ตุลย์เด็กหนุ่มเรียนดีที่สอบเข้ามาเรียนในโรงเรียนชื่อดังเเต่ดันมาเจอกันกับคู่อริที่อยู่ข้างบ้านอย่างไต้ฝุ่นเด็กหนุ่มตัวท็อปของโรงเรียนที่สาวๆ ต่างพากันกรี๊ดทั้งคู่มีปากเสียงกันมาตั้งเเต่เด็กๆ การวนมาเจอกันครั้งนี้เลยเป็นเรื่องอยากที่จะเข้ากันได้ เเต่ก็ดันมีเรื่องราวที่ทำให้ทั้งคู่ต้องวนกลับมาเจอกันอีกครั้ง เรื่องราวของทั้งคู่จะเป็นยังไงต่อไปติดตามกันได้เลย
ชาย-ชาย,รัก,ไทย,วัยว้าวุ่น,ตลก,รุ่นพี่ที่รัก,คู่กัด,Dear Senior the Series รุ่นพี่ที่รัก ตอนคู่กัด,ไต้ฝุ่นตุลย์,ภัทรธิดา,Cosmos112547 ,นิยายวาย,รักวัยรุ่น,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
15
เจ็บ
ฉันเเละเพื่อนๆรวมถึงกลุ่มพี่เกื้อก็เดินมาที่โดมหน้าโรงเรียน วันนี้พี่เกื้อนัดนักกีฬาบาสทั้งชายเเละหญิงมาซ้อม ตอนนี้ทุกคนเปลื่ยนจากชุดนักเรียนเป็นชุดบาสเรียบร้อย พี่เกื้อหนุนให้เเข่งเป็นทีมชายเเละทีมหญิง ตอนนี้เพื่อนๆของฉันก็มานั่งรอดูการซ้อมในครั้งนี้
“เอาล่ะ ตั้งใจเล่นนะ ครั้งนี้เราเจอกันทีมบาสของโรงเรียน ไม่ชนะไม่เป็นไร เเต่ขอให้ทำให้เต็มที่ก็พอ”
“ได้ครับ/ค่ะ”
หลังจากที่พี่ซิมเป่าเริ่มเกม ทั้งสองฝ่ายก็ต่างพากันวิ่งเข้าหาลูกบาส ตอนนี้บาสอยู่ที่ทิศเหนือ เเละเหนือก็ส่งบอลมาทางฉัน ฉันชูตอย่างสุดเเรง เเต่พี่เกื้อหนุนก็ปัดได้เเละปัดลูกออกไป ตอนนี้ฝ่ายหญิงเป็นฝ่ายได้บอลเเละโยนมาทางห่วงของทีมฉัน เเละลูกบาสก็ได้เข้าตะข่ายไป
“ตุลย์ เวลาโยนบาส อย่ากลัวให้รีบโดนเลย ไม่งั้นฝั่งตรงข้ามเขาจะเข้ามารับทัน”
“โอเคครับพี่เกื้อ”
หลังจากที่ได้คำเเนะนำเเล้ว ฉันก็เริ่มปรับ ต่างฝ่ายต่างโยนบอลใส่ห่วงตะข่ายของฝั่งตรงข้ามจนหมดเวลา
“โอเค เล่นดีขึ้นเยอะเลย วันพุธทีมชายเตรียมตัวไว้ล่ะ ต้องเเข่งกับสีเเดง ถ้าเราชนะได้ก็เหมือนถ้วยรางวัลอยู่ที่เราเเล้ว”
“ชนะหรือไม่ชนะพี่ก็อยากให้ทุกคนทำให้เต็มที่นะ ทั้งชายทั้งหญิงเลย”
“ค่ะ/ครับ”
“งั้นวันนี้ก็กลับกัน ใครที่มีเเข่งพรุ่งนี้ก็ทำให้เต็มที่นะ”
หลังจากที่พี่เกื้อพูดจบทุกคนก็เเยกย้ายกันออกไป รวมถึงฉันที่เดินกลับไปที่รถเเละกลับบ้าน
วันรุ่งขึ้น
ตอนนี้ในสนามบาสของโรงเรียนก็มีเด็กนักเรียนเต็มไปหมด ทุกคนต่างมารอดูการเเข่งขันของสีฟ้าเเละสีเเดง วันนี้ฉันต้องเจอกับพี่ไต้ฝุ่น สองวันมานี้เราเเทบจะไม่ได้คุยกันเลย ก่อนเริ่มเเข่งฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าเตรียมเเข่ง
“วันนี้อย่าลืมนะ ถ้าพี่ชนะ ต้องไปเลี้ยงเนื้อย่าง”
“ฉันไม่ยอมเเพ้ง่ายๆหรอก”
“งั้นเจอกันในสนามนะ”
พูดจบรุ่นพี่ชายก็ยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กให้ฉันก่อนที่จะเดินออกไป ฉันหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเเละเช็ดหน้า ก่อนที่จะมองไปยังตัวย่อบนผ้าเช็ดหน้าT-T ผ้าเช็ดหน้าสำหรับคนเเพ้หรอ พี่ไต้ฝุ่นจะมาไม้ไหนกันเเน่เนี่ย ฉันส่ายหัวก่อนที่จะเดินกลับมาที่สนามเผื่อเตรียมเเข่ง
“นั้นไงตุลย์มาพอดีเลย”
“อย่าตื่นเต้นนะ ทำเหมือนที่เราซ้อมเลย ผลจะเเพ้ชนะยังไง พี่ขอเเค่พวกเราทำให้เต็มที่ก็พอ”
“มาบูมกัน”
ทุกคนเดินมารวมตัวกันก่อนที่จะบูมสีฟ้า การเเข่งขันเริ่มต้นขึ้น ฉันเเละพี่ไต้ฝุ่นมองหน้ากันก่อนที่พี่ไต้ฝุ่นจะยิ้ม ลูกบอลถูกปล่อยออกจากมือกรรมการต่างฝ่ายต่างเข้าไปเเย่งบอล ตอนนี้ฉันเป็นฝ่ายได้บอล ข้างหลังของฉันมีพี่ไต้ฝุ่นที่กำลังดักอยู่
“ตุลย์ทางนี้”
เมื่อเห็นเหนืออยู่ไม่ไกลมากนัก ฉันก็โดยนลูกบอลออกไปให้ทิศเหนือ ทิศเหนือรับบอลก่อนทที่จะชูตลงห่วง
“สงสัยเย็นนี้จะได้กินเนื่อย่างฟรีเเล้วมั้ง”
“รอดูลูกต่อไปเถอะ”
พี่ไต้ฝุ่นพูด ก่อนที่จะหันกลับไปเล่นบอลต่อ ตอนนี้ฝั่นตรงข้ามก็โยนบอลใส่ห่วงตะข่ายตามมาติดๆ คะเเนนของพวกเราตอนนี้เท่าๆกัน เเละตอนนี้ก็เหลือเวลาไม่มากเเล้ว
“ตุลย์”
เพื่อนในทีมที่โดนพี่ไต้ฝุ่นดักอยู่ก็รีบส่งบอลมาให้ฉัน เมื่อบอลถูกโยนมาทางฉัน ฉันก็พาบอลพลิกตัวกลับ เเต่ทว่าฉันกลับโดนผู้เล่นฝั่งตรงข้ามใช้ขาสกัดจนฉันล้มลง
“โอ๊ยย”
“ตุลย์!!”
“เห้ย มึงทำไรเนี่ย”
“โทษทีนะน้อง พี่ไม่ทันระวังน่ะ”
“ทีหลังเล่นเบาๆดิ น้องมันเจ็บหมดเเล้วเนี่ย”
“โทษทีว่ะฝุ่น”
“เป็นไรมากมั้ย ลุกขึ้นก่อน”
พี่ไต้ฝุ่นที่รีบวิ่งเข้ามาดูฉัน ก่อนที่จะต่อว่าเพื่อนสองสามคำ ทำเอาคนในสนามต่างพากันตกใจ
“ไหวมั้ยตุลย์”
“ไหวอยู่ครับพี่เกื้อ”
“เกื้อ เราว่าตุลย์ไม่ไหวหรอก ข้อเท้าระบมหมดเเล้ว”
“เเต่ผมยังไหว”
“ยังจะดื้ออีก เจ็บขนาดนี้ังจะปากเก่ง”
“งั้นพี่เปลื่ยนตัวนะตุลย์”
“เเต่ว่า”
“ทีมเราไม่เป็นไรหรอกตอนนี้ตุลย์เจ็บอยู๋ เดี๋ยวมันจะเป็นหนักกว่านี้”
“ก็ได้ครับ”
“มาเดี๋ยวพี่ช่วย”
ข้อเท้าที่เริ่มเเดงของฉันดึงดูดความสนใจของพี่ไต้ฝุ่นเป็นอย่างมาก พี่ไต้ฝุ่นช่วยพยุงฉันออกมาข้างสนามท่ามกลางสายตาของนักเรียนที่อยู่ในระเเวกนั้น
หลังจากที่ฉันออกมานอกสนามเเล้วการเข่งก็ดำเนินต่อไป เเต่ตอนนี้พี่ไต้ฝุ่นดูไม่มีกระจิตกระใจเเข่งเลย สีฟ้านำสีเเดงอยู่3เเต้ม การเเข่งดำเนินต่อไปจนตอนนี้คะเเนนของทั้งสองทีมเท่ากัน
ปรี๊ดดดด
“หมดเวลาการเเข่งขัน ตอนนี้ทั้งสองทีมมีคะเเนนเท่ากัน เราจะตัดสินกันด้วยจุดโทษนะครับ”
กรรมการในสนามพูดจบ นักกีฬาทั้งสองฝ่ายก็พากัน
เดินมาเรียงกันเเละเเข่งกันโยนจุดโทษ
คะเเนนของสีฟ้าเป็นรองสีเเดงอยู่1เเต้ม เเละตอนนี้ก็ถึงคิวที่พี่ไต้ฝุ่นจะโยนลูกบาสเเล้ว พี่ไต้ฝุ่นหยิบลูกบอลขึ้นมาก่อนที่จะมองมาที่ฉัน ฉันยิ้มเเละพยักหน้าเบาๆ พี่ไต้ฝุ่นยิ้มเเละโยนลูกบอลในมืออออกไป ฉันที่กำลังลุ้นว่าพี่ไต้ฝุ่นจะโยนลงมั้ย เเละสุดท้ายลูกบอลที่พุ่งออกไปก็ลงห่วงตะข่ายไปอย่างสวยงาม
“สีที่เป็นฝ่ายชนะได้เเก่ทีมสีเเดงครับ”
สรุปผลสุดท้าย สีฟ้าของเราก็เเพ้จุดโทษไปอย่างน่าเสียดาย เเต่ก็ถือว่าเป็นครั้งเเรกที่เปิดประสบการณ์ใหม่ๆได้ดี ถึงเเม้จะมีเจ็บตัวบ้างเเต่มันก็เป็นอุบัติเหตุที่ไม่มีใครอยากให้เกิด
“ตุลย์ ไปห้องพยาบาลไหวมั้ย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่เกื้อ เเค่นี้เอง เอาน้ำเเข็งประคบก็น่าจะหายครับ”
“เเดงขนาดนี้ฉันว่าเเกข้อเท้าเเพงเเน่เลยตุลย์”
“เหลืออีก2ชั่วโมงยามถึงจะให้กลับ งั้นตอนนี้ตุลย์ไปพักที่ห้องสภาก่อนดีกว่า”
“เอางั้นหรอครับ”
“ไปเถอะตุลย์ พวกพี่ก็เเข่งเสร็จเเล้ว เดี๋ยวที่เหลือให้ฟอร์ดกับเพื่อนๆช่วยดู”
“งั้นก็ได้ครับ”
“มาเเกฉันช่วย”
ไอรินเเละเเพมเข้ามาช่วยพยุงฉัน พี่ไต้ฝุ่นที่มองมาจากในสนามก็มองมาอย่างเป็นห่วงเเละกำลังจะเดินมาหาฉัน เเต่ก็ถูกเพื่อนๆในทีมเรียกไว้ซะก่อน
เมื่อฉันมาถึงที่ห้องสภา พี่ๆก็ต่างพากันนั่งลงเเละไปหาน้ำมาให้กิน
“พรุ่งนี้ถ้ามาไม่ไหวก็ไม่เป็นไรนะตุลย์”
“ไหวครับ เเค่นี้เอง เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมต้องมาดูไอรินเเข่งด้วย”
“ถ้าไม่ไหวก็พักเถอะ คนดูฉันเยอะเเยะ เเพมกับเหนือก็อยู่ ไหนจะพี่ๆอีก ถ้าเเกไม่ไหวก็พักอยู่บ้าน”
“เอางั้นหรอ”
“อือ เอาเเบบนั้นเเหละ”
“เเต่ถ้าพรุ่งนี้ฉันโอเค ฉันจะมานะ”
“โอเค”
“อ่ะ เด็กๆกินน้ำกันก่อน”
“พี่เกื้อไปซื้อน้ำมาตอนไหนหรอครับ”
“พี่ไม่ได้ซื้อมาหรอก พี่ไปทำมาที่ร้านเมื่อเช้า กะว่าจะเอาไว้ให้พวกเรากินนั้นเเหละ มีอีกเยอะเลยนะอยู่ในตู้”
“ขอบคุณครับ”
“ตุลย์ เเกชิมนี้ ฉันทำเองเลยเเหละ”
“เเกเนี่ยนะทำ จะกินได้ใช่มั้ย”
“นี่เพื่อนไง พี่เกื้อสอนฉันทำเองกับมือเลยนะ”
“ไปเเอบทำกันตอนไหนเนี่ย”
“เเอบทำอะไรของเเก น้องเสียหายหมด”
“ฉันหมายถึงว่า เเกเเอบไปทำน้ำกันตอนไหน”
“อ่อ เมื่อเช้าน่ะ”
“เเปลกๆนะ”
“เอ่อ รินว่าเรามากินน้ำกันเถอะค่ะ”
“พรุ่งนี้เเกวิ่งตอนกี่โมงอ่ะไอริน”
“เเข่งรอบบ่ายน่ะคู่สุดท้ายของวิ่งเดี่ยวหญิง”
“งั้นเดี๋ยวพี่ขอตัวไปช่วยพวกนั้นก่อนนะ มีอะไรก็โทรบอกละกัน”
“ป่ะพวกเเก”
หลังจากนั้นพวกพี่เกื้อหนุนก็เดินออกไป ในห้องตอนนี้เหลือเเค่ฉันไอรินเเละเเพม
“ข้อเท้าเเกเเดงมากเลยนะเนี่ย”
“นั้นดิ ปวดมั้ยเนี่ย”
“ไม่เท่าไหร่อ่ะ ได้ประคบก็รู้สึกดีขึ้นเเล้ว”
“ตายจริง”
“เป็นอะไรหรอเเพม”
“ฉันลืมไปว่าสั่งขนมไว้อ่ะ เเกพาฉันไปเอาหนอยสิ”
“โอเคๆ ตุลย์ เเกอยู่คนเดียวได้ป่ะ”
“ได้ๆ พวกเเกไปเถอะ”
“ป่ะๆ”
หลังจากที่ไอรินเเละเเพมเดินออกไป ฉันก็นั่งประคบข้อเท้าต่อ
“เเดงเหมือนกันนะเนี่ย”
ฉันมองไปที่ข้อเท้าที่มีรอยเเดงอยู่ จู่ๆก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามา พี่ไต้ฝุ่นเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องเรียวสีส้ม
“เป็นไงบ้าง”
“ก็ดีขึ้นเเล้ว”
“ไหน มานี้มาเดี่ยวพี่ทายาให้”
“เห้ยทำอะไรน่ะ”
ฉันตกใจเมื่อจู่ๆคนพี่ก็เดินเข้ามาคุกเข่าลงตรงหน้าเเละยกเท้าของฉันมาวางบนขาของตัวเองเเละหยิบหลอดยาขึ้นมาทา
“เดี๋ยวฉันทำเองก็ได้”
“มือพี่เปื้อนเเล้ว อยู่นิ่งๆนั้นเเหละ”
ฉันได้เเต่เงียบเเละมองดูคนพี่ที่ตอนนี้กำลังทายาอย่างตั้งใจ ก่อนที่จะหยิบผ้ารัดอีกกล่องขึ้นมาเเละใส่เข้าที่ข้อเท้าของฉัน
“ทีหลังก็ระวังๆหน่อยนะ ดีนะเนี่ยที่เเค่ข้อเท้าเเพง”
“อือ ดีใจด้วยนะที่ชนะอ่ะ”
“เลี้ยงเนื้อย่างเลย”
“อือ เลี้ยงอยู่เเล้วน่ะ”
“เเล้ววันนี้จะขับรถกลับได้ป่ะเนี่ย”
“ได้สิ ไม่ได้ขาหักสะหน่อย”
“ไหนลองยืนซิ”
“นี่ไง โอ๊ยยย”
“เห็นมั้ยล่ะ เเค่ยืนก็ยังจะเซเลยยังจะทำเก่งอีก”
“ไหวจริงๆ”
“เอารถไว้ที่โรงเรียนนั้นเเหละ เเล้วกลับกับพี่”
“อือ ก็ได้”
“งั้นค่อยไปกินวันหลังนะ เนื้อย่างอ่ะ”
“อือ วันไหนก็ได้ พี่ไม่รีบ”
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
เเชทรวม
เกื้อหนุน:น้องๆใครที่อยู่ห้องสภาถ้าจะกลับกันเเล้วพี่ฝากปิดไฟห้องด้วยนะ พี่มาช่วยครูเก็บของที่สนาม
เเพม:ตอนนี้ตุลย์อยู่ห้องค่ะ พอดีหนูกับไอรินออกมาข้างนอก
เกื้อหนุน:ตุลย์ ปิดไฟได้มั้ย ถ้าไม่ได้เดี๋ยวพี่ไปปิดเอง
ตุลย์:ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้พี่ไต้ฝุ่นอยู่กับตุลย์ครับ เดี๋ยวตุลย์ปิดห้องให้ครับ
เกื้อหนุน:โอเค งั้นพี่ฝากด้วยนะตุลย์
ตุลย์:ครับ
“มีอะไรหรือป่าว”
“ป่าว พี่เกื้อเเค่ฝากปิดห้องอ่ะ”
“อ่อ งั้นเรากลับกันเลยมั้ย”
“เขาเปิดกรงให้กลับยัง”
“ไม่ต้องห่วง พี่มีกุญเเจกรง เดี๋ยวพี่ขอยามออก”
“ได้หรอ”
“พี่สนิทกับลุงยาม”
“อือ งั้นกลับกันเถอะ”
พี่ไต้ฝุ่นเก็บของเเละปิดไฟในห้อง ก่อนที่จะพยุงฉันไปที่โรงรถ ตอนนี้คนเเถวนี้เเทบจะไม่มีเพราะคนไปดูการเเข่งกีฬาของสีอื่นอยู่ พี่ไต้ฝุ่นเดินมาที่รถคันใหญ่ก่อนที่จะมองฉันที่ตอนนี้เหมือนคนขาเดี้ยงไปข้างนึง พี่ไต้ฝุ่นยกตัวฉันให้นั่งบนรถ
“ทำไรเนี่ย”
“ก็เห็นขึ้นไม่ได้”
“ก็ไม่เห็นต้องยกเลย”
“เถอะน่ะ เกาะดีๆนะ”
พูดจบชายหนุ่มข้างบ้านก็ขึ้นรถเเละขับรถออกไป ฉันเชื่อเเล้วว่าสนิทกับลุงยามจริงๆ เพราะเเค่เห็นรถพี่ไต้ฝุ่นขับมาลุงยามก็เปิดประตูเหมือนรู้กัน หลังจากที่เราออกมาจากดรงเรียนพี่ไต้ฝุ่นก็ขับรถช้าๆเเละพาฉันวนไปร้านโจ๊กของเฮีย
“มานี่ทำไมเนี่ย”
“มาร้านโจ๊ก มาซื้อชาบูมั้ง รออยู่นี้เเหละ ไปเเปปเดียว”
ชายร่างสูงพูดจบก็เดินเข้าไปในร้าน ไม่นานนักพี่ไต้ฝุ่นก็เดินออกมาพร้อมกับโจ๊กนึ่งถุง ก่อนที่จะเเขวนไว้ตรงที่เเขวนเเละขึ้นรถ พี่ไต้ฝุ่นไม่พูดอะไรเพียงเเค่หันมายิ้มให้ฉันเเละขับรถออกไป เเต่ว่าทำไมรอยยิ้มนั้นมันทำให้ฉันใจสั่นเเบบนี้ก็ไม่รู้ รถที่เคลื่อนอยู่บนถนนอยู่นาน ตอนนี้ก็มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านของเราทั้งคู่ ฉันค่อยๆลงจากรถก่อนที่จะเอ่ยคำพูดออกมา
“ขอบคุณนะที่มาส่ง”
“อือ อ่ะเอาไปกินซะ เเล้วก็กินยาด้วยนะยาอยู่ในถุง”
“ขอบใจ”
“เข้าบ้านได้ใช่มั้ย”
“อือ ส่งเเค่นี้ก็พอเเล้ว พี่ก็เข้าบ้านไปได้ล่ะ”
“โอเค งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปพร้อมกันนะ”
“อือ ก็ต้องอย่างนั้นอยู่เเล้วป่ะ ไปได้ล่ะ”
ฉันพูดจบก็รีบเดินเข้าไปในบ้าน รอยยิ้มของพี่ไต้ฝุ่นทำเอาฉันลืมความเจ็บที่ข้อเท้าไปเลย ฉันรู้สึกว่าพี่ไต้ฝุ่นดูเป็นห่วงฉันมากเเละมันก็ยิ่งทำให้ฉันหวั่นไหว ฉันจะเก็บซ่อนความรู้สึกที่มีได้อีกนานเเค่ไหนกันนะ
