ชาย-หญิง,รัก,ดราม่า,ครอบครัว,ตลก,แต่งงาน,วันไนท์สแตนด์,รัก,คลั่งรัก,อบอุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ร่างระหงในชุดผ้าทวิตสีดำบนไหล่ด้านซ้ายสะพายกระเป๋าหรู ดวงตาคู่สวยกวาดสายตามองผู้คนทั้งชายและหญิงที่ต่างพากันมาเที่ยวกันเป็นคู่เป็นกลุ่มยืนเต้นด้วยใบหน้าที่มีความสุข
ต่างจากเปมิศาที่มาคนเดียวเพราะว่าเธอเป็นคนไม่มีเพื่อนเนื่องจากถูกพ่อส่งไปเรียนต่างประเทศตั้งแต่อายุสิบสามปี เพื่อนที่มีในตอนนี้ก็เป็นพวกปลอมเปลือกใส่หน้ากากเข้าหากันเพื่อผลประโยชน์ก็เท่านั้น เจ้าของเรียวขาสวยค่อย ๆ ก้าวเดินตรงไปเคาน์เตอร์บาร์ทันทีที่มาถึงเธอก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้พร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เอาอะไรก็ได้ที่แรงที่สุดค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงเรียบใบหน้าไร้อารมณ์
ไม่นานมากนักเครื่องดื่มที่เปมิศาสั่งก็ถูกนำมาวางอยู่ตรงหน้า มือเรียวบางรีบยกแก้วขึ้นมาดื่มเพื่อลืมความเครียดจากการทำงาน
เปมิศาเริ่มทำงานจริงจังเมื่อตอนอายุยี่สิบสองปีจนมาถึงตอนนี้เธอก็อายุจะเข้ายี่สิบหกปีแล้ว เพราะด้วยตำแหน่งของเธอในตอนนี้เป็นถึงรองประธานบริษัทผลิตภัณฑ์เสริมความงามและเครื่องสำอาง จึงมีเรื่องมาให้เครียดไม่เว้นแต่ละวัน
คนภายนอกอาจจะมองเห็นเปมิศาในตำแหน่งรองประธานบริษัทที่แสนเพียบพร้อม เป็นผู้หญิงที่ทั้งสวยและเก่งใช้ชีวิตได้อย่างไม่ต้องกังวลเรื่องเงินแต่ใครจะรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของเธอว่ามันน่าเศร้ามากเพียงไหน
“เอาเหมือนเดิมอีกแก้วค่ะ” น้ำเสียงที่เรียบเฉยในตอนแรกตอนนี้กลับยืดยานเพราะหญิงสาวพูดประโยคนี้มาหลายครั้งแล้ว
เปมิศารู้สึกได้ถึงความผิดปกติของร่างกายเนื่องจากดื่มไปหลายแก้วทำให้ตอนนี้เธออยากเข้าห้องน้ำ ร่างบางลุกออกจากเก้าอี้ ดวงหน้าสวยพยายามมองหาห้องน้ำแต่ก็ต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมากเพราะสายตาเริ่มพร่ามัวจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป
คนที่กำลังเมาเดินอย่างโซซัดโซเซอยู่นานแต่ก็ยังไม่ถึงห้องน้ำสักที จนไปชนเข้ากับอกแกร่งของชายร่างสูงคนหนึ่ง ใบหน้าแดงก่ำช้อนขึ้นมองเจ้าของร่างสูงนัยน์ตาเป็นประกายวาววับตกตะลึงในความหล่อจนเผลอพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป
“หล่อจัง…”
“คุณอยากวันวันไนท์สแตนด์กับฉันไหม”
“ครับ?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม คิ้วเข้มขมวดกันเป็นปมด้วยความสงสัย
“……”
คนตัวเล็กกว่ากระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ มือนุ่มประคองใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาประชิดดวงหน้า ริมฝีปากอ่อนนุ่มประทับจูบเป็นคำตอบและสุดท้ายมันก็เป็นไปตามที่เปมิศาต้องการ ในสถานที่แบบนี้มันคงเป็นเรื่องยากที่จะรอด แม้ว่าเธอจะไม่มีสติในขณะที่พูด แต่รู้ตัวอีกทีรองประธานคนสวยก็เผลอมีอะไรกับชายแปลกหน้าที่ผับไปแล้วในคืนนี้
สามปีต่อมา….
ประตูรถหรูถูกเปิดออกเผยให้เห็นรองเท้าส้นสูงราคาแพงสีดำก้าวลงมา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเย็นชาและเย่อหยิ่งแต่มีเสน่ห์ เพราะมีดวงตาเฉี่ยวดังสุนัขจิ้งจอกรับกับจมูกเรียวสวยบวกกับริมฝีปากที่อวบอิ่ม ดูเพอร์เฟคเป็นอย่าง
ทำให้เธอสวยสะดุดตาคนที่มองมาเสียแต่ว่าเธอไม่ยิ้มเอาซะเลย จึงทำให้เวลาที่เหล่าพนักงานเห็นหน้าเธอก็ต่างขนลุกไปตามกัน
“วันนี้ต้องเป็นวันที่ดีแน่เลยค่ะท่านรอง” รินรดาเลขาคนสนิทเอ่ยทักก่อนจะแสยะยิ้มเล็กน้อย เพราะว่าวันนี้เจ้านายของเธอใส่ชุดสีแดงซึ่งเป็นสีนำโชคของเธอ
“แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าวันนี้ไม่ดีล่ะก็ฉันจะกลับไปเผาชุดสีแดงทิ้งให้หมด”
ว่าจบเจ้าของเครือผมสวยก็รีบเดินตรงไปที่ห้องประชุมอย่างอดใจไม่ไหว วันนี้เป็นวันประชุมยอดขายรายปีซึ่งเป็นวันที่เธอรอคอยมาตลอด
เป็นดังคาดยอดขายทะลุเป้าและมากกว่าปีที่แล้วตามความต้องการของท่านรองประธาน ใบหน้าบูดบึ้งตอนนี้กลับผุดรอยยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ตลอดเวลาหลายปีที่ทุ่มเทกับงานมันไม่เสียเปล่าเลยจริง ๆ
“ทุกคนเก่งมากค่ะ” แค่คำนั้นก็ทำให้เหล่าพนักงานที่ได้ยินต่างก็โล่งใจ เพราะปกติเธอมักจะปิดปากเงียบถึงพูดก็พูดแต่คำชวนขนลุกใช้เพียงสายตาเป็นคำตอบซึ่งมันทั้งน่ากลัวและน่าอึดอัดเป็นอย่างมาก
เปมิศานั่งทำงานด้วยสีหน้ามีความสุข เย็นนี้เธอจะรีบไปบอกข่าวดีกับพงศ์พัฒน์ผู้เป็นพ่อซึ่งเป็นประธานบริษัทแห่งนี้ให้ได้รู้ หญิงสาวหวังว่าเธอต้องได้รับคำชมเป็นแน่
เจ้าของเรียวขายาวเดินเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ด้วยท่าทีมั่นใจ ถึงแม้มันจะเป็นที่ที่เธออยู่มาตั้งแต่เด็ก แต่หลังจากที่เปมิศาไปเรียนต่างประเทศจนจบ กลับมาเธอก็ตัดสินใจย้ายออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียว จะมาที่นี่ก็ต่อเมื่อมีเรื่องสำคัญจริง ๆ
ด้านบนโต๊ะอาหารทำมาจากลายหินอ่อนสีดำขนาดสิบสองที่นั่งถูกจัดเตรียมด้วยอาหารราคาแพงเต็มไปหมด ถึงแม้ว่าจะมีคนกินเพียงแค่สามคนเท่านั้น คงเป็นเพราะว่ารวยถึงแม้จะกินไม่หมดแค่เห็นว่ามีอาหารวางอยู่บนโต๊ะก็สบายใจแล้ว
“เรื่องที่แกจะพูดคืออะไรล่ะ มิศา” ชายวัยกลางคนพูดเสียงเรียบเย็นแต่ดูทรงอำนาจ ทำให้อีกสองคนที่ร่วมโต๊ะอาหารต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเขาเอ่ยถาม
“ปีนี้ยอดขายบริษัทของเรายอดทะลุเป้าแล้วยังมากกว่าปีที่แล้วอีกด้วยค่ะ”
เธอรวบรวมความมั่นใจพูดออกไปน้ำเสียงสั่นเพราะความตื่นเต้น สายตาสังเกตปฏิกิริยาของผู้ชายที่นั่งหัวโต๊ะอย่างจดจ่อ
“แล้วยังไง?”
“คุณพ่อควรยกบริษัทนี้ให้มิศาได้แล้วค่ะ” ที่เปมิศาพูดอย่างนั้นก็เพราะก่อนหน้ามันเป็นบริษัทของปภินดาผู้เป็นแม่ แต่หลังจากที่แม่ของเธอเสียชีวิตไปก็กลายเป็นพ่อที่ได้รับตำแหน่งประธานบริษัทไปแทน
“ไม่ได้หรอก ตอนนี้แกยังขาดคุณสมบัติอยู่”
“คุณสมบัติอะไรคะ!” เธอขมวดคิ้วประท้วงคำพูดของเขา
“แกยังไม่แต่งงานเลย เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวบริหารบริษัทได้ไม่ดีหรอก”
“อะไรนะคะ!”
คุณสมบัติที่เขาพูดมามันทำให้เปมิศาหัวร้อนเป็นไฟ แต่งงานบ้าบออะไรทั้ง ๆ ที่ตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมาเธอทุ่มเทชีวิตให้กับงานมากขนาดนั้น แต่วันนี้เขากลับพูดว่าขาดคุณสมบัติเพราะว่ายังไม่แต่งงาน งี่เง่าสิ้นดี
นี่มันยุคสมัยใหม่แล้วทำไมผู้หญิงอย่างเธอจะบริหารบริษัทไม่ได้ในเมื่อก็ทำมาได้ตั้งเจ็ดปี
“คุณพ่อก็บอกแล้วไงจ้ะ ว่ามิศายังไม่แต่งงาน” น้ำเสียงอ่อนนุ่มที่เกิดจากการเสแสร้งแกล้งทำพูดขึ้น ใบหน้าเหวี่ยงหันไปมองตามต้นเสียงแค่นี้ยังหงุดหงิดไม่พออีกหรอ
“เอาอย่างงี้ไหมคะ เดี๋ยวนุชจะอาสาหาคนที่คู่ควรกับมิศาให้เอง”
“อืมดีเลย เอาสิ” พงศ์พัฒน์ตอบตกลงโดยไม่หันไปมองใบหน้าของกนกนุชในตอนนี้ด้วยซ้ำ แม่เลี้ยงเหลือบตามองหญิงสาวพลางแสยะยิ้มราวกับเยาะเย้ย แต่ไหนแต่ไรพวกเธอทั้งสองก็ไม่เคยถูกกันอยู่แล้ว
มือเรียวบางวางช้อนและซ้อมกระทบจานเสียงดัง ก่อนจะใช้สองแขนหยัดกายลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าไร้อารมณ์อีกครั้ง น่าผิดหวังเอามาก ๆ
“มิศาขอตัวค่ะคุณพ่อ”
ว่าจบคนที่กำลังโกรธก็รีบก้าวขาออกมาจากโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยความผิดหวังนั่น เปมิศาแทบอยากจะกรี้ดออกมาสุดเสียงแต่ก็ทำไม่ได้ได้แต่กัดฟันข่มอารมณ์ แค่ต้องการบริษัทสิ่งเดียวที่ผู้เป็นแม่เหลืออยู่ทำไมมันถึงได้ยุ่งยากขนาดนี้
บริษัทที่เปมิศาดำรงตำแหน่งรองประธานในตอนนี้เป็นเพียงบริษัทในเครือของพ่อเธอเท่านั้น เพราะแบบนี้มันยิ่งทำให้เปมิศาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่ยกให้เธอสักที หรือบางทีมันก็คงเป็นอย่างที่คิดมาตลอดนั้นก็คือพ่อนั่นเกลียดเธอเพราะว่าเธอเป็นต้นเหตุให้ปภินดาผู้เป็นแม่ต้องตาย
“มิศา ควรยอมแพ้ไหมคะคุณแม่”
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเริ่มแดงก่ำ ใบหน้าสวยแหงนขึ้นมองท้องฟ้าข่มใจไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เพราะหญิงสาวนั่นเกลียดเวลาตัวเองร้องไห้เป็นที่สุดมันเหมือนตอกย้ำว่าเธอนั้นอ่อนแอและไม่มีทางสู้กับปัญหาตรงหน้า
