หนีรักมาพบคุณ - บทที่ 12 หาที่อยู่ใหม่ โดย เฌอรินทิพย์ @Plotteller

เธอย้อนเวลากลับมาพบกับ คุณเผิง และ อาหยูตัวน้อย ความเข้าใจผิดในอดีตจะได้รับการเเก้ไขหรือไม่ ? เมื่อมีผู้หญิงอีกคนมาบอกว่า "คืนสามีให้ฉันเถอะค่ะ !"

หนีรักมาพบคุณ - บทที่ 12 หาที่อยู่ใหม่ โดย เฌอรินทิพย์ @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ย้อนเวลา,เลี้ยงเด็ก,อาหยู,ดราม่า,รักวัยรุ่น,แอบรัก,สามี,เกิดใหม่แต่ใจเดิม,เกิดใหม่ ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

บทที่ 12 หาที่อยู่ใหม่

Chapter 11
‘ยัยจอมบ้านที่เช่าจะหมดสัญญาแล้ว โทษทีพี่ลืมบอกไป สิ้นเดือนจะหมดสัญญาแล้ว ถ้าจะต่อก็รีบไปต่อเองนะ ถ้าไม่ก็ย้ายออกเดี๋ยวเจ้าของจะปล่อยให้คนอื่นเช่าต่อ
ป.ล. ดูแลตัวเองดี ๆ นะ’
ทันทีที่ตื่นขึ้นมาช่วงสาย เปิดอ่านข้อความจากพี่สาวแล้วก็ยิ้มหัวเราะให้กับตัวเองเพราะไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือโวยวายออกมาดี สิ้นเดือนนี้ต้องย้ายออก แน่นอนว่าปกติแล้วพี่สาวเธอจะเป็นคนจ่ายค่าเช่าบ้านรายเดือน ส่วนเธอเมื่อมาอยู่ก็จะช่วยเรื่องค่าไฟ ค่าน้ำ หรือการซื้อของใช้ กลับมา ตอนนี้เหลือเพียงเธอ ถ้าหากเช่าต่อคงไม่ไหวแน่นอนกับเงินเก็บที่สะสมอยู่ตอนนี้ อีกทั้งถึงแม้ว่าจะได้งานแล้วแต่บริษัทยังไม่เรียกเข้าทำงาน กว่าจะเริ่มงานก็เดือนหน้าโน้น สรุปแล้วยังว่างงานอีกหนึ่งเดือนเต็ม
ลฎาภาแทบทรุดเพราะนอกจากต้องหางานพาร์ตไทม์ทำแล้วยังต้องหาที่อยู่ใหม่อีก
“เรา...จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไมได้ !”
หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงนอนหยิบเสื้อผ้าเดินเข้าไปห้องน้ำทันที ตอนนี้ยังมีเวลาเหลืออีกสิบสองวันที่จะหาห้องเช่าและหางานทำไปก่อนถูกเรียกตัว ก็ยังดีกว่านั่งเฉย ๆ โดยไม่ทำอะไร
หลังจากแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาแต่สิ่งหนึ่งที่ลืมไปคือรถ ซึ่งเป็นของพี่สาวเธอ หญิงสาวก็ถอนหายใจออกมาแล้วเดินออกจากรั้วประตูไปขึ้นรถเมล์ที่หน้าปากซอย ลฎาภาจำได้ว่าแถวบ้านที่พักอยู่นั้นก็มีคอนโด ฯ หรืออพาร์ต—เมนต์ที่อยู่ไม่ไกลมากนัก แต่พอเอาเข้าจริงกลับไม่มีห้องว่างให้เช่าเลยในช่วงนี้เธอจึงจำต้องนั่งรถแท็กซี่เลยออกไปอีกประมาณสิบนาทีเพื่อหาอพาร์ตเมนต์ราคาถูก เพราะค่าเช่าคอนโด ฯ รายเดือนนั้นแพงเกินไป ไหนจะค่าไฟ ค่าน้ำ ค่าโทรศัพท์และค่าจิปาถะอื่น ๆ อีก
หญิงสาวลงจากรถแท็กซี่หยุดอยู่ที่หน้าซอย ซึ่งไม่เปลี่ยวและมีคนเดินไปมารวมทั้งรถเข้าออกด้วย เธอมองพร้อมสูดหายใจลึกภาวนาให้ที่นี่มีห้องว่างดี ๆ ให้เช่าเพราะทำเลที่นี่ดี สองเท้าก้าวตรงไปยังจุดหมายจากการแนะนำของเพื่อนที่รู้จักกัน และคำแนะนำของลุงขับรถแท็กซี่เมื่อครู่นี้จึงตัดสินใจมาดู
ลฎาภายืนอยู่หน้าอพาร์ตเมนต์ซึ่งสูงประมาณแปดชั้น ประตูรั้วเปิดให้คนเดินเข้าเดินออกได้สะดวก ภายในรั้วมีลานจอดรถ ป้อมยาม อีกทั้งยังมีร้านขายของชำ รวมถึงร้านข้าวแกงตั้งอยู่ข้างใต้ เป็นที่สะดวกและทำเลดี อีกทั้งระหว่างทางก็มีร้านสะดวกซื้อ ร้านขายยาด้วย ซึ่งครบถ้วนสำหรับเธอ
หญิงสาวไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปติดต่อที่ใต้ตึก
“สวัสดีค่ะ คือจะมาสอบถามว่ายังมีห้องว่างอยู่ไหมคะ ?”
ลฎาภามองหญิงรูปร่างอ้วนท้วนใส่แว่นวัยกลางคนเดินเข้ามาหา
“มีห้องอยู่จ้ะ” เจ้าของอพาร์ตเมนต์ตอบ
เธอยิ้มออกมาอย่างดีใจ “เอ่อ...แล้วราคาเดือนละเท่าไหร่คะ ?”
“ห้องพัดลมเดือนละสี่พันห้าร้อยบาท ห้องแอร์เดือนละห้าพันเจ็ดร้อยบาท ไม่รวมค่าน้ำค่าไฟ อินเทอร์เน็ตเดือนละสี่ร้อยบาท”
หญิงสาวยิ้มเจื่อน ๆ เพราะราคาทำให้ตัดสินใจยาก ซึ่งราคาห้องพักส่วนใหญ่ในละแวกนี้หรือที่เธออาศัยอยู่ก็ประมาณนี้ทั้งนั้น “ห้องพัดลมนี่สี่พันห้าร้อยใช่ไหมคะ ? แล้วมีตู้เย็น กับ...”
“มีครบหมดนั่นแหละหนู ห้องน้ำ ห้องครัวเล็ก ๆ มีเตาแก๊สไฟฟ้าให้ด้วย แถวนี้ป้าถูกสุดแล้ว ถ้าไปหาที่อื่นราคาจะอยู่ที่แปดพันจนถึงหนึ่งหมื่น”
มันก็จริง...หญิงสาวยิ้มให้ขณะที่ก้มหน้าคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“แล้วต้องมัดจำยังไงคะ ?”
“สัญญาเช่าระยะสั้นครึ่งปี ระยะยาวหนึ่งปี ค่ามัดจำห้าพันบาท หมดสัญญาป้าจะคืนให้”
ลฎาภาพยักหน้ารับรู้ “ตกลงหนูเช่าค่ะ”
“งั้นเข้ามาคุยรายละเอียดก่อน ไปรอข้างในนั้นนะ”
หญิงสาวพยักหน้าตอบและเดินไปรอในห้องออฟฟิศที่ป้าเจ้าของ อพาร์ตเมนต์บอก
กว่าจะตกลงรายละเอียด จ่ายเงินมัดจำ จ่ายเงินล่วงหน้าเสร็จก็บ่ายสองโมงกว่าแล้ว ลฎาภาเดินออกจากซอยมาขึ้นรถเมล์ตามคำแนะนำของป้าที่บอกว่าหากนั่งรถเมล์ไปลงอีกป้ายในแยกหน้าก็จะต่อรถอีกคันได้โดยไม่ต้องขึ้นแท็กซี่ให้เสียค่าใช้จ่ายเพิ่ม
หญิงสาวลงจากรถเมล์แล้วหันมองไปยังร้านอาหาร เมื่อเห็นแผ่นใบปลิวประกาศรับสมัครคนทำงานชั่วคราวจึงรีบเดินเข้าไปดูทันที แต่ก็เดินออกมาเพราะปิดรับสมัครไปนานแล้ว แค่ยังไม่ได้นำแผ่นป้ายออก
ลฎาภาเดินถอนหายใจก่อนจะขึ้นรถเมล์จากป้ายเพื่อกลับไปที่บ้านในขณะที่ได้รับข้อความจากพี่สาวของเธอ
ยัยจอม พี่ฝากเก็บของที่พี่อาร์ตเคยให้ไว้ไปทิ้งให้หมดเลยนะ มีบางอย่างที่ลืมทิ้งน่ะ
หญิงสาวอยากจะกรีดร้องออกมาทันทีด้วยความขุ่นเคืองใจ แต่ก็ต้องอดกลั้นจนกระทั่งลงจากรถ แวะซื้อผักและผลไม้ข้างทางก่อนกลับบ้าน
“ต้องรีบหางานแล้วเก็บของย้ายออกไป โอ๊ย...ชีวิตมนุษย์ !”
ลฎาภาถอนหายใจจนนับครั้งไม่ถ้วนขณะวางของในห้องครัว ความจริงแล้วเพียงแค่ย้ายออกจากที่นี่ใช้เงินเก่าที่เก็บอยู่โดยไม่ต้องหางานทำก็ได้ แต่ว่าเงินที่เก็บก็จะหมดไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรซึ่งไม่ใช่นิสัยของเธอ แต่ถ้าจะให้กลับไปอยู่ที่บ้านแบบเดิมสู้ดิ้นรนเองยังจะดีซะกว่า...
“กลับมาแล้วหรือคะ ?”
ผ่องรำไพแม่บ้านดูแลงานในบ้านเดินเข้ามาหาขณะที่ชายหนุ่มเดินมาและวางของที่โซฟา
“อาหยูนอนแล้วหรือครับ” อวิ่นเยว่เอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า เพราะว่าวันนี้งานค่อนข้างเยอะสำหรับเขา กว่าจะจัดการเสร็จก็เกือบสามทุ่ม แน่นอนว่าลูกชายคงจะไปรับไม่ได้จึงวานให้ป้าผ่องรำไพไปรับแทน
“นอนแล้วค่ะ เห็นกลับมาก็เงียบไม่พูดอะไรเลย”
อวิ่นเยว่พยักหน้ารับ แสดงสีหน้าลำบากใจก่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เกรงใจ “พรุ่งนี้ผมอยากรบกวนป้าอีกวันไปรับเขาแทนหลังเลิกเรียนได้ไหมครับ ผมคงจะกลับมาไม่ทัน”
“พรุ่งนี้หรือคะ ป้าว่างนะ แต่อาทิตย์หน้าป้าไม่ว่าง ป้าต้องไปเยี่ยมพ่อที่ต่างจังหวัด อาจจะไม่ได้เข้ามาทำความสะอาดให้นะคะ”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับโดยไม่ปริปากพูด เพราะรู้สึกเกรงใจป้า ผ่องรำไพที่มาช่วยรับลูกชายให้ทั้งที่เขาจะควรเป็นคนรับเอง ที่จริงก็เคยจ้างพี่เลี้ยงดูแลแต่ทุกคนก็อยู่ไม่นานและขอลาออกไป จนช่วงหลังจึงเลิกจ้างไป
“ไม่เป็นไรครับ อาทิตย์หน้าผมจะกลับเร็ว”
แม้จะเอ่ยปากออกไปแล้วแต่ไม่รู้ว่าจะทำได้อย่างที่พูดหรือไม่ หลายปีมานี้เขาดูแลลูกชายพร้อมกับพยายามใช้หนี้บริษัทที่เคยล้มละลายจนหมดสิ้น
ผ่องรำไพมองอวิ่นเยว่พลางถอนหายใจออกมาด้วยความเห็นใจ แม้จะเอ่ยปากบอกว่าให้แต่งงานใหม่เพื่อหาแม่เลี้ยงดูแลลูกชาย แต่ชายหนุ่มกลับนิ่งและไม่พูดอะไร จึงรู้ได้ว่าใจนั้นอยากจะลืมความเจ็บปวดให้หมดสิ้น
“ถ้างั้นป้าจะลองหาคนมาดูแลงานบ้านกับอาหยูแทนนะคะ คุณเผิงจะได้ทำงานเต็มที่”
“ขอบคุณครับ” เขาตอบก่อนขยับตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปข้างในบ้านขณะที่ป้าผ่องรำไพเดินไปหยิบกระเป๋าสัมภาระและออกจากรั้วบ้านไป แต่ก็ไม่วายที่จะหันกลับมามองด้วยความเป็นห่วง จริง ๆ แล้วคุณนายเผิงก็เคยเสนอให้หล่อนอาศัยที่บ้านหลังนี้เพื่อดูแลเรื่องอาหารในบ้านได้อย่างเต็มที่ รวมถึงหลานที่เพิ่งเกิดด้วย แต่คงจะไม่ได้เพราะหล่อนเองก็มีลูกสะใภ้และลูกชายที่อาศัยอยู่ด้วยกัน ทั้งยังมีหลานอีกสามคนจึงอยากจะกลับมาอยู่กับครอบครัวมากกว่า
อวิ่นเยว่เดินเข้ามาในห้องของลูกชายที่หลับสนิทแล้ว เขาย่อตัวนั่งลงขณะที่เด็กชายปรือตาขึ้นมองอย่างงัวเงีย
“ป๊ะป๋า...”
อวิ่นเยว่ยิ้มให้กับเด็กชายที่นอนอยู่บนเตียง
“วันนี้จะมานอนกับอาหยูไหม ?”
เขาพยักหน้าก่อนลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป แม้จะลืมความเจ็บปวดที่อยู่ในใจไปจนสิ้น แต่ก็ไม่อาจเลือกรักครั้งใหม่ได้อีก เพราะหัวใจที่เจ็บปวดนั้นต่อให้ลืมไปแค่ไหนก็ยังมีรอยแผลอยู่ดี...