ดราม่า,รัก,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ดาร์ค,18+,อีโรติก,พระเอกเลว,นางร้าย,เกิดใหม่ ,ทะลุมิติ,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เช้าวันรุ่งขึ้น
[เวลา 06:03 น.]
มารีน่าลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย เธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ และพบว่าภาวินไม่ได้อยู่บนเตียงแล้ว ความโล่งใจแล่นผ่านร่างกาย อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องเผชิญหน้ากับเขาทันทีที่ตื่นนอน
หญิงสาวรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว เตรียมพร้อมสำหรับการนัดพบกับสเตฟาน ขณะที่เธอกำลังจะก้าวออกจากห้อง ภาวินก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าประตูพอดี
"จะไปไหนแต่เช้า?" เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ
มารีน่ารู้สึกใจเต้นแรง แต่พยายามรักษาสีหน้าให้เป็นปกติ
"ฉันจะกลับบ้านไปหาน้องชายค่ะ เพราะไม่ได้เจอเขานานแล้ว" เธอตอบ คำโกหกที่ผสมความจริงไว้บางส่วน
"ฉันอนุญาตให้ไปเหรอ?" ภาวินถามกลับ น้ำเสียงเย็นชา
คำถามนั้นทำให้มารีน่ารู้สึกขุ่นเคือง
"ทำไมฉันต้องขออนุญาตด้วยคะ?"
"หรือว่าเธอจะไปเจอใครกันแน่? บอกฉันมาตามตรง เพราะฉันไม่ไว้ใจเธอ" ภาวินกล่าว สายตาจ้องมองมารีน่าอย่างคาดคั้น
"คุณไม่ใช่เจ้าชีวิตฉัน และฉันก็ไม่ใช่เด็กที่ต้องขออนุญาตผู้ปกครองเวลาจะออกไปไหน ฉันจะออกไป และคุณไม่มีสิทธิ์กักขังฉันด้วย"
"ถ้าจะออกไป ให้พาเลขาของฉันไปด้วย ฉันถึงจะยอม" ภาวินยังคงยืนกรานไม่ยอมให้เธอไป
“แต่แบบนี้มันจะมากไปหน่อยหรือเปล่าคะ” เธอรู้สึกไม่พอใจ
“งั้นก็ไม่ต้องออกไปไหน เธอคงรู้ว่าฉันทำจริง” สวนกลับมาทันควัน น้ำเสียงราบเรียบ แต่สีหน้าจริงจัง
มารีน่ารู้ว่าเธอไม่มีทางเลือก หากไม่ยอมรับข้อเสนอนี้ เธอคงไม่ได้ออกไปไหนจริง ๆ
"เฮ้อ! ตกลงค่ะ" เธอตอบอย่างจำยอม พลางคิดในใจว่าจะต้องหาทางอื่นอีกที
ภาวินพยักหน้า ก่อนจะเรียกเลขาของเขามา มารีน่ามองดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความรู้สึกอึดอัด แต่เธอรู้ว่าต้องอดทน
มารีน่าก้าวออกจากบ้านพร้อมกับไอแซค เลขาส่วนตัวของภาวิน เธอรู้สึกถึงสายตาของภาวินที่จับจ้องมาจากทางด้านหลัง
'เฮ้อ...ชีวิตฉันช่างไม่ง่ายเลยสินะ' มารีน่าคิดในใจ ขณะที่เธอพยายามคิดหาวิธีหลบเลี่ยงไอแซคเพื่อไปพบสเตฟาน
ในขณะที่นั่งอยู่บนรถสปอร์ตสีดำหรูหราไปพร้อมกับเลขาหนุ่ม นามว่า ‘ไอแซค’ เธอตัดสินใจส่งข้อความถึงสเตฟานทันที เพื่อให้เขาได้เข้าใจถึงสถานการณ์ตอนนี้ MN::เอ่อ…คุณสเตฟคะ มีเรื่องนิดหน่อย อาจจะไปถึงช้าหน่อยนะคะ และคงอยู่ได้ไม่นาน เดี๋ยวฉันอธิบายให้ฟังทีหลัง ขอโทษนะคะที่ต้องรบกวนเช่นนี้
เพียงแค่กดส่งออกข้อความไปได้ไม่นาน สเตฟานก็อ่านและตอบกลับมาทันที
SF:: เข้าใจแล้วครับ อย่าคิดมากเลยครับ ไม่ว่าเรื่องอะไร ผมก็พร้อมจะช่วยคุณเสมอ
รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวย
‘เขาช่างเป็นคนดีอะไรแบบนี้นะ แต่ฉันคงต้องเปลี่ยนสถานที่นัดพบแล้วสิ’
มารีน่าครุ่นคิดถึงสถานที่นัดพบที่จะไม่ทำให้ไอแซคสงสัย ในที่สุดเธอก็คิดออก
MN::ขอบคุณมากจริง ๆ นะคะ อ้อ…ฉันขอเปลี่ยนที่นัดพบนะคะ เจอกันที่ร้านกาแฟ Little Bean ในห้าง Central Plaza ชั้น 3 นะคะ ฉันจะพยายามไปให้เร็วที่สุด
SF:: โอเคครับ แล้วเจอกันครับคุณรีน่า
ตอนนี้เธอต้องหาทางหลบไอแซคให้ได้ มารีน่าเริ่มวางแผนในใจ หวังว่าโชคจะเข้าข้างเธอในวันนี้
มารีน่านั่งอยู่บนรถที่ไอแซคขับอยู่ เธอเหลือบมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะเอ่ยขึ้น
"ไอแซคคะ ก่อนไปถึงบ้านของฉัน เราแวะที่ห้างสรรพสินค้าก่อนได้ไหมคะ?" มารีน่าถามด้วยน้ำเสียงปกติ
ไอแซคเหลือบมองมารีน่าผ่านกระจกมองหลังเล็กน้อย
"ได้ครับ ว่าแต่ทำไมถึงแวะที่ห้างก่อนล่ะครับ" เขาไม่ได้มีท่าทีสงสัยเธอสักเท่าไหร่ พร้อมกับทำตามคำขออย่างว่าง่าย
"ฉันอยากซื้อของบางอย่างให้น้องชายน่ะค่ะ นึกขึ้นได้ว่าไหน ๆ ไปเจอเขาทั้งที ก็อยากมีของฝากติดไม้ติดมือไปหน่อยนะค่ะ" มารีน่าตอบพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ
ไอแซคพยักหน้ารับ ไม่ได้แสดงท่าทีสงสัยแต่อย่างใด
"ครับ ไม่มีปัญหา เดี๋ยวผมจะขับไปส่งที่ห้างนะครับ"
รถแล่นไปตามถนน มุ่งหน้าสู่ห้างสรรพสินค้า มารีน่าเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง ในใจกำลังวางแผนขั้นต่อไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อรถจอดสนิทที่ลานจอดรถ มารีน่าก็ก้าวลงจากรถพร้อมกับไอแซค เธอสูดหายใจลึก ๆ ก่อนจะเดินนำเข้าสู่ตัวอาคาร
"ไอแซคคะ ฉันอยากหาของเล่นที่เหมาะสมสำหรับเด็กหกขวบสักชิ้น คุณช่วยฉันหาหน่อยได้ไหมคะ? ฉันรู้มาว่าคุณมีน้องชายอายุไล่เลี่ยกับน้องของฉัน เลยอยากจะให้คุณช่วยเลือกหน่อยค่ะ ว่าเด็กผู้ชายวัยประมาณนี้เขาชอบอะไร ขอโทษที่ต้องรบกวนนะคะ" มารีน่าพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเล็กน้อย
"ได้ครับ คุณมารีน่า ผมยินดีช่วยครับ คุณพอมีไอเดียว่าอยากได้ของเล่นประเภทไหนไหมครับ?" ไอแซคถามอย่างสุภาพ
มารีน่าแสร้งทำเป็นครุ่นคิดสักครู่
"เขาชอบเล่นเกมมากค่ะ แต่ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่ คุณช่วยไปดูที่ร้านเกมให้หน่อยได้ไหมคะ? อาจจะเป็นเกมคอนโซลใหม่ล่าสุด หรือ อุปกรณ์เสริมสำหรับเล่นเกมก็ได้ค่ะ"
"เข้าใจแล้วครับ ผมจะไปดูที่แผนกของเล่นเด็กให้นะครับ" ไอแซคตอบรับ
"ขอบคุณมากค่ะ ไอแซค ช่วยหาสักสองสามตัวเลือกนะคะ ฉันจะไปดูของอย่างอื่นแถวนี้ก่อน เดี๋ยวเราค่อยมาเจอกันที่หน้าแผนกของเล่น" มารีน่าบอกพลางยิ้ม
เมื่อไอแซคเดินจากไป มารีน่ารีบส่งข้อความหาสเตฟานทันที
MN::ฉันกำลังจะไปหาคุณแล้วค่ะ รออีกประมาณ 5 นาทีนะคะ"
จากนั้นเธอรีบมุ่งหน้าไปยังร้าน Little Bean ที่ชั้น 3 เพื่อพบกับสเตฟาน โดยหวังว่าจะสามารถคุยธุระให้เสร็จและกลับมาเจอไอแซคได้ทันก่อนที่เขาจะสงสัย
มารีน่าเดินอย่างรวดเร็วแต่ไม่ถึงกับรีบร้อนจนผิดสังเกต เธอขึ้นบันไดเลื่อนไปยังชั้น 3 พลางกวาดตามองรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไอแซคไม่ได้ตามมา เมื่อเห็นป้ายร้าน Little Bean เธอก็รู้สึกโล่งอกเล็กน้อย
เธอเดินเข้าไปในร้าน สายตากวาดมองหาสเตฟาน ไม่นานก็พบเขานั่งอยู่ที่มุมร้าน
มารีน่าทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามสเตฟาน หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นและกังวล
"สวัสดีค่ะ คถณสเตฟ ขอบคุณที่มาพบฉันอย่างเร่งรีบแบบนี้นะคะ" เธอกระซิบเบา ๆ พลางมองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง
สเตฟานพยักหน้าเล็กน้อย
"ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจสถานการณ์ดี คุณมีอะไรให้ผมช่วยเหรอครับ?"
มารีน่าล้วงมือลงในกระเป๋าถือ หยิบซองกระดาษเล็ก ๆ ออกมา ในนั้นมีชาบรรจุอยู่
"ฉันต้องการให้คุณช่วยตรวจสอบชาในซองนี้ค่ะ" เธอส่งซองให้สเตฟานอย่างรวดเร็ว "ฉันอยากรู้ว่ามันมีส่วนผสมอะไรบ้าง โดยเฉพาะถ้ามีสารแปลกปลอมหรือสิ่งอันตราย"
“ได้ครับ ผมจะส่งไปตรวจที่ห้องแล็บของเพื่อนผม เขาเชี่ยวชาญเรื่องนี้"
"ขอบคุณมากค่ะ" มารีน่าถอนหายใจด้วยความโล่งอก
"ภายใน 48 ชั่วโมงครับ ผมจะส่งผลตรวจให้คุณทางอีเมลนะครับ"
"เยี่ยมค่ะ ฉันต้องรีบไปแล้ว ระวังตัวด้วยนะคะ ไว้คราวหน้า ฉันหวังว่าจะอยู่คุยกับคุณมากกว่านี้อีกหน่อยนะคะ"
“ผมเองก็หวังเช่นนั้นเหมือนกันครับ ไม่ว่าเรื่องอะไรที่ผมสามารถช่วยคุณได้ บอกมาได้ทุกเมื่อนะครับ”
มารีน่ายิ้มหวานอย่างตื้นตันใจ เป็นครั้งแรกตั้งแต่มาอยู่ในโลกใบนี้แล้วมีคนให้ความช่วยเหลือด้วยความจริงใจแบบนี้ อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ตัวคนเดียว ซึ่งนั่นอาจมีความหวังที่จะเปลี่ยนแปลงอนาคตของเธอได้
“ค่ะ ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะคะ ไว้เจอกันค่ะ”
เธอลุกขึ้นยืนอย่างเร่งรีบ พร้อมกับกวาดตามองรอบ ๆ อีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากร้านอย่างรวดเร็ว หวังว่าจะทันกลับไปพบไอแซคโดยไม่ให้เขาสงสัย ในใจลึก ๆ เธอหวังว่าผลตรวจจะเผยความจริงที่เธอต้องการรู้
มารีน่ารีบกลับไปยังแผนกของเล่นที่เธอทิ้งไอแซคไว้ พยายามทำท่าทางให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด
‘เฮ้อ…หวังว่าจะไม่ถูกจับได้นะ’
ไม่นานนัก เลขาหนุ่มก็เดินมาหาเธอพร้อมกับยื่นของเล่นที่เขาเลือกมาสองสามชิ้นให้มารีน่าดู เธอพิจารณาอย่างตั้งใจ พลางคิดถึงน้องชายของเธอ
"โอ้ ชิ้นนี้น่าจะเหมาะกับน้องชายฉันนะคะ" เธอเลือกหุ่นยนต์ตัวหนึ่งเป็นหุ่นยนต์ไดโนเสาร์ที่สามารถประกอบและถอดชิ้นส่วนได้ "เขาชอบของเล่นที่ต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์"
หลังจากชำระเงินเสร็จ มารีน่าและไอแซคก็เดินทางกลับบ้าน ทุกอย่างดูเหมือนจะผ่านไปด้วยดี โดยที่ไอแซคยังไม่สงสัยในตัวเธอ
เมื่อถึงบ้าน มารีน่าเห็นน้องชายวิ่งออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้มกว้าง
"พี่มารีน่า!" เขาร้องเรียกพลางวิ่งเข้ามากอดเธอ
"สวัสดีจ้ะ น้องรัก พี่มีของฝากมาให้ด้วยนะ" มารีน่ายิ้มอย่างอบอุ่น
เธอยื่นกล่องของเล่นให้น้องชาย ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น
"ว้าว! ขอบคุณครับพี่มารีน่า!" เขากอดของเล่นไว้แน่น
ทั้งสองใช้เวลาร่วมกันในการประกอบหุ่นยนต์ มารีน่ารู้สึกผ่อนคลายเป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน แต่เธอก็รู้ดีว่าความสุขนี้จะอยู่ได้ไม่นาน
เมื่อถึงเวลาที่มารีน่าต้องกลับ น้องชายของเธอก็เริ่มแสดงอาการเศร้า
"พี่มารีน่าต้องไปแล้วเหรอครับ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
มารีน่าโอบกอดน้องชายไว้แน่น
"ใช่จ้ะ พี่ต้องกลับแล้ว แต่พี่สัญญาว่าจะกลับมาหาน้องเร็ว ๆ นี้นะ"
ขณะที่เธอก้าวขึ้นรถ มารีน่าเห็นน้องชายยืนโบกมือส่งด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย ทำให้มารีน่ารู้สึกเจ็บปวดในใจไม่น้อย
ณ คฤหาสน์เดชากรพิวัฒน์
[เวลา 19.32 น.]
เมื่อรถจอดสนิทหน้าประตูบ้านหลังโต มารีน่าถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะกาวลงจากรถ เธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด
"ขอบคุณนะคะ ไอแซค" เธอพูดกับเลขาหนุ่ม ก่อนจะเดินเข้าบ้าน
เมื่อถึงห้องนอนของตัวเอง มารีน่าปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา เธอทรุดตัวลงนั่งบนเตียง ปลดรองเท้าออก และถอนหายใจยาว
"วันนี้ก็ผ่านไปได้อีกวัน" เธอพึมพำกับตัวเอง พลางนวดขมับเบา ๆ
มารีน่าเริ่มผ่อนคลาย กำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้า ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
‘ก๊อก ๆ ๆ’
"คุณมารีน่าครับ" เสียงของพ่อบ้านดังมาจากด้านนอก "คุณภาวินต้องการพบคุณที่ห้องทำงานครับ"
มารีน่ารู้สึกเหมือนโดนสาดน้ำเย็น หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นทันที
"ค... ค่ะ" เธอตอบกลับ พยายามทำให้เสียงฟังดูปกติ "บอกคุณภาวินว่าฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ"
‘ทำไมถึงเรียกฉันไปพบกะทันหันแบบนี้ล่ะ คงไม่มีเรื่องอะไรอีกนะ’
มารีน่าพยายามสงบสติอารมณ์ ก่อนจะเดินออกจากห้อง มุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของภาวิน ด้วยความกังวลที่ซ่อนอยู่ภายใน
เธอเดิมมาหยุดอยู่หน้าประตูไม้สลักลายสวยงาม ทำใจอยู่สักพัก ก่อนจะเคาะประตูเพื่อส่งสัญญาณว่าเธอมาถึงแล้ว และรอให้เขาตอบรับให้เธอเข้าไป
‘ก๊อก ๆ’
“ฉันมารีน่าค่ะ”
“เข้ามา”
