"ถ้าฉันปล่อยเด็กไว้ที่นี่จะอยู่ได้มั้ย"
"แม่งเอ๊ย ภาระฉิบหาย..!"
"ฉันไม่ชอบเด็กดื้อมันน่ารำคาญ...!"
"หนูดื้อตอนไหนออกจะน่ารัก"
"น่ารักกับผีนะสิ...!"
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,มาเฟีย,มาเฟียเลี้ยงเด็ก,โรมานซ์,Mafiawastvalor,เด็กมันน่ารัก,ปากร้าย,ปากแข็ง,ขี้รำคาญ,นางเอกเด็ก,พระเอกเลี้ยงต้อย,พระเอกเลี้ยงเสือโคร่ง,เก็บนางเอกมาเลี้ยง,หึงแต่ไม่รู้ตัว,สปอยเมีย,คลั่งรัก,แก้แค้น,เจ้าของกาสิโน,สายเปย์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"ถ้าฉันปล่อยเด็กไว้ที่นี่จะอยู่ได้มั้ย"
"แม่งเอ๊ย ภาระฉิบหาย..!"
"ฉันไม่ชอบเด็กดื้อมันน่ารำคาญ...!"
"หนูดื้อตอนไหนออกจะน่ารัก"
"น่ารักกับผีนะสิ...!"
ผู้แต่ง
Fortune_289
เรื่องย่อ
ลูอีส อาร์โนลด์ ลูกครึ่งไทย-อเมริกัน
นายใหญ่แห่ง west valor อายุ 27ปี
หัวหน้าแก๊งที่มีอิทธิพลในวงการมาเฟีย
เจ้าของบ่อนกาสิโนที่ใหญ่ที่สุด คุณพ่อเสียชีวิตเมื่อ 7 ปีที่แล้ว ชายหนุ่มจึงจำเป็นต้องขึ้นรับตำแหน่งตั้งแต่อายุ 20 ปี
เขายังคงมีความหวังที่จะตามล่าเพื่อนทรยศที่ยิงพ่อของเขา
อย่างไม่ลดละเพื่อนำมาลงโทษให้ได้
และลูอีสสาบานว่าจะฆ่ามันด้วยมือของเขาเอง
"ขอบคุณนะคะที่เอ็นดูหนู"
"ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะทิ้งเธอไว้ในป่าปล่อยให้เสือมันกินตายไปซะ ผู้หญิงน่ารำคาญ..."
เวียงพิงค์ พรรณณิชา วรวงค์ อายุ 17ปี สาวน้อยบ้านป่าที่
ชายหนุ่มบังเอิญไปเจอ และด้วยสถานการณ์ที่บีบบังคับ
ทำให้เขาต้องอุ้มเธอกลับมาด้วย
"ถ้าฉันปล่อยยัยเด็กนี่ทิ้งไว้ที่นี่ จะดูเป็นคนใจร้ายมั้ย"
"ถ้าปล่อยทิ้งไว้ที่นี่ ไม่รอดแน่ครับ"
...
"คุณจะส่งหนูเรียนเหรอคะ"
"ใช่... แต่เธอต้องทำตัวให้น่ารักหน่อย ฉันไม่ชอบเด็กดื้อมันน่ารำคาญ"
.
.
.
นิยาย Set นายใหญ่
มีทั้งหมด 5 เรื่องค่ะ
เรียงลำดับไล่กันไป
1. นายใหญ่เลี้ยงเด็ก [Mafia west valor] ลูอีส & เวียงพิงค์
2. นายใหญ่หวงเด็ก [Mafia west sands] ฟินิกซ์ & แพรวรินทร์
3. นายใหญ่ล่ามเด็ก [Mafia allergan] คริสโตเฟอร์ & ทิวา
4. นายใหญ่หลงเด็ก [Mafia Veronica] ลูคัส & ไอรดา
5. นายใหญ่ซ่อนเด็ก [Mafia Pandorica] ไมลส์ & ใบพัด
แสงสีในร้านทำเอานายใหญ่แห่ง west valor ออกอาการเวียนหัว ทว่าเขาก็ยังอดทนนั่งอยู่เป็นเพื่อนกับทุกคนอีกเกือบชั่วโมง แต่แล้วก็รู้สึกออกอาการอยากนอนขึ้นมาเสียดื้อๆ จึงขอตัวกลับไปก่อนส่วนเพื่อนที่เหลือปล่อยให้อยู่ต่อจนกว่าจะเบื่อ
"กูกลับก่อนดีกว่าพวกมึง ไม่ไหวว่ะอยากนอน"
"แล้วไปทำอะไรมา นายใหญ่แห่ง west valor ไม่ควรที่จะมาเหนื่อยล้าร่างกายอะไรแบบนี้ เพียงแค่อยากได้อะไรก็ใช้ลูกน้องทำให้ชีวิตสุขสบายจะตายไป"
คริสโตเฟอร์เอ่ยแซวเพื่อนรักด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ และจากการคาดเดาอาจจะจัดหนักสาวสวยอะไรประมาณนี้หรือเปล่าถึงได้ร่างกายดูเหนื่อยล้า จะให้คิดอะไรในทางที่ดีก็ไม่ใช่เขาสิ
"ไม่ใช่อะไรแบบที่แกคิดหรอกไอคริส ในหัวมึงนี่มีแต่เรื่องลามก"
"แล้วถ้างั้นมึงจะไปเหนื่อยอะไรล่ะ"
"ก็เมื่อเช้าตามลูกน้องไปจัดการคนทรยศในกลุ่มนั่นแหละ ตอนนี้ทางตำรวจอีกฝั่งนึงเขาจับไว้ให้เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปจัดการมัน"
"อย่างนี้นี่เอง ก็ไปเหอะเอาไว้เราค่อยนัดกันอีกที ช่วงนี้กูก็งานยุ่งเหมือนกัน งั้นเอาเป็นว่าแยกย้ายกันเลยดีไหมกูก็อยากพักผ่อนเหมือนกัน"
คริสโตเฟอร์เสนอทางเลือกให้พวกเพื่อนๆได้เดินทางกลับไปพร้อมกัน ไมลล์และลูคัสเห็นด้วยกับความคิดของเขา นี่ก็ดื่มกันมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว ควรจะแยกย้ายกันไปทำงานสักที
"ถ้าอย่างนั้นก็ตามนี้แหละ เดี๋ยวกูก็จะทิ้งร้านไว้ให้ลูกน้องดูแลต่อว่าจะไปพักผ่อนสักหน่อย"
"โอเคตามนั้นแยกย้าย"
ลูอีสขยับตัวลุกขึ้นจากโต๊ะบาร์สูง ส่งแบล็คการ์ดไปให้เพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างๆเพื่อชำระเงินค่าไวน์ราคาแพงในร้านของเขา
"จ่ายค่าไวน์"
"ค่อยมาให้ก็ได้ไม่เห็นต้องรีบเลย"
"เอาไปเถอะฉันกลัวตัวเองลืม"
ลูคัสรับบัตรจากมือของเพื่อนส่งไปให้พนักงานนำไปชำระเงินค่าไวน์ ส่วนอาหารหรืออย่างอื่นเขาเป็นคนจัดการทั้งหมด
และไม่นานพนักงานก็เดินเข้ามาและยื่นแบล็คการ์ดคืนให้กับเขา
"เรียบร้อยแล้วครับคุณลูอีส ค่าไวน์ทั้งหมด 139,900 บาทครับ"
"อืม... ขอบใจ ไปก่อนละไว้เจอกันนะเพื่อน"
เขาเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้นก่อนจะก้าวขาเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ส่วนเพื่อนๆคนอื่นก็แยกย้ายกันไปคนละทาง รถหรูเคลื่อนที่มาจอดหน้าประตู ริชาร์ด ฟรานซิส และลูกน้องคนอื่นๆเดินออกมายืนอยู่นอกรถเปิดประตูทิ้งไว้ผายมือเชิญนายใหญ่แห่ง west valor ให้ขึ้นรถเข้าไปนั่งข้างใน
"เชิญครับนายใหญ่"
"เวียงพิงค์เป็นยังไงบ้าง เข้านอนหรือยัง"
ชายหนุ่มเอ่ยถามริชาร์ดพร้อมกับขยับตัวเข้าไปนั่งข้างใน ผู้ช่วยของเขาขยับตัวขึ้นมานั่งข้างเจ้านายก่อนจะตอบคำถามที่เขาอยากทราบ
"แม่บ้านบอกว่าได้ยินเสียงสะอื้นดังออกมาจากห้องนอน ผมคิดว่าน่าจะแอบร้องไห้อีกแล้ว"
"ยัยเด็กนี่นี่มัน..."
เขาถึงกับพูดไม่ออกและไม่รู้จะพูดปลอบใจยังไงให้เธอเลิกเสียใจกับเรื่องของคุณแม่สักที ในช่วงเวลาที่เขาสูญเสียคุณพ่อก็ร้องไห้อยู่นานหลายวันกว่าจะเข้มแข็งเหมือนทุกวันนี้มันไม่ใช่เรื่องง่าย
"นายใหญ่ต้องเข้าใจเธอหน่อย เด็กเพิ่งสูญเสียคุณแม่คงต้องใช้เวลา"
"เดี๋ยวฉันจัดการเองรีบกลับ"
"ครับนายใหญ่"
รถหรูเคลื่อนที่ออกจาก Veronica ใช้เวลาในการเดินทางกลับคฤหาสน์นานเกือบสี่สิบนาที และเมื่อมาถึงชายหนุ่มก็ก้าวขาลงจากรถตรงขึ้นไปยังชั้นบน ก่อนจะบังเอิญได้ยินเสียงสะอื้นดังลอดออกมาจากห้องนอนของเด็กสาว เขาหยุดชะงักไปเล็กน้อยใบหน้ามีความลังเล ความรู้สึกตีกันอยู่ภายในใจว่าเขาควรจะกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองหรือเข้าไปปลอบใจเธอ
และสุดท้ายเขาก็ต้องยอมแพ้ให้กับความรู้สึกของตัวเอง เดินเลยจากประตูห้องนอนของตัวเองไปยังห้องถัดไป จากนั้นก็เคาะประตูหน้าห้องเอ่ยเรียกชื่อเด็กสาวอย่างใจเย็น
"เวียงพิงค์เปิดประตู"
เด็กสาวที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงนอน ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาจากข้างนอกก็รีบเช็ดน้ำตาของตัวเอง จากนั้นรีบวิ่งมาเปิดประตูเพราะถ้าช้ากว่านี้นายใหญ่อาจจะโกรธเอาได้
และเมื่อประตูถูกเปิดออก ชายหนุ่มก็เหลือบสายตามองเด็กสาวตรงหน้า ใบหน้าสวยบวมช้ำตาแดงต่ำน้ำตายังคลออยู่ที่เบ้า เขาเองที่ไม่ค่อยถนัดในการปลอบใจใครจึงทำได้เพียงแค่ตักเตือนเท่านั้น
"เธอร้องไห้แบบนี้คนอื่นเขานอนกันไม่ได้"
"ฮึก... หนูขอโทษค่ะคุณลูอีส หนูขอโทษที่รบกวนทุกคนแต่ว่า ฮือออออ มันห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆค่ะ"
และเมื่อพูดมาถึงประโยคนี้เธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง เขายังคงยืนนิ่งจ้องมองใบหน้าสวยร้องไห้เสียงสะอื้นต่อหน้า ไม่รู้จะช่วยอย่างไรเหมือนกันได้แต่ปล่อยให้เธอระบายออกมาและรับฟังเพียงเท่านั้น
"หนูพยายามนอนแล้ว แต่นอนได้แป๊บเดียวก็นึกถึงหมู่บ้านที่โดนไฟไหม้ ผู้คนโดนยิงตายและได้ยินเสียงขอความช่วยเหลืออยู่ตลอด ฮึก... คุณลูอีส... เวียงพิงค์กลัวค่ะ"
เด็กสาวร้องไห้ออกมาเสียงสะอื้น ร่างบางตัวสั่นไหวต้องการที่พักพิงหัวใจและไออุ่นจากอ้อมกอดของใครสักคน ทว่าเธอไม่สามารถเรียกร้องขอจากเขาได้ แค่เธอร้องไห้คราบน้ำตาเลอะเปรอะเปื้อนเสื้อของเขาก็ถูกดุแล้ว จะคาดหวังให้เขามาปลอบใจก็คงเป็นไปไม่ได้
ชายหนุ่มยืนนิ่งไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงกับเด็กคนนี้ แต่สภาพของเธอดูน่าสงสารสำหรับใครที่ผ่านมาเห็นรวมถึงเขาด้วย นายใหญ่แห่ง West valor ตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด นั่นคือดึงมือของหญิงสาวขยับเข้ามาแนบชิดใกล้ ก่อนจะสวมกอดร่างบางเอาไว้อย่างปลอบโยน
"ไม่ต้องร้องฉันจะอยู่เป็นเพื่อน"
"ฮึก...! คุณลูอีสจะอยู่เป็นเพื่อนเวียงพิงค์จริงๆเหรอคะ"
"ก็ถ้าฉันไม่อยู่เป็นเพื่อน เธอก็จะร้องไห้แบบนี้ทั้งคืน สภาพก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่หรอก รู้ไหมว่าเสียงร้องไห้ของเธอมันน่ารำคาญมากแค่ไหน"
และเขายังคงเป็นลูอีสคนเดิม ปากเสียไม่เลือกและปลอบใจใครไม่เป็น เด็กสาวเงยหน้ามองสบตากับชายหนุ่มก่อนจะเผลอยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
"ถึงแม้ว่าคุณจะปากเสียแต่ว่าคุณเป็นคนใจดีนะคะ"
"นี่เธอ... หลอกด่าฉันหรือไง"
"ปะ... เปล่านะคะ"