ดราม่า,รัก,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ดาร์ค,18+,อีโรติก,พระเอกเลว,นางร้าย,เกิดใหม่ ,ทะลุมิติ,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“คนอย่างเธอไม่มีวันได้ใจฉัน เพราะสิ่งที่เธอจะได้มีเพียงร่างกายนี้เท่านั้น”
ผู้แต่ง
อณีญา
เรื่องย่อ
"ตัวเธอมันก็มีค่าแค่เรื่องบนเตียงนั่นแหละ"
"ทำเหมือนที่เคยทำสิ แค่อ้าขาให้ฉัน นี่คือสิ่งเดียวที่เธอทำได้ดีไม่ใช่เหรอ?"
"ฉันเกลียดคุณ!"
เป็นแค่ 'นางร้ายตัวประกอบ' อย่าหวังว่าจะได้ความรักจากเขา ในเมื่อไม่ได้รักกัน เธอก็ต้องการที่จะหย่า แต่ทว่ามันไม่ง่ายเช่นนั้น ในเมื่อหย่าไม่ได้เธอก็จะหนีไป! เพื่อเปลี่ยนแปลงโชคชะตาและหลุดพ้นจากการถูกเหยียดหยาม
มารีน่าจะสามารถหลุดพ้นจากพระเอกแสนเลวและปากร้ายได้หรือไม่ โปรดติดตาม...
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาและฉากที่เหมาะสมสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไปเท่านั้น เนื้อหาบางส่วนอาจมีความรุนแรงและฉากที่ไม่เหมาะสมสำหรับเด็กหรือเยาวชน
มีฉาก NC การบังคับ การพยายามข่มขืน และคำหยาบเล็กน้อย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ทุกตัวละคร สถานที่ และเหตุการณ์ในเรื่องนี้ล้วนเป็นเรื่องสมมติที่มาจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคลจริง หรือสถานที่ใดๆ ในชีวิตจริง
#เป็นนิยายรักมีดราม่า
#ไม่มีการนอกใจ #รักเดียวใจเดียว #พระเอกนิสัยออกธง🚩🏴 #จบสุขนิยม
ฝากกดหัวใจ กดคอมเมนท์ และกดติดตามด้วยนะคะ
มารีน่าทำจิตใจให้สงบนิ่งลงหลังจากการทะเลาะกับพ่อและแม่ เธอรู้ดีว่าการดื้อรั้นอยู่ที่นี่ต่อไปคงไม่มีประโยชน์อะไร และอาจทำให้สถานการณ์ยิ่งแย่ลงกว่าเดิม ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจำใจกลับไปหาภาวินอีกครั้ง
“ทำไมการเปลี่ยนเนื้อเรื่องมันยากขนาดนี้ สุดท้ายฉันก็ต้องกลับไปเจอเขาอีกงั้นเหรอ เฮ้อ!! ไม่…ฉันจะไม่ยอมแพ้”
หลังเก็บกระเป๋าสัมภาระเสร็จ มารีน่ารู้สึกหนักอึ้งคับข้องใจเป็นอย่างมาก เธอเลยตัดสินใจไปเดินคลายความกังวลใจที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน
“เฮ้อ! ออกไปเดินเล่นสักหน่อยดีกว่า”
ณ สวนสาธารณะ อัมพรสิริน
ท่ามกลางสวนไม้ยืนต้นสูงสง่าและทางเดินลาดยางสีส้ม บรรยากาศร่มรื่นและแสงแดดอ่อน ๆ ยามเย็น ที่ลอดผ่านพุ่มไม้เขียวขจี ช่วยให้จิตใจของมารีน่าสงบลงได้บ้าง
“รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย”
หลังเดินชมธรรมชาติไปพักหนึ่ง มารีน่าก็หันกายไปนั่งพักบนม้านั่งหินอ่อนใต้ร่มไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เธอนั่งพิงพนักและปล่อยสายตาจรดมองออกไปยังทางเดินที่เต็มไปด้วยผู้คนกำลังเดินผ่านไปมา
เสียงสนทนาหัวเราะดังกึกก้อง ทว่ากลับทำให้เธอรู้สึกเหงาและเศร้าใจขึ้นอีกครั้ง
ขณะที่มารีน่ากำลังจมอยู่ในความคิดฟุ้งซ่าน เสียงฝีเท้าของใครบางคนวิ่งพรวดพราดตรงมาหาเธอพร้อมกับเสียงกรุ๊งกริ๊งของกระดิ่ง
มารีน่าหันไปมองด้วยความสงสัยก็พบน้องหมาตัวหนึ่งกำลังวิ่งโลดแล่นด้วยท่าทางคึกคะนอง
น้องหมาตัวนั้นเป็นสุนัขพันธุ์สกอตติชเทอร์เรียร์ ขนสีดำนุ่มสลวยราวกำมะหยี่ มันวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้ามารีน่าพร้อมส่ายหางไปมาอย่างสนุกสนาน ก่อนจะนั่งลงแล้วเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยดวงตาโตสีน้ำตาลกะพริบปริบ ๆ
“โฮ่ง! โฮ่ง!”
“เอะ? สุนัขของใครเนี่ย” มารีน่านึกสงสัย หันมองซ้ายมองขวาเผื่อจะเจอเจ้าของของมัน เพราะเห็นปลอกคอสวมอยู่พร้อมกับสายจูงสีแดง
มันส่งเสียงเห่าอยู่เป็นระยะ ส่ายห่างถี่รัว วิ่งวนเป็นวงกลมอย่างตื่นเต้น ราวกับว่ามันกำลังชักชวนให้เธอมาเล่นกับมัน
‘มันกำลังชวนฉันเล่นด้วยงั้นเหรอ’
"น้องหมาตัวน้อย แกมาทำอะไรที่นี่? เจ้าของแกไปไหน" มารีน่าถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสพร้อมเอื้อมมือไปลูบขนนุ่มของมัน เมื่อสัมผัสกับมือนุ่มนวล น้องหมาก็เอนตัวเข้าหาและส่งเสียงคราง ก่อนจะเริ่มโพนตูดและขยับตัวไปมาคล้ายอ้อนขอให้หยอกล้อด้วย ทำให้มารีน่าต้องหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู
“ฮ่า ๆ แกชอบให้ลูบขนเกาพุงสินะ”
"มาร์ติน! แกวิ่งมาจนถึงตรงนี้เลยเหรอ" เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากทางด้านหลัง มารีน่าเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับชายหนุ่มรูปงามร่างสูงโปร่งเดินตามเจ้าสุนัขมาด้วยสีหน้างุนงง
หล่อมาก!
ทันทีที่สบตากับชายหนุ่ม มารีน่าก็ตกอยู่ในภวังค์แห่งจินตนาการ ราวกับเจอเทพบุตรมาจุติบนโลกมนุษย์
ชายหนุ่มคนนั้นมีผมสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้างดงามประกอบด้วยจมูกโด่งเรียว ริมฝีปากบางคมเฉียบ และดวงตาคู่สวยสีคราม เขามีรูปร่างสันทัดสูงใหญ่ แต่กระนั้นท่วงท่าก้าวย่างก็ดูสง่างามและมีระเบียบวินัย เมื่อมองเห็นมารีน่า ชายหนุ่มก็ยิ้มแย้มพร้อมส่ายศีรษะน้อย ๆ
"ขอโทษด้วยนะครับ สุนัขของผมมันวิ่งหนีซะเร็วตอนที่สายจูงหลุดมือ เล่นเอาซะผมวิ่งตามไม่ทันเลย"
เขาเดินเข้ามาใกล้ ๆ พร้อมรวบเชือกจูงสัตว์เลี้ยงขึ้นมาจากพื้น
“ดูเหมือนมันจะชอบคุณนะครับ ปกติมันไม่เป็นแบบนี้เลย ฮ่า ๆ” พูดด้วยรอยยิ้ม พลางมองไปที่สุนัขของตนเองที่กำลังพยายามรั้งสายจูงกระโดดกอดหญิงสาว
“ฮ่า ๆ งั้นเหรอคะ”
"ผมขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อสเตฟาน แวนตัส ขอบคุณที่ช่วยดูมันให้นะครับ"
"ฉันมารีน่าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" มารีน่าพูดขึ้นพร้อมยกมือลูบขนนุ่มของเจ้ามาร์ตินเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้สเตฟาน
“ผมขอตัวก่อนนะครับ คงต้องกลับแล้วล่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณมารีน่า” ชายหนุ่มเดินจากไปพร้อมกับเจ้ามาร์ติน
เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้เขาชื่อว่าอะไรนะ
‘สเตฟาน แวนตัส หนุ่มนักธุรกิจไฟแรงในอนาคต และที่สำคัญ ดูจากรูปร่างหน้าตาลักษณะภายนอกแล้ว เขาคือ…พระรอง!’
“เดี๋ยวค่ะ อย่าเพิ่งไป” เมื่อนึกขึ้นได้ หญิงสาวรีบวิ่งสับฝีเท้าด้วยความเร็วเพื่อตามเขาให้ทัน
เมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาวเรียกตามหลัง ชายหนุ่มก็หยุดเดิน พร้อมหันมามองด้วยความสนใจ
“ครับ? มีอะไรเหรอครับ”
“คือว่า…ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ฉันขอช่องทางติดต่อคุณเอาไว้ได้ไหมคะ พอดีอยากจะรู้จักกับคุณให้มากกว่านี้ค่ะ”
“ครับ? ...”
‘เขาต้องคิดว่าฉันจีบเขาอยู่แน่เลย ฉันต้องรีบหาข้ออ้างเดี๋ยวนี้ ก่อนที่เขาจะเข้าใจผิด’
“คะ คือ…พอดีคุณเป็นเพื่อนคนแรกของฉันน่ะค่ะ เพราะที่ผ่านมา ฉันตัวคนเดียวมาตลอด…” น้ำเสียงช่วงท้ายแผ่วลงเพราะความเขินอายที่ต้องพูดเรื่องจริงออกไป
หวังว่าเขาจะเชื่อฉันนะ
“ได้สิครับ” ตอบตกลงทันควัน “เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้เป็นเพื่อนคนแรกของคุณนะครับมารีน่า” ยิ้มอ่อนโยน
“อ่า…ขอบคุณนะคะ งั้นขอแลกไลน์ไว้นะคะ”
โชคดีที่เขายอมเชื่อฉันง่าย ๆ
ทั้งสองได้แลกไอดีไลน์และแอดเพิ่มเพื่อนเอาไว้
“ไว้ฉันจะติดต่อไปนะคะ”
“โอเคครับ ผมไปก่อนนะ”
“ค่ะ” โบกมือลา พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ก่อนที่คนตัวโตเดินจากไปจนลับสายตา
‘นี่แหละคือโอกาสและความหวังให้กับฉัน ถ้าในช่วงนี้เขาคงยังไม่ได้เจอกับนางเอกและตกหลุมรักไอริสใช่หรือเปล่านะ ดีจริง ๆ ที่บังเอิญมาเจอเขาแบบนี้’
“ดูเหมือนฉันจะคิดแผนดี ๆ ออกแล้ว”