"ถ้าฉันปล่อยเด็กไว้ที่นี่จะอยู่ได้มั้ย"
"แม่งเอ๊ย ภาระฉิบหาย..!"
"ฉันไม่ชอบเด็กดื้อมันน่ารำคาญ...!"
"หนูดื้อตอนไหนออกจะน่ารัก"
"น่ารักกับผีนะสิ...!"
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,มาเฟีย,มาเฟียเลี้ยงเด็ก,โรมานซ์,Mafiawastvalor,เด็กมันน่ารัก,ปากร้าย,ปากแข็ง,ขี้รำคาญ,นางเอกเด็ก,พระเอกเลี้ยงต้อย,พระเอกเลี้ยงเสือโคร่ง,เก็บนางเอกมาเลี้ยง,หึงแต่ไม่รู้ตัว,สปอยเมีย,คลั่งรัก,แก้แค้น,เจ้าของกาสิโน,สายเปย์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"ถ้าฉันปล่อยเด็กไว้ที่นี่จะอยู่ได้มั้ย"
"แม่งเอ๊ย ภาระฉิบหาย..!"
"ฉันไม่ชอบเด็กดื้อมันน่ารำคาญ...!"
"หนูดื้อตอนไหนออกจะน่ารัก"
"น่ารักกับผีนะสิ...!"
ผู้แต่ง
Fortune_289
เรื่องย่อ
ลูอีส อาร์โนลด์ ลูกครึ่งไทย-อเมริกัน
นายใหญ่แห่ง west valor อายุ 27ปี
หัวหน้าแก๊งที่มีอิทธิพลในวงการมาเฟีย
เจ้าของบ่อนกาสิโนที่ใหญ่ที่สุด คุณพ่อเสียชีวิตเมื่อ 7 ปีที่แล้ว ชายหนุ่มจึงจำเป็นต้องขึ้นรับตำแหน่งตั้งแต่อายุ 20 ปี
เขายังคงมีความหวังที่จะตามล่าเพื่อนทรยศที่ยิงพ่อของเขา
อย่างไม่ลดละเพื่อนำมาลงโทษให้ได้
และลูอีสสาบานว่าจะฆ่ามันด้วยมือของเขาเอง
"ขอบคุณนะคะที่เอ็นดูหนู"
"ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะทิ้งเธอไว้ในป่าปล่อยให้เสือมันกินตายไปซะ ผู้หญิงน่ารำคาญ..."
เวียงพิงค์ พรรณณิชา วรวงค์ อายุ 17ปี สาวน้อยบ้านป่าที่
ชายหนุ่มบังเอิญไปเจอ และด้วยสถานการณ์ที่บีบบังคับ
ทำให้เขาต้องอุ้มเธอกลับมาด้วย
"ถ้าฉันปล่อยยัยเด็กนี่ทิ้งไว้ที่นี่ จะดูเป็นคนใจร้ายมั้ย"
"ถ้าปล่อยทิ้งไว้ที่นี่ ไม่รอดแน่ครับ"
...
"คุณจะส่งหนูเรียนเหรอคะ"
"ใช่... แต่เธอต้องทำตัวให้น่ารักหน่อย ฉันไม่ชอบเด็กดื้อมันน่ารำคาญ"
.
.
.
นิยาย Set นายใหญ่
มีทั้งหมด 5 เรื่องค่ะ
เรียงลำดับไล่กันไป
1. นายใหญ่เลี้ยงเด็ก [Mafia west valor] ลูอีส & เวียงพิงค์
2. นายใหญ่หวงเด็ก [Mafia west sands] ฟินิกซ์ & แพรวรินทร์
3. นายใหญ่ล่ามเด็ก [Mafia allergan] คริสโตเฟอร์ & ทิวา
4. นายใหญ่หลงเด็ก [Mafia Veronica] ลูคัส & ไอรดา
5. นายใหญ่ซ่อนเด็ก [Mafia Pandorica] ไมลส์ & ใบพัด
และเมื่อลูอีสทำธุระในห้องน้ำเสร็จเรียบร้อย เขาก็เดินออกมาพร้อมกับลูกน้องที่ตามมาด้วยอีกสองคน และเมื่อมาถึงที่ร้านโทรศัพท์ก็มองหาเวียงพิงค์ซึ่งตอนนี้ไม่นั่งอยู่ที่โต๊ะแล้ว
"เวียงพิงค์อยู่ไหน"
"คุณลูอีสคะ เวียงพิงค์เรียนรู้การใช้โทรศัพท์กับไอแพดเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ มันใช้ง่ายมากเลยค่ะแล้วก็มันดูหนังได้ด้วย ฟังเพลงก็ได้ เล่นเกมก็ได้ค่ะ"
หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้นก่อนจะช่วยให้ชายหนุ่มดูโทรศัพท์เครื่องใหม่ของตัวเอง ลูอีสยื่นมือไปจับศีรษะหญิงสาวเอาไว้ขยับเข้ามาหาตัวก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
"แล้วมีเบอร์โทรศัพท์หรือยัง"
"เมื่อกี้คุณริชาร์จบอกว่าต้องรอให้คุณลูอีสกลับมาก่อนค่ะแล้วค่อยไปซื้อ เขาบอกว่าต้องใช้เอกสารในการเปิดเบอร์แต่ว่าเวียงพิงค์ไม่มีอะไรเลยค่ะ บ้านที่อยู่ไฟไหม้หมดแล้วหนูไม่มีอะไรติดตัวสักอย่างเลยค่ะ"
เขาจ้องมองใบหน้าสวยเลยสีหน้าราบเรียบก่อนจะหันไปมองลูกน้องที่ยืนอยู่ไม่ไกลมาก
"ริชาร์ด"
"ครับนายใหญ่"
"ให้เจ้าหน้าที่อำเภอทำเอกสารของเวียงพิงค์มาใหม่ขอทุกอย่างเลยนะตั้งแต่สูติบัตร บัตรประชาชน ส่วนทะเบียนบ้านจัดการให้ด้วย แล้วใบเกรดที่โรงเรียนด้วย"
"งั้นใส่ชื่อของเวียงพิงค์ลงไปในทะเบียนบ้านของนายใหญ่เลยนะครับ"
เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเลื่อนมือลงต่ำ จับมือเด็กสาวเอาไว้ก่อนจะพาไปยังร้านขายของอย่างอื่น เธอเองก็เป็นผู้หญิงอาจต้องการเครื่องสำอางหรือครีมบำรุงผิวเหมือนอย่างเช่นคนอื่นที่เขาใช้กัน แต่จะให้เขามาเลือกให้ทุกอย่างมันเป็นไปไม่ได้ เพราะมาเฟียอย่างเขาไม่เคยใช้ครีมพวกนี้มาก่อน
"อยากได้อะไรก็เลือกซื้อนะ"
เด็กสาวมองไปโดยรอบก่อนจะส่ายหน้าทันที และยังไม่รู้เลยว่าร้านที่เขาพามาเขาขายอะไรบ้างเพราะทั้งชีวิตนี้ไม่เคยใช้ของพวกนี้มาก่อน
"ไม่อยากได้อะไรค่ะแล้วก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรด้วย"
"หมายถึงว่า...ไม่รู้ว่าร้านนี้ขายอะไรเหรอ"
"ไม่รู้ค่ะเวียงพิงค์ไม่รู้จัก"
เด็กสาวขยับตัวเข้าไปใกล้ชิดชายหนุ่มมองไปโดยรอบอย่างรู้สึกกลัวเพราะตอนนี้ผู้คนเริ่มเยอะขึ้น เธอเองตอนอยู่ที่บ้านก็มีสังคมกลุ่มเล็กๆไม่ได้มากมายเหมือนอย่างตอนนี้ ออกไปทางไหนก็มีแต่ผู้คนมากมายเธอจึงไม่ค่อยคุ้นชินกับการอยู่ร่วมกับคนเยอะ
"ตาหวาน หมี พาคุณเวียงพิงค์ไปซื้อของ"
"ได้ค่ะนายใหญ่ คุณหนูเชิญทางนี้ค่ะเดี๋ยวพี่ตาหวานจะเลือกเครื่องสำอางให้คุณหนูเอง"
เด็กสาวเดินตามพี่เลี้ยงทั้งสองคนไปด้วยความมึนงง แต่ก็ต้องทำตามคำสั่งของเขาในเมื่อพาออกมาแล้วต้องการให้ซื้อก็ไม่มีทางเลือก
"โดยปกติผู้หญิงเขาจะใช้ครีมบำรุงผิวและก็ครีมบำรุงหน้า ส่วนใบหน้าปกติเขาก็จะใช้เครื่องสำอางไม่กี่อย่างค่ะ มีพวกรองพื้นแป้งพับอายไลเนอร์ลิปสติกที่เขียนคิ้วอะไรพวกนี้ค่ะ"
"ใช่ของที่พี่หมีกับพี่ตาหวานใส่ให้เวียงพิงค์ที่หน้าไหมคะ ที่มันสวยๆ"
"ใช่ค่ะ นั่นแหละเขาเรียกว่าเครื่องสำอาง ถ้างั้นเราไปซื้อกันนะคะเอาไปให้ครบเลย พี่หมีกับพี่ตาหวานจะได้แต่งหน้าให้คุณหนูแบบสวยๆเอาแบบนี้ดีไหมคะ"
"ยังไงก็ได้ค่ะแล้วแต่พี่ๆเลย"
เด็กสาวยิ้มออกมาก่อนจะมองเครื่องสำอางที่อยู่ตรงหน้าละลานตาไปหมด เอาที่เธอเห็นและรู้จักก็จะมีลิปสติกที่พี่หมีเคยแนะนำให้รู้จัก มันจะมีหลายสีและเอามาทาที่ริมฝีปาก พี่เลี้ยงของเธอบอกว่าสีชมพูอ่อนเหมาะกับเธอเวลาทาริมฝีปากแล้วจะดูสวยขึ้น
"โหเยอะมากเลยค่ะจะใช้หมดไหมคะเนี่ย"
"มันเก็บได้นานค่ะบางตัวใช้ได้เป็นปีเลยนะคะ"
"โอเคค่ะถ้างั้นเดี๋ยวเวียงพิงค์ไปหาคุณลูอีสก่อนนะคะ"
เด็กสาววิ่งกลับไปหาชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงโซฟารับรอง เธอขยับตัวลงไปนั่งใกล้ชายหนุ่มก่อนจะยิ้มกว้างออกมา
"เลือกได้เรียบร้อยแล้วค่ะ"
"ริชาร์ดไปจ่ายเงิน"
เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นและยื่นมือไปตรงหน้าเด็กสาว เวียงพิงค์ยื่นมือของตัวเองไปวางไว้บนฝ่ามือของชายหนุ่ม จากนั้นก็ลุกขึ้นและเดินออกไปพร้อมกับเขา ร้านต่อไปที่ชายหนุ่มพาหญิงสาวเข้าไปซื้อก็คือพวกเสื้อผ้าที่จำเป็น ไหนจะรองเท้าที่เธอต้องใช้ในแต่ละวันอีก
"รีบไปซื้อฉันมีธุระต่อ"
"ได้ค่ะ"
เด็กสาวเดินเข้าไปในร้านพร้อมกับพนักงานและเมื่อเห็นราคาแทบจะเป็นลมล้มพับลงเสียตรงนั้น ราคาแต่ละตัวหลักพันหลักหมื่นทั้งนั้น เสื้อผ้าที่เธอใส่แพงสุดก็หลักร้อยแถมนานๆทีจะได้ซื้อกับเขา
"มันแพงจังเลย"
เด็กสาวบ่นออกมาพร้อมกับหันไปมองพี่เลี้ยงที่พึ่งเดินตามเข้ามา ทั้งสองคนยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะช่วยเธอเลือกของเพราะไม่อย่างนั้นวันนี้คงไม่ได้อะไรสักอย่าง
"เดี๋ยวพวกพี่ช่วยเลือกนะคะ"
"แต่ว่ามันแพงมากเลยค่ะ พี่ๆดูสิคะหมวกแค่ใบเดียวราคา 1,200 บาท หนูว่ามันแพงไปค่ะ"
"ไม่ต้องไปสนใจเรื่องเงินค่ะ แค่คุณหนูชอบก็เลือกได้เลยค่ะอย่าทำให้นายใหญ่ลำบากใจเลยนะคะ"
เด็กสาวหันไปมองพี่เลี้ยงทั้งสองคนก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ทำไมรู้สึกว่าเพียงแค่เธอมาอยู่กับเขาได้ไม่นานทำให้ชายหนุ่มต้องสูญเสียเงินส่วนตัวมากมายขนาดนี้ กลัวเหลือเกินว่าเขาจะโกรธที่เธอใช้เงินเยอะจนเกินไป แล้วถ้าวันนึงเกิดไล่เธอออกจากคฤหาสน์ขึ้นมาคงไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหนแล้ว
"ก็ได้ค่ะ"
เธอยืนนิ่งปล่อยให้พี่เลี้ยงช่วยลองชุดให้ ใช้เวลาเพียงไม่นานของจำเป็นทุกอย่างในร้านก็ถูกนำไปใส่ถุงเตรียมชำระเงิน และก็เป็นหน้าที่ของริชาร์ดในการจ่ายเงินให้กับนายใหญ่ เมื่อซื้อของทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยเขาก็พาเวียงพิงค์ไปขึ้นรถเดินทางกลับไปที่คฤหาสน์
"เอกสารของเธอพรุ่งนี้บ่ายๆน่าจะได้ เดี๋ยวฉันจะให้ริชาร์ดติดต่อโรงเรียนไม่ไกลจากที่นี่ให้ เตรียมตัวไปเรียนหนังสือแล้วกัน"
"ค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะสำหรับทุกอย่าง คุณลูอีสเป็นคนที่ใจดีมากถ้าวันนึงเวียงพิงค์ได้ทำงานหาเงินด้วยตัวเองเมื่อไหร่ ถึงตอนนั้นหนูจะดูแลคุณเองค่ะ"
"หึ... ดูแลยังไงเอาเงินเดือนอันน้อยนิดของเธอนะเหรอมาเลี้ยงดูฉัน"
เขายื่นมือไปโอบรอบเอวหญิงสาวก่อนจะดันตัวให้เข้าไปนั่งข้างในจากนั้นก็ตามเข้ามา เด็กสาวเหลือบสายตาหันไปมองชายหนุ่มด้วยแววตาใสซื่อ เธอเองก็ไม่ได้มีอะไรมากมายถ้ามันตอบแทนเขาได้บ้างเธอยินดีทำทุกอย่าง
"ก็เวียงพิงค์ทำได้แค่นี้นี่คะ หรือว่าคุณลูอีสอยากให้เวียงพิงค์ทำอย่างอื่น จริงๆทำได้ทุกอย่างเลยนะคะล้างจาน ซักผ้า ถูบ้าน ยกเว้นเลี้ยงเสือค่ะเวียงพิงค์ทำไม่เป็น"
เด็กสาวถึงกับรู้สึกขนลุกเมื่อนึกถึงเสือโคร่งลูกรักของเขา ถึงแม้ว่าจะเคยเจอครั้งหนึ่งจะดูเหมือนไม่ดุร้ายแต่ถ้าเธอเข้าไปคนเดียวอาจจะโดนตะครุบจนเลือดสาดก็ได้ใครจะไปรู้ล่ะ
"ฉันส่งเธอไปเรียนก็ไปเรียนเถอะ ส่วนถ้าอยากช่วยงานฉันอนุญาตแค่งานเดียวคือเลี้ยงลูกของฉัน"
เด็กสาวได้ยินแบบนั้นก็มีสีหน้าที่สลดลง สุดท้ายเขาก็ยังเป็นบุคคลใจร้ายที่สุด ทั้งที่ควรจะให้เธอไปช่วยงานบ้านแต่กลับคาดหวังให้เธอไปดูแลเสือที่เป็นสัตว์ดุร้าย
"หนูขอถอนคำพูดค่ะคุณลูอีสเป็นผู้ชายที่ใจร้ายที่สุดในโลกเลย"
"ก็ไม่เคยพูดนี่ว่าฉันใจดี"