"ถ้าฉันปล่อยเด็กไว้ที่นี่จะอยู่ได้มั้ย"
"แม่งเอ๊ย ภาระฉิบหาย..!"
"ฉันไม่ชอบเด็กดื้อมันน่ารำคาญ...!"
"หนูดื้อตอนไหนออกจะน่ารัก"
"น่ารักกับผีนะสิ...!"
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,มาเฟีย,มาเฟียเลี้ยงเด็ก,โรมานซ์,Mafiawastvalor,เด็กมันน่ารัก,ปากร้าย,ปากแข็ง,ขี้รำคาญ,นางเอกเด็ก,พระเอกเลี้ยงต้อย,พระเอกเลี้ยงเสือโคร่ง,เก็บนางเอกมาเลี้ยง,หึงแต่ไม่รู้ตัว,สปอยเมีย,คลั่งรัก,แก้แค้น,เจ้าของกาสิโน,สายเปย์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"ถ้าฉันปล่อยเด็กไว้ที่นี่จะอยู่ได้มั้ย"
"แม่งเอ๊ย ภาระฉิบหาย..!"
"ฉันไม่ชอบเด็กดื้อมันน่ารำคาญ...!"
"หนูดื้อตอนไหนออกจะน่ารัก"
"น่ารักกับผีนะสิ...!"
ผู้แต่ง
Fortune_289
เรื่องย่อ
ลูอีส อาร์โนลด์ ลูกครึ่งไทย-อเมริกัน
นายใหญ่แห่ง west valor อายุ 27ปี
หัวหน้าแก๊งที่มีอิทธิพลในวงการมาเฟีย
เจ้าของบ่อนกาสิโนที่ใหญ่ที่สุด คุณพ่อเสียชีวิตเมื่อ 7 ปีที่แล้ว ชายหนุ่มจึงจำเป็นต้องขึ้นรับตำแหน่งตั้งแต่อายุ 20 ปี
เขายังคงมีความหวังที่จะตามล่าเพื่อนทรยศที่ยิงพ่อของเขา
อย่างไม่ลดละเพื่อนำมาลงโทษให้ได้
และลูอีสสาบานว่าจะฆ่ามันด้วยมือของเขาเอง
"ขอบคุณนะคะที่เอ็นดูหนู"
"ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะทิ้งเธอไว้ในป่าปล่อยให้เสือมันกินตายไปซะ ผู้หญิงน่ารำคาญ..."
เวียงพิงค์ พรรณณิชา วรวงค์ อายุ 17ปี สาวน้อยบ้านป่าที่
ชายหนุ่มบังเอิญไปเจอ และด้วยสถานการณ์ที่บีบบังคับ
ทำให้เขาต้องอุ้มเธอกลับมาด้วย
"ถ้าฉันปล่อยยัยเด็กนี่ทิ้งไว้ที่นี่ จะดูเป็นคนใจร้ายมั้ย"
"ถ้าปล่อยทิ้งไว้ที่นี่ ไม่รอดแน่ครับ"
...
"คุณจะส่งหนูเรียนเหรอคะ"
"ใช่... แต่เธอต้องทำตัวให้น่ารักหน่อย ฉันไม่ชอบเด็กดื้อมันน่ารำคาญ"
.
.
.
นิยาย Set นายใหญ่
มีทั้งหมด 5 เรื่องค่ะ
เรียงลำดับไล่กันไป
1. นายใหญ่เลี้ยงเด็ก [Mafia west valor] ลูอีส & เวียงพิงค์
2. นายใหญ่หวงเด็ก [Mafia west sands] ฟินิกซ์ & แพรวรินทร์
3. นายใหญ่ล่ามเด็ก [Mafia allergan] คริสโตเฟอร์ & ทิวา
4. นายใหญ่หลงเด็ก [Mafia Veronica] ลูคัส & ไอรดา
5. นายใหญ่ซ่อนเด็ก [Mafia Pandorica] ไมลส์ & ใบพัด
และเมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยหญิงสาวก็เดินลงมาชั้นล่างในชุดเดรสสีดำยาวไปจนถึงข้อเท้า สวมหมวกสีดำรวบผมขึ้นเป็นหางม้าโดยมีพี่เลี้ยงเป็นคนช่วยแต่งตัวให้ รองเท้าคัทชูสีขาวขนาดพอดีไซซ์รีบวิ่งออกไปหาชายหนุ่มและโชคดีที่รถเพิ่งเคลื่อนที่เข้ามาจอดพอดีนั่นเท่ากับว่าเธอมาทันเวลา
"มาแล้วค่ะ"
นายใหญ่แห่ง west valor ได้ยินเสียงเล็กดังมาจากข้างหลังก็เหลือบสายตามองก่อนจะนิ่งค้างมองร่างบางเหมือนตกอยู่ในภวังค์ต้องมนต์สะกด ตั้งแต่ที่เจอกับเวียงพิงค์ครั้งแรกเธอก็อยู่ในชุดบ้านๆธรรมดาหน้าตามอมแมมตามสไตล์เด็กที่อยู่ในป่า และพอถูกจับมาขัดสีฉวีวรรณแต่งตัวให้เป็นผู้เป็นคนเขาถึงพึ่งมองเห็นความสวยงามของเธอเป็นครั้งแรก
"คุณลูอีสคะเราจะไปกันหรือยัง"
เด็กสาววิ่งเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มเขย่าแขนเขาเพื่อเร่งเร้าให้รีบพาไปที่วัด และเหมือนจะได้สติรีบกระแอมออกมาเล็กน้อยก่อนจะดันตัวเธอขึ้นไปนั่งบนรถและเดินตามเข้าไปข้างใน
"แล้ววัดอยู่ที่ไหนเหรอคะ"
"ไม่ไกลจากที่นี่หรอก ช่วยนั่งอยู่เงียบหน่อยฉันหนวกหู"
ชายหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างตัดรำคาญ เด็กสาวก้มหน้าสลดลงเมื่อโดนเขาดุ และสายตาเหลือบมองไปเห็นเขากำลังบีบมือตัวเองจึงทำใจกล้าขยับเข้าไปนั่งใกล้และดึงมือของเขามาวางบนตักพร้อมกับนวดให้อย่างแผ่วเบา
"เธอทำอะไร"
ชายหนุ่มมองการกระทำนั้นอย่างไม่เข้าใจ อยู่ๆ ก็มาดึงมือเขาไปวางไว้บนตักและทำในสิ่งที่เขาไม่คาดคิดนั่นคือนวดมือให้
"เวียงพิงค์เห็นคุณบีบมือตัวเองคิดว่าน่าจะปวดมือ ตอนนี้หนูยังไม่ได้ทำอะไรเดี๋ยวนวดให้ดีกว่าค่ะ อยากทำตัวให้มีประโยชน์กับคุณบ้าง ตั้งแต่มาที่นี่ยังไม่ได้ตอบแทนคุณลูอีสเลย"
เด็กสาวเอยออกมาตามความจริง อยากจะตอบแทนเขาทุกอย่างที่อุตส่าห์ช่วยเหลือให้ที่พักพิงแก่เด็กที่ไร้หัวนอนปลายเท้าอย่างเช่นเธอ
"แค่เธอไม่ดื้อกับฉันก็ถือว่าตอบแทนแล้ว"
"หนูไปดื้อกับคุณตอนไหนคะ"
"เธอนี่ไม่เคยรู้ตัวเลยสินะ"
เด็กสาวส่ายหน้าทันทีเพราะว่าเธอยังมองไม่เห็นว่าตัวเองไม่เชื่อฟังเขาตอนไหน เวลาสั่งให้ทำอะไรเธอก็ทำตามทุกอย่างตลอดไม่เคยปฏิเสธ แต่อาจจะมีช่วงแรกๆอาจจะเกเรไปบ้าง ทว่าตอนนี้เธอรู้แล้วว่าควรจะปฏิบัติตัวยังไงเมื่ออยู่กับเขา
"ช่างเถอะ อยากนวดก็นวดไป"
เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะหลับตาลงนอนพักผ่อนเพราะเมื่อคืนกว่าจะหลับก็ปาไปเกือบตีสองแล้ว แล้ววันนี้ตื่นเช้ากว่าปกติเพราะต้องพาเวียงพิงค์มาทำพิธีฌาปนกิจศพของคุณแม่ที่วัด จึงทำให้ไม่สามารถนอนต่อได้
เด็กสาวนวดมือของชายหนุ่มอย่างเบามือ และดูเหมือนเขาจะเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสที่เธอทำให้จนเธอได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ แสดงว่าเขากำลังงีบหลับอยู่ ใบหน้าเล็กเหลือบสายตามองเป็นพักๆ แอบยิ้มออกมาคนเดียวเลยไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขทุกครั้งที่มีเขาอยู่เคียงข้าง
จากนั้นไม่นานรถก็เคลื่อนที่มาจอดที่วัด ตรงศาลามีผู้คนอยู่ตรงนั้นอยู่เกือบสิบคน และแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นคือคุณริชาร์ดลูกน้องของคุณลูอีส ในเมื่อเขาเห็นรถเคลื่อนที่มาจอดก็รีบวิ่งมาเปิดประตูรถให้กับเจ้านายของตัวเอง
"สวัสดีครับนายใหญ่"
และเมื่อเสียงประตูถูกเปิดออก ริชาร์ดก็เอ่ยทักทายเจ้านายของตัวเอง ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้นมือหนายังวางอยู่บนตักของเวียงพิงค์ไม่ได้ดึงกลับแต่อย่างใด และมือของหญิงสาวยังกำมือของเขาเอาไว้แน่นอีกด้วย ริชาร์ดหลือบสายตาไปเห็นพอดีแต่ไม่กล้าทักเพราะว่าเดี๋ยวเจ้านายจะได้ถีบส่งจนหงายหลัง
"เรียบร้อยหรือยัง"
"เรียบร้อยแล้วครับ"
นายใหญ่แห่ง west valor ขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะดึงมือเวียงพิงค์ให้เดินลงไปจากรถก่อนเขา เด็กสาวก้าวขาลงจากรถใบหน้าเล็กหันไปมองโดยรอบก่อนจะเห็นตั้งอยู่ที่ศาลา
"คุณริชาร์ด... แม่หนูอยู่ตรงนั้นเหรอคะ"
"ใช่ครับ เวียงพิงค์เข้าไปสิ"
เด็กสาวค่อยๆก้าวขาเดินออกไปช้าๆด้วยหัวใจแตกสลาย โลงศพตรงหน้าของเธอมีร่างไร้วิญญาณของคุณแม่นอนอยู่ข้างในนั้น และนี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะไปส่งท่านให้ขึ้นไปอยู่สรวงสวรรค์ ชีวิตต่อจากนี้คงต้องเข้มแข็งและอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง
"แม่จ๋า... เวียงพิงค์มาหาแล้วนะจ๊ะ"
เด็กสาวเดินไปนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าโลงศพมือเล็กลูบไล้ตามฝาโลงมือไม้สั่นไปหมด น้ำตาที่อุตส่าห์สะกดจิตตัวเองว่าไม่ให้ร้องไห้กลับกลายเป็นไหลพรั่งพรูออกมาอย่างสะกดกั้นเอาไว้ไม่อยู่
"หนูขอโทษนะคะที่ช่วยแม่เอาไว้ไม่ได้ ไปเป็นนางฟ้าอยู่บนสวรรค์นะคะไม่ต้องห่วงหนูนะ หนูจะดูแลตัวเองค่ะ ตอนนี้เวียงพิงค์อยู่กับคุณลูอีส เขาเป็นคนใจดีมากเลยค่ะ แม่ไม่ต้องห่วงนะคะหลับให้สบายนะ ฮึก"
เสียงร้องไห้ของเด็กสาวทำให้ผู้คนโดยรอบศาลารู้สึกหดหู่และอดสงสารเธอไม่ได้ ด้วยความที่ทุกคนเป็นลูกผู้ชายจึงไม่สามารถแสดงท่าทีอ่อนแอออกมาให้ใครเห็น ทำได้เพียงแค่ยืนมองด้วยใบหน้านิ่งเรียบรวมไปถึงเจ้านายของพวกเขาที่ใบหน้าไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมาทั้งนั้น มองไปยังเด็กสาวจ้องไม่หยุดแต่ก็ไม่ได้เอ่ยปลอบใจอะไร
เขาให้ลูกน้องช่วยกันทำพิธีให้เสร็จสมบูรณ์โดยมีสัปเหร่อคอยแนะนำจัดการให้ทุกอย่าง เวียงพิงค์ยืนกอดแขนนายใหญ่แห่ง west valor ร้องไห้ออกมาเสียงสะอื้นและนี่เป็นครั้งแรกที่เขาไม่ได้ดุเธอกับการร้องไห้ แถมยังกุมมือเด็กสาวเอาไว้แน่นและถึงปากจะไม่เคยเอ่ยปลอบใจอะไรแต่การกระทำของเขานั้นอบอุ่นและหญิงสาวรับรู้ได้ด้วยสัมผัสที่เขามอบให้
จนกว่าพิธีทุกอย่างจะเรียบร้อยก็กินเวลาไปเกือบบ่าย เวียงพิงค์มองร่างของคุณแม่ที่ถูกไฟเผาจนแทบไม่เหลือเศษซากใดๆ คงไว้แต่เถ้ากระดูกไว้ทำพิธีลอยอังคารตามความเชื่อของคนทั่วไป
"ฉันจะพาเวียงพิงค์กลับก่อน เดี๋ยวพวกนายรอเก็บอัฐิกลับไปให้ที่บ้านด้วยแล้วกัน"
"ได้ครับนายใหญ่"
เขาดึงมือของเด็กสาวให้ตามกลับไปขึ้นรถ ใบหน้าเล็กหันหน้ากลับไปมองยังเตาเผาศพที่ยังคงมีควันลอยขึ้นไปบนฟากฟ้า
'ไปเป็นเทวดาบนสวรรค์นะคะแม่ ไม่ต้องห่วงเวียงพิงค์นะหนูจะอยู่ให้ได้ และจะใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุด'