หลังจากจบชีวิตอย่างอนาถในโลกก่อนจึงเกิดใหม่ในโลกเวทมนตร์ในร่างของหมาคอร์กี้ ผมจึงเริ่มต้นชีวิตใหม่ให้ดีกว่าเดิมในเส้นทางหมาน้อยสายจอมเวทย์
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ข้ามเวลา,ไทย,ต่างโลก,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แอบคิดอยู่เหมือนกันว่านิยายเรื่องนี้ชักจะมีเรื่องหักมุมถี่ขึ้นทุกวัน ตั้งแต่อาเนียเป็นลูกสาวคนเดียวของจักรพรรดิมารไม่พอ ไม้กายสิทธิ์ที่ผมใช้ตลอดนั้นก็เป็นของจักรพรรดิมารเช่นกัน
"อึ้งไปเลยไหมล่ะ?" โซล่าขยี้ศีรษะผมเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มฉีกกว้างก่อนจะเลือนลางราวกับดอกไม้กำลังเหี่ยวเฉา "ใช่...ฉันก็อึ้งเหมือนกัน พอลองไม้กายสิทธิ์ของเขายิ่งทำให้นึกถึงวันวานอันแสนหวานก่อนที่มารบอระเพ็ดจะทำให้สองคู่รักประสบเคราะห์กรรมแตกต่างกันออกไป"
“คำพูดเจ้าบทเจ้ากลอนจังนะ แต่ไม่ได้คล้องจองเท่าไหร่” ผมเอียงศีรษะซบต้นขาอันอวบแน่นของสาวใหญ่ ใบหน้าอ่อนเยาว์ผิวพรรณใสเต่งตึงสวนทางกับอายุไม่ว่าบุรุษใดต้องชายตามอง “สรุปก็คือ…ไม้กายสิทธิ์อันนี้เคยเป็นของไอ้จักรพรรดิมาร ก่อนจะส่งต่อให้อาเนียแล้วอาเนียส่งต่อให้ผมอย่างนั้นสินะ คำถามก็คือ…ลูกสาวคุณรู้เรื่องนี้มาก่อนหรือเปล่า?”
โซล่าส่ายศีรษะแทนคำตอบ ดวงตาคู่สวยประกายความเศร้า
“ใครจะไปกล้าเล่าเรื่องเสีย ๆ หาย ๆ ให้ลูกตัวเองฟังกันล่ะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงหม่นหมอง เรียวมือสวยสั่นเทิ้มบนศีรษะผม “ฉันอยากให้ลูกเติบโตมาโดยไม่มีตำหนิทางสายเลือด ไม่อยากให้ใครต่อใครมากล่าวหาว่าเป็นลูกสาวจักรพรรดิมาร แต่เวอร์โก้สามีฉันน่ะ…เมื่อก่อนเรารักกันแบบเป็นบ้าเป็นหลังเลยแหละ นึกถึงแล้วหัวใจยังเต้นอยู่เลยล่ะ เป็นหลักฐานชั้นดีกว่าต่อให้เขาจะกลายเป็นฆาตกรหรือจอมมาล้างโลก ฉันก็ยังรักเขาสุดหัวใจ”
………………..
ย้อนกลับไปสมัยที่โซล่าและเวอร์โก้ยังเรียนปีห้าอยู่ที่โรงเรียนเวทมนตร์ศาสตร์เอสคูเรีย ทั้งคู่เป็นเพียงเพื่อนร่วมชั้นปีไม่ได้มีความสัมพันธ์เกินเลยมากกว่านั้น แต่ตำแหน่งฐานะของพวกเขาในรั้วโรงเรียนนั้นช่างแตกต่างราวฟ้ากับเหว
เวอร์โก้ ชายหนุ่มร่างสูงหุ่นนักกีฬาภายใต้ชุดนักเรียนกางเกงขายาวสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาว เนคไทสีดำพร้อมเสื้อคลุมตัวอย่างในสีเดียวกันไม่ต่างจากเครื่องแบบนักเรียนชายในยุคปัจจุบัน ไม้กายสิทธิ์ด้านยาวจับถนัดมือสอดไว้ที่ซองหนังคาดไว้กับเข็มขัดสามารถชักออกมาร่ายเวทย์ได้ทุกเวลา ในขณะที่นักเรียนคนอื่นมักเก็บไว่ในกระเป๋าเสื้อคลุมซึ่งรุ่มร่ามยุ่งยากอีกทั้งใช้เวลานานกว่าจะล้วงเข้าไปแล้วชักออกมา เพียงปรับเปลี่ยนการจัดเก็บอาวุธเพื่อการใช้งานได้สะดวกขึ้น
เขาเป็นถึงนักเรียนดีเด่นผู้มีผลการเรียนอันดับหนึ่งของโรงเรียน สำเร็จวิชาคาถามากกว่าจำนวนที่ปรากฎในตำราเรียนตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีหก อีกทั้งยังเป็นประธานชมรมป้องกันตัวสุดแข็งแกร่ง แม้แต่อาจารย์ประจำชมรมก็สามารถเอาชนะนักเรียนปีห้าคนนี้ได้ยาก ถึงขั้นถูกองค์จักรพรรดิเวทมนตร์วางตัวแต่งตั้งขึ้นเป็นยศอัศวินผู้วิเศษเมื่อจบการศึกษา เส้นทางอนาคตของเขาถูกวางไว้อย่างสวยหรูบวกกับใบหน้าหล่อเหลารูปงามราวกับเทพเทวดาจุติจึงเป็นที่แข็งขันต้องการครอบครองของเหล่านักเรียนหญิงทั้งโรงเรียน
แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นคือโซล่า ผู้ซึ่งไม่มีอะไรโดดเด่นทั้งการเรียนและทักษะการร่ายเวทย์ในระดับผ่านมาตรฐานชั้นปี ยามที่ได้เดินสวนกับเวอร์โก้ก็แทบทำให้หัวใจหยุดเต้นไปเลยทีเดียว
มีอยู่วันหนึ่งเธอได้รวบรวมความกล้าเข้าไปทักทายชายหนุ่ม แต่ด้วยสัญชาตญาณบางอย่างทำให้ต้องล่าถอยออกมาก่อน เธอสัมผัสถึงออร่าสีดำจากกายเขาจึงตัดสินใจร่ายเวทย์ปิดบังตัวตนพร้อมคาถาตีนแมวแล้วสะกดรอยตามเขาไปถึงหน้าห้องพักอาจารย์ใหญ่โดยตั้งอยู่ ณ ส่วนลึกของปราสาท ภายนอกเป็นโถงโล่งพอที่จะสามารถเสกคาถาขนาดใหญ่ได้อย่างสบาย เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเวอร์โก้นักเรียนดีเด่นถึงได้โดดเรียนด้วยเหตุผลด้านสุขภาพ
‘มีทางเดียวที่คำถามจะได้รับคำตอบคือตามรอดูต่อไปเรื่อย ๆ’ เธอคิดในใจ
“ผมมาตามนัดแล้ว อาจารย์ใหญ่คอนเนอร์ ผมไปฝึกฝนมาเพิ่มเพื่อจะสู้เอาชนะคุณแล้ว” เวอร์โก้ตะโกนเสียงดังใส่ประตูไม้เคลือบ เพียงไม่กี่อึดใจ บุคคลสำคัญของโรงเรียนเปิดประตูปรากฎตัวออกมา บรรยากาศตึงเครียดขึ้นเล็กน้อยจนฉันต้องแอบมองสถานการณ์อยู่หลังเสา
“ไอ้เด็กเมื่อวานซึนนี่ เมื่อวานก็สู้จนรู้ผลแล้วไม่ใช่เหรอ?” อาจารย์ใหญ่ในชุดสูทสีน้ำตาลดูภูมิฐาน ใบหน้าอ่อนเยาว์เอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ถ้าผมไม่ชนะอาจารย์ก่อนจบการศึกษา ผมคงถูกแต่งตั้งเป็นอัศวินอย่างไม่เต็มใจแน่ ๆ” ฉันอ้าปากค้างต่อคำพูดของเวอร์โก้ งงงวยในวิสัยทัศน์อันยิ่งใหญ่ของเขาเป็นอย่างมาก
“เด็กนักเรียนปีห้าอย่างเธอเนี่ยนะจะชนะฉันผู้ผ่านโลกมามากมาย ประสบการณ์และชั่วโมงบินมันต่างกันเกินไป” อาจารย์ใหญ่คอนเนอร์กล่าวพลางถอนหายใจ แขนทั้งสองท้าวเอว “กลับไปตั้งใจเรียนได้แล้ว ต่อให้เป็นนักเรียนดีเด่นก็ใช่ว่าอันดับจะตกไม่ได้หรอกนะ”
เวอร์โก้ไม่ฟังสิ่งที่ผู้อาวุโสกว่าจึงชักไม้กายสิทธิ์ออกมาจ่อไปยังอีกฝ่าย
“หยุดเลย ฉันขอเตือน ถ้ายิงคาถาใส่โดยที่ไม่ยินยอมเธอจะมีปัญหาตามมา มันจะสะเทือนถึงการจัดอันดับนักเรียนดีเด่น นั่นจะส่งผลไปถึงอนาคตอันสวยหรูกับองค์จักรพรรดิอีกนะ” อาจารย์ใหญ่คอนเนอร์ชี้นิ้วขู่พร้อมคิ้วสีน้ำตาลเข้มขมวดเข้าหากัน
แน่นอนว่าอีโก้ของชายหนุ่มผู้อายุไม่ถึงบรรลุนิติภาวะย่อมมีหมวกควันบดบังความเป็นจริงจึงร่ายคาถาลูกไฟใส่
“ฉันเตือนแล้วนะ” อาจารย์ใหญ่คอนเนอร์ใช้คาถาควบคุมน้ำสาดลูกไฟจนดับด้วยมือเปล่าพร้อมกับปั้นน้ำให้เป็นก้อนกลมแล้วสั่งให้มันพุ่งกระแทกร่างเวอร์โก้อย่างแรง เครื่องแบบนักเรียนเปียกปอนชวนให้ร่างกายหนักอึ้งไปในตัว “รอบนี้แค่ขู่ แต่…”
“เซมมา บีนาซ่า!!” ชายหนุ่มแผดเสียงดังพร้อมด้วยไม้กายสิทธิ์ตวัดฉวัดเฉวียนบนอากาศ ปลายไม้กายสิทธิ์เปล่งแสงสีม่วงเข้มก่อนลำแสงพวงพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว
อาจารย์ใหญ่คอนเนอร์เบิกตาโตเมื่อเห็นคาถาคำสาปตัดชีวิตสว่างวาป เขาชักไม้กายสิทธิ์ออกมาสะบัดเพียงครั้งเดียว ลำแสงนั่นสลายเป็นฝุ่นผงในพริบตา จากนั้นจึงร่ายคาถาหยุดสิ่งที่เคลื่อนไหวตรึงเวอร์โก้ไว้กับพื้นและปลดไม้กายสิทธิ์จากมือด้วยความโกรธเกรี้ยว ดวงตาแข็งกร้าวจ้องเขม็งไปยังอีกฝ่ายราวกับกินเลือดกินเนื้อ
“คำสาปตัดชีวิต…คาถาของมารศาสตร์มืด…เธอไปรู้คาถานี้มาได้ยังไง?” อาจารย์ใหญ่คอนเนอร์ถามเสียงเบาเปี่ยมไปด้วยความเกรี้ยวกราดแฝงอยู่ไม่น้อย “ตอบมา!!”
“มันเกี่ยวอะไรกับคุณ!?” เวอร์โก้กัดฟันดิ้นทุลนทุลายสุดความสามารถ แต่กลับไร้ค่า “ก็แค่คาถาคำสาปที่เจอในห้องสมุดเท่านั้นเอง!!”
“ในห้องสมุดของโรงเรียนไม่เคยมีหนังสือสอนคำสาปของเผ่ามาร” ผู้อาวุโสกว่าตะคอกใส่โดยลืมไปเลยว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงเด็กวัยรุ่นผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ อีกทั้งยังหลงทางในความคิดอันซับซ้อนกดดันให้ตัวเองแข็งแกร่งเพื่อเป้าหมายบางอย่าง “หลังจากนี้ไม่ว่าเธอจบการศึกษาหรือได้รับการแต่งตั้งจากองค์จักรพรรดิก็ห้ามใช้คาถานี้อีกเด็ดขาด อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
การต่อสู้จบลงด้วยความพ่ายแพ้ของเวอร์โก้ เขาตะโกนโหวกเหวกโวยวายหวดกำปั้นทุบพื้น โซล่าซึ่งซ่อนตัวแผ่นหลังแนบเสาหินยกมือขึ้นปิดหู พยายามลืมให้หมดว่าความจริงแล้วผู้ชายที่เธอและนักเรียนหญิงทั้งโรงเรียนต่างหลงไหลแท้จริงแล้วเป็นคนอย่างไร
.
.
.
.
เวลาเข้าชมรมมักเป็นช่วงหลังเลิกเรียน อาจารย์พิชเชอร์ซึ่งกำลังรับตำแหน่งอาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวและอาจารย์ที่ปรึกษาชมรมป้องกันตัวจัดคู่ประลองเหมือนทุกครั้ง เขามีร่างกายอ้วนท้วมจนต้องสวมเสื้อคลุมไซส์ใหญ่จนมีลักษณะคล้ายคลึงกับบอลลูน บวกกับศีรษะไร้เส้นผมยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่ โดยการจับคู่ในวันนี้ดูเหมือนฟ้าดลบันดาลให้โซล่าเผชิญหน้ากับหนุ่มที่เธอมีใจให้ แม้จะเห็นตัวตนที่แท้จริงของเวอร์โก้มาก่อนหน้า กลับไม่ได้ทำให้หัวใจสั่นคลอน
หญิงสาวแสยะยิ้มในใจเพราะเธอใช้คาถาลับจับคู่ประลองใหม่
โซล่าและเวอร์โก้ตั้งท่าพร้อมต่อสู้โดยอีกฝ่ายไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย สายตาอันดุดันของเขาทำให้หัวใจของหญิงสาววัยแรกแย้มเต้นแรงจนลืมตั้งสติ
ฟุ่บ!!
ก้อนคาถาสีแดงพุ่งกระทุ้งท้องน้อยของเธออย่างจัง ส่งผลให้ร่างกายเธอไม่สามารถขยับตัวได้ชั่วขณะ ฉุดสติหญิงสาวกลับเข้าร่างในบันดล
“อย่าเพิ่ง!” อาจารย์พิชเชอร์ตวาดใส่เวอร์โก้ซึ่งตอนนี้สายตาของเขาที่มองมาช่างเย็นชาราวเจ้าชายน้ำแข็ง “อีกฝ่ายยังไม่พร้อมเลย!”
“ขอโทษครับ…ผมไม่รู้” เขาตอบด้วยท่าทางไม่ทุกข์ร้อนอะไร “งั้นต่อยกสองก็ได้ครับ”
“ไหวใม่ใช่โซล่า?” อาจารย์พิชเชอร์ถามพร้อมกับเข้ามาพยุงร่างให้ยืนขึ้น “ไม่งั้นไปนั่งพักก่อนแล้วค่อยกลับมาใหม่”
“หวะ…ไหวค่ะ หนูแค่…เหม่อลอยไปหน่อย”
“การต่อสู้ห้ามเหม่อ” อาจารย์ร่างท้วมกำชับก่อนก้าวถอยหลังแล้วให้สัญญาณเริ่มการประลอง “สู้ได้!!”
เวอร์โก้เสกคาถาสงบนิ่งใส่เหมือนเดิม แต่คราวนี้โซล่าตั้งสติมั่นอย่างดีจึงตวัดไม้กายสิทธิ์สร้างโล่ป้องกันได้ทั้งหมดอย่างรวดเร็วสร้างความแปลกใจแก่ชายหนุ่มอย่างมาก แววตาของหญิงสาวมุ่งมั่นกว่าเดิม เหมือนกับนักรบจอมเวทย์ผู้ผ่านสงครามมามากมาย เธอยิงคาถาสวนกลับหลายนัด เวอร์โก้สามารถปัดมันทิ้งได้ไม่ยากแล้วสวนกลับด้วยคาถาปลดอาวุธ
โดยปกติแล้วคาถานี้แทบปัดป้องได้ยากเย็น อีกทั้งยังเป็นคาถาที่สามารถตัดสินแพ้ชนะการประลองแทบในทันที โซล่าเรียนรู้วิธีการโต้กลับคาถานี้ด้วยการหมุนตัวหลบซึ่งจำเป็นต้องเคลื่อนไหวรวดเร็ว จากนั้นจึงหมุนตัวยิงคาถาโจมตีใส่อีกฝ่ายแทบไม่ทันตั้งตัว
เวอร์โก้กระโดดหมุนตัวกลางอากาศหลบการโจมตีแทบในทันทีสร้างความประหลาดใจฮือฮาแก่สมาชิกในชมรมทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง พวกเขาอ้าปากค้างกับการประลองระหว่างนักเรียนหญิงผู้ไม่โดดเด่นด้านไหนเลยกับว่าที่ตำแหน่งอัศวินผู้วิเศษ
“ยัยโซล่ามันเก่งขนาดนั้นเชียวเหรอ?” เสียงซุบซิบเกิดขึ้นในหมู่สมาชิกชมรม
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ปกติยัยนั่นไม่เห็นต่อสู้ชนะใครสักคนเลย รู้ตักคาถาต่อสู้ได้เพียงไม่กี่คาถาเท่านั้น”
“หรือว่ายัยนั่นต้องมีฝึกพิเศษกับใครสักคนแน่นอน”
โซล่าไม่ได้ยินเสียงซุบซิบนินทานกกาเหล่านั้น สมาธิของเธอตั้งมั่นอยู่ที่การต่อสู้ เธอไม่ได้อ่อนแออย่างที่ทุกคนคิด แต่เพียงไม่ต้องการ ‘เอาจริง’ ในฐานะอินโทรเวิร์ดคนหนึ่งต่างหาก
เธอหลบคาถาจากปลายไม้อีกฝ่ายแบบแดงยาแดงผ่าแปดก่อนสวนกลับด้วยคาถาลูกไฟ เวอร์โก้รับมือด้วยคาถาควบคุมธาตุเบี่ยงวิถีเปลวเพลิงขึ้นฟ้าจนมันเกิดระเบิดเป็นพลุสีส้มเสียงดังสนั่น
การต่อสู้ดำเนินมาถึงช่วงสุดท้าย เธอแสยะยิ้มก่อนร่ายคาถาลูกใหญ่ใส่ ดูเหมือนว่าเวอร์โก้เริ่มหมดความอดทนที่ต้องยืดเยื้อการประลองมานานเกินไปจึงตวัดไม้กายสิทธิ์ปัดคาถากลับใส่หญิงสาวจนประสบความพ่ายแพ้ลงอย่างขาวสะอาด
“เวอร์โก้ชนะ!!” อาจารย์พิชเชอร์ประกาศตามมาด้วยเสียงตะโกนเชียร์ยกใหญ่
โซล่าลุกขึ้นนั่งพลางปัดฝุ่นออกจากเครื่องแบบ ทันใดนั้นเอง มือหนึ่งยื่นมาหา เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือจึงเห็นว่าเป็นมือของเวอร์โก้ ดวงตาอันเป็นประกายจ้องมองหญิงสาวอย่างสนอกสนใจ เธอยิ่งหลงเสน่ห์ในดวงตาสีนิลแสนดุดันแต่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์อันเหลือล้น ยิ่งรู้ถึงความเป็นแบดบอยในตัวชายหนุ่มยิ่งชวนหลงใหลมากขึ้น
“ไม่คิดว่าจะเก่งจนเอาผมอยู่ขนาดนี้ ยอมรับเลย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “จับมือผมแล้วชันตัวลุกขึ้นมาสิ นั่งอย่างนั้นเดี๋ยวเสื้อผ้าก็เปื้อนหรอก”
ฉันยิ้มในใจก่อนพึมพำบางอย่างแล้วยื่นมือขวาไปจับมือใหญ่หนาแล้วพลิกข้อมือของเขาลงก่อนใช้นิ้วกลางที่มีแสงสีชมพูเล็ก ๆ จิ้มประทับตรารูปทรงหัวใจ
__________________________________
To Be Continue Ep.23
