แปลกคนโปรด (mpreg) - ๑ . โดย summer_T @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แปลก

 

เด็กหนุ่มลูกครึ่งของพ่อผู้มียศถึงคุณหลวงกับเมียฝรั่งคนหนึ่งที่ไม่คิดว่าจะมีบุตรด้วยกัน

แต่นั่นไม่แย่เท่ากับในวินาทีแรกที่เด็กทารกรูปลักษณ์แปลกแยกคลอดออกมา

ความวุ่นวายก็มาเยือนเรือน จนเป็นที่ชังของคนทั้งเรือนพร้อมกับคำเรียกว่า "ตัวกาลกิณี"

เขาเลือกจะอยู่เงียบ ๆ ไม่เรียกร้องอะไร แม้จะไม่เป็นที่รักใคร่แต่การอยู่เป็นคนที่ถูกมองข้ามก็ยังดีกว่าโดนขับไล่ไสส่ง

แต่ทว่าในวันหนึ่งตัวซวยอย่างเขาจะถูกจัดแต่งงานโดยที่ไม่มีใครคิดถามความยินยอม และเขาเองก็ไม่มีสิทธิต่อต้าน

 

 

 

.................

 

หลวงยศ 

 

คุณหลวงพ่อหม้ายที่ปล่อยตำแหน่งแม่เรือนให้ร้างว่างไว้มาหลายปี ไม่มีวี่แววจะถูกใจหรือไปสู่ขอแม่หญิงคนไหน

ครองตัวโดดเดี่ยวเมินสายตาหวานเชื่อมของหนุ่มสาวท้งพระนคร 

ด้วยรูปร่างหน้าตา ยศศักดิ์ ทรัพย์ และชาติตระกูล อีกทั้งท่าทีสุขุมน่าเกรงขาม

ใครจะคิดว่าวันหนึ่งหลวงยศที่วางตัวดีมาเสมอจะยอมสละตัวลงไปแปดเปื้อนให้เสี่ยงต่อการเสื่อมเกียรติ

เพียงเพื่อช่วยเด็กหนุ่มแปลกประหลาดที่ได้ชื่อว่าเป็นตัวกาลกิณีแค่คนเดียว

 

 

.................

 

Talk : setting ในเรื่องเป็นช่วงประมาณสมัยรัชกาลที่ 5 นะคะ แต่ถึงจะวางไว้เป็นช่วงนั้นอยากบอกว่าวางเรื่องประวัติศาสตร์ลงก่อนได้เลยค่ะ

เพราะอาจจะมีหลายอย่างในเรื่องนี้ที่สายประวัติศาสตร์อาจไม่จอยได้ค่ะ เพราะฉะนั้นอยากให้อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น

ที่สำคัญเรื่องนี้เป็นแนว Mpreg หรือผู้ชายในเรื่องสามารถท้องได้ค่ะ จึงอาจจะมีผู้ที่ไม่ถูกใจแนวนี้อยู่บ้าง

หากไม่ชอบแนวนี้สามารถผ่านเรื่องนี้ได้เลยค่ะ ไว้เจอกันเรื่องใหม่ที่มีแววใจตรงกันนะคะ :)

ยินดีรับคำติชมเสมอสามารถเม้นพูดคุยกันได้เสมอเลยค่ะ

ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะเจ้าค่ะ

เรื่องนี้มี 32 บทและจะติดเหรีญตั้งแต่บทที่ 7 เป็นต้นไปค่ะ

มี E-book ใน meb นะคะ พร้อม 3 ตอนพิเศษเฉพาะในอีบุ๊คเท่านั้น

 

เสียงดุเอ่ยขึ้นทันทีที่แปลกก้าวเท้าพ้นธรณีประตูเข้าสู่เรือนใหญ่ของบ้านคุณพระเทิด ดวงตาสีมรกตหลุบต่ำไหล่เล็กลู่ลงค้อมหลังเดินไปยังกลางบ้านที่เจ้าของเสียงทรงอำนาจนั่งอยู่

หลวงเทพปรายตามองบุตรชายที่เกิดจากเมียฝรั่งคนหนึ่งของตนค่อย ๆ คลานเข่าเข้ามานั่งอยู่ไม่ไกลนัก เด็กหนุ่มผู้มีกลุ่มผมสีอ่อนผิดแผกแตกแยกกับคนทั่วไปนั่งก้มหน้าก้มตามองเพียงแต่มือตัวเองที่ประสานกันบนตักเท่านั้น ทุกกิริยาของเด็กคนนี้ล้วนทำให้เขาขัดตาขัดใจไปเสียทั้งหมด หากไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องมาจัดการเกี่ยวกับเด็กคนนี้แล้วล่ะก็ อย่าหวังว่าเขาจะเรียกขึ้นเรือนมาให้หงุดหงิดใจเช่นนี้เลย

“ขอโทษขอรับคุณพ่อ” มือขาวยกขึ้นไหว้ แปลกได้ยินเสียงถอนหายใจแรงของหลวงเทพเหมือนเช่นทุกที เมื่อไม่มีคำดุด่าตามมาเขาจึงวางมือลงไว้บนตักตนเช่นเดิม แม้ว่าเขาจะออกจากเรือนเจ้าคุณยิ่งมาทันทีที่คุณหญิงบัวแจ้งว่าหลวงเทพส่งรถลากมารับและไม่ได้แวะเที่ยวเล่นที่ไหนระหว่างทาง ซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นเลยสักครั้ง แต่คงจะช้ากว่าใจหลวงเทพ แปลกไม่คิดจะเอ่ยอธิบายหรือโต้แย้งคำต่อว่าใด ชีวิต 20 ปีของเขาทำให้เขารู้ว่าการสงบปากสงบคำคือสิ่งที่ต้องทำหากไม่อยากทุกข์ไปมากกว่านี้

“อย่าถือสาเลยนะพ่อยอด ฉันอบรมมาไม่ดีเอง” คุณหญิงแก้วแม่ของหลวงเทพซึ่งมีศักดิ์เป็นย่าของเขาออกปากกับชายชาวฝรั่งวัยกลางคนที่นั่งอยู่ด้านข้างหลวงเทพ แปลกชำเลืองมองผู้คนในศาลากลางชานเรือนแห่งนี้เพียงชั่วแวบเดียวก็กลับมาสนใจมือตนบนตักเช่นทีแรก เขารับรู้ได้ว่าทุกสายตากำลังจ้องมองมาทางเขาด้วยหลากหลายความรู้สึก หากแต่ใครมองมาเช่นไรบ้างเขาก็ไม่สามารถรู้ได้

“กระผมไม่ถือดอกขอรับคุณหญิง คุณหลวงก็อย่าดุนักเลย ดูสิพ่อแปลกกลัวเสียจนไม่กล้าเงยหน้ามาให้ฉันชมโฉมเสียแล้ว” สำเนียงแปลกหูด้วยไม่ใช่คนสยามเอ่ยออกมาอย่างคล่องปาก คงเพราะคนพูดอยู่กินและติดต่อกับคนสยามมานานหลายปี

“เงยหน้าขึ้นให้พ่อจอร์จเขาดู” หลวงเทพเอ่ยสั่งบุตรชาย แปลกกระชับมือตัวเองที่จับกันไว้บนตักแน่น ความกลัวผู้เป็นพ่อถูกฝังลึกลงไปในใจแม้หลวงเทพจะไม่ได้ดุด่าหรือเฆี่ยนตีแต่ในอกก็บีบรัดหวั่นกลัวทุกครั้งที่คนเป็นพ่อเอ่ยสนทนาด้วย ใบหน้าเล็กขาวผ่องค่อย ๆ เงยขึ้นตามคำสั่งหลวงเทพ ดวงตาสีเขียวสุกใสสั่นไหวด้วยข่มความกลัวไว้ไม่ให้หลวงเทพต้องขัดใจอีก

นายห้างจอร์จ หรือ พ่อยอดตามคนสยามส่วนใหญ่มักเรียก ด้วยว่าไม่ชินปากกับชื่อที่แท้จริงเขานัก ยกยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อได้เห็นดวงหน้าจิ้มลิ้มราวตุ๊กตากระเบื้องเคลือบของเด็กหนุ่มตรงหน้า ผมสีอ่อนปลิวตามแรงลมเอื่อยอ่อนที่พัดเข้าชานเรือนช่างดูละมุนตาเข้ากับสีผิวขาวสะอาดไร้ตำหนิให้มองเห็น ปากบางสีชมพูน่ารังแกช่างรับกันเหลือเกินกับจมูกโด่งเล็กนั่นของเจ้าตัว แต่ที่เห็นจะถูกใจเขามากเป็นพิเศษเห็นจะเป็นดวงตากลมโตสีเขียวมรกตชวนหลงใหลที่สั่นไหวราวกับลูกนกตกรัง ชายชาวฝรั่งเศสวัยกลางคนไล่สำรวจว่าที่ภรรยาคนใหม่โดยไม่คิดปิดบังกิริยา แม้บุตรชายหลวงเทพในตอนนี้จะนั่งห่อตัวเสียจนไม่สมราศีลูกราชการระดับคุณหลวง แต่นั่นกลับยิ่งถูกใจเขานัก ลูกนกอ่อนเยาว์บอบบางจะยกจะอุ้มไปไหนก็ดูจะง่ายดายไปเสียหมด ใสซื่อไร้มารยาแต่กลับดูเย้ายวนใจเขาเสียเหลือเกิน

“งามสมราคานะคุณหลวง” นายห้างเอ่ยโดยที่สายตายังไล่มองสำรวจร่างบางอยู่ไม่คิดเบื่อหน่าย ในบรรดาเมียทั้งหลายของเขาไม่มีใครที่ราคาสูงเท่านี้ ทีแรกเขานึกไม่พอใจมากทีเดียวที่หลวงเทพเรียกค่าสินสอดบุตรชายสูงเหลือเกินทั้งที่เป็นคนมาเสนอให้เขาเองแท้ ๆ

แต่เมื่อเห็นกับตาแล้วเขาไม่นึกเสียดายสักแดงเดียวที่ต้องเสียไป จะว่าไปแล้วอย่างไรเด็กหนุ่มรูปงามคนนี้ก็เป็นถึงลูกหลวงเทพ หลานคุณพระเทิด แม้จะเกิดจากเมียเล็ก ๆ คนใดคนหนึ่งในบรรดาเมียมากมายก็ตาม แต่ก็นับว่าชาติตระกูลดีที่สุดหากเทียบกับบรรดาเมียในเรือน แล้วยังงามถึงเพียงนี้ ควงไปไหนคงมีแต่คนอิจฉาวาสนานายห้างอย่างเขาอีกเป็นกอง

“ไปให้คุณจอร์จเขาดูใกล้ ๆ” แปลกค่อย ๆ ย้ายตัวไปตามที่หลวงเทพบอก เขาคลานผ่านหน้าผู้เป็นพ่อไปนั่งพับเรียบตรงหน้านายห้างฝรั่ง ดวงตาสีอำพันพราวระยับอย่างพึงพอใจ แปลกรู้สึกว่าคนตรงหน้านี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน

“ไม่ต้องจัดงานยิ่งใหญ่ดอกพ่อยอด ถ้าพ่อพึ่งใจฉันก็ยกให้ เพียงแต่ขอให้มีผูกข้อไม้ข้อมือตามโบราณเสียหน่อยเท่านั้น”

คำคุณหญิงแก้วสร้างความตื่นตระหนกให้หัวใจดวงน้อยพอ ๆ กับมือสากที่จับลูบแขนขาวอย่างหยาบคาย แปลกสะบัดแขนหนีก่อนจะถอยร่นออกมานั่งห่างนายห้างเสียหลายเมตร การกระทำนั้นทำให้เขาโดนหลวงเทพถึงกับชี้หน้าด่าทอต่อหน้าคนทั้งเรือน

“คุณพ่อจะให้ลูกออกเรือนหรือขอรับ” แม้จะโดนดุด่าด้วยคำรุนแรงแค่ไหนเด็กหนุ่มก็คลานเข้าไปนั่งข้างหลวงเทพเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือ

“เป็นเมียคุณจอร์จสบายแค่ไหนไม่รู้รึ”

“คุณพ่อ เมตตาลูกด้วย ลูกยังไม่อยากออกเรือน คุณพ่อจะดุจะด่าหรือจะตีลูกอย่างไรก็ได้” ร่างเล็กสั่นสะอื้นร้องขอผู้เป็นพ่ออย่างน่าสงสาร แต่นั่นไม่ทำให้ใครบนเรือนนี้เห็นใจทั้งสิ้น คุณหญิงแก้วดูจะโมโหมากกว่าเดิมเสียอีกถึงกับลุกขึ้นจากตั่งไม้ที่หล่อนนั่งอยู่ไม่ไกลขึ้นเท้าเอว หลวงเทพก็ดูโกรธจัดขึ้นไปอีก ทั้งเรือนนี้เห็นจะมีเพียงคนเดียวที่ยังยิ้มได้อยู่ในสถานการณ์วุ่นวายของเรือนคุณพระเทิดนั่นก็คือนายห้างฝรั่งว่าที่เจ้าชีวิตคนใหม่ของเขา

“อีแดง อีเผื่อน ไปจับมันกลับไปเรือนเล็ก แล้วอย่าให้ก่อเรื่องขายหน้าอีก”

แขนเล็กถูกดึงลากด้วยบ่าวไพร่เรือนใหญ่ให้แยกออกมาจากหลวงเทพจนผิวขาวขึ้นริ้วแดงไปทั้งแขน แปลกไม่รู้ว่าหลังจากนั้นหลวงเทพ คุณหญิงแก้ว และนายห้างจอร์จคุยอะไรกันต่อ รู้เพียงแค่เขาถูกลากให้กลับเรือนหลังเล็ก ถูกปิดขังไว้ในห้อง

แปลกรู้ดีว่าคำสั่งคนเรือนใหญ่เขาไม่อาจขัดขืนได้ถึงแบบนั้นมือเล็กก็ยังทุบประตูไม้ร้องขอให้ปล่อยตนออกไป ปากเล็กพร่ำอ้อนวอนบ่าวเรือนใหญ่จนเสียงแหบแห้ง มือขาวเจ็บร้าวมาถึงข้อมือ ตอนนี้เขาไม่มีน้ำตาให้ไหลอีกแล้ว มีเพียงก้อนสะอื้นที่ยังคงชัดสะท้อนความเจ็บร้าวของหัวใจดวงน้อย

เขาลงไปนั่งกับพื้นแขนเล็กกอดเข่าซบหน้าลงสะอึกสะอื้นกับโชคชะตาของตัวเอง ไม่มีเลยสักวันที่เขารู้สึกว่าชีวิตนี้เป็นของเขา ตั้งแต่จำความได้ก็จำได้เพียงแค่เขาถูกรังเกียจจากคนทั้งเรือน มีเพียงคุณพระเทิดเท่านั้นที่เมตตาเอ็นดูเขาในฐานะหลาน แต่คนเช่นเขาบุญวาสนาช่างน้อยเหลือเกินไม่นานคุณปู่ก็ด่วนจากไป ทิ้งเขาไว้ให้อยู่เรือนนี้อย่างโดดเดี่ยว ตั้งแต่คุณพระเทิดสิ้นไปแปลกไม่ได้รับอนุญาตให้ไปเรือนเจ้าคุณยิ่งอีก นั่นยิ่งทำให้ความสุขอันมีน้อยนิดของชีวิตดับหายไปพร้อมผู้เป็นปู่

หลวงเทพผู้ได้ชื่อว่าเป็นพ่อไม่เคยมาใส่ใจเขาสักครั้ง คุณหญิงแก้วก็รังเกียจแม้แต่เรือนใหญ่ยังให้เขาขึ้นไปเหยียบแทบนับครั้งได้ ตั้งแต่เด็กเขาถูกตราหน้ามาตลอดว่าเป็นตัวกาลกิณีเกิดมาสร้างความหายนะให้เรือนหลังนี้ แม้จะเจ็บปวดแต่เขายังนึกถึงบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนที่คุณหญิงแก้วยังเมตตาให้กินจนเติบโตมาได้ ทั้งยังเวทนาให้ไปนั่งฟังครูที่มาสอนคุณอุ่นบุตรสาวคนโตของหลวงเทพพร้อมกับลูก ๆ จากเรือนเล็กหลังอื่น ๆ นั่นเลยทำให้เขาไม่คิดจะขัดคำสั่งใครในเรือนหลังนี้

ที่ผ่านมาไม่ว่าโดนดุด่า กลั่นแกล้งหรือโดนพี่น้องคนอื่นใส่ร้ายรังแกแค่ไหนเขาไม่คิดจะต่อสู้ ได้แต่ปิดปากสงบคำยอมมาเสมอเขาชินชาเสียแล้วกับความเจ็บปวดที่ได้รับ แต่กับเรื่องการออกเรือนจะให้คิดอย่างไรก็ดูจะเกินกำลังที่ใจดวงนี้จะรับไว้

นายห้างจอร์จผู้นี้ขึ้นชื่อเรื่องมีเมียเล็กเมียน้อยไปทั่วพระนครไม่ต่างจากหลวงเทพผู้เป็นพ่อเขานัก ทั้งยังหยาบคายน่ารังเกียจ แปลกยังจำได้ดีว่าลูกชายของบ่าวเรือนข้าง ๆ ที่เขาเคยแอบไปเล่นด้วยเมื่อตอนยังเล็ก ไม่นานก่อนหน้านี้ก็เพิ่งตกเป็นเมียนายห้างฝรั่งทั้งที่วัยยังไม่พ้น 20 ปี

โชคดีที่แปลกเป็นที่รังเกียจของคนบนเรือนทำให้เขาไม่ต้องไปเจอะเจอหน้าโดนตรงกับคนที่พรากความเยาว์ของสหายสมัยเด็กเขาไป แต่แปลกไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าหนึ่งอาทิตย์ก่อนที่นายห้างมาเยี่ยมเยียนเรือนเขาบ่อย ๆ จะเกี่ยวข้องกับเขาในวันนี้ นั่นจึงทำให้เขาใช้ชีวิตอย่างคนประหลาดในสายตาคนในเรือนอย่างปกติไม่ได้คิดระแวดระวังว่ามีสายตาชายแก่คอยชำเลืองหาด้วยสะดุดตากับความประหลาดนั้นทุกครั้งที่มาเยือนเรือนคุณพระเทิด

อากาศเริ่มเย็นลงด้วยว่าพระอาทิตย์ลาลับฟ้าไปเสียแล้ว แต่คงไม่เย็นเยือกเท่าใจคนในเรือนหลังเล็กที่หนาวเหน็บจากความหวังที่ดับสลายลงไป

“ตั้งแต่พรุ่งนี้ไม่ต้องไปเที่ยวเล่นเรือนเจ้าคุณยิ่งอีก อีกสองวันนายห้างจะมารับ หากใครเขารู้ว่าจะออกเรือนแล้วฉันยังปล่อยไปเที่ยวเล่นเรือนผู้ชายอีกฉันจะขายหน้าเอาได้” หลวงเทพเอ่ยเมื่อมาถึงเรือนเล็ก

“คุณพ่ออย่าให้ลูกออกเรือนไปกับเขาเลยนะขอรับ จะให้ลูกทำอะไรลูกก็ยอม”

“อย่าพูดจาไร้สาระ ถึงนายจอร์จจะมีเมียมาก เขาก็ออกปากจะยกแกให้เป็นถึงเมียเอก สินสอดเขาก็ให้มาตั้งมากมายไม่อยากได้รึ ผัวรวย ๆ” หลวงเทพพูดโดยไม่แม้แต่จะก้มมองบุตรชายที่กอดขาเขาอยู่ แม้น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าจะหยดลงบนหลังเท้าใหญ่ก็ไม่คิดเห็นใจ มีแต่จะทำให้รู้สึกระคายเท้าเท่านั้น

“ลูกอยากอยู่รับใช้คุณพ่อ อย่าให้ลูกออกเรือนเลยนะขอรับ”

“ฉันมีแม่อุ่นและพี่น้องแกคนอื่นดูแลอยู่แล้ว แกไม่ต้องห่วง อีกอย่างอยู่ไปก็เปลืองข้าวเปลืองน้ำ ฉันเลี้ยงแกมาจนโตขนาดนี้ไม่นึกถึงบุญคุณฉันเลยรึ”

“คุณพ่อ” เสียงเล็กแทบหายไปกับก้อนสะอื้นเมื่อไม่อาจจะขอความเมตตาจากผู้เป็นพ่อได้

"ฉันรับของเขามาแล้ว อย่างไรแกก็ต้องแต่งไปเป็นเมียเขา ฉันจะให้บ่าวมาอยู่เป็นเพื่อนจนกว่านายจอร์จจะมารับแล้วกัน” ว่าจบหลวงเทพก็เดินลงเรือนโดยไม่หันกลับมามองลูกชายที่อ่อนแรงจนแทบลงไปนอนกับพื้น

แปลกรู้ดีว่าที่หลวงเทพบอกจะให้บ่าวมาอยู่เป็นเพื่อนนั้น ไม่ได้มาจากความเวทนากลัวว่าลูกชายจะโดดเดี่ยวแต่คงให้มาเฝ้าเช่นเดียวกับนักโทษที่ถูกขังตาราง

หากแปลกคนนี้จะกลัวความโดดเดี่ยวคงจะอยู่มาไม่ได้ถึงวันนี้ แต่เล็กเขานอนเรือนเล็กหลังนี้คนเดียวมาเสมอไม่เคยมีสักครั้งที่จะมีบ่าวใกล้ชิดเหมือนลูกคุณพ่อคนอื่น ๆ มีเพียงบ่าวที่มาเตรียมสำรับในแต่ละมื้อให้เท่านั้นที่เห็นหน้าคาดตากันบ่อยที่สุด ดีหน่อยที่พอเขาเข้า 20 ปี หลวงเทพก็อนุญาตให้เขาออกจากรั้วเรือนได้บ้าง ถึงแบบนั้นก็มีเพียงที่เดียวที่เขาอยากจะไปมาแสนนาน

เรือนเจ้าคุณยิ่งยังคงต้อนรับเขาอย่างอบอุ่นเหมือนตอนเด็กที่เขาไปพร้อมคุณปู่เช่นเดิม คุณปิ่นบุตรสาวคนโตของคุณหญิงบัวหญิงสาวที่มักแบ่งขนมอร่อยให้เขากินเสมอแต่งงานออกเรือนไปแล้วในช่วงที่เขาไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปไหน เช่นเดียวกับหลวงณรงค์บุตรชายคนกลางก็ย้ายไปรับราชการที่ต่างจังหวัดพาคุณแย้มและลูกอ่อนติดตามไปด้วย เขารู้สึกใจหายเมื่อรู้ว่าคุณจันที่ออกเรือนไปกับหลวงยศเสียไปหลายปีแล้ว นั่นคงเป็นสาเหตุให้หลวงยศดูเคร่งขรึมกว่าเดิมไปมากเมื่อเจอกันอีกครั้ง

หากขอพรได้เรือนเจ้าคุณยิ่งคงเป็นเรือนเดียวที่แปลกไม่อยากเห็นคนในเรือนเป็นทุกข์แม้แต่คนเดียว การไปเรือนเจ้าคุณยิ่งทำให้คุณหญิงบัวดูสดชื่นขึ้นเมื่อมีเขาคอยหยิบจับช่วยเหลือและหลวงยศก็ดูลืมความทุกข์ไปได้บ้างเมื่อต้องคอยมาช่วยสอนภาษาเขาในบางครั้งตามคำสั่งเจ้าคุณยิ่ง เขาเองก็รู้สึกอุ่นใจเมื่อได้มาเรือนนี้ จึงชอบมาบ่อย ๆ ไม่คิดว่าความสุขจะสั้นเพียงไม่กี่เดือน เขาก็ต้องออกเรือนแต่งไปเป็นเมียนายห้างฝรั่งเสียแล้ว

“คุณหญิงช่วยแปลกด้วยขอรับ” ร่างเล็กกระชับผ้าห่มแพรกอดราวกับว่าความอุ่นจะช่วยบรรเทาความทุกข์ใจครั้งนี้ได้

อยากขอให้มีใครสักคนยื่นมือเข้ามาช่วย แต่แปลกรู้ดีว่าไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่มีใครยุ่งวุ่นวายเรื่องของเรือนอื่น และถึงใจเอาแต่ร้องขอและนึกถึงคนที่เรือนเจ้าคุณยิ่งให้ช่วยเพียงใด เขาก็ไม่ปรารถนาจะให้คนในเรือนนั้นเดือดร้อนเพราะเขาอยู่ดี

“เจ้าคุณพ่อ ช่วยโปรดไม่ได้เลยหรือขอรับ”

“มาเรือนพ่อดึกป่านนี้ เพียงแค่ธุระนี้เองรึ” เจ้าคุณยิ่งวางหนังสือลงหันไปเอ่ยกับลูกชายคนเล็กที่ขึ้นเรือนมาหากลางดึกกลางดื่น

“นายจอร์จนั่นแก่กว่าลูกเสียอีก ซ้ำยังมีเมียไปทั่วพระนคร”

“พ่อได้ยินมาว่าเขาจะยกพ่อโปรดเป็นเมียเอก”

“ลูกก็ยังไม่เห็นว่าเหตุใดต้องเป็นนายจอร์จ”

“หลวงเทพได้สินสอดไปมากโข วันนี้พ่อเห็นเขาเที่ยวไปจับจ่ายซื้อของมากมาย ทั้งคุณหญิงแก้วกับแม่อุ่นก็เทียวเข้าออกร้านเครื่องเงินเครื่องทองเสียหลายร้าน” เจ้าคุณยิ่งส่ายหัวเบา ๆ นึกระอากับสิ่งที่ได้เห็นเมื่อช่วงเย็น ไม่คิดว่าโชคชะตาของเด็กหนุ่มลูกครึ่งที่เห็นมาแต่น้อยจะอาภัพถึงเพียงนี้

“ไม่ต่างอะไรกับขายบ่าวไพร่ในเรือน” หลวงเทพสบถ

“ระวังคำให้ดี อย่างไรเขาก็พ่อลูก”

“พ่อลูกงั้นรึ ลูกไม่เห็นว่าหลวงเทพจะรู้สึกเช่นนั้น”

“จะให้พ่อช่วยอย่างไร เรื่องเรือนเขาเราเอามือเข้าไปยุ่งได้รึ” เจ้าคุณยิ่งมองบุตรชายสีหน้าทุกข์เหลือเกินราวกับว่าเขาย้อนเวลาไปเห็นลูกชายในวันเสียเมียและลูกอีกครั้ง เขาเป็นพ่อมีหรือจะดูไม่ออกว่าลูกคิดเช่นไรกับเด็กหนุ่มลูกครึ่งคนนั้น แม้ตอนก่อนนี้เขายังไม่แน่ใจนักอีกทั้งพ่อโปรดตอนนั้นก็ยังเด็กมากเขาจึงไม่คิดว่าลูกชายจะปักใจ เมื่อถึงวัยเหมาะสมเขาและคุณหญิงบัวจึงทาบทามสู่ขอแม่จันให้ บุตรชายก็ไม่ได้เอ่ยคัดค้านแม้แต่น้อย

การที่พ่อโปรดห่างหายไปไม่มาที่เรือนแม้จะสร้างความทุกข์ให้บุตรชายคนเล็ก แต่เจ้าคุณยิ่งคิดว่ามันจะค่อย ๆ จางหายไปเมื่อชายหนุ่มออกเรือน ไม่คิดว่าวาสนาแม่จันจะสั้นเพียงแค่ปีกว่าก็ต้องมาด่วนจากไป ทิ้งความทุกข์สาหัสให้ใจของบุตรชายตนอีกครั้ง ไม่ว่าเขาและคุณหญิงบัวจะพยายามทาบทามบุตรสาวของเรือนใดให้มาได้ใกล้ชิด หลวงยศก็ไม่มีทีท่าว่าจะอยากออกเรือนกับใครอีก เจ้าคุณยิ่งเฝ้ามองบุตรชายที่เก็บซ่อนความทุกข์ใจอยู่ห่าง ๆ มาตลอดหลายปีที่หลวงยศครองเรือนหออย่างโดดเดี่ยว คิดว่าจะไม่ได้เห็นความแช่มชื่นของบุตรชายอีกเสียแล้ว จนกระทั่งการกลับมาของเด็กหนุ่มลูกครึ่งนัยน์ตาสีเขียวมรกตผู้เคยครองใจบุตรชายตนมาแล้วครั้งหนึ่งกลับมา

เพียงวันแรกเจ้าคุณยิ่งและคุณหญิงบัวได้เห็นแววตาสุกใสและริมฝีปากยกยิ้มของบุตรชายไปมากว่ารอบยิ้มทั้งหมดของ 5 ปีที่ผ่านมาเสียอีก ตอนนั้นเจ้าคุณยิ่งถึงได้รู้ว่าแท้จริงหัวใจของหลวงยศบุตรชายของเขาอาจจะไม่เคยเปลี่ยนไปเป็นของแม่จันเลยสักครั้งเหมือนที่เขาคิด หากแต่ยังเป็นของเด็กน้อยผมสีอ่อนคนเดิมมาเสมอ

ถึงจะรู้แบบนั้นแต่สิ่งที่เขากังวลคือพ่อโปรดดูจะไม่เคยสัมผัสเรื่องรักใคร่มากก่อน ทั้งเขาและคุณหญิงบัวต่างไม่แน่ใจว่าเด็กหนุ่มคิดเช่นเดียวกับที่บุตรชายตนคิดหรือไม่ แม้อยากเห็นลูกมีความสุขเพียงใดเจ้าคุณยิ่งและคุณหญิงบัวก็เมตตาเด็กหนุ่มเกินกว่าจะบังคับใจให้ออกเรือนกับบุตรตน

หลวงยศเดินกลับเรือนด้วยจนปัญญาจะหาข้อเหตุผลใดมาขอให้เจ้าคุณยิ่งช่วยเจ้าของหัวใจหลวงยศคนนี้ สิ่งที่เจ้าคุณยิ่งเอ่ยมาล้วนเป็นความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ การออกเรือนเป็นเรื่องของคนในเรือนนั้น ๆ แม้ว่าเรือนเขาจะดูแลเลี้ยงดูเด็กหนุ่มมามากเพียงใดก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่จะยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องในเรือนเด็กหนุ่มอยู่ดี ยิ่งพ่อของเขาเป็นถึงเจ้าคุณยิ่ง ด้วยยศและเกียรติก็ไม่ควรจะเอาไปเสื่อมเสียจากการจัดการเรื่องของเรือนผู้อื่น

แต่หากจะปล่อยให้หัวใจหลุดลอยไปอีกครั้ง ซ้ำยังหลุดไปอยู่ในมือสกปรกหลวงยศผู้นี้คงได้ตกนรกอีกทีเสียแล้ว และคงจะไม่สามารถลุกกลับขึ้นมาใหม่ได้

นายจอร์จสู่ขอโปรดกับหลวงเทพเสียแล้วทั้งยังจ่ายสินสอดไปมากโขอย่างไรคงจะเลี่ยงการแต่งไม่เสียไม่ได้

ยกเว้นแต่ ว่าที่เจ้าสาวจะไปทำผิดผีกับใคร