หลังจากจบชีวิตอย่างอนาถในโลกก่อนจึงเกิดใหม่ในโลกเวทมนตร์ในร่างของหมาคอร์กี้ ผมจึงเริ่มต้นชีวิตใหม่ให้ดีกว่าเดิมในเส้นทางหมาน้อยสายจอมเวทย์
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ข้ามเวลา,ไทย,ต่างโลก,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อหลายพันปีก่อน ผู้วิเศษมักมีปัญหาในเรื่องของการหาคู่ ความรักเป็นสิ่งไร้ค่าสำหรับพวกเขา ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา นิสัยใจคอ วิสัยทัศน์ หรือ ความก้าวหน้าในอนาคต ปัจจัยเหล่านั้นแทบไม่มีผลต่อการตัดสินใจของหนุ่มสาวแม้แต่นิดเดียว
แต่เป็นความแข็งแกร่งด้านพลังเวทย์ต่างหาก
ผู้วิเศษเพศผู้ผู้มีพลังเวทแข็งกล้าย่อมเป็นที่หมายปองของผู้วิเศษเพศเมีย พวกหล่อนจะต่อสู้แย่งชิงราวกับสงครามกลางเมืองเพื่อครองคู่กับจอมเวทย์สุดแกร่งเพื่อให้กำเนิดทายาทที่แข็งแกร่งสืบสายเสือดไปเรื่อย ๆ ซึ่งมีการคิดค้นคาถามหาเสน่ห์
โดยคาถานี้ไม่จำเป็นต้องเพิ่งไม้กายสิทธิ์ มันถูกร่ายด้วยคำร่ายง่าย ๆ ปลายนิ้วจะมีรูปทรงหัวใจสีชมพูปรากฎขึ้นมาเพื่อประทับไว้ส่วนไหนของเหยื่อก็ได้ มันมีฤทธิ์ทำให้เหยื่อที่ถูกประทับตราเกิดความหลงไหลแบบโงหัวไม่ขึ้น แต่จำเป็นต้องมั่นประทับทุกวันเพราะคาถานี้มีข้อเสียเรื่องอายุการใช้งานที่ต่ำ
เมื่อผู้วิเศษเพศเมียตั้งท้องก็สามารถทิ้งให้ชายหนุ่มไปกับหญิงอื่นเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์ต่อไป
วิถีปฏิบัติแบบนี้ถูกสืบทอดต่อกันมาจนกระทั่งหลายรุ่นถัดมาเริ่มไม่เห็นด้วยจนกระทั่งผู้วิเศษหายคนตัดสินใจละทิ้งประเพณีโบราณไป ความรักถูกนิยามขึ้นในเวลาต่อมา มันตอบโจทย์ความรู้สึกอันซับซ้อนของหนุ่มสาวมากมาย ความแข็งแกร่งดั่งราชันย์ราชสีห์ของเหล่าชายหนุ่มไม่ได้เป็นที่ต้องการครอบครองของสาว ๆ อีกต่อไป
กาลเวลาเปลี่ยน ผันให้ใจคนเปลี่ยน
โซล่าคือเด็กคนหนึ่งซึ่งเกิดมาในครอบครัวผู้ยังสืบทอด ‘วิถีประเพณี’ อีกทั้งยังบัญญัติให้เป็น ‘ระเบียบปฏิบัติ’ ซึ่งจำเป็นต้องส่งต่อสิ่งเหล่านี้ให้กับทายาทรุ่นหลัง เธอเรียนรู้คาถามหาเสน่ห์จากผู้เป็นแม่ก่อนประจักษ์ในความสามารถอันแข็งแกร่งของเวอร์โก้ตั้งแต่ปีสามในชมรมป้องกันตัว นี่เป็นที่ที่เธอต้องหา ‘พ่อพันธุ์’ เพื่อให้กำเนิดเด็กรุ่นหลัง
จนกระทั่งเธอสามารถประทับตราคาถามหาเสน่ห์ต่อเป้าหมายได้สำเร็จ เธอจึงส่งจดหมายไปยังครอบครัวของเธอเพื่อแจ้งข่าว
เธอและเวอร์โก้ประกาศตัวคบหากันในเวลาต่อมา ไม่ว่าจะเรียน ทานอาหาร เวลาว่างหรือช่วงคาบชมรม ทั้งคู่มักตัวติดกันตลอดยกเว้นช่วงแยกย้ายกันเข้าหอพัก แม้ในความเป็นจริงเธอหวังอยากร่วมเตียงกับอีกฝ่ายใจจะขาด แม้ไม่เคยมีประสบการณ์แต่ด้วยสัญชาตญาณดิบของสัตว์เพศผู้ ฝ่ายหญิงทำได้เพียงนอนถ่างขาให้สอดใส่จนเสร็จก็พอ เพราะเธอเองก็ไม่ได้อ่อนต่อโลกขนาดนั้นโดยหนังสือกามสูตรในห้องสมุดสาธารณะใกล้บ้านเกิด
จดหมายคำสั่งจากผู้เป็นยายได้สยบความต้องการนั้นไว้อยู่ โดยมั่นประทับตรามหาเสน่ห์ทุกวันอย่าให้ขาด ซึ่งโซล่าปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด
ใจความจดหมายที่ว่านั้นมีดังนี้
‘โซล่า
แม่และยายของเจ้าดีใจมากที่เจอพ่อพันธุ์ชั้นดี ยายขอสั่งให้ประทับตราคาถามหาเสน่ห์ทุกวันอย่าให้ขาด การที่จะให้เจ้าผสมพันธุ์กับพ่อพันธุ์คนนั้นในตอนนี้เรามองว่ายังไม่ใช่จังหวะที่ดีเท่าไหร่ หูตาในโรงเรียนมีอยู่มากมายราวกับสัปปะรด มั่นประทับตราให้เป็นกิจวัตรประจำวันจนกว่าจะจบการศึกษา จากนั้นให้เผด็จศึก ทำตามที่ระเบียบประเพณีของเราต่อไป
ขอให้พลังเวทย์สถิติอยู่กับเจ้า
ซีริก้า’
สีหน้าของหญิงสาวหม่นลงภายใต้แสงคบไฟบริเวณทางเดินอันว่างเปล่า เธอไม่ปรี่ปากพูดอะไร ความกดดันกลายเป็นความเกรี้ยวกราดดั่งสัตว์ประหลาดดุร้ายคลุ้มคลั่งภายในกรงขังลั่นกุญแจโซ่หนา เงาดำพาดใบหน้าเธอจนกระทั่งเปลวเพลิงขนาดเล็กถูกจุดขึ้นปลายไม้กายสิทธิ์แผดเผาจดหมายแห่งความลับลุกโชน เงาของไฟที่กำลังเปลี่ยนให้กระดาษกลายเป็นผุยผงสีทมิฬสะท้อนดวงตาคู่สวยกระทั่งมอดดับ ระหว่างช่วงเวลานั้นเหมือนจิตวิญญาณถูกฉุดไปอยู่ในห้วงความคิดหนึ่ง กลับถูกกระชากออกจากห้วงมิตินั้นด้วยคำพูดของใครบางคน
“ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ?” เสียงคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับการปรากฎตัวของเวอร์โก้ แสงจากไม้กายสิทธิ์สองมาจากเธอ ดวงตาของเขาแทบไม่ได้เสน่ห์หาเธออีกต่อไป นั่นหมายความว่าเวทมนตร์ของเธอเสื่อมลงไปแล้ว “โซล่าเหรอ? มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ในยามวิกาล มันผิดกฎของโรงเรียนนะ เรียนมาตั้งห้าปีแล้วควรจะรู้สิ กลับไปหอพักกันเถอะ ฉันจะพาไปส่ง”
เธอไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น เท้าก้าวสั้น ๆ ไปหาชายหนุ่มพลางก้มหน้าลงจนเงาเส้นผมสีดำขวับยาวถึงกลางหลัง เมื่อเข้าใส่อีกฝ่ายมากพอถึงแกล้งทำเป็นเข่าอ่อนล้อลงไปกับพื้น เวอร์โก้เห็นดังนั้นจึงตกใจโผเข้าไปรับร่างกันบอบบางในทันทีโดยปล่อยมือจากไม้กายสิทธิ์หล่นกับพื้น ส่งผลให้ดวงไฟสว่างดับสนิท ความมืดปกคลุมทันทีราวกับโลกทั้งใบไม่เหลือแสงสว่างนอกจากคบไฟเหนือศีรษะ
“เฮ้! เป็นอะไรหรือเปล่าโซล่า?” ชายหนุ่มเขย่าร่างอีกฝ่าย แต่โซล่ากลับแสยะยิ้มก่อนใช้ปลายนิ้วชี้ประทับตราคาถามหาเสน่ห์ทันที
เพียงเท่านี้ นักเรียนสุดแกร่งแห่งโรงเรียนเวทมนตร์ศาสตร์เอสคูเรียก็ตกเป็นของเธออีกครั้ง นักเรียนหญิงมากมายพยายามเกี้ยวพาราสีด้วยวิธีการต่าง ๆ มารยาร้อยเล่มเกวียนอันแพรวพราวโหมกระหน่ำใส่เป้าหมายไม่หยุดยั้ง เชื่อเถอะว่าเขาเอาตัวรอดมาตลอดจนกระทั่งตกม้าตายด้วยลูกเล่นพื้นฐาน
ทันทีที่เวอร์โก้ตกอยู่ในห้วงภวังค์เสน่หา โซล่ามองตาอันเป็นประกายของเขาอย่างเงียบเชียบ มืออันเรียวเล็กลูบไล้ไปทั่วร่างกายซึ่งถูกปกคลุมด้วยเสื้อผ้าอาภรณ์
มันช่าง…เกะกะสิ้นดี…
เธอมั่นใจว่าหลังจากนี้คงไม่มีนักเรียน ภารโรงหรืออาจารย์คนไหนเดินผ่านระเบียงทางเดินอันห่างไกลจากหอพัก จึงคว้าคอเสื้อของอีกฝ่ายเข้ามาจนรับรู้ถึงลมหายใจอันอุ่นร้อนกันและกัน ริมฝีปากทั้งคู่ห่างไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตร ด้วยอำนาจแห่งคาถามหาเสน่ห์ซึ่งขังจิตวิญญาณของเวอร์โก้ให้กลายเป็นหุ่นเชิดผู้หลงไหลจากหญิงสาวผู้ร่ายเวทย์ เขาประกบริมฝีปากอย่างไม่รีรอ
การกระทำอันไร้สติตามสัญชาตญาณของชายหนุ่มหยุดไฟแห่งกามารมณ์ของหญิงสาวแรกแย้ม เธอพยายามผลักออกแต่กลับสู้แรงอีกฝ่ายไม่ไหว พลางนึกถึงคำสั่งของซิริก้าผู้เป็นยาย แต่ด้วยยิ่งมีลิ้นของอีกฝ่ายเริ่มชอนไชเข้ามาฉุดกระชากให้โซล่าเกิดอารมณ์ทางเพศมากขึ้น ช่วงล่างของเธอฉ่ำแฉะไปด้วยน้ำรัก
ไม่กี่อึดใจต่อมา ทั้งสองปล่อยอารมณ์ทอดกายลงสู่ห้วงประหลาดแปลกใหม่แห่งสัญชาตญาณดิบเถื่อนของสิ่งมีชีวิต เสื้อผ้าของทั้งสองถูกถอดกระจัดกระจาย ริมฝีปากบดจูบอย่างเร้าร้อน เงาดำสะท้อนพาดขึ้นบนกำแพงหินจากแสงคบไฟ มือใหญ่หนาเคล้าคลึงเต้าอวบอย่างมันส์มือพร้อมลมหายใจอันอุ่นร้อนและริมฝีปากของชายหนุ่มพรมจุมพิศไปทั่วกายเนื้อเนียนละเอียด เธอรู้ว่าตัวเองกำลังขัดคำสั่งของผู้อาวุโสในครอบครัว แต่มันถลำลึกไปถึงขนาดนี้แล้วคงหาทางกลับไม่ได้แล้วล่ะ
.
.
.
.
เรานอนเปลือยกายบนพื้นหินแข็งจนแผ่นหลังแทบหักเป็นเสี่ยง ๆ แต่ศีรษะหนุนต้นแขนของชาย ‘คนรัก’ มือสัมผัสบริเวณท้องน้อยซึ่งอัดแน่นไปด้วยของเหลวอุ่นข้นที่อีกฝ่ายฉีดเข้ามา แน่นอนว่ามีบางส่วนที่ไหลทะลักออกมาจากช่องคลอดเหนอะหนะ ตราประทับคาถามหาเสน่ห์ยังคงอยู่บริเวณข้อมือ แต่ยังไม่วางใจได้ว่าเวทมนตร์จะเสื่อมเมื่อไหร่ จึงร่ายมนตร์สะกดเพิ่ม
“นี่…ทำอะไรน่ะ?” ชายหนุ่มถามพลางพลิกตัวเอื้อมแขนเต็มไปด้วยมัดกล้ามกอดเอวบางอย่างถนุถนอมเมื่อเห็นฉันพลิกตัวหันหลังให้
“ไม่มีอะไรค่ะ” ฉันพูดปดพลางปั้นหน้ายิ้มแย้ม แต่ภายในใจกลับเกิดความสับสนปนเประหว่างหน้าที่และความรู้สึกที่แท้จริงต่อชายผู้เพิ่งมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งไปเมื่อครู่ ผู้วิเศษสมัยก่อนเขาจัดการกับความรู้สึกเหล่านี้ได้ยังไงกันนะ?
“รักเธอนะ…โซล่า รักมาก ๆ เลย” ชายหนุ่มกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงกระเส่า ลมหายใจอุ่นสัมผัสกับใบหูชวนสยิวขนทุกส่วนของร่างกายชูชัน รวมถึงคำพูดที่เขาบอกโดยไม่ทันตั้งตัวกลายเป็นไมโครเวฟยิ่งละลายหัวใจอันบอบบาง
เธอพลิกตัวกลับมาหาชายหนุ่มพร้อมรอยยิ้มก่อนบอกรักแล้วประกบริมฝีปากจุมพิศเบา ๆ
.
.
.
.
เมื่อพระอาทิตย์เริ่มลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า ความมืดค่อย ๆ ถูกแสงสว่างกวาดไล่ ทั้งสองจึงรีบสวมเสื้อผ้าแล้ววาร์ปกลับเข้าห้องพักของแต่ละคน ด้วยความที่เสื้อผ้าแทบจะเหมือนกันเนื่องจากเป็นเครื่องแบบสีดำ จนรู้ว่าฉันสวมเสื้อเชิ้ตและเสื้อคลุมไซส์ใหญ่กว่าหลายขนาด
ระหว่างเดินเปลี่ยนคาบเรียน ฉันแอบวาร์ปไปยัง ‘สถานที่เกิดเหตุ’ เพื่อตรวจสอบว่าไม่มีหลักฐานเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อคืนตกอยู่ ซึ่งใช้คาถาสอดส่องไปหลายครั้งจึงมั่นใจว่าไม่มีของของใครตกหล่นจนสามารถชี้ชัดว่าฉันหรือเขาเป็นเจ้าของ เว้นแต่ว่าอาจมีใครบางคนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่มักง่ายหยิบไป หากเป็นแบบนั้นคงหายสาปสูญไปตลอดกาล
เรื่องราวระหว่างโซล่าและเวอร์โก้ยังเป็นที่จับตามอง เธอถูกนักเรียนหญิงทั้งโรงเรียนตั้งตัวเป็นศัตรูยกเว้น ‘เมสา’ ผู้ถูกขนานนามว่า ‘แม่พระ’ หล่อนละทิ้งระเบียบประเพณีโบราณไปเมื่อสี่รุ่นก่อน อีกทั้งยังถูกสอนให้ครองพรหมจรรย์เพื่อต่อต้านประเพณีสืบเผ่าพันธุ์โดยปราศจากความรัก เธอเองอยู่ในฐานะคนกลางซึ่งเป็นตำแหน่งที่น่าปวดหัวอันดับหนึ่ง เนื่องจากต้องทนรองรับข้าศึกทางวาจาจากทุกช่องทาง การไม่เข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมักชวนให้เกิดความอึดอัดใจแบบนี้แหละ
สำหรับเมสาแล้วไม่เป็นเช่นกัน
“เวอร์โบมันเดรก!” หญิงสาวเพื่อนสนิทร่ายเวทย์นักเรียนหญิงคนหนึ่งที่พุ่งเข้ามาหมายจะตบหน้าโซล่า ริมฝีปากของมันปิดแนบสนิทเกือบเป็นเนื้อเดียวกันจนอีกฝ่ายทำได้แต่เพียงส่งเสียงอู้อี้น่ารำคาญ จากนั้นโบกไม้โบกมือเป็นสัญญาณมือว่า ‘ฝากไว้ก่อนเถอะ วันหลังจะมาเอาคืน’
“ไอ้พวกนี้มันนี้มันน่ารำคาญจริง ๆ ตั้งแต่เธอสองคนเป็นแฟนกัน ไอ้พวกผู้หญิงทั้งโรงเรียนเหมือนถูกสาปให้เหมือนลิงชิมแปนซีในฤดูผสมพันธุ์ยังไงยังงั้น” หญิงสาวผมสีเงินยาวประบ่าสวมแว่นตาเก็บไม้กายสิทธิ์สีขาวลงในกระเป๋าเสื้อคลุม “แน่ใจแล้วนะว่าจะต้องการให้อยู่เป็นเพื่อนที่ห้องพักเผื่อมีใครลอยตัวขึ้นมาทำร้าย”
“โรงเรียนนี้มันไม่ได้ปลอยภัยขนาดนั้นอยู่แล้วด้วย” โซล่าถอนหายใจ “แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก เมสาต้องอ่านหนังสือสอบเพื่อให้ได้คะแนนสูงนี่”
“จากนั้นฉันก็จะไปในที่ที่ต้องการได้ การครอบครองความเป็นพรหมจรรย์มันไม่ได้ดีขนาดนั้น นักเรียนหญิงหลายคนแอบเข้าห้องนักเรียนชายเยอะแยะออก” เธอถอนหายใจตามอย่างเหนื่อยหน่าย “หลังจากคืนนั้นเธอได้ประทับตราอีกหรือเปล่าล่ะ?”
“ต้องมั่นประทับทุกวันไม่ให้ขาดเลยล่ะ” โซล่าตอบพลางกำหมัดแน่นชูขึ้นกลางอากาศ “ไม่งั้นเหยื่อที่ติดเบ็ดจะหลุดหายไปได้…เอ๊ะเดี๋ยวนะ!! วันนี้ดันลืมประทับตราจนได้! ขอบคุณเมสามาก ๆ เลยนะ ขอตัวก่อนล่ะ!!”
โซล่าดีดตัวพุ่งออกมาจากตรงนั้นก้าวเท้าฉับ ๆ ตามหาชายคนรักรอบโรงเรียนอย่างร้อนรน
“อยู่ที่ไหนกันนะ!? อยู่ที่ไหนกันนะ!? อยู่ที่ไหนกันน้า!!?” เธอเริ่มส่งเสียงโวยวายไปทั่วชวนให้นักเรียนหลายคนมองเธอด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ โซล่าไม่สนใจสายตาขยะเหล่านั้นสักนิดจนกระทั่งพบกับเวอร์โก๋ซึ่งนั่งทำใบหน้าเคร่งขรึมกับเหล่าเพื่อนนักเรียนชายบริเวณลานสนามหญ้า
“ที่รักขา!!” เธอทำเสียงสองออดอ้อนเบอร์แรง แต่กลับถูกเวอร์โก้โบกไม้กายสิทธิ์สร้างโล่กำบังใส่จนใบหน้าสวยกระแทกกับของแข็งล่องหนเลือดกำเดาไหล ชายหนุ่มมองด้วยสายตาแข็งกร้าว มือกำหมัดแน่นพร้อมชี้ไม้กายสิทธิ์ซึ่งปลายไม้เรืองแสงสีม่วงด้วยความเดือดดาล
____________________________
To Be Continue Ep.24
