ตุลย์เด็กหนุ่มเรียนดีที่สอบเข้ามาเรียนในโรงเรียนชื่อดังเเต่ดันมาเจอกันกับคู่อริที่อยู่ข้างบ้านอย่างไต้ฝุ่นเด็กหนุ่มตัวท็อปของโรงเรียนที่สาวๆ ต่างพากันกรี๊ดทั้งคู่มีปากเสียงกันมาตั้งเเต่เด็กๆ การวนมาเจอกันครั้งนี้เลยเป็นเรื่องอยากที่จะเข้ากันได้ เเต่ก็ดันมีเรื่องราวที่ทำให้ทั้งคู่ต้องวนกลับมาเจอกันอีกครั้ง เรื่องราวของทั้งคู่จะเป็นยังไงต่อไปติดตามกันได้เลย
ชาย-ชาย,รัก,ไทย,วัยว้าวุ่น,ตลก,รุ่นพี่ที่รัก,คู่กัด,Dear Senior the Series รุ่นพี่ที่รัก ตอนคู่กัด,ไต้ฝุ่นตุลย์,ภัทรธิดา,Cosmos112547 ,นิยายวาย,รักวัยรุ่น,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
17
ป่วย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เเม่หรอครับ เข้ามาเลยครับผมไม่ได้ล็อค”
เสียงประตูห้องถูกเปิดออก ก่อนที่จะได้ยินเสียงวางชามจะดังขึ้น
“ลุกขึ้นมากินข้าวได้เเล้วตุลย์”
“พ..พี่ไต้ฝุ่น”
“อือ พี่เอง”
“เเล้วพ่อกับเเม่ล่ะ”
“คุณลุงคุณป้ามีธุระน่ะ พี่เลยมาดูเเลเรา”
“เเล้วพี่ไม่ไปโรงเรียนหรอ”
“พี่ไม่มีเเข่งเเล้ว มา ลุกขึ้นมากินข้าวกินยาได้เเล้ว”
“อือ”
พี่ไต้ฝุ่นถือชามใส่โจ๊กเเล้วเดินมาหาฉันที่นอนอยู่บน
เตียง ก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นมากินโจ๊ก ไม่นานนักโจ๊กที่อยู่ในชามก็หมด
“อ่ะยา กินซะจะได้พักผ่อน”
“อือ”
ฉันรับยาจากมือพี่ไต้ฝุ่นก่อนที่จะกินยาเข้าไป พี่ไต้ฝุ่นเอาเเก้วน้ำจากมือฉันมาวางไว้ที่ข้างๆหัวเตียงเเละมองหน้าฉัน
“ข้อเท้าดีขึ้นยัง”
“ดีขึ้นเเล้ว”
“มาเดี๋ยวนวดให้”
“เห้ย ไม่เป็นไร เท้ามันของต่ำนะ”
“มาเถอะน่ะ เจ็บอยู่ยังจะปากเก่ง”
ฉันไม่ทันได้ตอบโต้ พี่ไต้ฝุ่นก็หยิบยาที่วางบนหัวเตียงเเล้วบีบมาเล็กน้อย มือเรียวของพี่ไต้ฝุ่นค่อยๆบรรจงทายาลงเบาๆที่ข้อเท้าของฉันก่อนที่จะนวดด้วยความอ่อนโยน ฉันมองภาพที่อ่อนโยนตรงหน้า เเละยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกของฉันในตอนนี้ ทั้งการกระทำของคนตรงหน้า ฉันบอกได้เลยว่าตอนนี้ฉันไม่สามารถกลับตัวกลับใจได้เเล้ว เพราะความรู้สึกของฉันมันถล่ำลึกไปไกลเกินที่จะกลับไปเป็นเเบบเดิมได้เเล้ว
หลังจากที่ฉันกินข้าวเเละกินยาเข้าไป ฉันก็ค่อยๆนอนลงบนเตียงก่อนที่จะหลับไปเพราะฤทธิ์ยา ไม่รู้เลยว่าฉันหลับไปนานเเค่ไหน ตื่นมาอีกทีฉันก็เห็นพี่ไต้ฝุ่นนอนหมอบอยู่ข้างๆเตียงเเล้ว ฉันยิ้มออกมาอย่างหุบยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นการกระทำของคนพี่
“พี่ไต้ฝุ่น”
“อือ ว่าไง ปวดหัวหรอ”
“ป่าว เเค่จะถามว่าทำไมไม่ไปนอนดีๆ”
“ก็กลัวตุลย์ตื่นมาเเล้วไม่เจอใคร”
“อือ ขอบคุณนะ”
“เเล้วนี่หายปวดหัวเเล้วหรอ”
“ดีขึ้นเเล้ว”
“กี่โมงเเล้วเนี่ย”
“น่าจะบ่ายสามเเล้ว”
“หิวหรือยัง”
“นิดหน่อย”
“งั้นลงไปข้างล่างกัน เดี๋ยวพี่จะไปหาอะไรมาให้กิน”
“อือ”
ฉันคุ่อยๆลุกจากเตียงโดยที่มีพี่ไต้ฝุ่นช่วยพยุงอยู่ข้างๆ เอาจริงๆฉันไม่ได้ปวดหัวหรือปวดข้อเท้าเเล้วนะ เเต่คนพี่ก็ยังคงข้ามาช่วยเพราะกลัวว่าฉันจะล้ม
ติ๊งงง ติ๊งงง
เเชทรวม
ซิม:@ไอริน
ซิม:เกื้อเป็นไงบ้างอ่ะน้องไอริน
ไอริน:ตอนนี้ออกจากห้องเอกซเรย์เเล้วค่ะ หมอบอกว่าพี่เกื้อกระดูกร้าว หมอเลยให้ใส่เฝือกอ่อนค่ะ
ตุลย์:พี่เกื้อหนุนเป็นอะไรหรอครับ
ไอริน:เล่นบาสเเล้วเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ
โมเน่:น้องตุลย์หายดีเเล้วหรอ
ตุลย์:ดีขึ้นเเล้วครับพี่โมเน่
ซิม:ไอรินรอพวกพี่ที่โรงบาลไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่เก็บของก่อนเเล้วพี่จะรีบไปรับนะ
ตุลย์:พวกพี่ยุ่งอยู่หรือป่าวครับ เดี๋ยวตุลย์ไปรับพี่เกื้อกับไอรินก็ได้นะครับ
โมเน่:น้องตุลย์จะมายังไงอ่ะ
ตุลย์:ตอนนี้ผมอยู่กับพี่ไต้ฝุ่นครับ เดี๋ยวให้พี่ไต้ฝุ่นพาไป
ซิม:งั้นให้ไต้ฝุ่นเเวะมาเอารถของเกื้อที่โรงเรียนก่อนก็ได้ พี่เอากุญเเจไว้ที่ร้านบอกพี่พนักงานได้เลย
ตุลย์:โอเคครับ
โมเน่:ฝากด้วยนะตุลย์
ตุลย์:ครับ
“มีอะไรหรือป่าวตุลย์”
“พี่เกื้อหนุนอยู่โรงบาลอ่ะ”
“ห้ะ เเล้วเกื้อป็นอะไรอ่ะ ทำไมถึงไปโรงบาล”
“เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย ตอนนี้พี่พาตุลย์ไปรับพี่เกื้อกับ
ไอรินหน่อยได้มั้ย”
“ไปยังไงอ่ะ รถยนต์บ้านพี่พ่อกับเเม่เอาไปทำงาน”
“พี่ซิมให้ไปเอารถพี่เกื้อ กุญเเจพี่เขาฝากไว้ที่ร้าน”
“โอเค งั้นเราไปกัน ใส่เสื้อกับหนาวไปด้วย”
“อือ”
ฉันเเละพี่ไต้ฝุ่นออกจากบ้านก่อนที่จะเดินทางไปยังร้าน
ของพี่เกื้อ เมื่อไปถึงพี่ไต้ฝุ่นเเละฉันก็เดินเข้าไปในร้าน ไม่นานนักพี่พนักงานก็เอากุณเเจรถมาให้
รถเก่งสีดำเคลื่อนตัวออกจากร้านค่าเฟ่หน้าโรงเรียนเเละมุ่งตรงไปยังโรงพยาบาลที่เพื่อนสาวได้ปักมุดโลเคชั่นไว้
“เดี๋ยวขับรถขึ้นไปตรงนั้นเลยนะพี่”
“โอเค”
เมื่อรถมาจอดที่หน้าโรงบาลไอรินก็ถือกระเป๋าเเละพาพี่
เกื้อเดินมาที่รถ ฉันรีบเดินลงไปเปิดประตูรถโดยที่ฉันเปิดให้พี่เกื้อนั่งหน้า เเต่ก็ถูกปฏิเสทเพราะตอนนี้พี่เกื้อหนุนกำลังโดนไอรินบ่นอย่างไม่ขาดปาก
“เเล้วเเกไปทำยังไงให้เเขนลงได้ล่ะเกื้อ”
“ก็จังหวะปะทะกันนั้นเเหละ ดีหน่อยที่เป็นช่วงท้ายเกม”
“ดีอ่ะไรล่ะ นี่พี่ต้องใส่เฝือกอ่อนเลยนะ รู้ว่าเจ็บทำไม
ไม่รีบออกจะเล่นต่อทำไม”
“ก็อีก2นาทีมันก็จบเกมเเล้ว อีกอย่างทีมเราก็ชนะนิ”
“ชนะเเต่พี่ต้องมาเจ็บ เเบบนี้มันคุ้มกันมั้ย”
“พี่ขอโทษ ครั้งหน้าพี่จะระวังให้มากกว่านี้ก็เเล้วกัน”
“อือ”
“ไอริน เเกก็ไปบ่นพี่เกื้อ นั้นประธานนักเรียนเลยนะ เเกไม่กลัวโดนหักคะเเนนหรอ”
“ไม่เคยกลัวอยู่เเล้ว ประธานนักเรียนก็ไม่ใหญ่เท่าเมี…”
“อะไรนะ”
“เอ่อ ประธานก็ไม่ใหญ่เท่าผอ.หรอก”
“อ่อ”
“ฝุ่น งั้นรบกวนไปส่งที่บ้านเลยได้มั้ย เเล้วเเกก็ขับรถเราไปบ้านเเกก่อน พน.เดี๋ยวเราให้ซิมเอารถไปเปลื่ยนคืน”
“เอางั้นหรอ”
“อือ”
“โอเค เเล้วนี้กินอะไรกันมาหรือยัง”
“ยังเลย เเล้วเเกล่ะ”
“ยังเหมือนกัน”
“งั้นเราไปกินข้าวกันก่อนดีกว่า จะได้เสร็จทีเดียว”
“โอเค”
พวกเราทั้งสี่คนออกเดินทางจากโรงพยาบาลมาที่ร้านอาหารใกลๆเเถวนั้น ฉันเเละพี่ไต้ฝุ่นนั่งข้างกันส่วนพี่เกื้อหนุนกับไอรินก็นั่งอยู่ตรงข้ามฉัน
“เกื้อกินได้ป่าว”
“ได้ๆ”
“ยังจะทำปากเก่งอีก เเขนก็เดี้ยงมานี่เดี๋ยวหนูป้อนเอง”
“ถามจริง ขนาดพี่เกื้อเเกยังดุขนาดนี้ เเล้วถ้าเเกมีเเฟนเเกจะดุเเบบนี้มั้ยเนี่ย”
“ถ้าเป็นเเฟนนะ ยิ่งกว่านี้อีกพี่ว่า”
“เงียบไปเลยพี่เกื้อ อ้าปาก”
“มีเเววกลัวเมียมาเเต่ไกล”
“พี่ว่าอะไรนะ”
“ป่าวๆ พี่หมายถึงไอ้วินน่ะ มันมีเเววกลัวเมียมาเเต่ไกลเลย”
“ฉันจะรอดูเเกมมีเเฟนละกันนะฝุ่น เเกก็คงไม่ต่างจากวินหรอก เนาะน้องตุลย์”
“เอ่อ ไม่รู้สิครับ เเต่ผมว่าปากเเบบนี้ไม่มีใครเอาหรอกครับ”
“ทำไมพูดงี้อ่ะ”
“ก็พี่ปากหมาเเบบนี้ใครจะเอา”
“ไม่มีใครเอาพี่ พี่ก็จะยัดเยียดความเป็นผัวให้เเกไง”
พี่ไต้ฝุ่นหันมามองฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ย์ ก่อนที่จะหันออกไป
“พี่ไต้ฝุ่นเล่นเเบบนี้ ไม่กลัวผีพลักหรอคะ”
“ไม่กลัวหรอก พี่ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าไอ้เด็กปากเก่ง มันจะเก่งได้อย่างที่พูดหรือป่าว”
“กินๆไปเลย หมูสุกหมดเเล้วเนี่ย”
ด้วยความเขิน ฉันเลยต้องเปลื่ยนเรื่องเเล้วกินต่อ
ฉันได้เเต่ยิ้มเเละมองพี่ไต้ฝุ่นสลับกับพี่เกื้อหนุนที่กำลังกินหมูจากตะเกียบของไอริน พวกเราใช้เวลากินข้าวประมานชั่วโมงกว่าๆ ก่อนที่ฉันเเละพี่ไต้ฝุ่นจะไปส่งพี่เกื้อหนุนเละไอรินที่บ้านก่อนที่เราทั้งคู่จะกลับบ้าน
“พี่กลับบ้านเลยก็ได้นะ พ่อเเม่ฉันกลับมาเเล้ว”
“อือ งั้นก็อย่าลืมกินยานะ”
“อือ”
ฉันเเละพี่ไต้ฝุ่นเเยกย้ายกันเข้าบ้านไป
ฉันใช้เวลาในการหยุดเสาร์อย่างมีความสุขเพราะพี่ไต้ฝุ่นตามมาดูเเลฉันทั้งวัน เเต่ก็นั้นเเหละวันอาทิตย์ฉันก็ได้ข่าวจากเพื่อนสาวว่าพี่ประธานนักเรียนของเรามือเจ็บเเละต้องเข้าเฝือกเเข็งอีกครั้ง ฉันเเละพี่ไต้ฝุ่นก็เลยต้องออกไปรับพี่เกื้อหนุนกลับบ้านเช่นเดิม
“เกื้อ เเกไปทำยังไงเนี่ยมือถึงได้เจ็บอีก”
“เอ่อ..พอดีพี่เกื้อซุ่มซ่ามน่ะค่ะเลยเดินชนตู้”
“ปกติพี่ไม่ใช่คนซุ่มซ่ามนิ”
“พี่เเค่…เดินไม่ระวังน่ะ”
“ต่อไปก็ระวังหน่อยละกันนะ ฉันรู้ว่าเเกอยากเป็นหมอ เเต่ไม่ต้องมาโรงบาลทุกวันก็ได้มั้ง”
“รู้เเล้วน่ะ ครั้งต่อไปจะระวังๆกว่านี้ละกัน โอ๊ยย หนูตีพี่ทำไมเนี่ย”
“ยุงน่ะค่ะ”
“เอ้อ ไอริน ฉันว่าจะถามเเก ขอโทษทีนะหัวไหล่เเกอ่ะ ทำไมเเดงหรอ”
“ห้ะ”
ฉันมองเพื่อนสาวที่หันหน้าไปมองพี่สาวคนสวยอย่างดุดัน ก่อนที่จะหันกลับมาตอบฉัน
“สงสัยมไม่ก็เเมลงกัดน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“ถ้าเป็นเเมลงต้องตัวใหญ่ขนาดไหนเนี่ย เเดงเลยนะ”
“ชั่งหัวไหล่ฉันเถอะ ว่าเเต่เเกหายหรือยังเจ็บขาอ่ะ”
“ดีขึ้นเเล้ว”
“มีคนดูเเลดีล่ะสิ”
“ดูเเลตัวเองมากกว่าครับ”
“พี่ก็ได้ดูเเลเถอะ ไม่เห็นความดีบ้างเลย”
“เเกไม่เคยชนะน้องตุลย์ได้เลยนะฝุ่น”
“ใครจะเหมือนเเกล่ะเกื้อ น้องไอรินดูเเลดีขนาดนี้ ยังจะเจ็บมาอีก”
“พอทั้งคู่เลยค่ะ ทีตอนนั้นล่ะจีบกันมาตอนนี้ตีกันได้ไง”
“พี่ตามจีบมานานล่ะนะน้องไอริน เเต่เกื้อไม่ยอมใจอ่อนสักที ไม่รู้ว่ามีคนในใจหรือป่าว”
“พอๆ เลิกพูดเรื่องฉันได้เเล้ว”
“เเล้วนี้พรุ่งนี้พี่เกื้อไปโรงเรียนยังไงครับ”
“ยังไม่รู้เลย น่าจะให้ซิมมารับมั้ง”
“โห่ บ้านซิมอยู่คนละขั่วเลยนะ เอางี้ เดี๋ยวฉันมารับเเกกับน้องไปเรียนจนกว่าเเกจะหายดีกว่า”
“เอางั้นหรอ”
“อือ ยังไงบ้านเเกก็ทางผ่านไปบ้านฉันอยู่เเล้ว อีกอย่างก็ใช้รถเเก”
“อือ เอางั้นก็ได้”
“เเล้วนี้เเกอยู่กับพี่เกื้อตลอดเลยหรอไอริน”
“ก็น่าจะต้องเเบบนั้น ตั้งเเต่ที่เเม่รู้ว่าพี่เกื้อเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนนะ เเม่ฉันก็พาเเม่พี่เกื้อออกเที่ยวเเละทิ้งฉันไว้กัันพี่เกื้อเนี่ย อยู่บ้านพี่เกื้อจนคิดว่าเป็นบ้านตัวเองเเล้ว”
“เเสดงว่าเเม่เเกกันเเม่พี่เกื้อต้องสนิทกันมากเเเน่ๆ”
“สนิทถึงขั้นที่ว่าเพื่อนไปไหนเราไปด้วยเลยล่ะ”
“เเล้วนี่เเม่เเกไปเที่ยวไหนอ่ะ”
“หลังจากกลับมาจากญี่ปุ่นเเม่ฉันก็ไปเกาหลีต่อเลย”
“ดูชิวเนาะ”
“ฉันก็อยากชิวเเบบนั้นบ้างนะ อยากลองไปใช้ชีวิตต่างประเทศ”
“เเกก็สอบชิงทุนสิ ไปพร้อมพี่เกื้อ”
“เเล้วเเกล่ะ ไหนว่าจะลองไปสอบ”
“ก็ถ้ามีเพื่อนไป ฉันก็ไป”
“ของฉันต้องคิดดูก่อน”
“เดี๋ยวค่อยๆคิดไปก็ได้ ยังไงเราก็เหลือเวลาคิดอีกตั้งเทอมนึง เขาสอบช่วงปิดเทอม2นิ”
“โอเค”
หลังจากที่พวกเราคุยกันอยู่นาน รถคันใหญ่ก็เคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านพี่เกื้อหนุน พวกเราทั้งคู่ส่งพี่เกื้อเเละไอรินเสร็จพี่ไต้ฝุ่นก็พาฉันไปกินข้าวเเละพาฉันกลับมาส่งที่บ้าน ถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาเย็นพอดี ฉันกับพี่ไต้ฝุ่นเเยกย้ายกันเข้าบ้านไป ความสนิทของเราทั้งคู่ก็เริ่มที่จะดีขึ้นเเละไปได้ดีกว่าเมื่อก่อน เพราะตอนนี้เราทั้งคู่ไม่ทะเลาะกันเเล้ว เราไปไหนมาไหนด้วยกันมากขึ้นเเละพี่ไต้ฝุ่นก็ชอบมาหยอดคำหวานใส่ฉัน ทำเอาฉันเขินมากเลยเเหละ เเต่ฉันยังต้องเก็บอาการไว้ไม่ให้ใครรู้เพราะฉันก็กลัวใจตัวเองเหมือนกัน
