ดราม่า,รัก,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ดาร์ค,18+,อีโรติก,พระเอกเลว,นางร้าย,เกิดใหม่ ,ทะลุมิติ,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“คนอย่างเธอไม่มีวันได้ใจฉัน เพราะสิ่งที่เธอจะได้มีเพียงร่างกายนี้เท่านั้น”
ผู้แต่ง
อณีญา
เรื่องย่อ
"ตัวเธอมันก็มีค่าแค่เรื่องบนเตียงนั่นแหละ"
"ทำเหมือนที่เคยทำสิ แค่อ้าขาให้ฉัน นี่คือสิ่งเดียวที่เธอทำได้ดีไม่ใช่เหรอ?"
"ฉันเกลียดคุณ!"
เป็นแค่ 'นางร้ายตัวประกอบ' อย่าหวังว่าจะได้ความรักจากเขา ในเมื่อไม่ได้รักกัน เธอก็ต้องการที่จะหย่า แต่ทว่ามันไม่ง่ายเช่นนั้น ในเมื่อหย่าไม่ได้เธอก็จะหนีไป! เพื่อเปลี่ยนแปลงโชคชะตาและหลุดพ้นจากการถูกเหยียดหยาม
มารีน่าจะสามารถหลุดพ้นจากพระเอกแสนเลวและปากร้ายได้หรือไม่ โปรดติดตาม...
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาและฉากที่เหมาะสมสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไปเท่านั้น เนื้อหาบางส่วนอาจมีความรุนแรงและฉากที่ไม่เหมาะสมสำหรับเด็กหรือเยาวชน
มีฉาก NC การบังคับ การพยายามข่มขืน และคำหยาบเล็กน้อย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ทุกตัวละคร สถานที่ และเหตุการณ์ในเรื่องนี้ล้วนเป็นเรื่องสมมติที่มาจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคลจริง หรือสถานที่ใดๆ ในชีวิตจริง
#เป็นนิยายรักมีดราม่า
#ไม่มีการนอกใจ #รักเดียวใจเดียว #พระเอกนิสัยออกธง🚩🏴 #จบสุขนิยม
ฝากกดหัวใจ กดคอมเมนท์ และกดติดตามด้วยนะคะ
แสงแรกของวันใหม่ทอประกายอย่างสดใส ท้องฟ้าสีครามสดกระจ่างตา และลมเย็น ๆ พัดโชยผ่านใบไม้ที่กำลังเริ่มผลิใบอ่อน แต่สำหรับมารีน่า ความงดงามของเช้าวันนี้กลับตรงกันข้ามกับความรู้สึกภายในใจโดยสิ้นเชิง
มารีน่ายืนอยู่หน้าบ้าน กระเป๋าเดินทางวางอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับรถคันหรูจอดรออยู่ รถคันที่จะพาเธอกลับไปยังคฤหาสน์เดชากรพิวัฒน์ สถานที่ที่เธอไม่เคยรู้สึกว่าเป็นบ้าน หัวใจของมารีน่าห่อเหี่ยวลงทุกวินาทีเมื่อคิดถึงการกลับไป
บรูโน่ น้องชายคนเล็กของเธอ วิ่งออกมาจากภายในบ้าน ดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้า
"พี่มารีน่า..." เขาเรียกเสียงแผ่ว
มารีน่าคุกเข่าลง กอดน้องชายแน่น
"บรูโน่..." เธอกระซิบ พยายามกลั้นน้ำตา "พี่ต้องไปแล้วนะ"
"ทำไมพี่ต้องไปด้วยล่ะครับ?" บรูโน่ถามด้วยเสียงสั่น "ผมไม่อยากให้พี่ไป"
มารีน่าลูบผมน้องชายเบา ๆ
"พี่รู้ แต่บางครั้งเราก็ต้องทำในสิ่งที่เราไม่อยากทำ" เธอพยายามยิ้มให้น้อง "แต่พี่สัญญาว่าจะกลับมาหานายบ่อย ๆ นะ และสามารถโทรหาพี่ได้ตลอดเวลา ตกลงไหม?"
บรูโน่พยักหน้า น้ำตาเริ่มไหล มารีน่ากอดน้องชายอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืน
เธอหยิบกระเป๋า เดินไปที่รถ ก่อนจะหันกลับมามองน้องชายเป็นครั้งสุดท้าย หัวใจของเธอหนักอึ้งขณะที่เปิดประตูรถ
เมื่อมารีน่ากลับมาถึงคฤหาสน์ ความเงียบสงัดของสถานที่ยิ่งทำให้หัวใจเธอหนักอึ้งยิ่งขึ้น ร่างสูงของภาวินยืนตระหง่านอยู่ที่โถงทางเข้า ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องเธอด้วยแววตาเย้ยหยัน เหมือนกับว่าเขาได้ชนะเกมที่เธอไม่เคยมีโอกาสได้แข่งขัน
“ในที่สุด เธอก็กลับมา” น้ำเสียงของเขาเย็นเยือก สะท้อนความรู้สึกเหนือกว่าอย่างชัดเจน "นึกว่าเธอจะหนีไปได้ไกลกว่านี้ สุดท้ายก็ซมซานกลับมาหาฉันจนได้สินะ"
มารีน่ากัดริมฝีปาก พยายามข่มความโกรธที่พลุ่งพล่าน
"ฉันกลับมาเพราะไม่มีทางเลือก ไม่ใช่เพราะอยากกลับมาหาคุณ"
ภาวินหัวเราะเยาะ
“ทางเลือก?” เขายิ้มเหยียด “เธอคิดว่ามีทางเลือกหรือไง? ที่นี่ ฉันคือราชสีห์” เขาก้าวเข้ามาใกล้จนเธอรู้สึกถึงอำนาจที่กดดันเธออยู่ “และเธอ... ก็แค่เหยื่อที่ไร้ค่าในอาณาจักรของฉัน อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอทำตามใจได้อีก เธอยังต้องอยู่ที่นี่ ในฐานะ’เมีย’ ของฉัน"
มารีน่าถอยหลังอย่างระมัดระวัง หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความหวาดหวั่น แต่เธอไม่ต้องการยอมแพ้
“ฉันจะไม่ยอมให้คุณทำร้ายฉันหรือกดขี่ฉันง่าย ๆ หรอกนะคะ”
“งั้นเหรอ?” ภาวินหัวเราะเบา ๆ แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด “เธอคิดว่าตัวเองจะสู้ฉันได้?” เขาจับข้อมือเธออย่างแรง บังคับให้เธอเดินตามเขาไป “ฉันคิดว่าฉันคงต้องดัดนิสัยดื้อด้านของเธอสักหน่อยแล้วล่ะ เผื่อจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง”
“จะ จะทำอะไรคะ ปล่อยนะ!” มารีน่าพยายามดิ้นรน แต่ภาวินหาสนใจคำคัดค้านของเธอ
“พ่อบ้าน ช่วยขนกระเป๋าของเมียฉันไปไว้ที่ห้องใหญ่ที” เขาหันไปสั่งพ่อบ้านที่ยืนอยู่ไม่ไกลด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
แววตาของภาวินเรียบเฉย แต่แฝงความเด็ดขาดที่ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่ง พ่อบ้านโค้งรับคำสั่งทันทีโดยไม่พูดอะไร แต่ในใจของมารีน่ากลับเต้นแรงด้วยความตื่นตระหนก เมื่อได้ยินคำสั่งนั้นเธอจึงรีบถามด้วยเสียงสั่น
“หมายความว่าไงคะ? ทำไมต้องไปที่ห้องนั้น ฉันจะอยู่ห้องของฉัน”
ภาวินไม่ตอบคำถามเธอ เขากลับดึงร่างบางของเธอเข้ามาแนบชิดกะทันหัน
“โอ๊ย!”
“ลืมแล้วเหรอ ว่าเธอไม่มีสิทธิ์ทำอะไรตามใจตัวเอง” เขากระซิบเสียงต่ำ ดวงตาจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอ “ทุกอย่างขึ้นอยู่กับฉัน”
พูดจบประโยค ภาวินก็อุ้มร่างบางขึ้นมาพาดบ่าของเขาอย่างง่ายดาย เธอพยายามดิ้นรนแต่กลับไร้ผล
“ปล่อยฉันนะ!”
“เธอก็น่าจะรู้ว่าต่อให้ดิ้นแรงแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์”
เขาเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนใหญ่โดยไม่สนใจการต่อต้านของเธอเลยสักนิด ร่างของเธอห้อยลงจากบ่าของเขา ขณะที่หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความตื่นตระหนกและความกลัวที่ไม่อาจควบคุมได้
เมื่อถึงห้องนอนใหญ่ ภาวินก็จับร่างของมารีน่าผลักลงบนเตียงอย่างรุนแรง ร่างบางของเธอนอนคว่ำหน้าอยู่บนผ้าปูเตียงสีเข้มที่เย็นเยือก มือเรียวเล็กของเธอถูกเขารวบไว้ด้วยกันก่อนกดมันลงเหนือศีรษะของเธอเอง แรงกดที่แข็งแกร่งของเขาทำให้เธอไม่สามารถขยับตัวได้แม้แต่น้อย
“ปล่อยฉัน!” มารีน่าร้องออกมาด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความทรมานและความสิ้นหวัง “ได้โปรดหยุด อย่าทำแบบนี้กับฉัน!”
แต่ภาวินไม่สนใจคำวิงวอนของเธอเลยสักนิด ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชาและไร้ปรานี ขณะที่เขาพยายามดึงกางเกงของเธอออก รอยยิ้มเย้ยหยันก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
ภาวินก็ใช้ฝ่ามือของเขาตบลงบนแก้มก้นของเธออย่างแรง
‘เผียะ!’
ความเจ็บปวดจากการกระทำนั้นทำให้มารีน่าสะดุ้งเฮือก หยาดน้ำตาไหลลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน ขณะที่เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกบดขยี้อยู่ในความโหดร้ายและอำนาจที่ไม่อาจหลีกหนีได้
“ฮือ ฮึก! ฉันบอกให้ปล่อยฉันไง คนเลว!”
“ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเป็น... มันเป็นของฉัน ตั้งแต่วันนี้ไป เธอจะต้องจำไว้ว่าฉันคือคนที่ควบคุมทุกอย่างในชีวิตของเธอ” ภาวินกระซิบข้างหูเธอ น้ำเสียงของเขาเย็นชาและไร้ความรู้สึก
ภาวินโน้มตัวลงมาใกล้ ใช้เรียวนิ้วแกร่งของเขาค่อย ๆ ลูบไล้ไปตามร่องกลีบที่ซ่อนอยู่ภายใต้เนื้อผ้าของแพนตี้สีขาวตัวจิ๋ว มารีน่ารู้สึกถึงความเย็นเฉียบจากสัมผัสของเขา ความรู้สึกอับอายและกลัวเข้ามากลืนกินเธอจนแทบหายใจไม่ออก
“รู้ไหมว่าฉันเกลียดเธอแค่ไหน” ภาวินกระซิบด้วยน้ำเสียงเย็นชาในขณะที่นิ้วของเขาค่อย ๆ ถูขึ้นลงตรงร่องกลีบของเธอผ่านเนื้อผ้า “เธอมันก็แค่ของเล่นที่ฉันใช้ระบายความเครียด ไม่มีค่าอะไรเลย”
“พะ พอได้แล้ว อ๊ะ…”
มารีน่าพยายามกลั้นน้ำตาและไม่ฟังคำพูดที่เต็มไปด้วยการดูถูกและเหยียดหยามเหล่านั้น แต่ก็ไม่สามารถหนีจากความจริงที่เขายัดเยียดให้ได้
“เธอจะต้องอยู่ที่ห้องนี้ ทุกครั้งที่ฉันต้องการเอากับเธอ” ภาวินกล่าวต่อ ขณะที่นิ้วของเขายังคงลูบไล้ไปมา “และถ้าฉันไม่ต้องการ ตอนนั้นแหละที่เธอจะได้กลับไปที่ห้องของตัวเอง”
ภาวินยังคงใช้เรียวนิ้วของเขาลูบไล้ไปตามร่องกลีบของมารีน่า สลับกับการตบเบา ๆ ลงบนแก้มก้นของเธอ ทำให้เกิดรอยแดงจากฝ่ามือของเขา
“ทำแบบนี้ทำไม คุณต้องการอะไรจากฉัน”
“ความเจ็บปวด ความสะใจ และน้ำตาของเธอไงล่ะ”
ภาวินลุกขึ้นแล้วคร่อมร่างบางเอาไว้ เขาโน้มตัวไปข้างหน้า ขบเม้มและไล้เลียไปที่ใบหูเล็กของคนใต้ร่างด้วยสัมผัสที่ทั้งร้อนแรงและคุกคาม มือของเขาค่อย ๆ ดึงเสื้อยืดของมารีน่าขึ้น และบีบเคล้นไปที่อกของเธออย่างไม่ปรานี
“อะ…อึก!” หญิงสาวพยายามกลั้นขบเม้นริมฝีปากเอาไว้
ก่อนที่ภาวินจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ จู่ ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
‘ก๊อก ๆ’
“คุณภาวินครับ ขออนุญาตที่ต้องขัดจังหวะ พอดีมีสายมาจากบริษัท ‘Imperial Holdings’ โทรเข้ามา และขอสายคุณภาวินครับ” เสียงเลขาหนุ่มเรียกเข้ามาจากด้านนอก
ภาวินหยุดการกระทำของเขาทันที แสดงออกถึงความผิดหวังที่ถูกขัดจังหวะ เขาก้มหน้ามองมารีน่าอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะพูดทิ้งท้ายอย่างอ่อนใจ
“ดูเหมือนว่าฉันต้องหยุดชั่วคราวเพื่อจัดการกับเรื่องอื่น แต่เธออย่าลืมว่าเรายังมีเวลาที่จะได้ใช้ร่วมกันอีกมากล่ะรีน่า”
“รีบไสหัวไป ฉันเกลียดขี้หน้าคุณ!”
“ปากดีเข้าไว้ แล้วฉันจะกลับมาคิดบัญชี เมื่อมีโอกาส ฉันจะกลับมา... และครั้งนี้เธอจะไม่มีทางหนีไปได้” เขากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของมารีน่า
ภาวินลุกขึ้นจากเตียง ปรับชุดของเขาให้เข้าที่ก่อนจะออกไปจากห้อง
'ฉันจะต้องหาทางออกจากสถานการณ์นี้ให้ได้ ไม่ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนก็ตาม'