เกิดใหม่อีกครั้งไปเป็นวัยรุ่นยุคคุณตาทวด - 1 สองพันยี่สิบสี่ โดย Tanita P @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,ไซไฟ,ชาย-หญิง,ระทึกขวัญ

อลิส สาววัย19ปี จาก ค.ศ. 2124 โดนสะเก็ดระเบิดจากเครื่องย้อนเวลาของคุณลุงซึ่งเป็นนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่อง ย้อนกลับมายัง ค.ศ. 2024 ซึ่งมันตั้ง100ปีเชียวนะ!!!! มาไม่มาทั้งตัว หล่อนมาแต่วิญญาณ มาอยู่ในร่างของเพื่อนคุณตาทวดซะอย่างนั้น… เรื่องราวจะปั่นป่วนขนาดไหน แล้วเธอจะหาทางกลับบ้านได้ไหม ในเมื่อหัวใจกลับไปหลงรักคุณหมอเพื่อนพี่ชายเข้าไปอีก 😱😱😱

ผู้แต่ง

Tanita P

เรื่องย่อ

เกิดใหม่อีกครั้งไปเป็นวัยรุ่นยุคคุณตาทวด-1 สองพันยี่สิบสี่,เกิดใหม่อีกครั้งไปเป็นวัยรุ่นยุคคุณตาทวด-2 โลกใหม่ โรคใหม่ หัวใจใหม่ ดวงวิญญาณใหม่จาก2124

เกิดใหม่อีกครั้งไปเป็นวัยรุ่นยุคคุณตาทวด

 

 

 

ตอนที่ 1 สองพันยี่สิบสี่

 

โดย : Tanita P

 

แสงประหลาดสีฟ้ารายล้อมทั่วร่างของหญิงสาว พร้อมๆ กับความรู้สึกจี๊ดๆ ชาไปทั่วทั้งตัว ราวกับมีคลื่นบางอย่างวิ่งผ่านเข้าสู่ร่างกายของเธอและทะลุออก สลับกันไปแบบนี้ไม่หยุด

“อะไรกัน…”

เสียงของตัวหล่อนเองสะท้อนก้องกังวานไปทั่วบริเวณ

เมื่อหล่อนเริ่มรู้สึกตัว สติกลับมาอย่างครบถ้วน ก็สังเกตได้ ถึงสถานที่ประหลาดตรงหน้า

สถานที่แห่งความมืดมน มองไปไกลสุดลูกหูลูกตา พบเพียงความว่างเปล่า ความเย็นยะเยือกจับขั้วหัวใจจู่โจมเข้ามาที่หล่อน ทำให้รู้สึกโดดเดี่ยวหนาวสั่นสะท้านขึ้นมา เหมือนกับตอนที่กำลังจะเป็นไข้

 เธอไม่อาจรู้ได้เลยว่าที่นี่คือที่ไหน ไม่รู้เลยว่าหล่อนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร 

อลิส จำได้ว่า เธอกำลังจะเดินทางไปที่มหาวิทยาลัย ขณะที่กำลังเดินไปที่โรงเก็บเครื่องบินเล็ก เธอแวะเข้าไปหาคุณลุง "อเลน" ที่ห้องทดลองของท่าน เพื่อไปทักทายก่อนจะไปเรียน เหมือนกับทุกวันที่เธอต้องทำประจำ

        ห้องทดลองของคุณลุง เป็นสถานที่ ที่ท่านใช้กิน อยู่ หลับนอน เหมือนกับว่าท่านเป็นหนูทดลอง ในห้องวิจัยของตัวเองยังไงยั่งงั้น

แต่ทันทีที่ประตูห้องทดลองเปิดออก โดยอลิสไม่ทันได้ตั้งตัว ก็มีเสียงคล้ายบางอย่างระเบิด ดังปะทะขึ้นมา พร้อมกับแรงดันที่มากพอจะทำให้ร่างของหล่อนลอยคว้างออกอย่างไร้ทิศทาง แสงสีฟ้าสว่างโร่ ยิ่งกว่าแสงของดาวใดใด เมื่อตอนที่หล่อนไปทัวร์อวกาศเมื่อซัมเมอร์ที่ผ่านมา

 อลิสหมดสติและมาอยู่ที่นี่ภายในเวลาไม่กี่วินาที 

เธอโดนระเบิดจากไหน...

 

แล้วทำไมจู่ๆ มันถึงระเบิด

 

แล้ว.. ตอนนี้เธอกำลังอยู่ที่ไหน

ในโลกความตายใช่ไหม?

 

“ปี๊ป…ปี๊ป ปี๊ป…ปี๊ป” เสียงสัญญาณบางอย่าง ดังถี่ๆ อยู่ข้างหูของเธอ

“เธอฟื้นแล้วค่ะ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

อลิส พยายามลืมตาขึ้น แต่เปลือกตาของหล่อนหนักเหลือเกิน ทั้งตัวยังขยับไม่ได้ เหมือนถูกก้อนหินหนักๆ ทับเอาไว้

“คุณ อันดา คุณอันดา ได้ยินฉันไหมคะ…” เสียงของผู้หญิงคนเดิมเรียกย้ำ

นั่นมัน... ภาษาไทยใช่ไหม ผู้หญิงคนนั้นกำลังพูดภาษาไทยกับหล่อน

อลิส เป็นนักศึกษาวิชาภาษาไทย มันเป็นภาษาเก่าแก่ อ่อนช้อยและงดงาม สืบทอดกันมายาวนาน และยังเป็นภาษาที่บรรพบุรุษของหล่อนใช้กัน

ก่อนจะมีการใช้ผสมผสานกับภาษาสากล ภาษาไทยแท้จึงหายไปตามกาลเวลา

ภาษา...เปลี่ยนไปมากในยุคของหล่อน

‘ว่าแต่...ชื่อ อันดา’

‘อันดา’ คือชื่อใครกัน...

อลิสได้แต่ถามกลับไปที่ตัวเอง หล่อนไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลย

มือที่สวมถุงมือพลาสติกสองข้าง ประคองใบหน้าของเจ้าหล่อนไว้ ตบเบาๆ สลับข้างกัน

หญิงผู้นั้น ยังคงเรียกชื่อ อันดา ซ้ำแล้วซ้ำอีก!!!

อลิสรับรู้ได้ แต่ลืมตาไม่ขึ้น... เหมือนเปลือกตาของหล่อนถูกถ่วงไว้ด้วยของที่มีน้ำหนัก หล่อนพยายามจะพูดอะไรบางอย่างออกไป

แต่ว่ามันก็เปร่งออกไปอย่างไม่เป็นภาษา

“คนไข้รู้สึกตัวแล้ว... ส่งต่อได้เลย” เสียงชายหนุ่มทุ้มต่ำดังลอยมา คล้ายกับกำลังออกคำสั่ง กับใครบางคน

“ค่ะ” เสียงผู้หญิงตอบรับหนักแน่น 

และทั้งหมดทั้งมวล ก็เข้าสู่ความเงียบงันอีกครั้ง ร่างกายนี้ ทำไมถึงควบคุมอะไรไม่ได้เลยนะ อลิสถามตัวเองอีกครั้งหนึ่ง ถ้าหากว่าฉันตายไปแล้ว ทำไมยังรู้สึกถึงความชา กับเจ็บปวด ที่แล่นเข้ามาในความรู้สึกเป็นระยะแบบนี้... 

 

คล้ายกับตอนนี้ เธอกำลังกึ่งหลับกึ่งตื่น เหมือนกำลังฝัน… และเหมือนกำลังตื่นไปในเวลาเดียวกัน

อลิสมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในมโนภาพ หล่อนนั่งหันหลังให้เธออยู่

“คุณคะ” เธอตะโกนเรียกไปเบาๆ

คนหันมา ดวงหน้าหวานฉ่ำ แต่ดวงตาฉายแววไปด้วยความเศร้า หล่อนอยู่ในชุดเดรสยาวสีฟ้าอ่อน ผมน้ำตาลยาวสยายลงมาถึงกลางหลัง ผู้หญิงคนนั้น มองมาที่หล่อนชั่วขณะหนึ่ง

“สวัสดี อลิส” ผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้น มองอลิสด้วยท่าทีที่เป็นมิตร

“คุณรู้จักฉันหรอ” อลิสถามกลับไป

ทางนั้นไม่ตอบได้แต่ยิ้มบางๆ ให้

“ฉันชื่ออันดา และตอนนี้ ฉันต้องไปแล้ว ทุกๆอย่างจากนี้ ฝากด้วยนะ”

“ฉัน ไม่เข้าใจ ฝากอะไรคะ...”

"หมดเวลาชีวิตของฉันแล้ว ต่อไป เป็นชะตาชีวิตของเธอ ฉันขออวยพร ให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี"

 

ผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นเดินหันหลังให้หล่อน

 

"ด ดะ เดี๋ยวซิคุณ” อลิสตะโกนเรียก เธอพยายามวิ่งตาม แต่วิ่งยังไงก็เหมือนถอยห่างออกมาทุกที ร่างของเธอกำลังย่ำอยู่กับที่

 

ไม่กี่วินาทีต่อจากนั้น... หล่อนเหมือนก้าวตกลงไปในหลุมดำขนาดใหญ่ ความรู้สึกเสียวไส้ มวลท้องขึ้นมาอย่างกระทันหัน หล่อนกำลังร่วงตกจากที่สูง!!

 

และแล้ว!!!! ความเจ็บปวด ก็เข้ามาปะทะอย่างรุนแรง ร่างทั้งร่างทะลึ่งพรวดลุกขึ้นมาจากเตียงคนไข้ ราวกับถูกกระชากให้ลุกขึ้นนั่ง

 

 อลิสกุมหน้าอกด้วยความรู้สึกเจ็บแปร๊บ หัวใจหล่อนเต้นแรงเหมือนจะระเบิดออกมาด้านนอก

คนที่นั่งเฝ้าคนไข้อยู่ผุดลุกขึ้นตามอย่างตกใจ มือควานหาปุ่มกดเรียกพยาบาลที่หัวเตียง

 

"อันดา แกเป็นไงบ้าง” สาวผมสั้น ผิวขาว ตาชั้นเดียว เดินเข้ามาประคอง อลิส 

 ท่าทางของผู้หญิงผมสั้นแปลกหน้าคนนั้นเอง ก็ตกใจไม่แพ้กันที่เห็นอาการหอบหายใจอย่างแรงของคนไข้ที่นอนสลบมากว่าสองวัน จู่ๆก็ลุกขึ้นมาราวกับคนปกติ 

อลิสมองสาวแปลกหน้าอย่างสงสัย นี่ใครกันอีก หล่อน งง ไปหมดเกิดอะไรขึ้น ผู้หญิงคนนี้คือใครกัน…

พูดอะไรไม่ออกไม่พอ มองรอบบริเวณ ยิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่ ที่นี่มันอย่างกับหนังย้อนยุค

 

รอบบริเวณคือห้องสี่เหลี่ยมสีขาว มีจอเครื่องที่คนสมัยก่อนเรียกว่า โทรทัศน์ขนาดไม่เกิน40นิ้วแขวนติดผนังอยู่ หล่อนเคยเห็นมันจัดแสดงโชว์อยู่ในนิทรรศการโชว์ของโบราณของคนเมื่อร้อยปีก่อน

ร่างเล็กค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้น จ้องมองภาพในจอโทรทัศน์ ดวงตาเบิกกว้าง เมืองในอดีตปรากฏต่อสายตาของหล่อน

สาวผมสั้นเพื่อนใหม่ของหล่อน จ้องตามอลิสที่ค่อยๆเดินไปยืนมองหน้าจอโทรทัศน์อย่างพิศวง ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆ ยัยอันดาของหล่อนจึงตื่นขึ้นมาเหมือนคนเสียสติแบบนี้

คนป่วยจับสายน้ำเกลือข้างตัวดู และสายอะไรต่อมิอะไร ระโยงระยางอยู่ ความรู้สึกแรกคืออาการเจ็บที่หน้าอก หล่อนมองลงไปที่ร่างกายตัวเอง มีการผ่าตัดบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ

หญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบบางอย่างที่วางอยู่ข้างหัวเตียงคาดว่ามันคงเป็น ปฏิทินตั้งโต๊ะขนาดเล็ก บอกวันและปีของเวลา ณ ขณะนี้...

“10 เดือน กุมภาพันธ์ 2024”

บ้าไปแล้ว!! บ้าไปแล้ว!! บ้าไปแล้ว!! เธอตะโกนกรีดร้องในใจ

 

'นี่มันหมายความว่า...ลุงอเลนของเธอ สร้างไอ้เครื่องย้อนเวลาได้สำเร็จแล้วหรือ'

 

วันที่เธอจากมา คือ 10 เดือน กุมภาพันธ์ปี 2124 นั่นมัน!!!!     

ร้อยปี จากนี้เลยนะ…

 

แล้วเธอเอง ก็มาแต่วิญญาณ เพราะนี่ไม่ใช่ร่างของเธอ

 

 

อลิสค่อยๆ หันไปมองร่างตัวเองในเงาสะท้อนของกระจกประตูห้องผู้ป่วย

'นี่...ไม่ใช่ร่างของเธอ เธออยู่ในร่างของอันดา คนที่เธอเจอในฝันเมื่อครู่'

 

“แย่แน่ แย่แน่ๆ”