ดราม่า,รัก,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ดาร์ค,18+,อีโรติก,พระเอกเลว,นางร้าย,เกิดใหม่ ,ทะลุมิติ,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สเตฟาน แวนตัส หนุ่มหล่อลูกครึ่งไทยสเปน อายุยี่สิบแปดปี เป็นทายาทรุ่นที่สามของตระกูลแวนตัส ซึ่งเป็นหนึ่งในตระกูลธุรกิจที่มีอิทธิพลมากที่สุดในยุโรปและกำลังมาขยายอิทธิพลในประเทศไทย
“ในเร็ว ๆ นี้ ถ้าฉันจำไม่ผิด เขาจะเริ่มมาลงทุนกับบริษัทของภาวินและกลายเป็นคู่ค้ากันอย่างสมบูรณ์แบบ ซึ่งในช่วงนี้เองที่เขาจะเริ่มตกหลุมรักไอริสตั้งแต่แรกเห็น ฉันจะไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นแน่นอน”
ปัจจุบันสเตฟานมีการลงทุนในหลากหลายอุตสาหกรรม โดยเฉพาะในด้านเทคโนโลยี พลังงาน และอสังหาริมทรัพย์
สเตฟานสนใจที่จะร่วมลงทุนในโครงการพัฒนาเทคโนโลยีพลังงานสะอาดบริษัทของภาวิน โดยเฉพาะในส่วนของระบบจัดการพลังงานอัจฉริยะสำหรับอาคารและโรงงานอุตสาหกรรม
“วันไหนนะ ที่พวกเขาจะจัดประชุมพูดคุยเจรจาเรื่องธุรกิจกัน ซึ่งแน่นอนว่าฉันต้องได้เข้าร่วมด้วย”
พอนึกย้อนดูแล้ว มารีน่าก็เริ่มจำส่วนเนื้อหาสำคัญบางอย่างได้
“มารีน่าเอ๊ยมารีน่า…ไม่น่ามาเลือกไอ้ภาวินเฮงซวยนี่เลย ดีแค่หน้าตา ปากร้ายชอบดูถูก เป็นไอ้คนสารเลว”
ครั้งหนึ่ง ก่อนที่มารีน่าจะได้มาแต่งงานกับภาวิน ในวันที่ทั้งสองมาดูตัวกัน มารีน่าดันตกหลุมรักภาวินตั้งแต่แรกเห็น ซึ่งคู่ดูตัวถัดไปต่อจากภาวินก็คือสเตฟาน ถ้าหญิงสาวไม่เลือกเขาก่อน ป่านนี้สามีของเธอก็คงเป็นสเตฟาน พระรองผู้แสนดีไปแล้ว
ในขณะที่กำลังนึกเสียดาย เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองประตูห้องนอน
‘ก๊อก ก๊อก’
"รีน่า เปิดประตู" เสียงของภาวินดังมาจากอีกฝั่ง น้ำเสียงของเขาฟังดูไม่พอใจ
มารีน่าถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเดินไปที่ประตู เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเปิดมันออก
ภาวินยืนอยู่ตรงหน้า สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียด
"ทำไมถึงไม่ตอบเสียที ฉันเคาะตั้งนาน"
"ฉัน...ฉันอยู่ที่ระเบียงน่ะ ไม่ได้ยินเสียงเคาะ" มารีน่าตอบเบา ๆ ‘พอรู้ว่าเป็นคุณ ฉันก็เลยไม่อยากเปิดประตูไงล่ะ’
"ตามฉันลงไปที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่าง มีเรื่องต้องคุยกัน"
มารีน่าขมวดคิ้วเล็กน้อย
"ตอนนี้เลยเหรอ? มันดึกแล้วนะ เราคุยกันพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอ?"
"ไม่ได้" ภาวินตอบเสียงห้วน "มันสำคัญ ฉันอยากคุยตอนนี้"
"แต่ทำไมต้องลงไปข้างล่างด้วยล่ะ? เราคุยกันตรงนี้ก็ได้นี่" มารีน่าถามอย่างสงสัย
ภาวินทำหน้าหงุดหงิด
"ก็จะให้ไปไง มีปัญหาอะไรด้วย? แค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ"
มารีน่ารู้สึกอึดอัดกับท่าทีของเขา แต่เธอก็ไม่อยากต่อปากต่อคำ
"ก็ได้ค่ะ"
ภาวินพยักหน้าอย่างพอใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้มารีน่ายืนนิ่งอยู่หน้าประตู เธอถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะเดินตามไปเงียบ ๆ
มารีน่าเดินตามภาวินลงมาที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่างด้วยความรู้สึกอึดอัด เมื่อมาถึง เธอเห็นภาวินทิ้งตัวลงบนโซฟาหนังสีดำตัวใหญ่ เขาสวมชุดคลุมอาบน้ำ มือหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด
"ดึกขนาดนี้ยังจะสูบอีกเหรอคะ" มารีน่าถามด้วยน้ำเสียงกังวล ‘แถมมาสูบต่อหน้าฉันเนี่ยนะ’
ภาวินสูดควันบุหรี่เข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะพ่นออกมา
"อย่ามายุ่ง นี่มันเรื่องของฉัน"
มารีน่าถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
"แล้วคุณมีอะไรจะคุยกับฉันเหรอคะ?"
ภาวินมองตรงมาที่เธอ สีหน้าเคร่งเครียด
"อีกสองวัน จะมีการเจรจาธุรกิจที่ต่างจังหวัด และเธอต้องไปกับฉัน"
"ฉันเหรอคะ? แต่ปกติคุณไม่เคยให้ฉันยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจของคุณเลยนี่ นอกจากให้ฉันไปเฝ้าที่บริษัท"
‘ในที่สุด!! ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ ฉันกำลังกังวลอยู่เลยแท้ ๆ แต่ฉันจะตอบตกลงออกไปทันทีไม่ได้ ไม่งั้นเขาต้องสงสัยแน่ ๆ’
"คราวนี้มันต่างออกไป" ภาวินตอบ น้ำเสียงเย็นชา "มีนักธุรกิจมาจากต่างประเทศจะมาร่วมด้วย แขกคนสำคัญ เราต้องแสดงให้เห็นว่าเราเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบ"
มารีน่ารู้สึกใจเต้นแรงขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น แต่พยายามไม่แสดงออกทางสีหน้า
"ฉันเข้าใจแล้วค่ะ แล้วฉันต้องทำอะไรบ้าง?"
"แค่ยิ้ม แต่งตัวสวย ๆ และทำตัวเป็นภรรยาที่ดี" ภาวินตอบพลางดับบุหรี่ "และที่สำคัญ อย่าพูดอะไรโง่ ๆ ฉันไม่อยากให้เธอทำให้ฉันเสียหน้า"
"ฉันจะพยายามค่ะ"
"ดี เตรียมตัวให้พร้อม เราจะไปสามวันสี่คืนที่เขาใหญ่ พักโรงแรมภูธารา ลักซูรี่ รีทรีต"
“ค่ะ”
ความเงียบอันหนักอึ้งปกคลุมห้องนั่งเล่น ภาวินลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ สายตาของเขาจับจ้องมาที่มารีน่าด้วยแววตาประกายวาววับที่ยากจะคาดเดา เขาย่างกรายเข้ามาหาเธอ แต่ละก้าวเหมือนเสียงนาฬิกาที่เดินช้าลงในความรู้สึกของมารีน่า
ติ๊ก…ต่อก…ติ๊ก…ต่อก
ทุกย่างก้าวของเขาทำให้มารีน่ารู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ
‘อะ อะไร? เขาเดินเข้ามาหาฉันทำไมอีกล่ะ’ มารีน่าเริ่มระแวงคนตัวโต
เมื่อเดินมาถึงตรงหน้าหญิงสาว ภาวินโน้มตัวลงเข้าหาเธออย่างเชื่องช้า กลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นบุหรี่จาง ๆ ลอยมากระทบจมูกของมารีน่า เขายกมือขึ้น ปลายนิ้วเรียวยาวลูบไล้ใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา สัมผัสเย็น ๆ นั้นทำให้มารีน่าสะท้านเล็กน้อย
“จะ จะทำอะไรคะ”
มุมปากของภาวินยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง ๆ แต่ไม่ใช่รอยยิ้มที่อบอุ่น มันเป็นรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยความเย้ยหยันและความต้องการครอบครอง ดวงตาของเขาวาววับด้วยประกายบางอย่างที่ทำให้มารีน่ารู้สึกหวาดหวั่น
“ฉันถามว่าคุณจะทำอะไร” น้ำเสียงสั่นเครือ
เธอปัดมือเขาออกโดยอัตโนมัติ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจและความระแวง
"ถ้าไม่มีอะไรจะพูดต่อ ฉันขอขึ้นไปนอนนะคะ ดึกมากแล้ว"
แต่ภาวินไม่ยอมปล่อย เขาดึงตัวมารีน่าให้นั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นความโกรธและขุ่นเคือง
"แค่นี้ก็รังเกียจกันแล้วเหรอ? คงลืมหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาแล้วสินะ ทุกซอกทุกมุมของเธอฉันก็ทำมาหมดแล้ว ทำไมมาดื้อด้านเอาตอนนี้อีกล่ะ" เขาพูดเสียงต่ำ
‘ใช่! ฉันโคตรจะรังเกียจ’ มารีน่าทำได้เพียงขบฟันกรามแน่นคิดอยู่ภายในใจ
“แต่มันดึกแล้ว และเราก็ต้องเตรียมตัวสำหรับการเดินทางในอีกสองวันข้างหน้า ฉันแค่อยากพักผ่อน"
ภาวินชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเยาะ เสียงหัวเราะนั้นทำให้มารีน่ารู้สึกเหมือนถูกมีดกรีดลงบนผิวหนัง
"อ้อ ใช่สิ" เขาพูดเสียงเย้ยหยัน "เธอต้องพักผ่อนเพื่อทำหน้าที่ภรรยาที่ดีสินะ แต่จำไว้นะ มารีน่า ฉันเป็นคนกำหนดว่าอะไรคือหน้าที่ของเธอ"
“ค่ะ ฉันจะจำให้ขึ้นใจ ขอตัวนะคะ” กัดฟันพูด ผลักดันร่างของชายหนุ่มให้ถอยห่างออกไป
“เดี๋ยว! ฉันยังพูดไม่จบ” ภาวินกดร่างบางให้นั่งติดอยู่บนโซฟาอีกครั้ง คร่อมตัวหญิงสาวเอาไว้ไม่ให้ขยับหนี “ถ้ายังพยศกับฉันอีก เธอจะไม่ได้สัมผัสกับความอิสระอีกเลย แค่ฉันปล่อยให้เธอกลับไปที่ห้อง ไม่ได้หมายความว่าตอนนี้เธอจะต่อต้านฉันยังไงก็ได้”
“ไม่ต้องมาตอกย้ำค่ะ ถ้าจะมาพูดแบบนี้แล้วทำให้ฉันกลัวอยู่ใต้อำนาจของคุณ ก็เชิญเอาที่สบายใจ”
“อ้อเหรอ ดีเหมือนกัน งั้นเอากันตรงนี้เลยดีไหม”
มือหนาจับปลายคางหญิงสาวเงยหน้าให้มาสบตากัน ก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงไปเพื่อประทับริมฝีปากอวบอิ่มด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
มารีน่าขบกรามแน่น สะกดกลั้นความรู้สึกข้างในไม่ให้แสดงออกมา เธอเบี่ยงหน้าหลบเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรเพื่อแสดงการต่อต้าน แต่เพียงแค่การหลบสายตาและท่าทีแข็งขืนก็บ่งบอกได้ชัดเจนว่าจิตใจของเธอไม่ได้ยอมจำนนต่อเขา
"เธอเปลี่ยนไปจริง ๆ มารีน่า" ภาวินพูดเสียงต่ำพร้อมแสยะยิ้มมุมปาก มือของเขาค่อย ๆ ลูบไล้ไปตามเรือนร่างของเธออย่างจงใจ ผิวเนียนนุ่มที่เขาสัมผัสทำให้สายตาของเขากระหายมากขึ้นทุกที เขาไม่หยุดที่จะสำรวจด้วยความปรารถนา เหมือนสัตว์นักล่าที่กำลังเพลิดเพลินกับเหยื่อที่ขัดขืนเพียงเล็กน้อย
