"ถ้าฉันปล่อยเด็กไว้ที่นี่จะอยู่ได้มั้ย"
"แม่งเอ๊ย ภาระฉิบหาย..!"
"ฉันไม่ชอบเด็กดื้อมันน่ารำคาญ...!"
"หนูดื้อตอนไหนออกจะน่ารัก"
"น่ารักกับผีนะสิ...!"
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,มาเฟีย,มาเฟียเลี้ยงเด็ก,โรมานซ์,Mafiawastvalor,เด็กมันน่ารัก,ปากร้าย,ปากแข็ง,ขี้รำคาญ,นางเอกเด็ก,พระเอกเลี้ยงต้อย,พระเอกเลี้ยงเสือโคร่ง,เก็บนางเอกมาเลี้ยง,หึงแต่ไม่รู้ตัว,สปอยเมีย,คลั่งรัก,แก้แค้น,เจ้าของกาสิโน,สายเปย์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"ถ้าฉันปล่อยเด็กไว้ที่นี่จะอยู่ได้มั้ย"
"แม่งเอ๊ย ภาระฉิบหาย..!"
"ฉันไม่ชอบเด็กดื้อมันน่ารำคาญ...!"
"หนูดื้อตอนไหนออกจะน่ารัก"
"น่ารักกับผีนะสิ...!"
ผู้แต่ง
Fortune_289
เรื่องย่อ
ลูอีส อาร์โนลด์ ลูกครึ่งไทย-อเมริกัน
นายใหญ่แห่ง west valor อายุ 27ปี
หัวหน้าแก๊งที่มีอิทธิพลในวงการมาเฟีย
เจ้าของบ่อนกาสิโนที่ใหญ่ที่สุด คุณพ่อเสียชีวิตเมื่อ 7 ปีที่แล้ว ชายหนุ่มจึงจำเป็นต้องขึ้นรับตำแหน่งตั้งแต่อายุ 20 ปี
เขายังคงมีความหวังที่จะตามล่าเพื่อนทรยศที่ยิงพ่อของเขา
อย่างไม่ลดละเพื่อนำมาลงโทษให้ได้
และลูอีสสาบานว่าจะฆ่ามันด้วยมือของเขาเอง
"ขอบคุณนะคะที่เอ็นดูหนู"
"ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะทิ้งเธอไว้ในป่าปล่อยให้เสือมันกินตายไปซะ ผู้หญิงน่ารำคาญ..."
เวียงพิงค์ พรรณณิชา วรวงค์ อายุ 17ปี สาวน้อยบ้านป่าที่
ชายหนุ่มบังเอิญไปเจอ และด้วยสถานการณ์ที่บีบบังคับ
ทำให้เขาต้องอุ้มเธอกลับมาด้วย
"ถ้าฉันปล่อยยัยเด็กนี่ทิ้งไว้ที่นี่ จะดูเป็นคนใจร้ายมั้ย"
"ถ้าปล่อยทิ้งไว้ที่นี่ ไม่รอดแน่ครับ"
...
"คุณจะส่งหนูเรียนเหรอคะ"
"ใช่... แต่เธอต้องทำตัวให้น่ารักหน่อย ฉันไม่ชอบเด็กดื้อมันน่ารำคาญ"
.
.
.
นิยาย Set นายใหญ่
มีทั้งหมด 5 เรื่องค่ะ
เรียงลำดับไล่กันไป
1. นายใหญ่เลี้ยงเด็ก [Mafia west valor] ลูอีส & เวียงพิงค์
2. นายใหญ่หวงเด็ก [Mafia west sands] ฟินิกซ์ & แพรวรินทร์
3. นายใหญ่ล่ามเด็ก [Mafia allergan] คริสโตเฟอร์ & ทิวา
4. นายใหญ่หลงเด็ก [Mafia Veronica] ลูคัส & ไอรดา
5. นายใหญ่ซ่อนเด็ก [Mafia Pandorica] ไมลส์ & ใบพัด
หลังจากที่จัดงานฌาปนกิจศพที่วัดเสร็จเรียบร้อย ลูอีสก็พาเด็กสาวกลับมาที่บ้าน ใบหน้าสวยเปื้อนคราบน้ำตาแต่พยายามฝืนยิ้มเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มรำคาญใจ เขารู้ว่าเธอเองรู้สึกยังไงแต่คนเราต้องเข้มแข็งและเก็บความรู้สึกเศร้าโศกเสียใจเอาไว้ แม้กระทั่งเขาเองที่อยู่ในจุดสูงสุดก็ไม่สามารถที่จะแสดงความรู้สึกโกรธ เกลียดหรืออ่อนแอออกมาให้ใครได้เห็นในช่วงเวลาที่มีปัญหา ภาพลักษณ์คือเข้มแข็งและไม่กลัวใครทั้งที่บางมุมเขาก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น
"คุณลูอีสคะมีอะไรให้หนูทำหรือเปล่า ถ้าให้อยู่เฉยๆ มันจะคิดฟุ้งซ่านค่ะ"
ชายหนุ่มชายตามองเด็กสาวด้วยใบหน้าเรียบเฉยและในเมื่อเธอต้องการอยากหาอะไรทำเขาเองก็จะสนองให้
"งั้นตามฉันมา"
เด็กสาวรีบวิ่งตามหลังชายหนุ่มอย่างกระชั้นชิด เดินตามเข้ามาข้างในบ้านและเลี้ยวออกไปยังประตูด้านข้างก่อนจะชะงัก มองไปโดยรอบเบิกตากว้างอย่างตกใจและรู้สึกว่าสถานที่มันเหมือนป่าจำลองยังไงยังงั้น
"โห...บ้านคุณลูอีสเหมือนอยู่ในป่าเลยค่ะ เหมือนที่บ้านของหนูเลย"
"ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอเธอจะได้รู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ที่บ้าน"
เด็กสาวยิ้มออกมาในทันที เพียงแค่เห็นต้นไม้น้ำตกที่ไหลกระทบลงมาเบื้องล่าง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการจำลองขึ้นมาแต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นและมีความสุขที่ได้เห็นสถานที่ที่เคยเป็นบ้าน
"ดีสิคะเวียงพิงค์ชอบมากๆเลยค่ะ ขออนุญาตมานั่งเล่นที่นี่บ่อยๆได้ไหมคะ"
"ได้สิลูกของฉันคงจะดีใจที่มีเพื่อนมานั่งเล่นด้วย"
เขากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะตะโกนเรียกลูกของเขาหรือเสือโคร่งที่ตอนนี้คงจะนอนอยู่มุมไหนสักที่ของป่าจำลองแห่งนี้
"เอสเธอร์ออกมาหาพ่อหน่อย"
ชายหนุ่มตะโกนเรียกเสือโคร่งสายพันธุ์เบงกอล เป็นเสือตระกูลที่ดุร้ายค่อนข้างน้อยกว่าสายพันธุ์อื่น เขาเองเลี้ยงดูเจ้าเอสเทอร์ตั้งแต่คลอดออกมาใหม่ๆ จนมาถึงตอนนี้ก็อายุอานามหลายปีแล้ว เขาไม่เคยเลี้ยงเสือโคร่งแบบกักขัง ปล่อยให้ใช้ชีวิตตามธรรมชาติ และใช้ความอ่อนโยนคอยดูแลป้อนอาหาร เอาใจใส่มันเป็นอย่างดีจนเสือที่ขึ้นชื่อว่าดุร้ายเป็นแมวน้อยสำหรับเขาที่เป็นผู้เลี้ยง
"ใครคือเอสเทอร์คะ"
เด็กสาวเริ่มรู้สึกแปลกกับสิ่งที่ชายหนุ่มเรียกออกมา แต่ก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อมีเสือเดินออกมาจากในถ้ำเล็กที่อยู่ข้างหลังของน้ำตก ใบหน้าสวยตื่นกลัวเป็นอย่างมากรีบขยับตัวไปหลบอยู่หลังชายหนุ่มกอดเอวเขาไว้แน่นเพราะเกรงว่าจะกลายเป็นอาหารของเสือในไม่ช้า เธอเองอยู่ในป่ามานานและได้เจอเสือโคร่งบ่อย บอกเลยว่านิสัยไม่ได้น่ารักแถมยังชอบเข้ามาอาละวาดในหมู่บ้านบ่อยๆ ทุกคนจะต้องหลบอยู่แต่ในบ้าน และปล่อยให้เสือโคร่งเดินเล่นจนเบื่อพวกเขาถึงจะได้ออกมาจากบ้านใช้ชีวิตแบบปกติ
"ไม่ต้องกลัวเอสเทอร์ไม่ดุ"
"มันจะไม่ดุได้ยังไงคะ มันคือเสือนะ"
เด็กสาวงอแงไม่ยอมที่จะเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงกับสัตว์ป่าอันดุร้ายตัวนั้น แต่คนที่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กรับรู้เลยว่าเสือโคร่งไม่ได้ดุร้ายเหมือนอย่างที่คนอื่นเขาเล่าขาน ด้วยการที่เลี้ยงมาแบบสัตว์เลี้ยงภายในบ้าน ไม่ได้กักขังให้รู้สึกเก็บกดจึงทำให้เอสเทอร์เป็นเสือน้อยแสนเชื่องในวันนี้
"มานี่"
เขาดึงตัวหญิงสาวให้มายืนอยู่เคียงข้าง ใบหน้าสวยตื่นกลัวมือไม้สั่นไปหมดเพราะกลัวว่าจะถูกเสือตะครุบจนหน้าเละ ใบหน้าเล็กส่ายไปมาพยายามดีดดิ้นหนีแต่ก็ถูกชายหนุ่มโอบกอดเอาไว้อย่างปลอบประโลม
"ไม่ต้องกลัว"
เด็กสาวเงยหน้ามองสบตาชายหนุ่ม อ้อมกอดของเขามันให้ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยจึงทำให้เธอยอมสงบนิ่ง ลุ้นเป็นอย่างมากในทุกย่างก้าวของเสือที่ขยับเข้ามา ในที่สุดเจ้าเสือโคร่งตัวใหญ่ก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอ นายใหญ่แห่ง west valor ยื่นมือไปลูบศีรษะของเสือโคร่งยังเบามือ เวียงพิงค์ถึงกับตกใจเมื่อเสือโคร่งใบหน้าแสนดุร้ายกลับนอนลงตรงหน้าของคนลูอีสใช้ใบหน้าคลอเคลียไปมาอย่างออดอ้อนเจ้าของ
"ทำไมเจ้าเสือตัวนี้ถึงอ้อนเหมือนแมวคะ"
เธอถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเจอเสือขนาดใหญ่คลอเคลียร์เจ้าของออดอ้อนเหมือนลูกแมวตัวนึง ลูอีสยื่นมือไปตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงให้เธอเอามือมาวางไว้ เด็กสาวมองมือหนาอย่างลังเลถึงแม้ว่ามันจะดูไม่ดุร้ายแต่เธอก็ยังรู้สึกเกรงกลัวไม่กล้าที่จะจับ ใช้เวลาทำใจอยู่พักใหญ่จึงยอมยื่นมือไปวางไว้ที่ฝ่ามือของเขา จากนั้นนายใหญ่แห่ง west valor ก็ค่อยๆดึงมือของเธอไปจับแก้มของเอสเธอร์ ให้เธอลูบไล้ไปมาตามซอกคอของเสือโคร่งและแน่นอนว่าเจ้าเอสเธอร์ชอบมาก
"อุ๊ย...! ดูมันจะชอบให้หนูเกาคอให้นะคะ"
เด็กสาวเริ่มรู้สึกสนุกที่ได้เห็นเสือโคร่งจอมดุร้ายหน้าตาน่ารักออดอ้อนเจ้าของ ลูอีสเห็นแบบนั้นก็เผลอยิ้มออกมา ไม่คาดคิดว่าเด็กสาวจะเริ่มชอบสัตว์เลี้ยงของเขา แม้กระทั่งแม่บ้านทุกคนยังไม่มีใครกล้าเดินผ่านมาทางนี้เลย เพราะว่าทุกคนมีความเชื่อว่าเป็นเสือยังไงก็ต้องดุร้ายตามสัญชาตญาณของสัตว์ป่า
"บอกแล้วว่ามันไม่ดุ"
"ไม่ดุจริงด้วยค่ะ แล้วคุณลูอีสคงจะไม่ให้เวียงพิงค์อาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันให้มันใช่ไหมคะ"
"ก็เธอบอกเองว่าว่าง ทำสิ"
"ให้หนูไปทำอย่างอื่นก็ได้ไหมคะ ทำกับข้าวช่วยคุณป้าแม่บ้านในห้องครัว ว่าทำความสะอาดภายในบ้านหรือว่าจะไปทำสวนหนูทำได้หมดแหละค่ะ ไม่เห็นจำเป็นจะต้องมาอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันให้เสือเลย เกิดว่าหนูอาบน้ำให้อยู่ดีๆหิวข้าวขึ้นมาตะปบหนูจนเลือดสาดจะทำไงเล่า"
เด็กสาวเริ่มจินตนาการไปต่างๆนานา แม้จะดูน่ารักแต่ขึ้นชื่อว่าเป็นเสือเธอก็ไม่ไว้ใจอยู่ดี
"ถ้าเกิดจะมาอาบน้ำให้เอสเธอร์ เธอสั่งให้ลูกน้องของฉันเอาข้าวมาให้เอสเธอร์กินจนอิ่มก่อน แล้วค่อยเข้ามาจะได้ไม่โดนตะปบ"
"พูดแบบนี้แสดงว่ามันก็มีโอกาสที่จะตะปบหนูใช่ไหมคะ"
เด็กสาวเริ่มรู้สึกขยาดเมื่อนึกภาพตอนที่ตัวเองนั่งอยู่แล้วมีเสือโคร่งกระโดดเข้ามาขย้ำ กัดฉีกเนื้อเธอจนเละเทะไปหมดแค่คิดก็ขนลุกแล้ว
"เธอคิดมากไปหรือเปล่า ฉันพูดให้เธอรู้สึกแบบนั้นเหรอ"
"ถ้าไม่มีคุณอยู่ที่นี่หนูไม่เข้ามาเด็ดขาดค่ะ"
"หึ... เดี๋ยววันนี้ฉันจะพาเธอไปซื้อของที่ห้างคิดไว้แล้วกันว่าอยากได้อะไร"
"ซื้อของที่ห้างหรอคะแล้วห้างมันเป็นยังไงคะ"
เธอเอียงคอมองชายหนุ่มด้วยความสงสัย เขาถึงกับหลับตาลงพยายามคุมสติไม่ให้ตัวเองหงุดหงิดกับความขี้สงสัยของผู้หญิงข้างกาย เขาจะต้องทำความเข้าใจบางอย่างว่าเธอไม่ใช่คนที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมือง เด็กสาวที่อยู่ในป่ามาตลอดชีวิตก็คงจะมีความสงสัยแบบนี้แหละเพราะฉะนั้นเขาจะพยายามทำความเข้าใจ
"ห้างสรรพสินค้า... เอาเป็นว่ามันมีของทุกอย่างขายอยู่ในนั้น เหมือนที่เธออยู่โรงเรียนเขาก็จะขายขนม อาหาร ของใช้อุปกรณ์การเรียน พอเห็นภาพไหม"
"อ๋อเข้าใจแล้วค่ะ"
เด็กสาวพยักหน้าก่อนจะยิ้มออกมา ก็คงจะคล้ายๆกับมินิมาร์ทของโรงเรียนที่มีของหลายอย่างขายอยู่ในนั้น แต่โดยปกติเธอไม่ค่อยจะซื้ออะไรเยอะหรอกเพราะว่าที่บ้านไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้น
"ครั้งนี้ดีนะที่เข้าใจอะไรง่ายๆ ขึ้นไปอาบน้ำแล้วก็แต่งตัวใหม่เดี๋ยวจะพาไป"
"รับทราบค่ะ"