จะเพิ่มเรื่องให้พิต้า เป็นที่รู้กันว่าคนเก่งมักถูกเรียกใช้งานเสมอ แต่ก็เอาเถอะ ถึงยังไงเขาก็คงไม่พ้นตกเป็นคนจัดการเรื่องนี้อยู่ดี ในฐานะ ‘เลขา’

“ถ้าเธอท้องละครับ?”

พิต้าถามถึงเรื่องที่น่ากังวลที่สุดออกมา แต่คำตอบที่ได้กลับทำให้พิต้ารู้สึกโกรธขึ้นมาจนเผลอตัวเถียงออกไป

“นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก ที่สำคัญคือต้องหาตัวให้เจอแล้วยกเลิกพันธะซะ ต้องทำแบบไม่ให้สื่อกับแม่รู้ด้วย”

“มันคือประเด็นสำคัญครับ คุณไปนอนด้วยกันมานะ ไม่ได้ไปนั่งเล่นจ้ำจี้มะเขือเปราะแปะนับมือนับนิ้วอยู่หน้าบ้านเพื่อน ถึงจะได้ไม่ห่วงว่าโอเมก้าคนนั้นจะท้องหรือเปล่าน่ะครับ”

“ถ้าท้องก็คือท้องไง แต่ยังไงจะให้นักข่าวกับแม่รู้เรื่องไม่ได้”

อารมณ์หงุดหงิดของเบต้าหนุ่มพุ่งสูงกว่าเก่าเมื่อได้ยินประโยคที่แลดูจะไม่ใส่ใจถึงเด็กในท้องสักนิด มันดูโครตจะขาดความรับผิดชอบเลย

“สิ่งที่คุณควรคิดถึงเป็นอย่างแรกถ้าโอเมก้าคนนั้นท้องคือคุณจะรับผิดชอบยังไง ไม่ใช่การที่จะปิดแม่ปิดข่าวยังไง ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ แต่เด็กที่เกิดมาก็ไม่ได้ผิดอะไรและนั่นก็เป็นลูกของคุณ... ครับ”

หลังจากร่ายความหงุดหงิดใส่ท่านประธานที่เคารพจบ พิต้าก็ไม่ลืมที่จะลงท้ายอย่างสุภาพแล้วกดเก็บอารมณ์ที่พุ่งสูงให้เข้าที่เข้าทางดังเดิม

“นั่น... ก็ยังไม่แน่ว่าโอเมก้าคนนั้นจะท้องไหม ถ้าท้อง... ฉันจะตัดสินใจอีกที ถึงตอนนั้นนายจะคิดยังไงฉันยอมทำตามทุกอย่างเลย ตอนนี้ต้องหาตัวให้เจอก่อน ฉันจะพยายามนึกแล้วกัน”

ประโยคที่ดูจะโอนอ่อนลงทำให้พิต้าสงบลงได้เยอะ สามเดือนมักเป็นอย่างนี้เสมอ พิต้าไม่ค่อยชอบใจนักเวลาทำผิดแล้วเสียงอ่อน มันดูไม่จริงใจชอบกล แต่คิดอีกแบบก็ดีที่รู้ผิด พิต้าไม่ได้รู้สึกแปลกกับการที่หัวหน้ายอมลูกน้องสักนิด ด้วยคิดว่าต่อให้เป็นหัวหน้าผิดก็ต้องรู้ผิดเหมือนกัน

.

.

แม้เวลาจะผ่านไปเป็นอาทิตย์ พิต้าก็ยังไม่สามารถหาโอเมก้าที่ทำพันธะกับสามเดือนได้ พิต้าต้องแบกทั้งงานบริษัททั้งเรื่องส่วนตัวเจ้านาย เหนื่อยสายตัวแทบขาดอยากจะก่นด่าประธานอีกสักรอบ แต่ก็หยุดความคิดไป เมื่อประธานทำการเพิ่มเงินเดือนให้แถมจ่ายล่วงหน้าในส่วนที่เกินจากเงินเดือนปกติให้ด้วย

‘พิต้าไม่ได้เห็นแก่เงินนะ แต่ชีวิตคนเรามันขับเคลื่อนด้วยเงินไง’ เพราะงั้นอะไรคว้าได้ก็เอาไปก่อนแหละ ก็แค่ตามหาไปด้วยทำงานไปด้วยเอง ชิล ๆ สบาย ๆ อยู่แล้ว เดี๋ยวก็หาเจอ

ถ้าเป็นอย่างที่พิต้าคิดก็คงดี แต่เมื่อเวลาล่วงเลยจากอาทิตย์ไปเป็นเดือน ๆ พิต้าก็ได้พบกับปัญหาใหม่ไฉไลกว่าเดิม เป็นปัญหาที่สืบเนื่องมาจากปัญหาเดิมนั่นล่ะ

“ฉันท้องลูกของคุณ!”

“นี่มันเรื่องอะไร ผมท้องลูกของคุณอยู่นะ”

“แกเป็นใคร ฉันท้องลูกเขาอยู่”

เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นในห้องประธานบริษัท ประธานอัลฟ่านั่งเอามือกุมขมับด้วยความปวดหัวจากเสียงของโอเมก้าทั้งสามในห้อง

ไม่รู้ว่าข่าววงในหรือวงไหนแต่ที่รู้ ๆ คือมีข่าวเรื่องสามเดือนเล็ดลอดออกไปแล้ว ไม่งั้นคงไม่มีโอเมก้ามายืนตะโกนเสียงแหลมว่าท้องลูกเขาอยู่แบบนี้หรอก

และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก แต่เป็นครั้งที่สามแล้ว!! ถ้าให้นับน่าจะเจ็ด..แปดคนได้ที่มาทำแบบนี้

“เอามาโชว์สิครับ”

เสียงเรียบและร่างของผู้มาใหม่ดึงความสนใจของทุกคนในห้องทันที พิต้าเปิดประตูก้าวขาฉับ ๆ ย้ายร่างเบต้าของตนขยับกายไปยืนข้างโต๊ะทำงานของผู้เป็นนาย เผชิญหน้ากับเหล่าโอเมก้าอย่างพร้อมบวก

ทำงานก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ยังต้องมาเจอพวกโกหกชอบโหวกเหวกอีก

“อะไรยะ?”

“รอยพันธะ สัญลักษณ์พันธะ เอาออกมาโชว์สิครับ เอามาเป็นหลักฐานว่าคุณคือคนที่นอนกับท่านประธานในวันนั้นจริง ๆ”

“อ่อแล้วถ้าจะเล่นมุก ไม่มีพันธะ แต่ท้อง งั้นช่วยให้ความร่วมมือทีครับบอกระยะเวลาและสถานที่เกิดเหตุมาที ส่วนลูกรอคลอดแล้วตรวจ DNA หรือถ้าให้เร็วกว่านั้น อายุครรภ์ได้เมื่อไหร่ก็เจาะถุงน้ำคร่ำตรวจกันดีมั้ยครับ?”

คนโง่พวกนี้ดีแต่จะหาผลประโยชน์แต่ไม่มีสมองคิดแผน จะโกหกก็โกหกซึ่งหน้าจนพิต้ารู้สึกอนาจใจแทน นี่จะต้องจัดการคนแบบนี้อีกกี่คนกัน

สายตาของสามโอเมก้าดูเลิ่กลั่กอยู่ไม่น้อย ต่างจากอัลฟ่าหนุ่มที่มองเลขาหน้ามนราวกับเขาเป็นพระเจ้ามาโปรด แต่เมื่อนัยน์ตาดำสนิทของเลขาเหลือบมองอย่างตำหนิ เขาก็เป็นอันต้องหลุบตาลงทันที

“เมื่อไหร่จะนึกออกครับ? ท่านประธานนึกให้ออกได้แล้วมั้งครับ”

น้ำเสียงราบเรียบแต่ชวนขนลุกถูกเอ่ยจากริมฝีปากยกยิ้มธุรกิจของเบต้าหนุ่ม ดูเหมือนเลขาของเขาจะโกรธแล้วละ

เจ้านายตัวแสบที่รัทแล้วไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนไม่รู้อย่างเขาสร้างความลำบากให้เลขาอย่างมาก ไม่ใช่แค่ทำใครท้อง แต่ดันไปทำพันธะไว้ด้วยเนี่ยสิ