อลิส สาววัย19ปี จาก ค.ศ. 2124 โดนสะเก็ดระเบิดจากเครื่องย้อนเวลาของคุณลุงซึ่งเป็นนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่อง ย้อนกลับมายัง ค.ศ. 2024 ซึ่งมันตั้ง100ปีเชียวนะ!!!! มาไม่มาทั้งตัว หล่อนมาแต่วิญญาณ มาอยู่ในร่างของเพื่อนคุณตาทวดซะอย่างนั้น… เรื่องราวจะปั่นป่วนขนาดไหน แล้วเธอจะหาทางกลับบ้านได้ไหม ในเมื่อหัวใจกลับไปหลงรักคุณหมอเพื่อนพี่ชายเข้าไปอีก 😱😱😱
แฟนตาซี,ไซไฟ,ชาย-หญิง,ระทึกขวัญ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เกิดใหม่อีกครั้งไปเป็นวัยรุ่นยุคคุณตาทวด
อลิส สาววัย19ปี จาก ค.ศ. 2124 โดนสะเก็ดระเบิดจากเครื่องย้อนเวลาของคุณลุงซึ่งเป็นนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่อง ย้อนกลับมายัง ค.ศ. 2024 ซึ่งมันตั้ง100ปีเชียวนะ!!!! มาไม่มาทั้งตัว หล่อนมาแต่วิญญาณ มาอยู่ในร่างของเพื่อนคุณตาทวดซะอย่างนั้น… เรื่องราวจะปั่นป่วนขนาดไหน แล้วเธอจะหาทางกลับบ้านได้ไหม ในเมื่อหัวใจกลับไปหลงรักคุณหมอเพื่อนพี่ชายเข้าไปอีก 😱😱😱
ตอนที่2 โลกใหม่ โรคใหม่ หัวใจใหม่ ดวงวิญญาณใหม่จาก2124
โดย : ถนิตา
กว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ที่หญิงสาวบนเตียงคนไข้ ตื่นขึ้นมาแล้วนั่งจ้องอาหารในถ้วยตรงหน้า มือหล่อนยังคงเขี่ยข้าวต้มจนข้าวแหลกเละปนกับหมูบดตามสไตล์อาหารโรงพยาบาล
เธอไม่ค่อยคุ้นเคยกับอาหารแบบนี้เท่าไหร่ ปกติอาหารของเธอจะเป็นแบบสำเร็จรูป ซึ่งในนั้นจะรวมสารอาหารที่จำเป็นภายในหนึ่งมื้อเอาไว้ ยังไม่รวมพวกเหล่าวิตตามินที่คนในอนาคตจำเป็นต้องกินเพื่อสร้างภูมิคุ้มกันให้ตัวเองในทุกวัน เพราะโลกอีกร้อยปี ไม่ได้ใจดีกับมนุษย์เหมือนในอดีต
แต่จะโทษใครได้ เหตุทั้งหมดมันเป็นเพราะมนุษย์ได้สร้างสิ่งที่ร้ายแรงเอาไว้มากและรุนแรงจนเกือบจะสูญพันธ์ุตามไดโนเสาร์ไปติดๆ
ในปี2024นี้ อาหารของมนุษย์ยังไม่มีการปนเปื้อน?
อลิสมีคำถามมากมายเกิดขึ้นในหัว เธอกำลังใช้ความคิดอย่างหนักหน่วง
‘การย้อนเวลามาแต่ดวงวิญญาณ แสดงว่า ร่างกายจริงคงหล่อนคงแหลกสลายไปแล้วด้วยแรงระเบิดแล้วรึเปล่า
แต่ถ้าหากหล่อนไม่ตายล่ะ…ร่างกายของหล่อนในอีก100ปีข้างหน้า อาจจะพิการแขนขาขาดก็อาจจะเป็นไปได้
แล้ว…ลุงอเลนของหล่อนจะโดนแรงระเบิดด้วยไหม
แล้วที่สำคัญ เหตุผลอะไร ที่หล่อนได้มาอยู่ในร่างของผู้หญิงที่เพิ่งได้รับการผ่าตัดคนนี้'
ถ้าลุงของเธอยังไม่ตาย ตอนนี้เขาคงอาจกำลังช่วยทำให้เธอ ได้กลับไปในโลกปี 2124 อยู่แน่
‘อย่างน้อย ข้อดีข้อเดียวของเรื่องนี้ คือลุงอเลนของหล่อน สามารถสร้างเครื่องย้อนเวลาได้สำเร็จแล้ว’
นั่นเป็นความฝันที่ลุงอเลนของเธอใช้เวลาทุ่มเทมาตลอดชีวิตของท่าน
แต่ว่าหล่อน…. จะหาทางติดต่อกับโลกอีก100ปีข้างหน้าได้อย่าง เพื่อให้ลุงของเธอพาวิญญาณของเธอกลับบ้านได้
ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว หญิงสาวกุมขมับหน้าตึงเครียด
“แกปวดหัวอีกแล้วหรอ” เพื่อนใหม่ของหล่อน นามว่า เจน เอ่ยถาม
เจน เป็นสาวหน้าหมวยผิวขาว หล่อนอยู่เฝ้าไข้ อันดา ร่างใหม่ของอลิส ทั้งวันทั้งคืน เพื่อนคนนี้ดูจะห่วงหล่อนมาก คอยประคบประหงมหล่อนราวกับเป็นญาติสนิท
อลิส ไม่รู้จะหาข้ออ้างอย่างไร เพื่อจะเอาตัวรอดให้ได้ในโลกของอดีต เธอจึงบอกกับเจนว่า หลังผ่าตัดนั้น เธอมีอาการความทรงจำขาดหาย เธอจึงไม่สามารถจำใครได้เลย
เจน เพื่อนใหม่ของหล่อน เข้าใจและสงสารเพื่อนเป็นอย่างมาก เจน จึงเริ่มเล่าหลายสิ่งหลายอย่าง ให้อลิส ได้รู้จักกับร่างใหม่ “อันดา” มากขึ้น
"อันดา" ร่างที่เธอเข้ามาอาศัยนี้ เป็นลูกสาว ของนักธุรกิจ ในเมืองหลวงของประเทศไทย ปี2024
เธอมีพี่ชาย 1คน ชื่อ "อารักษ์"เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย
อันดา เรียนอยู่ปี1 ที่มหาวิทยาลัยชื่อดัง ของกรุงเทพ
แต่สุขภาพของหล่อนไม่ดีมาตั้งแต่เด็ก โดยเฉพาะการมีโรคประจำตัว คือโรคหัวใจ
ซึ่งเรื่องของสุขภาพร่างกาย อันดา ช่างแตกต่างจาก อลิส อย่างสิ้นเชิง
เพราะตั้งแต่เธอเกิดมา อลิส ก็แทบจะไม่เป็นแม้กระทั่งหวัด ร่างกายของคนในอนาคตสามารถปรับตัวให้เอาชนะเชื้อโรคได้ จากภูมิตัวเอง และยาที่ถูกพัฒนาขึ้นอย่างต่อเนื่องและก้าวกระโดด
คนที่เกิดมาอ่อนแอก็จะตายในเวลาไม่นาน นั่นคือความจริงของโลก อนาคต
เจนยังเล่าอีกว่า อันดา ได้รับการผ่าตัดหัวใจ ซึ่งเป็นความหวังสุดท้ายที่หล่อนจะมีชีวิตรอดต่อไปได้ เป็นการผ่าตัดครั้งสุดท้าย
หากผิดพลาดในครั้งนี้ หมายถึงชีวิตของหล่อน
และสิ่งที่เจน ย้ำให้หล่อนได้เข้าใจอีกเรื่อง คือเจ้าของหัวใจที่ถูกผ่าเปลี่ยนช่วยชีวิตของอันดาไว้ เป็นของ
"ฟ้าใส"
น้องสาวแท้ๆ ของ หมอ ริว คนที่ผ่าตัดหัวใจให้หล่อนนั่นเอง
ร่างสูงในชุดขาว ก้าวเข้ามาในห้อง หลังจากเคาะประตูอยู่สองสามที ใบหน้าขาว ตัดกับสีตาและคิ้วคมเข้ม รับกับจมูกที่โด่งเป็นสัน แต่อารมณ์บนหน้าดูจะไม่ค่อยจอย กับชีวิตเท่าไหร่
เจนเพื่อนสาวของหล่อนเดินมายกชามข้าวต้มออกจากโต๊ะ เพื่อให้คุณหมอและพยาบาลเข้ามาตรวจคนไข้ได้สะดวก นี่คงเป็นเวลาที่หมอตรวจเยี่ยมคนไข้
“เป็นยังไงบ้างครับ” เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ
อลิสจำได้เลือนราง ว่าเสียงนี้ เธอเคยได้ยินแล้ว จากที่ไหนนะ..
อ่อ ในห้องผ่าตัดนั่นเอง!!
หมอริวคนนี้ คือคนที่ผ่าตัดหัวใจให้กับหล่อน ไม่ซิ ให้อันดา เจ้าของร่างที่หล่อนมาสิงอยู่
“ก็ดีค่ะ ชิลสุด สุด” เธอตอบ ใช้วิชาภาษาไทยในยุคเมื่อ100ปี ที่ได้ร่ำเรียนมาอย่างชำนาญ ทำเอาคนในห้องเงียบกริบมองหล่อนเป็นตาเดียว
อลิส ในร่างของอันดา เลิกคิ้วอย่างสงสัย
ทำไม เธอทำอะไรผิดหรอ.. อลิสตั้งคำถามในใจ
ทำไมทุกคนถึงต้องทำท่าทางประหลาด เมื่อหล่อนตอบคำถามคุณหมอ
“เอ่อ… คือว่า อันดาบอกว่า หลังจากฟื้นมาก็จำอะไรไม่ค่อยได้ เหมือนความทรงจำขาดหายไป”
เจน เพื่อนสาวของหล่อนรายงานกับคุณหมอแทนเพื่อน
“มีอาการปวดหัวรึเปล่าครับ"
“นิสนึงค่ะ”
เจ้าหล่อนตอบคุณหมอ ที่ตอนนี้ดวงตาคมกริบกับหน้าขาวๆ ชุดขาวๆ เริ่มจ้องเธอ อย่างสงสัย กับการตอบคำถามผิดปกติไปจากอันดาคนเก่าอย่างสิ้นเชิง
“เจ็บที่แผลอยู่ไหมครับ” ทางคุณหมอริวถามต่อ
“ก็..เจ็บอยู่ค่ะ” คนไข้ตอบตามจริง
“1-10 ความเจ็บอยู่ระดับไหน”
“1คือ ไม่เจ็บหรอค่ะ มีแบบ 0.9 ไหม” อลิสในร่างอันดาแอบอมยิ้มอย่างชอบใจ หล่อนจงใจอยากแกล้งคนตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้ที่เขาเก็กเกินมารตรฐานของหล่อน
“เจ็บระดับน้อยไปหามากครับ”
ใบหน้าของหล่อนเริ่มมีเลือดฝาด แสดงว่าหล่อนคงจะดีขึ้นแล้ว หมอริวประเมิน
หญิงสาวอมยิ้ม แม้จะมาแค่วิญญาณ แต่ความกวนประสาทนับได้ว่า ขนมาทุกระเบียบนิ้ว หล่อนอยากหาอะไรให้มันเป็นสีสันชีวิตบ้างก็เท่านั้นเอง…
“คนไข้ตอบคุณหมอด้วยค่ะ ว่าเจ็บอยู่ระดับไหน” พยาบาลที่อยู่ด้านข้างเอ่ยเร่ง สีหน้าจริงจัง
“เอิ่มม ซัก 3.9ค่ะ หรือ4.9ก็ได้ค่ะ” อลิสในร่างอันดาตอบหน้าตานิ่ง ตาแป๋วๆของหล่อน ทำเอาคนฟังอยากจะหยิกแก้มซะเหลือเกิน
เจน เพื่อนสนิทคนใหม่ของอลิส หลุดขำมาเล็กน้อยกับคำตอบของหล่อน แต่สีหน้าหมอริว ไม่ได้ขำด้วยแม้แต่น้อย
คุณหมอเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะก้มลงมาจนเกือบจะชิดหน้าเธอ อลิสในร่างอันดา มองคุณหมอตรงหน้าตาโต
“ขออนุญาตดูแผลหน่อยนะครับ”
มือเรียวเอื้อมมาเปิดแผลที่กลางอก แม้จะเขินหน่อยๆ แต่หล่อนก็ไม่ได้มีท่าทางแสดงออกมาเลย
อลิสกลอกตาลงมามองแผลตัวเองไปด้วย ร่างนี้แม้จะผอมแห้งไปสักหน่อย แต่หน้าอกหน้าใจ นับว่าอึ๊มมาก!! พอใจก็ตรงนี้แหละ เธอนับเป็นเรื่องนึงที่ภูมิใจในตัวอันดา
อลิสสังเกตว่า คุณหมอตรงหน้าแอบสำรวจสีหน้าเธอแว๊บหนึ่ง แล้วเขาก็รีบหลบตาไปเพื่อไม่ให้เธอจับได้ว่าเขาแอบสำรวจอาการของหล่อน คนอย่างอลิสแห่งโลกอนาคต ทำไมจะไม่รู้ ว่าเขาพิจารณาอะไรบางอย่างในตัวของเธออยู่ หรือว่าเขาจะรู้สึกว่าหล่อนไม่ใช่ คนไข้ที่ชื่อ อันดา
คุณหมอริวหันไปพูดภาษาแพทย์กับพยาบาล เพื่อสั่งการบางอย่าง และเขาเองก็จดบางอย่างลงบนชาร์ตกระดาษปลายเตียง
ยุคนี้ยังใช้ลายมือจดลงในกระดาษอยู่อีกหรือไง เธอเคยรู้มาว่า ยุคสองพันขึ้นไป เทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ ก็แพร่กระจายทั่วโลก จนแทบจะใช้ทำอะไรแทนได้ในทุกๆ อย่างแล้ว
แต่จริงๆแล้ว ในความคิดของเธอ ในโลกนี้ การยังมีกระดาษ และ ใช้ความสามารถของมือในการเขียนบางสิ่งลงไป นับเป็นความงดงามทางวัฒนธรรมของมนุษย์จริงๆ ในโลกของเธอ มนุษย์แทบจะไม่ได้ใช้นิ้วทั้ง5 ให้เกิดประโยชน์ใดๆ เลย
ในอีก 100ปี เพียงแค่นิ้วเดียว หรือคำพูดไม่กี่คำ ก็สามารถดลบันดาลทุกสิ่งให้เกิดขึ้นตรงหน้าได้โดยไม่ต้องใช้กำลัง ราวกับการร่ายมนตร์
แรงงานของมนุษย์ ก็คือ AI ไม่ต้องมีใครต้องเหนื่อยแรงอีก อนาคต มนุษย์จะใช้เพียงสมองเท่านั้นในการดำรงอยู่ให้ได้ ใครที่มีความอ่อนแอ ก็ต้องถูกคัดทิ้งไปตามธรรมชาติ
“นอนพักให้เพียงพอนะ ถ้าไม่มีอะไร อาทิตย์หน้าก็คงจะกลับไปรักษาตัวที่บ้านได้ วันนี้อารักษ์บอกว่าจะมาเยี่ยมเธอ เขาคงดีใจที่น้องสาวกลับมามีกำลังใจอีกครั้ง” คุณหมอริวเอ่ย ก่อนจะเดินพรวดๆ ออกไปจากห้อง ทิ้งให้คนป่วย สงสัย ว่าพูดถึงใคร อะไร ยังไง
“อารักษ์ คือใคร” เธอพูดย้ำ หันไปถาม เจน เพื่อนของเธอ
เจนหน้าเสียไปหน่อยหนึ่ง เพื่อนของเธอคงอาการหนักแล้ว ถ้าถึงขนาดว่าจำพี่ชายตัวเองไม่ได้อย่างนี้
“ก็พี่ชายไง ปกติเธอก็เรียกว่า พี่รักษ์”
“อ่อๆ” อลิสทำเป็นเข้าใจ
พี่ชายของ อันดา จะมาเยี่ยม แล้วหล่อนจะพูดอะไรยังไง จะรู้เรื่องไหม
“แล้ว…. ทำไมเธอต้องสวมไอ้หน้ากากผ้านั่นตลอดเวลาด้วย” ความสงสัยเริ่มเกิดขึ้นอีกครั้ง
อลิสสังเกตว่า ทุกคนที่ผ่านไปผ่านมา สวมหน้ากากผ้าตลอดเวลา จะว่าไป คงไม่ใช่แฟชั่นในยุคนี้หรอก
เกิดอะไรขึ้นในปี2022-2024
“โควิด ไง” เจนเอ่ยบอกกับอลิส ในร่างอันดา เจนเองก็ดูจะเริ่มสีหน้าสับสน เพราะกลัวว่า อันดา จะสมองไม่ปกติ หลังการผ่าตัดจริงๆ
อลิส งง หนัก
“Coronavirus disease?” อลิสถามย้ำ สำเนียงชัดแจ๋วราวกับเสียงของคอมพิวเตอร์
“ใช่…โควิด เมื่อสองสามปีที่แล้วมันระบาดหนักจนคนตายกันทั่วโลก ถึงว่าโรคนี้จะเบาลงแล้ว แต่กฏของโรงพยาบาลหลายแห่งก็ให้ใส่แมสไปตลอด ป้องกันการติดเชื้อจากโรคอื่นด้วย อย่าบอกนะว่าแกก็ลืมเรื่องนี้ด้วย...” เจนขมวดคิ้วแน่น จ้องเพื่อน สีหน้าบอกความกังวล
อลิส รู้สึกปั่นป่วนในท้องอีกครั้ง นี่เธอย้อนกลับมาสู่จุดเริ่มต้นของ ไวรัสร้าย ทำให้สูญเสียประชากรโลกไปอย่างมากในยุคหนึ่งหรือ…
ตอนนั้นมนุษย์ยังไม่มีภูมิคุ้มกันที่มากพอจะต่อสู้กับเรื่องที่ใหม่ อีกทั้งในยุคนั้น สิ่งที่น่ากลัวมากกว่าเชื้อโรคคือข่าวโคมลอยที่ระบาดได้รวดเร็ว ผ่านอินเทอร์เน็ต ไม่มีอะไรกรองได้ว่าข่าวไหนจริงข่าวไหนสร้างมาเพื่อให้โลกวุ่นวาย
เธออยากจะตะโกนบอกเหลือเกิน ว่าอีกไม่กี่ปีถัดมา ก็จะมีวัคซีนที่ดีที่สุด ในการปราบเจ้าไวรัสตัวนี้ และมันก็จะเป็นเพียงโรคหนึ่งในตำนาน ที่เป็นแล้วหายได้ในไม่กี่วัน เหมือนกับโรคหวัดนั่นเอง
“แกต้องระวังมากกว่าคนอื่นนะ อันดา เพราะแกมีโรคประจำตัวหลายอย่าง” เจนบอกกับเพื่อนอย่างจริงจัง
“ขอบใจมากนะ” อลิสในร่างอันดา ขอบคุณด้วยความจริงใจ หากเธอย้อนมาที่นี่ โดยไม่ได้พบกับมิตรภาพที่ดีอย่าง เจน เธอก็คงรู้สึกตื่นตระหนกกว่านี้เป็นแน่
“อีกอย่างนะ นี่… เธอจำพี่ริวไม่ได้จริงๆ หรอ” เจนถาม สำรวจใบหน้าของเพื่อน ที่เหมือนคนแปลกหน้า ไม่รู้จักอะไรเลยจริงๆ
“พี่ริว หมายถึงใคร”
เจนตาโต เลิกคิ้วมอง อันดาเพื่อนของเธอใจร่วงไปอยู่ตาตุ่ม อันดา ต้องไปตรวจสมองอย่างจริงจังแล้ว นี่ไม่ใช่การลืมธรรมดาอย่างแน่นอน
“ก็หมอริวเมื่อกี้ไง เขาเป็นเพื่อนของพี่อารักษ์ พี่ชายของแกไงละ แกยังเคยบอกเลยว่านี่…คือรักแรกและรักเดียวของแก”
“ห่ะ”
“โอ้ไม่นะ แกจำอะไรไม่ได้เลยหรือไง คงต้องปรึกษาหมอทางสมองจริงๆ แล้ว” เจนกุมขมับแน่น
ลืม แม้กระทั่งรักแรกของตัวเองแบบนี้ไม่ปกติแน่นอน เพื่อนสาวดูตื่นตระหนก เมื่อก่อนเพื่อนของเธอมีอาการโรคหัวใจ พอจะหายก็เริ่มมีอาการทางสมองอีกแล้ว ทำไมถึงอาภัพขนาดนี้นะ
“ฉันเนี่ยหรอ… ชอบหมอคนนั้น” อลิสเลิกคิ้ว ชี้ออกไปทางประตู ที่หมอริวเพิ่งจะเดินออกไป ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างขี้เล่น
“ใช่น่ะซิ… แกคลั่งเขาเลยละ เวลาได้เจอ แกจะม้วนอาย ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา ฉันก็แปลกใจมากๆ เลยนะ ที่แกกล้าต่อล้อต่อเถียงกับเขา จ้องตาเขาขนาดนั้น ฉันว่าพี่ริวก็คงสงสัยเหมือนกัน ที่จู่ๆ แกก็แลดูเพี้ยนๆ หลังจากฟื้นขึ้นมา” เจน พูดยาวเหยียด น้ำเสียงออกไปทางภูมิใจในการแสดงออกใหม่ของอันดา
“ว่าแต่… คำว่า ต่อล้อต่อเถียงนี่แปลว่าอะไร มันคือพวกคำคมของไลฟ์โค้ชในยุคนี้รึเปล่า” อลิสหันไปถามเจน
เจน อ้าปากค้าง สมงสมองอันดาได้ถูกทำลายไปหมดสิ้น คงต้องได้รับการตรวจรักษาอย่างรวดเร็ว
คำศัพท์ย้อนยุคกว่าร้อยปี แม้จะมีคลังอยู่ในสมองใบใหม่ที่หล่อนมาสิงอยู่บ้างแล้ว แต่มันก็ขาดๆ หายๆ เหมือนกำลังผสานให้เข้ากันกับวิญญาณใหม่อยู่
ต่อไปจะเป็นยังไงนะ ในโลกที่มีการแอบชอบมนุษย์ด้วยกันโดยไม่บอกตรงๆ แบบที่คนชื่ออันดา แอบรัก คุณหมอหนุ่มผีดิบคนนั้น
และ ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นอีก ในโลกที่มิตรภาพของมนุษย์ สิ่งที่เรียกว่าเพื่อน แน่นแฟ้นราวกับเครือญาติ
ในโลกของการบริจาค (ให้) หัวใจ ให้กับคนอื่นโดยไม่ต้องแลกกับเงินตรา
ในโลกที่โรคแบบCoronavirus คร่าชีวิตคน ทั้งที่ในอนาคต มันจะกลายเป็นเพียง โรคหวัดธรรมดา