หลังจากจบชีวิตอย่างอนาถในโลกก่อนจึงเกิดใหม่ในโลกเวทมนตร์ในร่างของหมาคอร์กี้ ผมจึงเริ่มต้นชีวิตใหม่ให้ดีกว่าเดิมในเส้นทางหมาน้อยสายจอมเวทย์
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ข้ามเวลา,ไทย,ต่างโลก,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ประตูห้องพักของเหล่านักเรียนถูกพังและพาตัวผู้อยู่อาศัยออกไป แต่ห้องของคาลอสและเรย์ม่อนต์ซึ่งถูกเวทมนตร์กักบริเวณทำงานเลยไม่สามารถเข้าออกโดยพลการได้ ทั้งสองจึงยังอยู่ด้านใน รอคอยให้คาถาหยุดทำงาน แน่นอนว่าอาจารย์เอกรู้ถึงเรื่องนี้ดีจึงไม่แสดงท่าทีได้เปรียบอะไร การแสดงของเขานั้นแนบเนียนจนไม่มีสายตาได้จับได้แม้แต่น้อย
ต่อให้มือถูกพันธนาการไขว้ไว้ด้านหลัง เขายังสามารถกระดิกนิ้วสองสามทีพร้อมร่ายมนตร์ในใจเพื่อปลดล็อกอะไรบางอย่าง
บางอย่างที่จะเป็นอาวุธไม้ตายของโรงเรียน
ชายชราสวมเสื้อคลุมสีขาวเดินถือไม้กายสิทธิ์เข้ามาในตึกหอพักตัวคนเดียว อย่างไม่เกรงกลัว ดวงตาเรืองแสงสีฟ้าสว่างชวนกดดันแต่เปี่ยมไปด้วยความหวังเผชิญหน้าต่อเหล่าทมิฬ เหล่าสมุนมารชะงัก มือไม้สั่นนะนิกเมื่อได้เห็นอีกฝ่าย
”สายันต์สวัสดิ จักรพรรดิมาร หวังว่ายังคงปกปิดชื่อเก่าตัวเองภายใต้ฉายาตำแหน่งอันทรงเกียรติบ้าบอนั่นสินะ“ อาจารย์ชราเปิดการสนทนาด้วยคำพูดเหน็บแนม
"อาจารย์ใหญ่คอนเนอร์ มหาจอมเวทย์แห่งคาโรเนียและผู้ก่อตั้งโรงเรียนเอสคูเรีย" จักรพรรดิมารกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นพร้อมเผชิญหน้า "อาจารย์ของข้า"
"เอาเวทมนตร์ที่สอนให้ทั้งหมดนำไปใช้ในทางผิดจนถึงขั้นโลภมากอยากได้นั่นนี่ไม่มีสิ้นสุด!!" ชายชราพูดเสียงทรงพลังเยือกเย็น ส่วนคิ้วขมวดเข้าหากัน "ฉันจะไม่ปล่อยให้เด็กคนนั้นไปอยู่ในมือแกเด็ดขาด"
เด็กคนนั้น...?
เด็กคนไหน...?
"ระบบของโลกนี้ที่แกสร้างมันห่วยแตก เหมือนเกมออนไลน์ที่เปิดตัวมาไม่กี่วันก็เหลือผู้เล่นเป็นศูนย์" จักรพรรดิมารเปิดการปะทะวาจากับอีกฝ่าย
"แกต่างหากที่ทำให้โลกใบขาวสวยต้องแปดเปื้อน ข้าต้องการให้โลกนี้เหมือนเกมที่ไม่มีสิ่งชั่วร้าย!" อาจารย์ใหญ่คอนเนอร์ตอกกลับ
สิ่งที่พวกเขากำลังมีปากเสียงดูเหมือนว่าเหล่านักเรียนไม่เข้าใจ แน่ล่ะสิ่งที่พวกเขาทำกำลังพูดกันอยู่นั้นไม่ได้มีอยู่บนโลกคาโรเนียแต่เป็นโลกมนุษย์ที่ผมจากมานั่นเอง!
ผมวิ่งเข้าไปหาอาเนียซึ่งมีเลือดไหลจากมุมปาก แก้มนวลเนียนขาวใสดุลนางฟ้าเกิดรอยแดงจ้ำเด่นชัด ผมจึงสำรวจร่างกายให้แน่ใจว่าไม่มีบาดแผลริ้วรอยจากการถูกทำร้ายมากไปกว่านี้ คำสัญญาที่ให้ไว้กับโซล่าว่าจะดูแลลูกสาวของเธอให้อย่างดียังคงฝังลึกในใจเสมอ แม้พลังเวทย์ของผมในตอนนี้สู้จักรพรรดิมารไม่ได้ ในเมื่อเจ้าผู้สร้างปรากฎตัวในสถานการณ์หน้าสิวหน้าขวานคงเหมือนดั่งความหวังท่ามกลางมิติทมิฬ
“ช่างมันเถอะ ไม่ว่าจะยังไงเราสองคนต้องสู้กันจนฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องตายสินะ" จักรพรรดิมารจ้องชายชราตาขวางก่อนสบัดไม้กายสิทธิ์ยิงคาถาลำแสงอันรุนแรงใส่อาจารย์ใหญ่คอนเนอร์
คลื่นพลังเวทย์รุนแรงสะท้านพิภพจนพื้นสะเทือน ผมมองแสงสีม่วงสว่งวาบแล้วเกิดหดหู่ในจิตใจ อาเนียในตอนนี้กลัวจักรพรรดิมารจนเข่าอ่อนไม่สามารถลุกขึ้นยืนเองได้ ไม้กายสิทธิ์ของมารที่ขโมยมาเก็บอยู่ในซองหนัง พลังเวทย์มากมายไหลทะลักออกมาจากไม้ของจักรพรรดิมารหมายปลิดชีวิตด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว หากเป็นผมที่ยืนอยู่ตรงนั้นคงได้เกิดใหม่อีกภพชาติแน่ ๆ
แต่ไม่ใช่กับผู้สร้างระบบอย่างอาจารย์ใหญ่คอนเนอร์
เขาตวัดไม้กายสิทธิ์สร้างโล่ป้องกันเจ็ดชั้นได้ทันที ลำแสงพิฆาตพุ่งเจาะโล่มาจนถึงชั้นที่หกก่อนสลายหาย จากนั้นการต่อสู้ด้วยเวททนตร์ไร้คำร่ายได้เริ่มขึ้นเหมือนในภาพยนตร์ที่ผมเคยชมสมัยยังเด็กซึ่งเปี่ยมไปด้วยเอฟเฟ็กต์ตระการตา ไม่คิดว่าจะได้มาเห็นหนังสดอย่างใกล้ชิดขนาดนี้
จักรพรรดิมารสาดก้อนพลังเวทย์ใส่อาจารย์ใหญ่ไม่ยั้ง เขากลับเคลื่อนที่หลบอย่างรวดเร็วน่าเหลือเชื่อพร้อมหมุนตัวเหวี่ยงไม้กายสิทธิ์ยิงคาถาสีแดงออกมาเป็นวิธีเหมือนกระสุนโค้งใส่อีกฝ่ายแต่กลับถูกโล่ล่องหนของจักรพรรดิมารป้องกันไว้ได้ทันที การดวลประลองเวทย์ยิ่งดุเดือดขึ้นทุกวินาทีผ่านไป กระสุนแสงจากปลายไม้กายสิทธิ์พุ่งออกมาหลายระลอกไม่ต่างจากปืน เผลอ ๆ อาจยิ่งกว่าตรงที่ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแม็คกาซินในบางจังหวะ ทั้งสองต่างรุกรับได้อย่างแม่นยำ ความเร็วของกระสุนแสงนั้นรวดเร็วจนตามองไม่ทัน หากผมอยู่ในสถานการณ์นั้นคงถูกทำให้แน่นิ่งได้ง่าย
อาจารย์ใหญ่เหวี่ยงไม้กายสิทธิ์อีกครั้ง ลำแสงสีแสงพุ่งออกจากปลายไม้ตรงไปยังคู่ต่อสู้
จักรพรรดิมารเห็นดังนั้นจึงสาดลำแสงสีม่วงปะทะเกิดการดันพลังขึ้น พลังเวทย์ของทั้งคู่ถูกดึงออกมามากกว่าที่เคยจึงกัดฟันสู้ตั้งสมาธิไม่ว่อกแวก เสียงลำแสงทั้งสองปะทะกันดังแสบแก้วหูเหมือนไฟฟ้าฟ้าสถิตย์ ทั้งสองต่างก้าวเข้าหากันทีละก้าว ทีละก้าวจนกระทั่งปลายไม้กลายสิทธิ์แทบจะแตะชนกัน อาจารย์ใหญ่คอนเนอร์กัดฟันแน่น ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองลึกลงไปยังดวงตาสีแดงอันสยดสยอง
"แกมันใจดีเกินไป ไอ้ผู้สร้าง แล้วมันคือความอ่อนแอที่แกมีและเป็นจุดอ่อนเดียวที่ฉันจะทำลายแกได้" จักรพรรดิมารกล่าวก่อนอัดก้อนพลังลำแสงใส่อาจารย์ใหญ่คอนเนอร์กระเด็นไปนอนกับพื้นสร้างความตกใจแก่เหล่านักเรียนที่กำลังเฝ้ามองดูเหตุการณ์เป็นอย่างมาก ในขณะที่กำลังชันตัวลุกขึ้นมา ชายหมวกเกราะเหล็กใช้ลำแสงสีม่วงอีกครั้ง แต่คราวนี้อาจารย์ใหญ่ใช้คาถาสะท้อนลำแสงนั่นกลับไปยังผู้ร่าย "มาทดสอบดีกว่าว่ามันจริงอย่างที่ฉันพูดหรือเปล่า"
จักรพรรดิมารใช้เวทย์ยกร่างอาเนียขึ้นมาพร้อมร่ายเวทย์ให้สลบ ผมพยายามดึงร่างสุดความสามารถโดยลืมใช้เวทมนตร์จนเธอตกไปอยู่ในมือของศัตรูได้อย่างง่ายดาย
"อาเนีย!!" ผมแผดเสียงสุดแรงพร้อมพุ่งกระโจนโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง "เอาอาเนียคืนมา!!"
จักรพรรดิมารแทบไม่ใช้เวทมนตร์ในการสกัดผมเลยสักนิด เพียงเท้าข้างเดียวแตะกลางลำตัวผมก็เพียงพอที่จะทำให้ร่างอันอ่อนปวกเปียกไปนอนกองกับพื้น เหตุการณ์ชักกลหลขึ้นเรื่อย ๆ กลุ่มนักเรียนส่งเสียงเชียร์ให้ผมลุกขึ้น ในขณะเดียวกันลำแสงพิฆาตสีม่วงที่อาจารย์ใหญ่คอนเนอร์สะท้อนกลับพุ่งตรงไปยังจักรพรรดิมารโดยที่มีอาเนียเป็นโล่กำบัง
ในช่วงเวลานั้นเหมือนโลกทั้งใบถูกลดความเร็วลง อะดรีนาลีนในร่างกายสูบฉีดอย่างบ้าคลั่ง
ลำแสงสีแดงและสีเขียวพุ่งมาจากด้านบนปะทะสำแสงสีม่วงจนสลาย นับว่าเป็นเส้นยาแดงผ่าแปดมาพร้อมกับความหวังสุดท้ายของเอสคูเรีย นักเรียนเวทย์สุดแกร่งของโรงเรียนปรากฎตัวขึ้นท่ามกลางสมรภูมิขนาดย่อม พวกเขาไม่รีรอจึงพุ่งเข้าใส่จักรพรรดิมารพร้อมชิงตัวอาเนียกลับมาได้
"มาทันเวลาสินะ" คาลอสวางร่างอันอ่อนแอของผู้เป็นนายไว้ตรงหน้าก่อนลูบศีรษะผมอย่างเอ็นดู แม้ว่าผมเกลียดเจ้าหมอนี่ แต่เขาช่วยเจ้านายสุดที่รักของผมได้จึงยอมให้ลูบแต่โดยดี "ดูแลเจ้านายให้ดีด้วยนะเจ้าหมา ต้องไปช่วยไอ้เด้กกระโปกนั่นก่อน"
"ว่าใครเป็นเด็กกระโปกวะ!!" เรย์ม่อนต์พุ่งเข้าต่อสู้กับจักรพรรดิมารด้วยหมัดทั้งสองขยายใหญ่ห่อหุ้มออร่าสีแดงอัดใส่หมวกเกราะ แต่ไม่มีท่าทีเกิดรอยขีดข่วน "ไอ้หมวกเกราะนี่จะแข็งอะไรขนาดนั้น!!"
"ไอ้เด็กไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง" จักรพรรดิมารขยายมือด้วยคาถาก่อนคว้ามือของเรย์ม่อนต์ได้แล้วขยี้จนกระดูกแหลก เสียงของแข็งภายในดังกรอบแกรบเหมือนมันฝรั่งทอดกรอบบดละเอียดสร้างความเจ็บปวดแก่เด็กหนุ่มร่างใหญ่อย่างมาก
"อ๊ากกก!!" เรย์ม่อนต์กรีดร้องอย่างเจ็บปวด มือขวาของเขากระดูกแหลกละเอียดไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไป
"ไอ้เจ้าเรย์ม่อนต์ ขอให้ถ่วงเวลาสักนาทียังไม่ได้เลย" คาลอสจิปากอย่างหงุดหงิดพร้อมพุ่งเข้าไปยิงคาถาใส่จักรพรรดิมาร
เขาปัดป้องการโจมตีได้ทันที แต่ร่างกายของเขากลับเซไปเล็กน้อย เด็กหนุ่มเห็นจังหวะโอกาสทองจึงเลือกร่ายคาถาหอกแสงศักดิ์สิทธิ์
"ข้าแด่พระบิดา พระบุตรและจิต จงส่งมอบพลังแสนบริสุทธิ์เพื่อขลัดปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายด้วยเถิด...อ๊อก!!" ก่อนที่คาลอสจะร่ายเวทย์จบของมีคมแทงทะลุร่างจากด้านหลัง วงแหวนเวทย์รอบตัวสลายหายไป นับเป็นการเปิดฉากและปิดฉากอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของสมุนมาร มันกระชากมีดสั้นออกมา เลือดสีแดงไหลอาบโลหะคมกริบราวกับปีศาจกระหายเลือด
"เป็นเด็กแท้ ๆ แต่ร่ายเวทย์ใหญ่ขนาดนี้เป็นแล้วเหรอ?" จักรพรรดิมารวาร์ปมาหาคาลอสพร้อมประกายบางอย่างในดวงตาแดงฉาน "ช่างน่าทึ่งดีแท้ ถ้าเอากลับไปด้วยคงใช้แทนจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่อย่างไอ้คอนเนอร์นั่นแหละ"
ท่ามกลางความสิ้นหวัง ชายหมวกเหล็กยกร่างเด็กหนุ่มขึ้นบ่าพร้อมร่ายคาถายกร่างอาเนียขึ้น ในจังหวะนั้นผมไม่เหลือความคิดอะไรในหัวเลย จะร่ายคาถาไหนดี คาถาไหนก็ได้ที่จะหยุดจักรพรรดิมารลงได้!!?
"นี่ทอม" ผู้สร้างวาร์ปมาอยู่ด้านหลังพร้อมเรียกชื่อซึ่งผมควรลืมไปแล้ว
"ผู้สร้าง? " ผมขมวดคิ้วก่อนออร่าสีเขียวห่อหุ้มร่างกาย บาดแผล ความเจ็บปวดหายไปอย่างปลิดทิ้งพร้อมกำลังวังชากลับมาเหมือนเดิม "มันกำลังเอาอาเนียไป! ทำอะไรสักอย่างสิ! ไม่ต้องมารักษาฉัน ไปช่วยอาเนียกลับมา!"
ผู้สร้างระบบกำปากผมไว้ ไม่สามารถขยับขากรรไกรได้
"ฉันใช้พลังทั้งหมดเท่าที่มีแล้ว ในร่างชายแก่มันทำได้แค่นี้ ฉันเป็นผู้สร้างที่ไม่เอาไหนจริง ๆ" เขาตัดพ้อเสียงต่ำกลับฟังดูนุ่มลึก ดวงตาอันเป็นประกายราวดาวดวงสุดท้ายของคืนทำให้ผมเกิดความหวังบางอย่างในใจอีกครั้ง "แต่ไพ่ใบสุดท้ายของฉันอยู่ที่นาย"
"ฉะ...ฉันเนี่ยนะ?"
ผู้สร้างพยักหน้า
"จงไล่จักรพรรดิมารด้วยร่างมนุษย์ซะ"
_______________________________________
To Be Continue Ep.19
