ดราม่า,รัก,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ดาร์ค,18+,อีโรติก,พระเอกเลว,นางร้าย,เกิดใหม่ ,ทะลุมิติ,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สามวันผ่านไป หลังกลับถึงบ้าน มารีน่าก็เอาแต่นอนหมกตัวอยู่ในห้องนอนของตนเอง เธอรู้สึกตกอยู่ในอารมณ์สับสนวุ่นวาย และความโกรธแค้นที่มีต่อภาวินกับเหตุการณ์ในคืนนั้น
น้องชายคนเล็กของเธอก็เริ่มเป็นห่วงพี่สาว บรูโน่จึงเดินมาเคาะประตูห้องของมารีน่าเบา ๆ
‘ก๊อก ๆ’
“พี่รีน่า ผมเป็นห่วงพี่นะ และเหงามากเลย จะไม่ออกมาเล่นกับผมอีกเหรอครับ” เด็กชายที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับมารีน่า
หญิงสาวที่กำลังนอนซมอยู่บนเตียงนอน เมื่อได้ยินเสียงเรียกเล็ก ๆ อยู่หน้าห้อง เธอก็ลุกขึ้นเหลือบมองตรงประตูด้วยความสนใจ
“บรูโน่…”
“นี่ฉันทำให้น้องชายเป็นห่วงจนได้สินะ” ริมฝีปากแห้งผากยกยิ้ม แม้แววตาจะดูเศร้าหมอง
“ผมเข้าไปหาพี่ได้ไหมครับ” น้ำเสียงเศร้าสร้อย
‘อ๊ะ…ไม่ได้นะ ฉันจะให้น้องชายสุดน่ารักของฉันมาเห็นฉันในสภาพนี้ไม่ได้’
มองสำรวจตนเองอยู่หน้ากระจก สภาพผมรุงรัง ใบหน้าซีดเผือด ร่างกายซูบผอม ราวกับคนป่วย เพราะแทบไม่ได้ทานอะไรมาหลายวัน
หญิงสาวเริ่มรู้สึกผิดกับน้องชาย เพราะถ้าเธอยังเอาแต่นอนติดเตียงไม่ออกไปไหนแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้คนรอบข้างเป็นทุกข์ไปด้วย โดยเฉพาะบรูโน่
‘ฉันจะเอาแต่นอนอยู่แบบนี้จริงเหรอ ลุกขึ้นมาสู้และหาทางออกสิ ยัยโง่เอ๊ย ทำแบบนี้แล้วจะมีไรเปลี่ยน’
มารีน่าพยายามเรียกสติให้กลับมา ยืนจ้องเขม็งมองภาพสะท้อนตัวเองอยู่ในกระจก สูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะพ่นลมหายใจหนักออกมา
เฮ้อ ฮึ้บ!
“เอ่อ บรูทรอพี่หน่อยได้ไหมจ๊ะ พี่สัญญาว่าจะออกไปเล่นด้วย”
“พี่พูดจริงเหรอครับ จะออกมาเล่นกับผมจริง ๆ ใช่ไหม”
“จริงสิจ๊ะ พี่ให้สัญญากับนายแล้วนี่”
“งั้นผมจะรอนะครับ” เด็กชายรีบวิ่งลงไปรอที่ชั้นล่างด้วยความตื่นเต้น เพราะวันนี้พี่สาวยอมออกมาจากห้องแล้ว
“เอาละ มาเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้งเถอะ”
หลังจากน้องชายของเธอมาเคาะเรียก มารีน่าก็ตัดสินใจลุกออกจากห้องนอน เธอไม่อยากให้เวลาล่วงเลยไปอย่างสูญเปล่าอีกต่อไป
ที่สวนหลังบ้าน มารีน่าและบรูโน่เริ่มเล่นสนุกสนานด้วยกัน เสียงหัวเราะร่าของเด็กน้อยและเสียงกรีดร้องของมารีน่าก้องกังวานไปทั่ว ระหว่างวิ่งไล่จับกันไปมา บรูโน่ก็ถามมารีน่าด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"พี่รีน่าครับ ทำไมช่วงก่อนถึงได้อยู่คนเดียวในห้องนานขนาดนั้นละครับ?" ด้วยความใสซื่อของเด็กน้อยที่ไม่รู้ถึงสาเหตุ เขาจึงถามออกไปอย่างตรงไปตรงมา
‘เขาคงเป็นห่วงฉันจริง ๆ สินะ พี่ขอโทษนะบรูโน่’
มารีน่าค้อมกายลงเพื่อพูดคุยกับน้องชายในระดับสายตาเดียวกัน เธอยิ้มให้บรูโน่พร้อมตอบด้วยน้ำเสียงสดใส
"แค่รู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อยน่ะ แต่ตอนนี้พี่หายดีแล้วล่ะ" มารีน่าพยายามหาเหตุผลและโกหกน้องชายออกไป เพื่อไม่ให้เขาต้องมาเป็นห่วงกับเรื่องของผู้ใหญ่
“จริงเหรอครับ ตอนนี้พี่รู้สึกดีแล้วใช่ไหม ขอผมดูหน่อย” เด็กน้อยเอื้อมอุ้งมือเล็ก ๆ มาทาบหน้าผากของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา “อืม…ตอนนี้ตัวพี่ก็ร้อนอยู่นิดหน่อย ไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอครับ” แววตาละห้อย
การกระทำของบรูโน่ทำให้มารีน่าเผลอแค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ เขาช่างน่ารักน่าเอ็นดูจริง ๆ
“อุ๊บ…ขอบคุณนะที่เป็นห่วงพี่ขนาดนี้ ต่อไปพี่จะดูแลตัวเองให้มากขึ้น ตอนนี้พี่ไม่เป็นอะไรแล้วจริง ๆ”
“จริงนะครับ สัญญากับผมก่อน ว่าจะดูแลตัวเองไม่ให้ป่วย ถ้าพี่ทำได้ ผมก็จะพยายามเป็นเด็กดีของพี่”
‘ดูแววตาจริงจังนั่นสิ ทำไมถึงน่ารักได้ขนาดนี้นะ’
“พี่สัญญาเลย”
“เกี่ยวก้อยทำสัญญากัน” ยกมือเล็ก ๆ หนึ่งข้างขึ้นมา พร้อมชูนิ้วก้อย
“จ้า” มารีน่าเกี่ยวนิ้วก้อยทำสัญญากับน้องชาย ส่งรอยยิ้มแสนหวานให้กับเขา การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ นี่ ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมากจนลืมความทุกข์ที่ผ่านมาไปชั่วขณะ “มาเล่นกันต่อดีกว่า ถ้าพี่วิ่งจับบรูทได้ พี่เป็นฝ่ายชนะ”
“แบร่ พี่จับผมไม่ได้หรอกครับ ฮ่า ๆ”
เสียงหัวเราะของทั้งคู่กังวานไปทั่วสวนหลังบ้าน จนกระทั่งมีเสียงตะโกนเรียกของสาวใช้คนหนึ่งดังมาแต่ไกล
"คุณหนูมารีน่าคะ!"
มารีน่าหันกายไปมองเห็นหญิงรับใช้คนหนึ่งเดินออกมาจากทางตึกหลังใหญ่ สาวรับใช้คนนั้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ามารีน่าและบรูโน่
“คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงกลับมาถึงบ้านแล้วค่ะ และพวกท่านกำลังถามหาคุณหนูอยู่พอดี บอกว่าให้รีบไปหาที่ห้องทำงานเดี๋ยวนี้ค่ะ"
‘ในที่สุด พวกเขาก็กลับมาแล้วสินะ เพราะนี่คือสิ่งที่ฉันตั้งตารอที่สุดไงล่ะ’
มารีน่าจับมือบรูโน่ แล้วรีบวิ่งตรงไปยังห้องทำงานของพ่อกับแม่ เมื่อไปถึงหน้าประตูนั้น เธอก็หยุดชะงักไปชั่วครู่เนื่องจากความกังวลวิตกจิตใจ
“พี่มารีน่า…” บรูโน่เงยหน้าขึ้นมองพี่สาวด้วยความกังวลเช่นกัน เพราะเขารู้ว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่นอน ถึงได้รีบเรียกให้มาพบหลังจากกลับมาถึงบ้านเช่นนี้
“ไม่เป็นไรบรูท ไปรอพี่ที่ห้องนั่งเล่นนะ”
“ครับ” เดินจากไปอย่างว่าง่าย
เมื่อทำใจได้แล้ว เธอก็เคาะประตูห้องทำงานเบา ๆ
‘ก๊อก ๆ’
"เข้ามาได้" เสียงทุ้มลึกของพ่อดังมาจากข้างในห้อง
มารีน่าผลักประตู ก้าวเท้ายาว ๆ เข้าไปในห้องทำงาน ณ ที่นั่น พ่อกับแม่ของเธอนั่งอยู่เบื้องหน้า ทั้งคู่หันขวับมามองมารีน่าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
"มารีน่า ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่" พ่อของมารีน่าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน "เธอกลับมาอยู่บ้านโดยไม่ปรึกษาหรือบอกกล่าวพวกฉันแบบนี้ได้ยังไง พฤติกรรมชอบทำตามใจตัวเองคงแก้ไม่หายสินะ"
‘ฉันคาดไม่มีผิดว่าทันทีที่มาถึงพวกเขาจะพูดเรื่องนี้’
“คือพ่อคะ แม่คะ หนูมีเรื่องจะพูด”
"อะไรของแก มีเรื่องอะไรสำคัญให้พูดอีก ยังไม่เข้าใจสถานการณ์สินะ" แม่ของมารีน่าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว สีหน้ากรุ่นโกรธจนใบหน้ายับยู่ "กลับไปที่บ้านของภาวินเดี๋ยวนี้ซะ อย่าลืมว่าพวกแกแต่งงานกันแล้ว หัดทำตัวให้มีประโยชน์ซะบ้างนะ!"
"แม่...คะ" มารีน่าเม้มปากแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะสบตากับแม่อย่างมั่นคง "แต่หนูไม่สามารถกลับไปที่นั่นได้อีกแล้วค่ะ เพราะหนูต้องการหย่าจากคุณภาวิน"
คำพูดของมารีน่าทำให้บรรยากาศในห้องนั้นกลายเป็นความเงียบงันในทันที พ่อและแม่ของเธอสะดุ้งด้วยความประหลาดใจ
"แกพูดว่าอะไรนะ!?" พ่อของมารีน่าลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ เสียงตะคอกดังสนั่นไปทั่วห้อง
“หนูต้องการหย่าค่ะ”
“คุณคะ ฉันจะเป็นลม” ผู้เป็นแม่เริ่มหน้ามืดเมื่อได้ยินคำว่าหย่าจากปากของลูกสาว
“คิดว่าเรื่องแบบนี้มันคือเรื่องล้อเล่นเหรอ ทีตอนนั้นอยากแต่งกับเขาจะเป็นจะตาย ทีตอนนี้จะมาขอหย่าดื้อ ๆ แกนี่ไม่รู้จักโตจริง ๆ” ผู้เป็นพ่อหันไปดูแลภรรยาที่เริ่มยืนไม่ไหว ก่อนจะหันมาตำหนิหญิงสาว
“ขอโทษค่ะ แต่หนูมั่นใจว่าต้องการจะหย่ากับเขา”
“ไม่ได้!! กลับไปซะ แกจะหย่าไม่ได้ รู้ใช่ไหมว่าการแต่งงานนี้มันมีความสำคัญกับครอบครัวขนาดไหน”
"ถูกแล้วล่ะ ไม่มีทางที่เราจะยอมให้แกหย่ากับคุณภาวินหรอก!" แม่มารีน่าร้องเสียงดังรัว ๆ "การแต่งงานนี้มันไม่ใช่แค่รักกันแล้วแต่งงาน แต่มันมีเรื่องภายในครอบครัวและธุรกิจมาเกี่ยวด้วย แกจะทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้หรอก!"
มารีน่าขมวดคิ้วมุ่น
"แต่หนูไม่รักคุณภาวินเลยสักนิด ทำไมต้องเป็นหนูที่ต้องเสียสละทำเพื่อครอบครัวแบบนี้ด้วยคะ นี่มันชีวิตของหนู ลูกสาวของพวกท่านทั้งคนนะ"
"อย่ามาถามคำถามโง่ ๆ อีกเลย!" พ่อของมารีน่าตวาดเสียงดัง "แกรู้ดีว่าครอบครัวของเราต้องการอะไร ไปเตรียมตัวแล้วกลับไปอยู่บ้านคุณภาวินซะ!"
“ไม่!! หนูไม่กลับ” ยืนยันเสียงแข็ง เริ่มต่อต้านจริงจัง
“นี่แก!!” ชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ ด้วยความเป็นคนต่างชาติ เขาเดินปรี่เข้ามาหาหญิงสาว พร้อมตวัดฝ่ามือลงหน้าแก้มอย่างแรง
‘เผียะ!’
“พอจะได้สติหรือยัง!! หยุดต่อต้านแล้วทำตามที่ฉันสั่ง แกไม่มีสิทธิ์ทำอะไรตามอำเภอใจอีกแล้ว กลับไปที่บ้านเขาซะ เดี๋ยวนี้!!”
‘ฉันมันโง่เองที่มาคาดหวังกับพ่อแม่ของมารีน่าว่าพวกเขาจะยอมรับฟังคำขอ เพราะพวกเขาไม่ได้สนใจลูกของตัวเองมาตั้งแต่แรก ไม่เคยสักครั้งเดียว’
ฉันคงต้องหาหนทางอื่นแล้วล่ะ
