ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มพังทะลายเพียงเพราะคนหนึ่งคนต้องการสิ่งนั้นมาครอบครอง แต่ไม่รู้การควบคุม ข้อผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดขึ้น ได้เกิดขึ้นแล้ว
รัก,ดราม่า,ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,ครอบครัว,เตชินีกาวิน,คู่รองแซ่บ,พระเอกโบ้,ดราม่า,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เตชินีกาวิน
ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มพังทะลายเพียงเพราะคนหนึ่งคนต้องการสิ่งนั้นมาครอบครอง แต่ไม่รู้การควบคุม ข้อผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดขึ้น ได้เกิดขึ้นแล้ว
ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มพังทลายเพียงเพราะคนหนึ่งคนต้องการสิ่งนั้นมาครอบครอง แต่ไม่รู้การควบคุม ข้อผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดขึ้น ได้เกิดขึ้นแล้ว
เมื่อเด็กในท้องเริ่มพัฒนาการขึ้นเรื่อย ๆ อาการต่าง ๆ ก็เริ่มชัดเจน
อดีตที่เคยมีแต่ความผิดพลาดนั้นไม่เคยเลือน จะก้าวออกมายอมรับความเป็นจริงได้ตอนไหน
กาวินมองดูร่างบางที่นอนเปลือยเปล่าบนเตียงด้วยความต้องการมากมาย ภาพตรงหน้าเบลอเสียยิ่งกว่ากล้องถ่ายในโทรศัพท์ แต่เขาไม่สนอะไรอีกต่อไป เพราะตอนนี้เขาทนมานานมากแล้ว
กาวินก้มลงกัดเข้าที่คอของอีกฝ่ายจนเลือดซึม เสียงครางในลำคอของอีกฝ่ายบวกกับกลิ่นมาการองที่คุ้นเคยทำให้เขายิ่งมีอารมณ์มากขึ้น
เขาจำได้ดีว่าอาการรัทครั้งแรกเขานอนกับกลิ่นกายมาการองนี้ แต่ทำไมตะวันถึงไม่ใช่กลิ่นนี้กัน เขายังคงสับสนมาเป็นเวลาเกือบสามเดือน แต่ไม่ได้สนใจนักเพราะคนที่เขารักอยู่ตรงหน้าแล้ว
มือหนาแทรกนิ้วเข้าช่องทางคับแคบด้านหลังอย่างยากลำบาก แต่ไม่คณามือเขาสักเท่าไหร่ เพียงแค่ขยับเข้าออกไม่กี่ครั้งช่องทางด้านหลังก็ไหลลื่นจากที่ฝืดเคืองมานาน
" พี่ อึก อา "
เสียงคุ้นจังวะ
กาวินเก็บความสงสัยเอาไว้ภายในใจ ฟังเสียงคนใต้ร่างครางในขณะที่กำลังเปิดทางให้ตัวเองได้เข้าไปอยู่
มือบางจับเข้าที่สันกราม หันให้เขามองดูอีกฝ่ายให้ชัดเจน คิ้วหนาขมวดเข้าด้วยกันเมื่อใต้ร่างและกลิ่นที่เขาคุ้นเคยคือเตชิน น้องชายของตะวัน
" ดะ ดูผม ให้ชะ ชัด อึก ปล่อย " มือบางพยายามดันแขนกาวินออก ไม่อยากให้มันผิดพลาดเป็นครั้งที่สอง
เป็นเตชิน? ได้ไง ทำไมเป็นเตชิน แล้วตะวัน...
" อ๊าก!! " ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาในสมองเขาอย่างจัง ทำให้การกระทำทุกอย่างหยุดลงไปชั่วขณะ
มัน...มันอีกแล้ว ไอ้รัทบ้าเอ๊ย!!
เตชินตกใจมองกาวินเมื่อคนตรงหน้าตะโกนเสียงดังออกมาด้วยความเจ็บปวด เกิดอะไรขึ้น มีแต่คำถามที่ดังวนไปวนมาในความคิด
" พี่กาวิน !!! " ไม่ทันที่เขาจะได้ลุกขึ้นดูอาการของกาวินให้ชัดเจน ก็ถูกอีกฝ่ายพุ่งเข้าจูบอย่างแรง " อึก! "
มือทั้งสองข้างที่ถูกมัดเข้าด้วยกันจากเสื้อเชิ้ตของตัวเอง ถูกมือของกาวินดึงรั้นเอาไว้ไม่ให้ขยับ แม้ว่าจะพยายามเท่าไหร่ก็ไม่หลุด
" อึก อือ! " จูบอันร้อนแรงยังคงถูกกระชากไปมาจากกาวิน ท่อนลำใหญ่ถูกจ่อเข้าที่ช่องทางที่เคยคับแคบก่อนหน้านี้
เตชินตาโตเมื่อท่อนลำใหญ่ดันส่วนหัวเข้ามาได้ ก่อนที่จะค่อย ๆ ดันส่วนอื่นเข้ามาตาม ๆ กัน
" อึก พี่กาวินหยุด อะ พี่กาวิน!! " ไม่ต่างจากเตชินที่พยายามดันตัวกาวินออก แต่ก็ต้องหมดหวังเมื่อแรงของเขาน้อยกว่าคนด้านบนอยู่มาก หวังแต่ว่าจะไม่กระทบกับเด็กในท้องก็พอ
" อ๊า!! " เมื่อท่อนลำใหญ่ของกาวินเข้ามาจนสุด แทนที่จะหยุดให้เตชินได้พักกลับกระแทกเข้ามาทันทีที่เข้ามาได้ " อะ อ๊า พี่กาวิน ยะ หยุด อึก "
กาวินไม่ฟังคำร้องห้ามของอีกฝ่าย ยังคงกระแทกกระทั่งเข้าออกตามอำเภอใจ เมื่อเสร็จรอบแรกก็พลิกตัวเตชินให้อยู่ในท่าคลานเข่าหรือท่าหมานั่นเอง
" อ๊า!! " เมื่อกาวินจัดท่าเสร็จ ก็รีบกระแทกเข้ามาทันทีจนเตชินไม่ทันได้ตั้งตัว " พะ ยะ หยุด อึก "
น้ำตาจากเตชินยังคงหยดลงบนเตียงไม่ขาดสาย เมื่อการรัทของกาวินยังคงไม่สงบ กาวินไม่ฟังคำห้ามของเขาเลยแม้แต่น้อย เมื่อจบธุระแล้วเขาคงต้องรีบไปตรวจครรภ์ดูว่าเด็กมีปัญหาอะไรหรือเปล่า แต่ดูท่าคงไม่ได้ไปง่าย ๆ
" ตะ เตชิน อึก "
" !! " เตชินตกใจเมื่อเสียงเรียกของกาวินกำลังร้องเรียกชื่อเขาอยู่ เขาไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม เขามีตัวตนแล้วจริง ๆ เหรอ
" อึก เตชิน พี่จะเสร็จ จะเสร็จแล้ว อา "
" อ๊า!! " เสียงครวญครางของกาวินและเตชินดังขึ้นพร้อมกัน เมื่อครั้งนี้กาวินเสร็จสมเร็วกว่าครั้งแรก
เป็นเตชินเองที่สลบไปหลังกาวินหลั่งน้ำสีขาวขุ่นใส่ช่องทางเตชินจนหมด ร่างที่หมดแรงล้มลงบนเตียง หายใจแรงด้วยความเหนื่อยจากกิจกรรมเมื่อครู่
กาวินมองร่างบางของเตชินด้วยความสับสน ทำไมเขาถึงไม่รู้มาก่อนวันคนนั้นที่เขานอนด้วยคือเตชิน ไม่ใช่ตะวัน
กาวินล้มนอนราบไปกับเตียงข้างเตชิน หันมองรอยช้ำกลีบกุหลาบรอบคอเตชินด้วยความสับสน ก่อนที่จะลุกขึ้นอุ้มให้เตชินนอนบนหมอนดี ๆ ส่วนตัวเองก็ปลีกตัวไปชำระร่างกาย
กาวินเดินลงมายังห้องโถง หันมองซ้ายที ขวาทีเหมือนกำลังมองหาใครบางคน ก่อนที่เสียงเอ่ยถามของลุงคนขับจะดังขึ้น
" มองหาใครอยู่เหรอครับคุณหนู "
" ตะวันน่ะครับ ก่อนหน้านี้ผมยังเห็นเขาอยู่เลย "
" .... " ลุงคนขับเงียบไป กาวินเห็นท่าไม่ดีจึงเอ่ยถามต่อ
" มีอะไรหรือเปล่าครับ เกิดอะไรขึ้นกับตะวัน " ลุงคนขับหลุบตาลง นิ่งเงียบไปสักพักก่อนที่จะพูดตอบ
" คุณตะวันเสียไปนานแล้วครับ คุณเขาไม่เคยมีอยู่ตั้งแต่ตอนโรงพยาบาลแล้ว "
" !!! "
" งานศพคุณตะวันก็จบไปเป็นเดือนแล้วด้วย มีแต่คุณหนูที่ยังไม่ปล่อยวาง " กาวินนิ่งกับคำตอบของชายมีอายุ เขาอยู่กับความผิดหวังมาหนึ่งเดือนเต็มเลยงั้นเหรอ
กาวินส่ายหน้าไม่เชื่อ แต่ในใจเชื่อแล้วครึ่งหนึ่ง เขาเดินกลับขึ้นห้องมาอย่างเคย มองดูเตชินแฝดน้องของตะวันที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงด้วยความสับสน
ก้าวเท้าเข้าใกล้เตชินและนั่งลงข้าง ๆ เอื้อมมือขึ้นปัดเส้นผมที่บังใบหน้าสวยออก
"นี่มันหมายความว่าอะไร ตลอดเวลาที่ผ่านมาตะวันไม่เคยมีตัวตันอยู่เลยเหรอ " กาวินยังคงมองดูใบหน้าสวยนั้นไม่ห่าง ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า นี่เขากำลังคุยกับคนหลับอยู่เหรอเนี่ย
จูบหวานประทับลงบนหน้าผากของเตชินเป็นการร่ำลา ก่อนที่ตัวเองจะลงไปทำงานที่ห้องส่วนตัวอีกครั้งของวัน
.
.
.
เตชินตื่นมาในช่วงสายของวัน เขารีบลุกขึ้นมองร่างกายตัวเองที่ตอนนี้มีเสื้อผ้าสวมเข้ามาตอนไหนไม่อาจทราบได้
เมื่อเห็นว่าตัวเองไม่มีส่วนไหนที่ต้องจัดการเพิ่มเติมจึงลุกขึ้นเตรียมตัวออกจากห้อง หาข้าวของที่พกมาด้วยติดตัวสองสามอย่างโดยความขะมักเขม้น ก่อนที่เสียงเรียกห้ามจะดังขึ้น
" ขยับมากเดี๋ยวก็เจ็บหรอก จะหาอะไรเดี๋ยวพี่หาให้ "
" ยาน่ะครับ ยาของคุณหมอ "
" ยาอะไร "
" ยาแก้แพ้ครับ "
" แก้แพ้อะไร เตแพ้อะไรด้วยเหรอ "
" ผมแพ้ท้องครับ "
" !!! " เตชินชะงักครู่หนึ่งก่อนที่จะค่อย ๆ หันตัวมองไปหาต้นเสียงนั้น
" พี่กาวิน... " เหงื่อน้อยค่อย ๆ ไหลซึมออกมาจากกรอบหน้า สัญญาที่เคยให้ไว้กับผู้เป็นพี่กำลังจะหมดลง
" เตท้องกับใคร "
" เอ่อ "
" กี่เดือนแล้ว "
" คือว่า "
" มันข่มขืนเตใช่ไหม! เดี๋ยวพี่จัดการมันเอง " ไม่ทันที่เตชินจะได้ตอบคำถามไหน กาวินก็แย่งขัดขึ้นมาทุกที
" พี่กาวินครับ! ให้ผมได้ตอบก่อน...ไม่ดีกว่าเหรอครับ "
" อ้อ ใช่ เตพูดเลย " เตชินปัดเสื้อผ้าที่ตัวเองกำลังใส่อยู่เพื่อปัดฝุ่นออกจากมือ ก่อนที่จะประสานมันเข้าด้วยกัน
" พี่กาวินดีขึ้นแล้วเหรอครับ "
" หะ? " เขาเลิกคิ้วขึ้นเมื่อคำพูดที่ออกมาจากปากของเตชินเป็นคำถามกลับมา
" เตหมายถึง... "
" เรื่องตะวันเหรอ "
" .... " เตชินนิ่ง เพราะไม่คิดว่ากาวินจะเข้าใจความหมายของมัน
" ก็เข้าใจขึ้นแล้วละ ตอนนั้นพี่คงคาดหวังจนไม่กล้ารับความจริงเอง พลอยทำให้เตต้องลำบากไปด้วย "
" ไม่เลยครับ เตไม่เคยลำบากเลยถ้าเป็นเรื่องพี่กาวิน " กาวินยิ้มรับเมื่อคำตอบของเตชินเป็นที่ถูกใจ
" แล้วสรุปท้องได้กี่เดือนแล้ว "
" !!! " เตชินตาโตเมื่อคำถามเมื่อครู่กลับมาอีกครั้ง เขาอุตส่าห์ออกนอกทะเลไปแล้วนะ ยังจะตามมาจนได้ เตชินหันมองทางอื่น " เอ่อ คือ... "
" อย่าออกนอกทะเล พี่จริงจังจริง ๆ นะเตชิน "
" รู้แล้วครับ "
" คำตอบ? "
" 1 เดือนกับอีก 2 สัปดาห์ครับ " กาวินพยักหน้าตอบ แต่ก็ต้องชะงัก เขาคุ้น ๆ กับเวลาแบบนี้นะ
" 1 เดือน 2 สัปดาห์... " เตชินเม้มปากแน่นภาวนาในใจอย่าให้ความลับเปิดเผย แต่ก็เป็นได้แค่ภาวนา เมื่อคำตอบต่อมาของกาวินชัดเจนเสียยิ่งกว่าคำอธิบายของเขาในรอบแก้ตัวเสียอีก " เดือนก่อนที่พี่คบกับตะวันนี่!! "
" !!! " เตชินหันหน้าหนี เมื่อสายตาตกใจของกาวินหันมองมาทางเขา
มือหนาดึงให้เขาหันไปสบตา ก่อนที่จะก้มลูบท้องเตชินเมื่อรับรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น เตชินเองก็ตกใจไม่แพ้กันที่กาวินรักและเป็นห่วงตัวน้อยไม่แพ้เขา
" หนูเป็นลูกพ่อเหรอครับ พ่อไม่รู้การมีอยู่ของหนูเลย เจ็บมากหรือเปล่าครับตัวน้อย " เสียงสองจากกาวินถูกเอ่ยขึ้นให้ตัวน้อยได้ยิน เรียกรอยยิ้มจากผู้เป็นแม่อย่างเตชินได้เป็นอย่างมาก
กาวินแหงนหน้ามองเตชินด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข แต่เขากลับหลบสายตานั้นของกาวินด้วยความขัดเขิน ก่อนที่สิ่งแปลกประหลาดตรงคอกำลังจะทะลักออกมา
" !!! " กาวินมองตามแผ่นหลังของเตชินที่กำลังวิ่งพรวดเข้าห้องน้ำไปด้วยความเร็ว ก่อนที่เสียงน่าเป็นห่วงจะดังขึ้น
" อุ อ้วก อุ อ้วก " เสียงอาเจียนดังขึ้นอีกสองสามครั้งก่อนที่จะหยุดไป แทนที่ด้วยเสียงกดชักโครกของโถอเนกประสงค์
ร่างบางของโอเมก้าหนุ่มเดินออกมาด้วยความเหนื่อยล้าต่างจากก่อนหน้านี้อย่างมาก กาวินเดินเข้าไปพยุงเตชินให้นั่งลงกับเตียงนุ่ม มองใบหน้าที่เริ่มล่องลอยจากการอาเจียนเมื่อสักครู่ด้วยความเป็นห่วง
" เตไปหาหมอหรือยัง " เตชินพยักหน้า
" พึ่งไปเมื่อเช้าครับ "
" เมื่อเช้าเหรอ " กาวินหลุบตามองพื้น เขารู้สึกผิดเป็นอย่างมากกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น แต่หาทางแก้ไขนั้นไม่เจอ " ทั้ง ๆ ที่เตควรจะต้องกลับบ้านไปนอนพักผ่อน กลับต้องมาดูแลคนบ้าแบบพี่ แถมโดน... "
" ไม่เห็นเป็นอะไรเลยครับ ถ้าเตไม่ช่วยพ่อของตัวน้อย เตจะไปช่วยใครล่ะ " เสียงขำขันเพียงเล็กน้อยจากเตชินเรียกรอยยิ้มของกาวินได้อีกครั้ง
ช่างน่าเหลือเชื่อยิ่งกว่าสิ่งไหนบนโลกนี้
เขาอยู่กับตะวันได้เพียงสองเดือนกว่าก็มีความสุขด้วยกันเกือบทุกวันที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันในบ้านหลังนี้ ถึงแม้อาการคลั่งจะยังคงเผยออกมาติดต่อกัน ตะวันก็ไม่เคยปล่อยมือเขาไปไหนเพียงเพราะอารมณ์ที่ควบคุมไม่อยู่ นี่จึงเป็นสาเหตุที่เขาอยากจะใช้ชีวิตคู่ร่วมกันกับตะวันจนแก่เฒ่า
แต่กับเตชินแล้วนั้นมันต่างออกไป เพียงแค่ได้กลิ่นละมุนหวานของมาการองจากตัวเตชิน ทุกอย่างที่น่าขัดใจก็ดูจะน่าสนใจไปเสียทุกอย่าง อะไรที่ดูน่าเบื่อก็ดูจะสนุกขึ้นเมื่อมีเตชิน
หากเปรียบทั้งคู่เป็นขนมหวาน ตะวัน คงเป็นดั่งเค้กที่มีเพียงรสชาติที่หวานหอมน่าลิ้มลอง ใบหน้าไม่ว่าจะถูกประดับตกแต่งด้วยอะไรก็ไม่สามารถเปลี่ยนรถหวานให้เป็นรสอื่นได้ นานวันก็ยิ่งเลี่ยน
ต่างจาก เตชิน ที่เปรียบดั่งมาการองหลายรสชาติ หวาน เปรี้ยว ปะปนกันไปในกล่องเดียวอยู่ที่เราจะเลือกสรร เช่นเดียวกับวันเวลาที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่มาการองที่ดูจะเปรี้ยวจี๊ด ก็ยังคงเปรี้ยวจี๊ดเพียงแต่ยังมีรสหวานปนเปให้ได้สัมผัส
กาวินนั่งมองใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขไม่ต่างไปจากเดิม เก็บทุกเสี้ยววินาทีที่ได้เห็นมันไว้ในสมอง หวังให้การดำเนินชีวิตหลังจากไม่มีตะวันจะได้ฉายมันออกมาให้เป็นความสดใสของทุก ๆ วัน
....