ฉันเกิดใหม่ในนิยายเรื่องใจทั้ง5รักเธอคนเดียว และเป็นบีลีฟ แฟร็งค์ ตัวประกอบที่ไม่มีบทแม้สักตอน แต่โชคชะตาก็พาไปวุ่นวายกับตัวเอกจนเนื้อหาในนิยายเปลี่ยนแปลงเกือบทั้งหมด
ชาย-หญิง,แฟนตาซี,ย้อนยุค,รั้วโรงเรียน,ซาดิส & มาโซฯ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
'เป็นแค่คนใช้ มีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนฉัน !'
บีลีฟ แฟร็งค์ วัยเก้าปี แผดเสียงแหลมเพียงเพื่อใช้กร่นด่าเมดสาววัยโตกว่าหลายปี ด้านบนสุดของบันไดคฤหาสน์โดยไม่มีทีท่าว่าใครจะเข้ามาห้ามปรามแม้แต่น้อย
'ค..คุณหนู ดิฉันไม่กล้าสั่งสอนคุณหนูเลยนะคะ'
เมดสาวเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือราวกับกำลังร้องไห้ก็ไม่ปาน
'โกหกหน้าด้าน ๆ หล่อนว่าฉันแก่แดดสีลิปที่ฉันใช้มันไม่เหมาะกับฉันอย่างไร ห้ะ ! สีแดงราวเส้นผมของฉัน หล่อนอิจฉาเลยบอกให้ฉันเปลี่ยนสีสินะ'
ขณะเสียงเล็กแหลมกร่นด่าอย่างต่อเนื่อง มือเล็กตามวัยพลันเงื้อขึ้นพลางออกแรงหวังฟาดบนใบหน้าเมดสาวผู้คุกเข่านั่ง ทว่าด้วยร่างกายและขนาดฝ่ามือไม่สมดุลจึงทำได้เพียงพาดผ่านไปทางด้านหลังของอีกฝ่าย ร่างกายกลิ้งพุ่งไป สองมือเล็กคอยเกาะก่ายราวเหล็กแต่ไม่สามารถจับได้แม้เพียงต้นเดียว จนขั้นสุดท้าย ตามด้วยเสียงกรีดร้องของบรรดาเมดชายหญิงภายในบ้าน
ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับ...
'เฮ้ย ๆ ดูดิ ยัยนี่มันแอบขึ้นมาอ่านนิยายฮาเร็มชายอีกแล้วว่ะ'
'สมเพชชะมัดหน้าตาไม่ได้เรื่อง เลยต้องอ่านนิยายที่ผู้ชายแย่งกันจีบ '
"ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกนายนี่ ถามจริงเหอะมาวุ่นวายกับฉันทำไมนักหนาฉันก็อ่านในที่ของฉันมีความสุขในที่ของฉัน ! "
'ดูดิ มันยอกย้อนว่ะ เผาหนังสือทิ้งซะท่าจะดี ยัยกำพร้า'
"แรงไปป่ะ ฉันก็แค่มีความสุขในแบบของฉันเพื่อนคนอื่น ๆ ก็ไม่เคยไปแย่งไม่ยุ่งด้วยละไง จะจองล้างจองผลาญไปถึงไหน ถ้าคุยไม่รู้เรื่อง ฉันไปก่อนล่ะ อยากขอโทษตอนไหนก็เมลล์มา"
หญิงสาววัยมัธยมปลายอีกเพียงปีเดียวจะจบการศึกษา ทำได้เพียงอดทนต่อการไร้เพื่อนไร้ครอบครัวและทนต่อการโดนกลั่นแกล้งบูลลี่สารพัดเพียงเพราะหล่อนชื่นชอบนิยายอนิเมะมังงะแนวฮาเร็มชาย พวกนักเลงหัวไม้ประจำห้องจึงกีดกันฉันทุกวิถีทางไม่ให้มีเพื่อนด้วยคติที่ว่าฮาเร็มมีไว้เพียงผู้ชายเพื่อมีหญิงสาวที่ครอบครองมากมายต่างหาก แต่ถึงจะไม่มีใครคอยสนับสนุนหล่อนก็ไม่ได้กลัวหรอก ด่ามาก็ด่ากลับ ว่ามาก็ว่ากลับ นั่นคงยิ่งเป็นสาเหตุที่ถูกหมายหัวไม่หยุดหย่อน
ทันทีที่หล่อนลุกขึ้นและหันหลังเก็บหนังสือใส่กระเป๋า แผ่นหลังรับสัมผัสของฝ่ามือหนาของบุคคลมากกว่าหนึ่ง อีกทั้งถูกออกแรงส่งให้พุ่งไปด้านหน้า หญิงสาวร่างกายผอมบางราวกับไม่เคยได้รับสารอาหารครบอย่างหล่อนจึงปลิวไปตามแรงส่งนั้นแบบเลี่ยงไม่ได้
ร่างกายหญิงสาววัยสิบหกปี ร่วงหล่นจากดาดฟ้าชั้นห้า หล่อนระลึกช่วงเวลาทั้งหมดที่เกิดมาในโลกใบนี้ราวกับเป็นแฟลชแบ็คของวินาทีสุดท้ายของชีวิต การเติบโตในศูนย์เลี้ยงเด็กกำพร้า ไร้ครอบครัวไร้เพื่อนฝูงในวาระสุดท้ายไม่มีอะไรให้อาลัยอาวรณ์แม้แต่น้อย แต่หากเลือกชีวิตใหม่ได้
"อยากไปต่างโลกจัง"
.
.
.
"เฮือก !!! กริ๊ดดดดดดดดดดดดด !!"
เสียงแผดร้องเล็กแหลมจนแสบแก้วหูดังกึกก้องภายในห้องขนาดใหญ่รวมถึงเมดสาวน้อยใหญ่วิ่งกรูเข้ามาด้วยสีหน้าแตกตื่น นัยน์ตาม่วงอ่อนกรอกมองสภาพแวดล้อมไม่คุ้นเคยรอบกาย หน้าต่างบานใหญ่อากาศสดใสไร้มลพิษของรถ ชั้นหนังสือถูกจัดการวางอย่างสวยงาม เฟอร์นิเจอร์ตกแต่งแบบย้อนยุคราวกับหนังแนวเจ้าหญิง เตียงหนานุ่มขนาดใหญ่เกินหกฟุต ม่านมุ้งชมพูถูกขึงกับคานไม้เชื่อมต่อกับเตียงกว้าง พัดลมไม่มีทว่ากลับไม่รู้สึกร้อน พลันก้มมองฝ่ามือก็เล็กเสียจนคิดว่ามือตุ๊กตา กลั้นใจเงยมองลักษณะการแต่งกายของเมดสาวอีกครั้งซึ่งไม่ใช่แบบไทยในยุค ร.ห้า เสียด้วยซ้ำ
ขณะจะลองเอ่ยถามบุคคลตรงหน้าออกไปกลับถูกขัดโดยชายสูงวัยชุดคลุมสีขาวมองไม่ยากว่าคงเป็นหมอ..
"คุณหนูบีลีฟ พอจำผมได้ไหมครับ"
ฉันนิ่งเงียบพลางมองไปรอบกายอีกครั้งและกลับมาจดจ่อคุณหมอหนวดขาวด้านหน้า นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน แล้วเขาเป็นใคร
"จำไม่ได้ค่ะ"
เสียงฮือฮาดังขึ้นจากกลุ่มเมดโดยรอบ แต่จะว่าไปเขาเรียกเราว่าคุณหนูบีลีฟ อีกทั้งผู้คนต่างแปลกตาราวกับหลุดมาอยู่ในยุคกลางของชาวยุโรป ต่างจากที่ ที่เรามาอย่างคนละโลก
"คุณหนูตกบันไดสามสิบสองขั้น และหลับไป สามวันเรื่องนี้จำได้ไหมครับ"
นี่เรื่องบ้าอะไรกัน ! ตกบันไดสามสิบสองขั้น แต่ฉันยังไม่ขิตลุกขึ้นมาแผดเสียงราวกับจักจั่นหน้าร้อนได้ เหตุการณ์ปะหลาดอะไรก่อน
"ขอโทษด้วยนะคะ แต่ว่าจำไม่ได้เลยค่ะ"
สีหน้าของเมดรอบข้างซีดลงอย่างเห็นได้ชัดเสียงฮือฮาปะปนเสียงสะอื้นอยู่กลาย ๆ ทว่าเราเอาแต่ตั้งรับคำถามอย่างเดียวก็คงไม่ได้ ขณะจะเอ่ยปากกลับถูกขัดอีกครั้งโดยชายหญิงแต่งกายสูงศักดิ์ผนวกกับท่าทางการต้อนรับของเหล่าเมดและเสียงฮือฮาเงียบลงฉับพลัน
"ใครคะ.." ฉันเอ่ยโดยไม่ได้คิด
สีหน้าทั้งสองซีดลงพอ ๆ กับเหล่าเมดเมื่อสักครู่ น้ำตาของฝ่ายหญิงรินไหลตามพวงแก้ม ก่อนจะโผเข้ากอดกันแน่น
"ฉันรอน แฟร็งค์ และนี่รอล่า แฟร็งค์ พ่อและแม่ของลูก "
แฟร็งค์งั้นเหรอ คับคล้ายคับคลาจังนามสกุลค่อนข้างดูมีศักดิ์ ชนชั้นสูงสินะ การแต่งกายก็ใช่อยู่หรอก แต่ข้อมูลแค่นี้จะไปรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่ไหนของโลก
"แล้ว.. กษัตริย์คือใครคะ เมืองนี้คือเมืองอะไร"
"น..นี่ลูก จำอะไรไม่ได้เลยหรือ แม่รู้สึกฮึก...ฮือออออ โฮฮ....."
"เอาน่า ตกลงมาขนาดนั้น เอาล่ะ ลูกฟังข้อมูลต่อไปนี้ให้ดี และลองพยายามนึกดูนะ ราชวงศ์ตอนนี้คือ ทิโอฟิลัส ประเทศทิฟีเลีย ฝ่าบาทอเล็กซานเดอร์ผู้ปกครองประเทศนี้ เจ้าชาย ห้าลำดับได้แก่ ฟิลิม ฟิลัน ออสวอล ดิเอโก้ และเดเมียน องค์หญิงสามลำดับได้แก่ ออเดรย์ เอลล่าและเดลิเน่ และเราอยู่ในตระกูลแฟร็งค์เอิร์ลเจ้าของดินแดนเฟรริน ลูกพอจะจำได้ไหม..."
ท่านรอนแฟร็งค์หรือท่านพ่อของเราอธิบายเกี่ยวกับดินแดนและรายละเอียดทั้งหมดพลางจ้องมองหน้าด้วยความหวัง
ทว่าเรื่องราวทั้งหมดนั้น.. ไม่จริงใช่ไหม เจ้าชายฟิลิม ฟิลัน ออสวอล ดิเอโก้ เดเมียน แห่งประเทศทิฟีเลีย ชื่อแสนคุ้นเคยนี้ ไม่ผิดแน่สิ่งที่เราเฝ้าอธิษฐานอยู่ทุกวันกับการไปต่างโลกทว่าต่างโลกในตอนนี้กลับคล้ายนิยายเรื่องสำคัญขึ้นหิ้งของเรา
"ขอกระจก !"
ฉันเปล่งเสียงเล็กแหลมอีกครั้ง เมดสาวพาลลุกลี้ลุกลนรีบหยิบกระจกยื่นมาให้ มือเล็กยื่นไปรับทันควัน แต้มบุญของฉันที่ไม่เคยมีในชาติก่อนคงถูกใช้ตอนนี้แหละ ผมน้ำตาลประบ่าและตาน้ำตาลดวงนั้นต้องเป็นฉันแน่นอน นางเอก ! รายล้อมไปด้วยพระเอกทั้งห้า ว้าย ๆ ถึงในนิยายมากสุดแค่จูบก็เถอะ ใครจะรู้ว่าฉันอาจจะสามารถเปลี่ยนนิยายเรื่องนี้เป็นแนวอีโรติกสิบแปดบวก ทว่าก่อนจะหลุดใบหน้าปะหลาดออกไปมากกว่านี้ เอาล่ะ ขอยลโฉมตัวเองให้สา..แก่...ใจ... เอ๊ะ°-°... ใครอ่า....
เรือนผมแดงยาวสลวย นัยน์ตาม่วงอ่อนเรืองแสงสะท้อนแดด ริมฝีปากอมชมพูระเรื่อ สวย..สวยมาก นี่น่ะหรือบีลีฟ แฟร็งค์ น่าจะเอะใจก่อนมโนนะเรา แต่อย่างไรก็ตามฉันเป็นใครในนิยายเรื่องนี้กันล่ะ ผมแดงสว่างขนาดนี้ไม่ปรากฎระบุถึงในนิยายเลย
หรือว่า...
"กริ๊ดดดดดดดดดด"
จากการคำนวณเรื่องราวในหัวแล้ว จึงเผลอร้องออกไปแต่แสร้งกลบเกลื่อนด้วยท่าทางปวดหัวพลางเป็นลมล้มพับบนเตียง พระเจ้าใจร้ายเหลือเกิน ให้เกิดในนิยายทั้งทีควรให้เกิดเป็นตัวเอกมั้ยจะได้ราบรื่น แต่นี่อะไรใครก็ไม่รู้นิยายก็ไม่มีบท ถึงจะสวยมากอันนี้ไม่เถียง ขนาดแค่ เก้าขวบยังงดงามขนาดนี้โตไปจะงามขนาดไหน แต่ แต่แต่แต่ แบบนี้ก็ไม่เจอพวกตัวเอกเลยสิ โอ้โห จิตใจสาววัยสิบหก แบบฉันช่างห่อเหี่ยวเสียนี่กระไร
"ลูกไม่ได้ตกบันไดมาเอง แต่ถูกยัยจีนาผลัก พ่อจึงขังมันไว้ในคุกใต้ดิน ลูกคงจำไม่ได้"
"แม่เป็นห่วงลูกแทบแย่ คิดว่าจะเสียลูกไป"
"หนูตกบันไดเพราะโดนผลักหรือคะ"
อืม...แบบนี้ก็คุ้นจังเราเข้ามาอยู่ในร่างนี้เพราะ..เพราะ.. ความทรงจำช่วงวัยสิบหกปีปะทะเข้ามาอย่างรุนแรงการกลั่นแกล้งบูลลี่ จบลงที่..ถูกผลักตกจากชั้นดาดฟ้านั่นคือสาเหตุแห่งการเสียชีวิตและเข้ามาในร่างใหม่สินะ ถ้าอย่างนั้นหมายความว่าเด็กคนนี้ก็น่าสงสารเหมือนกันเพราะถูกผลักตกบันไดหวังเอาชีวิต
"อะ..แฮ่ม เอาเป็นว่าร่างกายของคุณหนูบีลีฟจำต้องพักฟื้นอีกราวสามวันหากทานยาอย่างต่อเนื่อง ส่วนความทรงจำน่าจะหายไปบางส่วนซึ่งไม่ใช่เหตุร้ายแรงครับ หากพาไปในที่เดิม ๆ หรือกิจกรรมที่คุณหนูชอบมีสิทธิ์ที่จะกลับมาจำได้ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัว"
ชายสูงวัยในชุดขาวเอ่ยพลางลูบหนวดขาวยาวก่อนจากออกห้องไป
"พ่อกับแม่ก็อยากดูแลลูกนานกว่านี้ แต่มีกำหนดการต้องไปเมืองอื่นสักพัก หวังว่าลูกจะไม่โกรธ"
"แม่รักลูกนะ จำแม่ให้ได้นะลูกรัก"
หญิงสาวโน้มตัวประทับจูบหน้าผากฉันพร้อมกับฝ่ามือแกร่งของชายผู้เป็นพ่อบนศรีษะลูบไปมาแผ่วเบา ทำเอาน้ำตารื้นคลอเบ้า
ที่ ที่ฉันจากมาไม่มีครอบครัวไม่มีใครสนหรือใส่ใจ มิหนำซ้ำเพื่อนในโรงเรียนต่างปฏิบัติราวกับเป็นของเล่น โลกใบนี้ที่ฉันเกิดมาพระเจ้าคงคิดมาแล้ว ขอบคุณมากเลยนะคะ และขอโทษที่บ่นว่าไม่ให้เป็นตัวเอกด้วยนะ ตระกูลสูงศักดิ์ มีข้าบริวารคอยรับใช้ พ่อแม่รัก และตัวฉันสุดแสนงดงาม มันคือชีวิตสุดเพอร์เฟ็ก!
หลังจากทั้งสองออกไปฉันจึงพยายามเค้นสมองออกมา เหตุการณ์ในนิยายอย่างคร่าวทั้งหมด นึกได้พลันกระโดดลงจากเตียงใหญ่เพียงเพื่อหยิบกระดาษและดินสอกางบนโต้ะน้ำชากลางห้อง ไล่เรียงลำดับและเหล่าตัวละครทั้งหมด
พระเอกทั้งห้า ประกอบด้วย ฟิลิม,ฟิลัน,ออสวอล ทิโอฟิลัส เจ้าชายทั้งสามลำดับ ,เมอร์วิน เอ็ดนา ประธานสภาวิทยาลัยเวทย์มนต์ทิทีเลีย,และ.. เบวิส แฟร็งค์ พระเอกที่อายุน้อยสุด นางเอก มารีอา เกตส์ ตระกูลบารอนเนตที่สามารถใช้เวทย์ธาตุแสงได้ เป็นบารอนเนตคนเดียวที่สามารถเข้าเรียนวิทยาลัยแห่งนี้ได้เนื่องจากเป็นขุนนางลำดับล่าง พื้นที่ปกครองเป็นชนบทห่างไกลแทบคล้ายสามัญชน และเข้าวิทยาลัยตอนปีห้า..
ขณะเพ่งพินิจเค้นสมอง เมดสาวโดยรอบซุบซิบกันอยู่เป็นระยะซึ่งทำให้สมาธิไม่อยู่นิ่ง
"มีอะไรทำก็ไปทำก่อนได้นะคะ บีลีฟอยู่คนเดียวได้"
ดวงหน้าวาดยิ้มหวานไปจนถึงตาให้เหล่าเมดสาวน้อยใหญ่จนทั้งหมดลับสายตาไป ทว่าเสียงซุบซิบก็ไม่หายไปเสียทีเดียวแต่นั่นก็ยังดีกว่าอยู่ในห้อง
มาต่อกันตอนนี้ตัวเอกน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันแสดงว่าเจ้าชายสองลำดับรวมถึงเมอร์วิน สิบปี ส่วนออสวอลอายุเท่านางเอกซึ่งน่าจะเท่าเราคือเก้าปี และพระเอกคนสุดท้ายแปดปี ตระกูลแฟร็งค์ ทว่าตอนนี้เรายังเป็นลูกสาวคนเดียวอยู่เกิดอะไรขึ้นกัน..หรือว่าเป็นลูกกับอีกภรรยา ตามนิยายเรื่องนี้ชายหญิงสูงศักดิ์สามารถมีสามีหรือภรรยาหลายท่านได้ตราบใดที่สามารถเลี้ยงดูได้อย่างดี
เบวิสในตอนโตเป็นเด็กชายเก็บตัวพูดน้อยไม่ยุ่งกับใครไม่เชื่อใจใคร จนกระทั่งนางเอกผู้มาเปลี่ยนแปลงชีวิตทำให้เบวิสเปิดใจและหลงรักนางเอกเป็นคนแรก หลังจากอีเวนท์ในวิทยาลัย ตอนสิบเจ็ดปี เหตุที่เบวิสไม่เชื่อใจใครเพียงเพราะแม่ที่คอยทุบตีกักขัง พอมาอยู่กับพ่อในบ้านใหม่ยังถูกพี่สาวปีศาจคอยกลั่นแกล้ง จนไม่สามารถไว้ใจใครได้อีก....
เราเป็นพี่สาว!!!! ของเบวิสงั้นเหรออออออ หมายความว่าเราเป็นคนร้ายกาจเหมือนกับนางร้ายของเรื่องเลยสิ เช่นนั้นการตกบันไดเพราะโดนผลักอาจจะมาจากความหมันไส้ส่วนตัวงั้นเหรอ หรือว่า....
หลังจากร่างกายกลับมาแข็งแรงเดินเหินได้อย่างสบาย จึงออกไปด้านนอกห้องได้เสียทีสายตากรอกมองรอบกาย คฤหาสน์หลังนี้ใหญ่โตเสียจริง เมดชายหญิงก็มากมาย สามารถใช้ชีวิตขี้เกียจนอนกลิ้งได้จวบจนตายอีกรอบเลยแบบนี้ ทว่าเรามันสาวแอคทีฟซะด้วยสิ นอนอยู่แต่ในห้องคงเฉา ออกไปวิ่งเล่นท่าจะดีกว่า พลันเปิดประตูออก สายตาเหลือบมองเห็นเมดสาวสวยวัยโตกว่าเล็กน้อยเรือนผมสั้นสีดำแลดูขยัน
"นี่ๆ พี่สาวชื่ออะไร"
ฉันเอ่ยถามเมดสาวสวยตรงหน้าที่หันกลับมาชุบผ้าในถังน้ำพอดี
"เอ่อ.. เคทค่ะ"
"อยู่มานานหรือยังคะ ชื่อเพราะดีหน้าตาก็สวย"
"อยู่มาตั้งแต่ก่อนคุณหนูเกิด... ว้าย..ข..ขออภัยค่ะคุณหนู ดิฉันพูดอะไรเสียมารยาทเข้าแล้ว ได้โปรดให้อภัยดิฉันอย่าจับดิฉันไปขังเลยนะคะ"
ร่างกายเมดสาวผู้นั้นสั่นเทาน้ำตาไหลราวกับเผาเต่า อะไรทำให้เขากลัวขนาดนั้นกัน ฉันเป็นปีศาจร้ายขนาดนั้นเลยเชียวหรือ แต่เด็กเลยอ่ะนะ ทว่าพอย้อนนึกดูพ่อกับแม่สูงศักดิ์ไม่มีเวลาให้ปล่อยให้อยู่กับเมด คงไม่แปลกที่จะร้ายกาจ
"คะ..คือว่าไม่ต้องกลัวนะ ฉันไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก ทำไมต้องจับไปขังเพียงเพราะแค่พูดแบบคนโตกว่า ซึ่งเคทก็โตกว่าจริง ๆ "
เมดสาวตรงหน้าคลานเข่าเข้ามาหาพลางเช็ดน้ำตาสูดน้ำมูกเสียยกใหญ่
"น่าๆ ฉันไม่ทำอะไรเลวร้ายแบบนั้นหรอก บอกความจริงให้ฟังหน่อยสิ ฉันเป็นเด็กร้ายกาจใช่ไหม บอกมาตามตรงเลยนะ ฉันไม่โกรธ"
"คือ..คือว่า"
สายตาลุกลี้ลุกลนของเมดสาวตรงหน้ามองไปรอบคงเพียงเพื่อหาความช่วยเหลือ เช่นนั้นฉันอาจจะร้ายกาจกว่านั้น
"เอาใหม่ ฉันตกบันได เพราะจีน่าผลักจริงเหรอ"
"คือ..คุณหนูพยายามตบจีน่าจึงทำให้พลัดตกลงบันไดค่ะ"
เมดสาวกลั้นใจหลับตาปี๋เพียงแค่บอกความจริงให้ฉันฟัง เหตุการณ์นี้ทำให้ฉันอึ้งไปเล็กน้อยตกบันไดเพราะพยายามทำร้ายคนอื่น ทว่าพ่อบอกว่าเป็นฝีมือของอีกฝ่าย แบบนี้จึงได้สร้างปีศาจขึ้นมาไม่รู้ตัว ให้ตายเถอะ เรามันร้ายกาจมากไม่แปลกที่ปฏิกิริยาโดยรอบตอนนี้จะหวาดกลัวและซุบซิบกัน
"แล้วจีน่าไปอยู่ไหน"
"ถูกขังในห้องใต้ดินและอดอาหารค่ะ"
ฉันอึ้งอ้าปากกว้างอย่างหนักถูกขังไม่พอยังต้องอดอาหารอีก ไม่ได้การแล้วนี่คือจุดเริ่มต้นของปีศาจที่ทำร้ายพระเอกหนุ่มน้อยของฉัน ฉันจะเปลี่ยนเนื้อเรื่องเอง!
"เอากุญแจมา ฉันจะไปช่วยจีน่า!"
******************************
พูดคุยกับนักเขียน
เปิดเรื่องมาก็ตื่นเต้นเลยป่ะเธอ
โดนแกล้งจนตุยแต่ตื่นมาในร่างของใครก็ไม่รู้
ไม่มีบทในหัวที่เคยจำได้เลยสักนิด
ถึงจะสวยแต่เด็กแต่ความสวยนี้ไม่ได้เฉิดฉาย
ในนิยายแม้สักตอน
แถมยังร้ายกาจเหมือนนางร้ายอีกต่างหาก
เอาใจช่วยน้องบีลีฟกันด้วยนะค้าบ
