"ถ้าฉันปล่อยเด็กไว้ที่นี่จะอยู่ได้มั้ย"
"แม่งเอ๊ย ภาระฉิบหาย..!"
"ฉันไม่ชอบเด็กดื้อมันน่ารำคาญ...!"
"หนูดื้อตอนไหนออกจะน่ารัก"
"น่ารักกับผีนะสิ...!"
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,มาเฟีย,มาเฟียเลี้ยงเด็ก,โรมานซ์,Mafiawastvalor,เด็กมันน่ารัก,ปากร้าย,ปากแข็ง,ขี้รำคาญ,นางเอกเด็ก,พระเอกเลี้ยงต้อย,พระเอกเลี้ยงเสือโคร่ง,เก็บนางเอกมาเลี้ยง,หึงแต่ไม่รู้ตัว,สปอยเมีย,คลั่งรัก,แก้แค้น,เจ้าของกาสิโน,สายเปย์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"ถ้าฉันปล่อยเด็กไว้ที่นี่จะอยู่ได้มั้ย"
"แม่งเอ๊ย ภาระฉิบหาย..!"
"ฉันไม่ชอบเด็กดื้อมันน่ารำคาญ...!"
"หนูดื้อตอนไหนออกจะน่ารัก"
"น่ารักกับผีนะสิ...!"
ผู้แต่ง
Fortune_289
เรื่องย่อ
ลูอีส อาร์โนลด์ ลูกครึ่งไทย-อเมริกัน
นายใหญ่แห่ง west valor อายุ 27ปี
หัวหน้าแก๊งที่มีอิทธิพลในวงการมาเฟีย
เจ้าของบ่อนกาสิโนที่ใหญ่ที่สุด คุณพ่อเสียชีวิตเมื่อ 7 ปีที่แล้ว ชายหนุ่มจึงจำเป็นต้องขึ้นรับตำแหน่งตั้งแต่อายุ 20 ปี
เขายังคงมีความหวังที่จะตามล่าเพื่อนทรยศที่ยิงพ่อของเขา
อย่างไม่ลดละเพื่อนำมาลงโทษให้ได้
และลูอีสสาบานว่าจะฆ่ามันด้วยมือของเขาเอง
"ขอบคุณนะคะที่เอ็นดูหนู"
"ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะทิ้งเธอไว้ในป่าปล่อยให้เสือมันกินตายไปซะ ผู้หญิงน่ารำคาญ..."
เวียงพิงค์ พรรณณิชา วรวงค์ อายุ 17ปี สาวน้อยบ้านป่าที่
ชายหนุ่มบังเอิญไปเจอ และด้วยสถานการณ์ที่บีบบังคับ
ทำให้เขาต้องอุ้มเธอกลับมาด้วย
"ถ้าฉันปล่อยยัยเด็กนี่ทิ้งไว้ที่นี่ จะดูเป็นคนใจร้ายมั้ย"
"ถ้าปล่อยทิ้งไว้ที่นี่ ไม่รอดแน่ครับ"
...
"คุณจะส่งหนูเรียนเหรอคะ"
"ใช่... แต่เธอต้องทำตัวให้น่ารักหน่อย ฉันไม่ชอบเด็กดื้อมันน่ารำคาญ"
.
.
.
นิยาย Set นายใหญ่
มีทั้งหมด 5 เรื่องค่ะ
เรียงลำดับไล่กันไป
1. นายใหญ่เลี้ยงเด็ก [Mafia west valor] ลูอีส & เวียงพิงค์
2. นายใหญ่หวงเด็ก [Mafia west sands] ฟินิกซ์ & แพรวรินทร์
3. นายใหญ่ล่ามเด็ก [Mafia allergan] คริสโตเฟอร์ & ทิวา
4. นายใหญ่หลงเด็ก [Mafia Veronica] ลูคัส & ไอรดา
5. นายใหญ่ซ่อนเด็ก [Mafia Pandorica] ไมลส์ & ใบพัด
และเมื่อมาถึงที่คฤหาสน์สุดหรูของนายใหญ่แห่ง west valor ทั้งสองคนก็เดินลงไปจากรถส่วนลูกน้องของเขาก็หิ้วถุงพะรุงพะรังเข้ามาในบ้าน ริชาร์ดสั่งให้ลูกน้องคนอื่นหิ้วของขึ้นไปไว้ที่ห้องของเวียงพิงค์ โดยมีแม่บ้านพาขึ้นไป เด็กสาวส่งโทรศัพท์ไปให้ชายหนุ่มดูเพราะว่าเธอมีคำถามที่น่าสงสัยเกี่ยวกับการใช้งานโทรศัพท์มือถือ
"อันนี้คืออะไรเหรอคะ"
"มันคือแอปพลิเคชันที่ใช้ในการติดต่อกับคนทั่วโลก ไม่ต้องเข้าไปเล่นหรอก"
"แต่ว่าเวียงพิงค์อยากเล่นนี่คะ อยากมีเพื่อนเหมือนคนอื่นเขาบ้าง พี่พนักงานที่ร้านโทรศัพท์บอกว่ามันสนุกนะคะ"
เธอเอ่ยออกมาเสียงเล็กแต่ก็ต้องรีบหยุดพูดเพราะว่านายใหญ่เริ่มจะหงุดหงิดในคำพูดของเธอ เขาแสดงท่าทีไม่พอใจในการที่เธอจะสมัครใช้โซเชียล ทั้งที่คนอื่นๆ เขาก็มีกัน แต่ทำไมเธอถึงเล่นไม่ได้ล่ะ
"ทำไมคุณต้องทำหน้าดุหนูตลอดเลย"
"เธอยังเป็นเด็กไม่มีความจำเป็นจะต้องเล่นโซเชียลพวกนี้ เดี๋ยวไปโรงเรียนก็มีเพื่อนอยู่แล้วจะเล่นไปทำไม"
"หนูไม่เล่นก็ได้ค่ะไม่เห็นจะต้องดุเลย"
เด็กสาวเริ่มมีใบหน้าน้อยใจชายหนุ่มอยากเห็นได้ชัดเจน อะไรนิดหน่อยเขาก็ดุเธอตลอดทั้งที่พูดดีๆเธอก็เชื่อฟังอยู่แล้ว เขาเริ่มรู้สึกว่าช่วงหลังเวียงพิงค์เริ่มจะงอแงใส่บ่อย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังทำตัวน่ารักและเชื่อฟังอยู่เลย
"สั่งแล้วนะว่าห้ามเล่น ตาหวาน หมี พาคุณเวียงพิงค์กลับห้อง เดี๋ยวตอนเย็นฉันจะกลับมากินข้าวที่บ้านตอนช่วงหกโมงเย็น"
"รับทราบค่ะนายใหญ่"
ทั้งสองคนโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหาเวียงพิงค์ พาเด็กสาวขึ้นไปพักผ่อนในห้องนอนชั้นบน ลูอีสมองตามเด็กสาวไปจนรับสายตาก่อนจะหันกลับมาหาริชาร์ดและเดินออกไปพร้อมกัน
"ฉันจะไปจัดการไอ้คนทรยศสักหน่อย เอารถออกเลยฉันจะรีบไปรีบกลับ"
"ครับนาย"
ทั้งสองคนเดินออกไปยืนอยู่หน้าประตูคฤหาสน์บานใหญ่ รอเพียงไม่นานรถหรูก็เคลื่อนที่มาจอดตรงหน้า ริชาร์ดเดินนำหน้าไปก่อนเปิดประตูผายมือเชิญเจ้านายขึ้นรถจากนั้นก็ขึ้นตามเข้ามาด้วยความรวดเร็ว ส่วนลูกน้องคนอื่นขับรถตามมาอีกหลายคัน และการเดินทางในแต่ละครั้งจำเป็นจะต้องมีลูกน้องติดตามเป็นจำนวนหลายคน เนื่องจากการเป็นมาเฟียที่มีอิทธิพลมักจะชอบมีคนอิจฉาริษยาเป็นเรื่องปกติ หรืออาจจะเป็นกลุ่มคนที่ทำธุรกิจทางเดียวกัน ก็คิดที่จะกำจัดคนที่มีอำนาจกว่าให้พ้นทาง
พวกเขาเดินทางมาถึงที่โกดังร้างฝั่งชายแดนใกล้บ่อนกาสิโน ลูอีสเดินลงมาจากรถหรู ตรงเข้าไปยังโกดังร้างที่มีลูกน้องของเขายืนถือปืนอยู่ที่ประตู พวกเขายืนตรงก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อย
"สวัสดีครับนายใหญ่"
"โอ๊ยยยยยย"
เสียงแห่งความทรมานดังลอดออกมาจากทางประตู เขาพยักหน้าให้ลูกน้องก่อนจะเดินเข้าไปข้างในทันที และเมื่อเข้ามาถึงก็เจอสภาพของคนทรยศสะบักสะบอมพอสมควร ร้องโหยหวนเมื่อถูกลูกน้องคนอื่นสาดน้ำใส่
"นึกว่าพวกแกจะมีปัญญาหนีไปให้ไกลกว่านี้"
"พวกเราขอโทษครับนายใหญ่ พวกเราไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้นจริงๆ ไอ้พวกนั้นมันขู่ไว้ว่าถ้าพวกเราไม่มาเอาความลับจากแก๊ง มันจะฆ่าลูกเมียของผม"
"แล้วฉันต้องสนใจไหม"
ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา การที่ขโมยข้อมูลลับของแก๊งเอาไปให้แก๊งอื่น มันเป็นสิ่งที่เลวร้ายมากสำหรับวงการมาเฟีย แต่ยังโชคดีที่ข้อมูลนั้นหลุดไปไม่มาก แล้วที่พวกมันได้ไปเป็นเพียงเสี้ยวเล็กๆเพียงเท่านั้น แต่เขาก็แค่อยากจะสั่งสอนคนทรยศที่กล้าหักหลังนายใหญ่แห่ง west valor ซึ่งคนอย่างเขาไม่มีโอกาสให้ครั้งที่สองให้กับใครอีก
"ริชาร์ดปล่อยพวกมันออกไป"
"นายใหญ่จะปล่อยพวกมันไปจริงๆเหรอครับ"
"ถึงฉันจะไม่ฆ่ามันแต่ดูท่าทางก็น่าจะไม่รอดจากอีกแก๊งนึง ปล่อยพวกมันไปเถอะฉันไม่อยากเสียมือฆ่าคน"
พูดจบเขาก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันที ดูจากสภาพที่โดนทรมานตั้งแต่ถูกมัดอยู่ที่นี่ก็คงจะเข็ดหลาบไม่กล้ามายุ่งกับคนของเขาอีก ส่วนจะไปเจอใครทำร้ายก็ไม่ได้สนใจแล้ว เพราะว่าตอนนี้พวกมันไม่ใช่คนของเขาอีกต่อไป
ริชาร์ดหันไปมองฟรานซิสก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย เขาโค้งตัวก่อนจะเดินไปแก้มัดเชือกให้กับไอ้พวกคนทรยศทั้งหลาย จากนั้นก็ปล่อยให้พวกมันหนีจนสุดชีวิตออกไปในป่า ส่วนจะมีชีวิตรอดอยู่หรือไม่ขึ้นอยู่กับว่าพวกมันจะหนีเอาตัวรอดยังไงจากอีกฝ่าย
"เรียบร้อยแล้วครับนายใหญ่ จริงๆนายใหญ่ไม่น่าปล่อยพวกมันไปเลยนะครับ ไอ้พวกนี้น่าจะสั่งสอนให้หลาบจำ"
"ฆ่าไปก็เท่านั้นแหละ พวกมันมีลูกเมียที่ต้องดูแลปล่อยมันไปตามทางเถอะฉันไม่อยากสร้างเวรกรรมเยอะแค่ที่ทำอยู่ทุกวันนี้ก็ไม่รู้จะชดใช้ยังไงหมดแล้ว"
เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบก่อนจะเดินขึ้นรถและสั่งให้ลูกน้องพาเขาไปยังกาสิโนหรู ไหนๆก็ข้ามชายแดนมาแล้วไปดูธุรกิจสักหน่อยดีกว่า
"ไปกาสิโน west valor"
"ครับนายใหญ่"
คนขับรถรีบเหยียบคันเร่งขับตรงไปยังกาสิโนหรูที่อยู่แถบชายแดน เป็นสถานที่ที่ใหญ่มากและหรูหราที่สุดในโซนเอเชีย ผู้คนเกือบทั่วโลกหรือจะเรียกว่านักลงทุนชอบมากในการที่เข้ามาเล่นที่นี่ สิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน และมีโรงแรมให้เข้าพัก ไม่มีปัญหาในการเดินทางเพราะมีรถรับส่งถึงที่หมาย แถมยังมีบาร์ และร้านอาหารที่มีรสชาติระดับมิชลินมาไว้ที่นั่น
เมื่อมาถึงที่กาสิโนเขาก็เดินลงมาจากรถ ตรงเข้าไปข้างในมองบรรยากาศโดยรอบที่มีคนพลุกพล่านเดินสวนกันหลายพันชีวิต
"ทำไมวันนี้คนเยอะ"
"คนเยอะทุกวันครับนายใหญ่ แต่ว่าวันนี้น่าจะเป็นวันหยุดคนก็เลยแน่นกว่าปกติ"
เขาเดินเข้าไปในโซนกาสิโน ซึ่งตอนนี้มีคนกำลังนั่งคุกเข่ากอดขาลูกน้องของเขาอ้อนวอนขอร้องให้ปล่อยเงินกู้ให้หน่อย
"ปล่อยเงินกู้ให้ฉันสัก 50,000 บาทเถอะ จะเอาไปต่อทุน เงินที่ฉันพกมาหมดไปแล้วถ้าฉันไม่มีเงินกลับบ้านต้องแย่แน่ๆ"
"รบกวนปล่อยผมด้วยครับ ที่กาสิโนของเราไม่มีปล่อยเครดิตก่อน ถ้าคุณลูกค้าเล่นเสียหมดแล้วรบกวนเชิญออกด้วยนะครับ"
นายใหญ่แห่ง west valor ยืนมองสภาพของนักลงทุนที่ตอนเดินเข้ามาแต่งตัวดูดีอย่างกับมหาเศรษฐี แต่ท้ายที่สุดเมื่อความโลภครอบงำกับกลายเป็นคนที่ไม่เหลืออะไรในชีวิต การพนันไม่ได้ทำให้ร่ำรวยนอกจากเจ้าของอย่างเขา ซึ่งดูจากสภาพของแต่ละคนไม่เกินจริง...
"น่าสมเพชจริงๆ"
"เชิญข้างในดีกว่าครับนายใหญ่"
"อืม..."