หลังจากจบชีวิตอย่างอนาถในโลกก่อนจึงเกิดใหม่ในโลกเวทมนตร์ในร่างของหมาคอร์กี้ ผมจึงเริ่มต้นชีวิตใหม่ให้ดีกว่าเดิมในเส้นทางหมาน้อยสายจอมเวทย์
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ข้ามเวลา,ไทย,ต่างโลก,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลายส่วนภายในหอคอยคูล่านั้นเป็นเส้นทางเขาวงกตขนาดใหญ่ บางชั้นกินพื้นที่มากกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ สร้างด้วยหินภูเขาไฟสีดำเงาเรียบราบเพื่อไม่ให้สามารถแยกแยะออกถึงความแตกต่างของกำแพงแต่ละส่วนสร้างความงุนงงให้กับใครก็ตามที่หลงเข้ามาในนี้ ติดกับดักอันไม่มีวันดิ้นหลุดก่อนพ่ายแพ้ให้กับด้านมืดแล้วเปลี่ยนให้กลายเป็นมารในเวลาต่อมา
คีลาหลอกล่อให้อาเนียเข้ามาในเขาวงกตแห่งนี้ เธอรู้ได้ว่าไม่ช้านานเด็กสาวจะต้องพ่ายแพ้ต่อความมืดในจิตใจตัวเองดั่งมีมนตร์สะกดคอยกระตุ้นตลอดเวลา เธอรู้สึกถึงมนตร์ประหลาดนั้นได้ดี แต่ด้วยจิตใจที่ถูกยกระดับขึ้นหลังถูกจองจำช่วยให้จิตตั้งมั่นแข็งแกร่งเกินกว่าเด็กวัยเดียวกัน เธอกำไม้กายสิทธิ์แม่น สายตามุ่งมั่น ขาคู่เรียววิ่งก้าวฉับไร้ความลังเลเข้าไปยังเขาวงกต เธอใช้เพียงสัญชาตญาณและเงี่ยหูฟังเสียงฝีเท้าซึ่งมีความแตกต่างของพื้นรองเท้าอย่างเห็นได้ชัด
"อีหนูอย่างแกน่ะเหรอเป็นลูกสาวของจักรพรรดิมาร" เสียงศัตรูดังก้องไปทั่วเขาวงกตไร้ทิศทางแน่นอน อาเนียหยุดวิ่งก่อนเงี่ยหูตั้งสมาธิในการจับทิศทาง "ท่าทางอ่อนปวกเปียก อ่อนแอ เก้งก้าง พลังเวทย์ก็ไม่ได้มากมายอะไร แถมยังเป็นลูกที่องค์จักรพรรค์เก็บไว้เพื่อเป็นปศุสัตว์หล่อเลี้ยงตัวเองให้กลายเป็นเทพเจ้ามาร"
"..." เด็กสาวไม่พูดอะไร เธอยืนนิ่งกำไม้กายสิทธิ์แน่นกว่าเดิม แสงจากปลายไม้สว่างจ้าขึ้น "แอสเซนดิโอ" ในขณะเดียวกันคีลาแอบย่องมาด้านหลังพร้อมร่ายคาถาพันธนาการ
"เฟอร์มาเล่!" บาปแห่งโทสะโบกไม้กายสิทธิ์หยุดตรึงร่างเด็กสาวไว้ภายใต้พันธนาการไร้การต่อต้าน
"ปะ...ปล่อยนะอีแก่แมลงวันหัวเขียว!" อาเนียพยายามดิ้นทุลนทุลายยิ่งทำให้คีลาได้ใจ
"ขอร้องสิ ขอร้องฉันเยอะ ๆ รู้สึกดีเหมือนกันแหะที่ลูกสาวขององค์จักรพรรดิมาอ้อนวอนขอความเมตตา" หญิงวัยทองแสยะยิ้ม แต่เส้นเลือดกลับผุดกลางหน้าผาก "ช่างหัวมันปะไร! ฆ่าทิ้งแล้วควักหัวใจออกมากินเองยังดีเสียกว่า!! ตายซะ!!"
เธอตวัดไม้กายสิทธิ์หนึ่งครั้งทำให้ศีรษะเด็กสาวบิดกลับหลังเกิดเสียงของแข็งหักสะบั้นดังสนั่น ร่างเด็กสาวเกร็งบิดเบี้ยวก่อนสิ้นแรงอวัยวะไม่สามารถต้านแรงโน้มถ่วงอีกต่อไป ดวงตาของหญิงวัยกลางคนเบิกตามองพร้อมฉีกยิ้มด้วยความดีใจ
"ฮ่า! ในที่สุดหัวใจลูกสาวจักรพรรดิมารก็ตกเป็นของฉัน!!"
"เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าคาถาหยุดสิ่งของมันทำอย่างนี้ได้ด้วยหรือใช้อีกคาถายกสิ่งของร่วมด้วยล่ะ?" เสียงเด็กสาวดังมาจากด้านหลังส่งผลให้หญิงวัยทองสะดุ้งสุดตัวหัวใจแทบทะลุออกมาจากอก "กะ...แกมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!? ฉันเพิ่งหักคอแกเมื่อเสียงดังลั่นเลย!!"
คีลาร่ายคาถาตัดชีวิตใส่อาเนียอีกคน แต่ทว่าร่างเด็กสาวกลับสลายเป็นฝุ่นควันเมื่อสัมผัสกับลำแสงม่วง
"อุ๊บ! คนนั้นไม่ใช่ตัวจริงนะจ๊ะ!" อาเนียอีกร่างปรากฎขึ้นด้านหลังของคีลาเริ่มสร้างความสับสนอลหม่าน คีลาเสกลำแสงสีม่วงใส่อย่างไม่ลังเล เมื่ออาเนียอีกร่างสลาย อาเนียอีกคนโผล่ขึ้นมาตรงหน้า ตอนนี้มีอาเนียในจำนวนนับไม่ถ้วนยืนล้อมบาปแห่งโทสะ ยิ่งสร้างความหวาดกลัวเป็นทวีคูณ ดวงตาอันเยือกเย็นของเด็กสาวจับจ้องไปยังหญิงวัยทองเป็นตาเดียวก่อนชี้ไม้กายสิทธิ์กว่าสิบด้ามที่ยังมีดวงไฟจากคาถาแสง "โคเทลโลโวลเน่!"
มีดบินล่องหนจำนวนมากพุ่งออกจากปลายไม้รัวเร็วราวกับปืนกลเชือดเฉือนเนื้อหนังอีกฝ่ายเลือดออกหลุดรุ่ย เสียงกรีดร้องอย่างทุกข์ทรมานชวนให้อาเนียแสยะยิ้มออกมาอย่างชั่วร้ายดวงตาจับจ้องไปยังศัตรูไม่กระพริบจนกระทั่งมันล้มลงไปกับพื้นจมกองเลือดแน่นิ่ง ร่างแยกของเด็กสาวทั้งหมดสลายจนหมดเหลือเพียงเธอยืนอยู่หน้าศพ เลือดมารศาสตร์มืดไหลอาบพื้นรองเท้าย้อมจากสีขาวเป็นสีแดงสด
.................
จู่ ๆ โดรก้าเดรสสามารถควบคุมร่างกายของตัวเองไม่ให้ทำร้ายผมได้ เขาเบิกตาโตก่อนกระโดดถอยหลังห่างเป็นวาสร้างความตื่นตระหนกให้เหล่ากลุ่มเจ็ดบาปอีกสี่ตนเป็นอย่างมาก
"โดรก้าเดรสหลุดจากคาถาเชิดวิญญาณแล้วเหรอ" ลุคซุริอาพูดสีหน้าเรียบนิ่ง เป็นหนึ่งคนที่ไม่ได้ตกใจกับสถานการณ์นี้เท่าไหร่ "งั้นก็แสดงว่าคีลาถูกลูกสาวองค์จักรพรรดิเล่นงานไปแล้วน่ะสิ"
ในจังหวะนั้นเองเหล่าสมุนมารต่างเริ่มส่งเสียงซุปซิบนินทา และพวกมันยิ่งใจหายเมื่ออาเนียเดินออกมาพร้อมใช้คาถายกร่างอันไร้วิญญาณของคีลามาโยนตรงหน้าจักรพรรดิมาร ผมเห็นดังนั้นจึงโล่งใจระดับหนึ่ง
"จะเอายังไงต่อล่ะ โดรก้าเดรส?" ผมถามโดยไม่สนใจเสียงแมลงวี่แมงเม้า "ถ้าอยากสู้ต่อล่ะก็ฉันพร้อมเสมอ"
"ไม่แล้วล่ะ ก่อนหน้าที่ต้องสู้เพราะถูกผู้เป็นนายบังคับให้สู้ให้ฆ่าตลอดเวลา ในตอนนี้...ข้าไม่ใช่มังกรตัวนั้นอีกต่อไปแล้ว และขอสู้เคียงข้างกับผู้วิเศษจนกว่าจะล้างบางมารได้ก็แล้วกัน"
"ยินดีต้อนรับเสมอ" ผมยิ้มก่อนแปลงกายกลับเป็นร่างคอร์กี้ อาเนียเดินเข้ามาสมทบพร้อมกับโดรก้าเดรสที่ย้ายข้างเผชิญหน้ากับมารศาสตร์มืดทั้งฝูง
ตู้ม!!
เพดานเหนือศีรษะถล่มอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยพร้อมกับการปรากฎตัวของเหล่าผู้วิเศษจำนวนหนึ่ง พวกเขาใช้คาถาลอยตัวบนอากาศแล้วระดมยิงกระสุนเวทย์ระเบิดโจมตี จักรพรรดิมารร่ายคาถาสร้างบาเรียขนาดใหญ่ป้องกันได้ทันท่วงทีก่อนใช้เวทมนตร์ย้ายสถานที่
"ถ้าจะสู้ด้วยคนจำนวนขนาดนี้ หอคอยของข้าคงพังลงมาแน่"
ไม่กี่อึดใจ ทั้งผู้วิเศษละมารศาสตร์ถูกย้ายมายังทุ่งรกร้างว่างเปล่ามีเพียงดินทราย ก้อนหินและพืชพรรณไม้เหี่ยวแห้งเฉาดูไม่มีวันฟื้นคืน ท้องฟ้ามีเมฆดำครื้มบดบังท้องฟ้า มองออกไปเห็นเพียงสิ่งปลูกสร้างที่จักรพรรดิมารเรียกมันว่า 'หอคอย' สีทมิฬตั้งตระหง่านสูงเสียดฟ้าโดดเด่น
"ช่วยอาเนียออกมาสำเร็จสินะ ขอโทษที่มาช้าไปหน่อย กว่าจะขอทหารจากกระทรวงได้ก็แทบแย่" อาจารย์เอกเดินเข้ามาเคียงข้างผมและอาเนีย เขาวางมือบนไหล่เด็กสาวแล้วย่อตัวลูบศีรษะผมอย่างเอ็นดู "พวกเธอคือนักเรียนที่ฉันภูมิใจที่สุด รวมถึงสองคนนั่นด้วย"
คาลอสและเรย์ม่อนต์พากันกอดคอเดินเข้ามาใน 'สนามรบ' พวกเขาต่างได้รับบาดเจ็บสาหัส ผมประเมินสถานการณ์ไว้แล้วว่าสองคนคงต่อสู้ไม่ไหวจึงขอให้โดรก้าเดรสคืนร่างมังกรแล้วพาทั้งคู่ไปส่งยังโรงพยาบาล ในทีแรกเขาดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่สุดท้ายจึงยอมแต่โดยดี
แจ็กและเฌอแตมอาสาเข้าร่วมต่อสู้นัดชี้ชะตาครั้งนี้รวมถึงหัวกะทิจากชมรมการประลองหลายสิบคน คณะอาจารย์ทุกท่านจากโรงเรียนเอสคูเรียต่างถือไม้กายสิทธิ์ก้าวเข้ามาในสนามรบอย่างไม่หวั่นเกรง ส่วนทัพหลังนั้นเป็นเหล่าทหารเกณฑ์มาจากกระทรวงกลาโหมแห่งคาโรเนีย อาวุธของพวกเขานั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าไม้กายสิทธิ์ด้ามเดียว
โซล่าเดินเข้ามายืนเคียงข้างอาเนีย ทั้งสองสวมกอดกันอย่างรักใคร่ ผู้เป็นแม่ลูบศีรษะลูกสาวก่อนพ่นลมหายใจออกทางปากด้วยความโล่งใจที่อาเนียกลับมาอยู่ในอ้อมอก เธอกอดผู้เป็นแม่พร้อมหลั่งน้ำตาจากความอดทนอดกลั้นมาตลอด
"ไม่ต้องกลัวแล้วนะจ๊ะ แม่อยู่ที่นี่แล้ว แม่จะไม่ให้ใครทำอะไรหนูอีก..." เธอเว้นช่วงจังหวะเล็กน้อยก่อนมองจิกไปยังจักรพรรดิมาร "แม้แต่พ่อของลูกก็ตาม"
"ร่างกายเป็นของเวอร์โก้จริง แต่ภายในไม่ใช่" อาจารย์เอกเอ่ยพลางขมวดคิ้ว "แต่เป็นสิ่งที่อยู่ภายในร่างกายของเวอร์โก้ต่างหากที่ทำให้เขากลายเป็นมารเหมือนกับฉัน ถ้าทำให้อ่อนแรงลงจนขยับตัวไม่ได้ ให้ใช้คาถากระชากวิญญาณลาก 'จิตมาร' ในร่างของเขาออกมา เมื่อมันออกมาแล้วให้จัดการทิ้งด้วยทุกคาถาที่มีเพื่อไม่ให้มันเข้าสิงสู่ใคร"
"เหมือนที่เคยทำกับตัวเองสินะ" อาจารย์ดูฟริกพยักหน้าอย่างเข้าใจ "งั้นตอนนี้ก็ถึงเวลาจัดการมารในร่างของเวอร์โก้แล้วสิ"
"ฉันจะจัดการให้หนัก ๆ โดยเฉพาะนังผู้หญิงชุดดำนั่นด้วย" โซล่าโกรธเป็นฟืนไฟจนดวงตาเรืองแสงสีแดงสด
"พวกเราไม่ได้รู้เรื่องคาถาโจมตีมากเท่าไหร่ แต่เราจะสู้สุดใจเพื่อพวกเธอและโลกเวทมนตร์" เฌอแตมพูดด้วยท่าทางมั่นใจ "และจะสู้เผื่อเรย์ม่อนต์และรุ่นพี่คาลอสด้วย"
"ระวังพวกเหล่าเจ็ดบาปสี่คนที่ยืนอยู่หลังจักรพรรดิมารให้ดี พวกมันแข็งแกร่งกว่าสมุนมารกว่ามาก" ผมพูดเตือน
"หนู เรย์ม่อนต์และรุ่นพี่คาลอสจัดการกันไปคนละคน ถือว่าลดจำนวนศัตรูไปได้เกือบครึ่งเลยนะคะ" อาเนียพูดต่อพลางมองไปยังกองทัพมารซึ่งจัดทัพเสร็จพร้อมลุยเข้ามาตลอดเวลา "ถ้าพวกเราไม่รุมก็ต้องปะทะกันแบบตัวต่อตัว"
"แม่เล็งไว้แล้วล่ะ ไม่ผิดตัวแน่" โซล่าลั่นข้อนิ้วดังกรอบแกรบ สายตาจับจ้องไปทางหนึ่งในเจ็ดบาปหญิงร่างสูงท่าทางปลาดเปลียวราวจะกินเลือดกินเนื้อ ผมมั่นใจได้อย่างหนึ่งว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่
บรรยากาศเริ่มเป็นไปอย่างเคร่งเครียดกดดัน ฝั่งมารศาสตร์มืดและผู้วิเศษจัดทัพยืนประจันหน้ากันด้วยความระแวดระวังและพร้อมกระโจนเข้าใส่เมื่อมีโอกาส อาจารย์เอกบอกว่ามีกำลังส่วนหนึ่งคอยปักหลักปกป้องโรงเรียนเอสคูเรียพร้อมด้วยอาจารย์ใหญ่คอนเนอร์ หาทางนี้เพรี้ยงพร้ำ เขาจะวาร์ปเข้ามาช่วยในทันที นั่นเป็นหนึ่งในความโล่งใจที่ผมมี อย่างน้อยเจ้าผู้สร้างระบบก็ไม่เข้ามาแทรกแซงความเป็นไปของโลกที่เขาสร้างขึ้นเท่าไหร่
จักรพรรดิมารยืนอยู่ด้านหลังกองทัพโดยกลุ่มสี่ในเจ็ดบาปยืนเรียงแถวหน้ากระดานแถวหน้าสุด พวกมันแต่ละตนมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง อีกทั้งยังดูแข็งแกร่งอย่างบอกไม่ถูก
ผมคาบไม้กายสิทธิ์ไว้ในปากยืนเคียงข้างเหล่าพวกพ้องพร้อมเข้าสู่สงครามอย่างเต็มรูปแบบ
ทั้งสองไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งคิดบุกเข้าหากัน จนกระทั่งเมฆคลื้มถูกพัด แสงสีชาดจากฟากฟ้าสาดลงมาบนพื้นดิน เหล่าผู้วิเศษและมารศาสตร์มืดมองขึ้นบนท้องฟ้าแทบในเวลาเดียวกัน ดวงจันทร์สีชาดขนาดมหึมาปรากฎเด่นชัดอลังการกลางท้องนภา ย้อมทั้งผืนแผ่นดินในรัศมีหลายสิบกิโลเมตรเป็นสีแดง ยามผิวหนังแตะต้องแสงจันทร์สีชาดรู้สึกเหมือนพลังเวทย์เริ่มเอ่อล้นทะลักออกมา อัตราการเต้นของหัวใจเร็วแรงแทบทะลุออกจากอก สัญชาตญาณของผมรู้ดีว่าร่างหมาคอร์กี้ไม่สามารถรับพลังแฝงอันมหาศาลจึงตัดสินใจกลายร่างเป็นมนุษย์ซึ่งส่งผลให้อาการอึดอัดภายในทุเลาลง ทั้งผู้วิเศษและมารต่างมีอาการเหมือนกันแต่พวกเขาสามารถอดทนยอมรับพลังแฝงได้ โดยเฉพาะอาเนียที่ในตอนนี้ฝืนควบคุมพลังที่ล้นทะลักได้อย่างดีเยี่ยมโดยมีผู้เป็นแม่ยืนให้คำแนะนำอยู่ข้าง ๆ แม้จะมีเหล่าทหารบางนายที่ขาดใจตายเนื่องจากทนพลังตัวเองไม่ไหว สำหรับตอนนี้พวกเราไม่มีเวลาให้ความสนใจกับเรื่องนี้ เพราะต่อให้ผู้วิเศษมีพลังเพิ่มขึ้นจากการอาบแสงจันทร์ เหล่ามารเองก็เช่นกัน
คืนบูชาพระจันทร์สีชาดได้เริ่มขึ้นแล้ว
---------------------------
To Be Continue Ep.37
