ท่านประธานต้องนึกให้ออก(omegaverse) - บทที่ 4 ใคร? โดย tok_yo_thip @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

'ฉันท้อง' ประโยคบอกเล่าจากโอเมก้าหลายต่อหลายคนเริ่มทำให้เลขาอย่าง 'พิต้า' รู้สึกเอียน เลขาหน้ามนชักกรุ่นโกรธ ประธานเฮงซวยที่ไปไข่ทิ้งไว้ตอนรัท ซ้ำยังทำพันธะไว้ ต้องนึกให้ออกได้แล้วว่าไปนอนกับใครมา!!!

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

ชีวิตการเป็นเลขาสารพัดนึกที่คอยจัดการเรื่องต่างๆ ให้เจ้านายมักยุ่งวุ่นวายเป็นกิจวัตรอยู่แล้ว ยิ่งเป็นท่านประธานสามเดือนจอมมากเรื่องด้วยแล้ว เหนื่อยสุดๆ แต่ถึงเหนื่อยยังไงพอเห็นเงินก็ชื่นใจ ชีวิตเลยไม่ได้แย่ไปเสียหมด หากแต่ไม่ได้มีเรื่องพลิกผันนี้เกิดขึ้น

ท่ามกลางห้องส่วนตัวของร้านอาหารที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายในย่านคนไม่พลุกพล่านมีร่างของโอเมก้าสาวนั่งมองแก้วกาแฟพลางเหม่อมองออกไปข้างนอกเฝ้ารอคนที่นัดเธอมา

“สวัสดีครับคุณพรพิน”

“อ๊ะ! สวัสดีค่ะ!”

‘พรพิน’ โอเมก้าสาวที่เคยเข้าไปช่วยพิต้าจากการโดนประทุษร้ายโดยโอเมก้าเจ้าอารมณ์ รีบลุกขึ้นยืนทันทีที่พิต้าปรากฏตัว

“ขอบคุณที่สละเวลามาตามนัดนะครับ”

“ไม่เป็นไร. ค่ะ..”

พรพินเบิกตาขึ้นเมื่อเห็นชายอีกคนที่เดินตามพิต้าเข้ามาแต่ไม่ยอมเข้ามาใกล้เอาแต่ยืนอยู่ห่าง ๆ สามเดือนปรายตามองพรพินไม่กี่วิก่อนจะหันเอาความสนใจไปที่อื่น

“ท่านประธานมีเรื่องอยากรู้นิดหน่อยน่ะครับ ขอโทษที่ไม่ได้แจ้งก่อน”

“ไม่เป็นไรค่ะ ๆ”

พิต้าก้มหัวลงเล็กน้อยเป็นการขอโทษพรพิน แต่ก้มไปได้ไม่เท่าไหร่ก็รู้สึกถึงแรงดึงที่ด้านหลังคอเสื้อ พอหันไปก็เจอกับมือของสามเดือนที่จับดึงไว้อยู่

‘เดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่?’

“นั่ง... นั่งเถอะค่ะ”

“ไม่ล่ะ คือผม...”

“นั่งเถอะครับท่านประธาน”

จะยังไงมารยาทก็เป็นสิ่งที่ควรมี ในวันนี้เขาเป็นคนนัดพรพินออกมาเอง จะทำตัวเสียมารยาทใส่เธอมันไม่ควร วันนี้พรพินยังไม่ทันได้ทำอะไรผิดเลยดังนั้นแล้วพิต้าจึงเอ่ยเป็นการเตือนให้ท่านประธานเลิกทำตัวนิสัยเสีย

สามเดือนนั่งลงอย่างว่าง่ายแม้จะรู้สึกไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ก็ตาม

“คือว่า... คุณพรพินช่วยปล่อยฟีโรโมนหน่อยได้ไหมครับ?”

“คะ?!”

“คือท่านประธานอยากจะรู้กลิ่นฟีโรโมนของคุณน่ะครับ”

พรพินมีสีหน้าไม่เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าเท่าไหร่แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไร และยอมให้ความร่วมมือ พิต้ารู้สึกโล่งใจนิดหน่อยเมื่อเห็นดังนั้น แต่แล้วประโยคต่อมาก็ทำให้พิต้าต้องขมวดคิ้ว

“คือฉันควบคุมฟีโรโมนไม่ค่อยได้...”

พิต้าเข้าใจในสิ่งที่เธอจะสื่อ มันเป็นเรื่องที่เห็นได้บ่อย ๆ ในโอเมก้า โอเมก้าจะปล่อยฟีโรโมนอยู่ตลอดจะมากหรือน้อยขึ้นอยู่กับช่วงเวลา แต่ถ้าคนที่มีความสามารถควบคุมฟีโรโมนได้มากก็จะควบคุมปริมาณได้ดั่งใจ

ในกรณีของพรพินเป็นได้สองอย่างคือเธอปล่อยออกมาไม่ได้กับปล่อยออกมามากเกินไป ถ้าเป็นอย่างแรกแค่เข้าไปใกล้ ๆ ก็พอ แต่ถ้าอย่างหลังก็อาจเป็นปัญหากับอัลฟ่าได้ และอาจเป็นปัญหากับคุณพรพินได้เหมือนกัน หากเธอเดินทางกลับบ้านด้วยกลิ่นฟีโรโมนที่คุมไม่อยู่ก็อาจเกิดอันตรายกับเธอได้

พิต้าเหลือบสายตาไปมองสามเดือนเล็กน้อย ทางเลือกที่ดีคือให้สามเดือนเข้าไปรับกลิ่นฟีโรโมนที่ปล่อยออกมาเป็นปกติของโอเมก้าใกล้ ๆ แบบนั้นก็จะไม่ต้องให้พรพินฝืนควบคุมฟีโรโมนตัวเอง

พิต้ากำลังครุ่นคิดตัดสินใจพลางหันไปมองสามเดือนเพื่อหาคำตอบแต่แล้วก็ได้เห็นว่าท่านประธานของเขาลุกหนีไปเสียแล้ว..

‘เอ้า!? จะเอายังไงละเนี่ย เป็นคนขอให้พามาเองแท้ ๆ ‘

“คุณพิต้าคะ?”

พิต้าสะกดความหงุดหงิดไว้แล้วหันมาหาพรพินพลางยิ้มเจื่อน ๆ ให้เธอ

“ฉันทำให้ลำบากสินะคะ ขอโทษค่ะ”

จะบอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่ใช่ ในเมื่อเธอก็อาจเป็นคนโกหกด้วยเหมือนกัน พิต้าค่อนข้างมั่นใจเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ว่าเธอไม่ได้ท้องลูกของสามเดือน แต่ก็ไม่สามารถทิ้งความเป็นไปได้อีกสิบเปอร์เซ็นต์ได้

“คุณพรพินทำให้กลิ่นฟีโรโมนติดตัวผมที่ครับ”

“...”

สามเดือนยืนเฝ้ามองเลขาของเขาอยู่ห่าง ๆ ไม่อยากจะเข้าไปใกล้มากกว่านี้แต่แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้สามเดือนมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนทั้งจับมือถือแขนกัน แตะต้องตัวกันมากเหลือเกิน 

ในวินาทีที่สามเดือนอยากจะพุ่งตัวไปแยกพวกเขาออกจากกันก็เห็นว่าพิต้าหันหลังเดินจากโอเมก้าสาวออกมา

“ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ”

พิต้าขอโทษที่ต้องให้พรพินถึงเนื้อถึงตัวกับเขา โอเมก้าสาวยกมือปฏิเสธว่าไม่เป็นไรพลางก้มหัวขอโทษกลับเช่นกัน

“คุณพิต้าไปเถอะค่ะ ฉันจะอยู่ทานข้าวก่อน”

“ครับ ขอบคุณที่สละเวลามานะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“...”

“อ้อ! คือ.. ขอให้ลูกสุขภาพแข็งแรงนะครับ”

พิต้าที่กำลังจะหลังเดินจากไปกลับตัดสินใจหันกับมาพูดอวยพรให้เด็กในท้องพรพินก่อนจะเดินจากไป โอเมก้าสาวเฝ้ามองพิต้าที่ค่อย ๆ เดินห่างออกไปเรื่อย ๆ จนบานประตูปิดลง

“ลองดมดูสิครับ”

เมื่อเดินมาถึงหน้าร้านพิต้าก็ยกแขนตัวเองขึ้นให้สามเดือนพิสูจน์กลิ่น

สามเดือนเหมือนจะลังเลเล็กน้อยแต่ก็ก้มตัวลงเพื่อสัมผัสกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ติดอยู่ จมูกได้รูปของสามเดือนค่อย ๆ ได้ไล่ขึ้นไปจนหัวไหล่ของเลขา พิต้าดึงแขนกลับพลางพูดบ่นว่าจุดนั้นไม่มีกลิ่นฟีโรโมนของพรพิน

“ไม่ใช่ กลิ่นนี้ยังไม่ใช่”

“น่าเสียดาย”

“น่าเสียดายอะไร!?”

“เสียดายที่ไม่ใช่น่ะสิครับ ถ้าใช่ผมจะได้ไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ไง”

“นี่พูดกับประธานแบบนี้ได้ด้วยเหรอครับ คุณเลขา”

“แล้วท่านประธานใช้เลขาทำงานหนักขนาดได้ด้วยเหรอครับ?”

เลขาหน้ามนพูดประชันจ้องมองท่านประธานอย่างไม่มีใครยอมใคร สามเดือนจ้องมองใบหน้านิ่งที่ดูจะแสดงอาการงอนออกมาหน่อย ๆ ด้วยมุมปากที่ตกลงกับริมฝีปากยื่นหน่อย ๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว

สามเดือนกลั้นใจไม่ให้ยิ้มออกมาไม่ได้จริง ๆ แม้จะรู้ว่าไม่ควร สีหน้างอนหน่อย ๆ ของเลขามันน่ารักมากสำหรับเขาเสียจนใจเต้นไปหมด

พิต้าขมวดคิ้วยุ่งเข้าหากัน ได้แต่นึกสงสัยว่ามีอะไรน่าขำหนักหนา หรือการได้แกล้งเขาจะเป็นความสุขของท่านประธาน?

‘เป็นบ้ารึไง?’

“กล้าขึ้นเยอะเลยนะ จำไม่เห็นได้ว่านายกล้าเถียงฉันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ลองคิดดูสิครับ”

พิต้าว่าพลางดึงประตูรถให้เปิดออกและวาดมือประชดเชิญท่านประธานขึ้นรถ

“เชิญขึ้นรถครับ ท่านประธาน”

“ให้ขับให้มั้ย”

“จะตัดเงินเดือนผมไหมครับ?”

“ไม่ตัด จะให้เงินเพิ่มด้วย”

“งั้นผมจะเป็นผู้โดยสารที่ดีครับ”

ไม่พูดเปล่า พิต้าเปิดประตูพาร่างตัวเองไปนั่งข้างเบาะคนขับทันที สามเดือนได้แต่ยิ้มเล็กยิ้มน้อยส่ายหัวไปมาหน่อย ๆ แล้วเดินไปประจำที่คนขับ คงต้องยอมเลขาหน่อย ก็ดันเรียกออกมาให้ทำงานกระทั่งวันหยุดทั้งที่งานวันปกติก็มีหน้าที่สารพัดเยอะอยู่แล้ว

การกระทำทุกอย่างของท่านประธานอัลฟ่าและเลขาเบต้าถูกเฝ้ามองอย่างเงียบ ๆ จากภายในร้านอาหารโดยไม่รู้ตัว

พรพินยืนมองการกระทำของทั้งสองคนผ่านหน้าต่างกระจก พลางยกแก้วไวน์ขึ้นจิบเบา ๆ เธอเฝ้ามองทั้งคู่ยืนคุยกันจนกระทั่งตอนท่านประธานขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับแล้วขับออกไป

“สถานที่ต่อไปคือที่ไหนครับ? คุณเลขาเอนกประสงค์”

“...”

พิต้าหันหน้าไปจ้องมองสามเดือนที่กำลังขับรถพลางนึกว่าท่านประธานที่อยู่แต่ในห้องทำงานชั้นบนยังอุตส่าได้ยินชื่อเล่นแปลก ๆ ที่ตั้งล้อกันของพนักงานได้อีก

“พนักงานเรียกนายแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?”

“แล้วเป็นเพราะอะไรละครับ?”

“นั่นสิ เพราะอะไรนะ?”

พิต้าได้แต่ทำสีหน้าเหนื่อยใจกับการตีหน้ามึนของสามเดือน ไม่นานทั้งสองคนก็มาถึงสถานทีที่ต่อมาที่นัดกันไว้ และเป็นอีกครั้งที่มีเรื่องให้พิต้าต้องเจ็บตัว

โอเมก้าสาวคนดีคนเดิมนัดให้ออกไปเจอที่โรงแรม พอได้เห็นหน้าพิต้าก็แทบจะตรงมาจิกหัวเสียทันทีหากไม่หันไปเห็นสามเดือนเสียก่อน 

ตอนแรกเจ้าหล่อนก็ออเซาะอ่อนหวานขึ้นมา พลางอ้างว่าจะให้ท่านประธานพิสูจน์กลิ่นแต่พิต้าต้องไม่อยู่ด้วย แล้วใครจะไปยอม ดูก็รู้ว่าโอเมก้าคนนี้กะใช้ลูกไม้ตื้น ๆ แบบโง่ ๆ ทำอะไร

สามเดือนก็รู้เช่นกันและรู้สึกเบื่อหน่ายระอากับอะไรแบบนี้ เป็นคนที่เคยทำร้ายเลขาเขาแล้วยังจะมาทำอะไรแบบนี้อีก

พิต้าเริ่มเห็นถึงความไม่พอใจของสามเดือนเลยกันท่านประธานให้ออกไปแล้วกะจะใช้วิธีเดิมเหมือนคุณพรพินด้วยการเอากลิ่นที่ติดไปให้ดมแทน พิต้าคิดว่าโอเมก้าสาวคงไม่ทำเหมือนคราวก่อนแต่คุณเลขาเองก็ลืมไปว่าโอเมก้าคนนี้ไม่ต่างจากคนบ้าคนหนึ่ง

พอสามเดือนเดินพ้นไปเล็บยาวสีแดงก็จิกเข้าที่หัวของพิต้าทันที ดีที่ครั้งนี้พิต้าตั้งตัวได้เลยดิ้นสลัดพ้นเจ้าหล่อนมาได้ แต่ในตอนที่คิดว่าไม่เป็นไรแล้ว หัวของเลขาก็ดันมึนขึ้นมาเสียเฉย ๆ อาการหน้ามืดที่อาจเกิดจากการทำงานมาเกินไปเล่นงานจนเขาเซถอยหลังเปิดโอกาสให้เจ้าหล่อนเล่นงานอีกหน

ในตอนที่ทุกอย่างดูจะแย่ลงพิต้าได้แต่ยกมือป้องตัวเองไว้ พลางนึกว่าสามเดือนเดินไปถึงไหนถึงได้ไม่ได้ยินเสียงเขาร้องเลย 

“พิต้า!!!”

ประตูห้องโรงแรมถูกเปิดออกพร้อมร่างของชายต่างชาติผมบลอนตัวสูงที่วิ่งเข้ามาผลักโอเมก้าสาวออกแล้วคว้าตัวพิต้าไปครองไว้ ตามมาด้วยเสียงเรียกตื่นตกใจของสามเดือน

“พิต้า!”

“ผม...ไม่เป็นไร”

พิต้าตั้งตัวลุกขึ้นพลางเงยหน้ามองชายหนุ่มต่างชาติที่คอยช่วยพยุงอยู่ข้าง ๆ แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าเป็นคนรู้จักของตัวเอง

“แอสเตอร์?”

ไม่ทันได้ทักถามอะไร เหล่ารูปภ.ก็พากันมาลากตัวผู้ก่อความวุ่นวายออก ทางพนักงานของโรงแรมก็ออกมาดูทำให้ทั้งสามคนต้องเคลื่อนย้ายพากันไปที่อื่นก่อน

ทั้งสามพากันมานั่งอยู่ที่ม้านั่งริมทาง เพราะเป็นห่วงพิต้าก่อนหน้านี้สามเดือนจึงไม่ได้สังเกตอะไร แต่พอนึกขึ้นได้ก็จ้องมองไปที่ชายหนุ่มที่คอยพยุงพิต้ามาตลอด

“ปล่อยได้แล้วครับ ผมผยุงเอง”

“ครับ?”

ทั้งสองคนจ้องมองกันไปมา ฝั่งชายต่างชาติแสดงสีหน้างงงวย ส่วนฝ่านท่านประธานก็ขมวดคิ้วจนแทบเป็นปม

“พิต้า เขาเป็นใคร??”

ชายทั้งสองหันไปถามพิต้าพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย และต่างแปลกใจไปพร้อม ๆ กันเมื่อเหมือนว่าทั้งคู่ก็ต่างเป็นคนที่พิต้ารู้จัก

“อ่า...คนนี้เป็นเพื่อนผมเองครับ ชื่อแอสเตอร์ แอสเตอร์ คุณคนนี้คือท่านประธานโคอาจิไซ”

“ท่านประธาน... อ๋อ! คนที่เธอบ่นถึงบ่อย ๆ น่ะเหรอ?”

“เธอ?”

สามเดือนทวนคำสรรพนามที่ฟังดูแปลกหูขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน พิต้าจึงต้องหันไปอธิบายว่าเป็นคำเรียกเล่นกันที่แอสเตอร์ใช้เรียกมานานจนชินแล้ว แต่แค่คำอธิบายนั้นก็ไม่ได้ทำให้คิ้วของสามเดือนขมวดน้อยลง เมื่อเห็นถึงความสนิทที่แผ่ออกมาจากคนทั้งสอง

ท่าทีที่ทั้งสองคุยกัน ถามไถ่ถึงเหตุการณ์มันดูสนิทกันมากจริง ๆ ไหนจะการจับมือถือแขนที่ไอ้ฝรั่ง’อัลฟ่า’นั่นแทบจะกอดพิต้าเข้าไปอยู่แล้วอีก ไหนจะคำเรียกเราเธอนั่นอีก

‘สนิทกันถึงขึ้นไหนเนี่ย? แล้วทำไมเขาไม่รู้?’

TBC.