ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มพังทะลายเพียงเพราะคนหนึ่งคนต้องการสิ่งนั้นมาครอบครอง แต่ไม่รู้การควบคุม ข้อผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดขึ้น ได้เกิดขึ้นแล้ว
รัก,ดราม่า,ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,ครอบครัว,เตชินีกาวิน,คู่รองแซ่บ,พระเอกโบ้,ดราม่า,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เตชินีกาวิน
ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มพังทะลายเพียงเพราะคนหนึ่งคนต้องการสิ่งนั้นมาครอบครอง แต่ไม่รู้การควบคุม ข้อผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดขึ้น ได้เกิดขึ้นแล้ว
ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มพังทลายเพียงเพราะคนหนึ่งคนต้องการสิ่งนั้นมาครอบครอง แต่ไม่รู้การควบคุม ข้อผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดขึ้น ได้เกิดขึ้นแล้ว
เมื่อเด็กในท้องเริ่มพัฒนาการขึ้นเรื่อย ๆ อาการต่าง ๆ ก็เริ่มชัดเจน
อดีตที่เคยมีแต่ความผิดพลาดนั้นไม่เคยเลือน จะก้าวออกมายอมรับความเป็นจริงได้ตอนไหน
หลังจากที่กาวินไม่ได้ตั้งใจใช้ความรุนแรงกับเตชินและตัวน้อยในท้อง เขาก็ได้พาเตชินมาตรวจเช็คสภาพร่างกายของแม่และลูกอย่างละเอียด ไม่สนว่าจะเสียไปเท่าไหร่ ขอเพียงตัวน้อยยังอยู่ก็เพียงพอ
" เด็กปลอดภัยดีนะคะ ไม่มีการกระทบกระเทือนอะไรร้ายแรงต่อเด็ก แต่หลังจากนี้คุณพ่อต้องระมัดระวังเรื่องการมีเพศสัมพันธ์กับคุณแม่นะคะ ไม่อย่างนั้นจะมีสิทธิ์แท้งได้ค่ะ "
" ขอบคุณครับ ผมจะระวังมากกว่านี้ "
" ค่ะ "
เมื่อเตชินและกาวินก้าวเท้าออกจากห้องตรวจ ปฏิกิริยาของผู้เป็นพ่อในสายเลือดของกาวินก็ปะทุขึ้น เขาได้ไหว้วานให้ลุงคนขับเอารถเข็นผู้ป่วยมาให้เตชินนั่ง ระหว่างรอได้บอกกล่าวทุกคนที่เดินผ่านเตชินให้ออกห่างเป็นระยะหนึ่งเมตรเพื่อความปลอดภัยของเด็ก
ทุกการกระทำของพ่อมือใหม่อยู่ในสายตาของเตชินและทุกคนด้วยความเอ็นดู กาวินทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่เพียงเพราะตัวเองผิดพลาดจากเรื่องเมื่อวานมาจึงไม่อยากให้เกิดซ้ำรอย แต่มันกลับกลายเป็นความน่ารักให้ทุกคนต้องอิจฉา
ระวังไว้ก่อน ดีกว่ามาแก้ทีหลังหนะนะ
" ทำอะไรของแก " เสียงหญิงสูงวัยดังขึ้นตรงหน้าของทั้งคู่ กาวินนิ่งไม่กล้าสบตาเมื่อโดนสายตาดุดันจากแม่เตชินจ้องมองมาทางเขา " ไม่อายคนอื่นเขาหรือไง มาอ้าแขนบอกให้คนอื่นออกห่างลูกฉันเนี่ย "
" สวัสดีครับคุณแม่ " กาวินยกมือไหว้
" ไหว้ผู้ใหญ่เป็นด้วยหรือไง " แม่เตชินมองมาทางกาวินด้วยสายตาที่ไม่เชื่อใจ ก่อนที่จะหันไปสนใจลูกตัวเองต่อ " แม่เห็นเราไม่กลับบ้านเลยถามภวัฒน์ เขาบอกเมื่อวานเรามาตรวจครรภ์ที่นี้ เป็นไงบ้างล่ะ ทำไมวันนี้ถึงมาอีก "
" มีกระทบกระเทือนนิดหน่อยครับเลยต้องมาตรวจ แต่ตัวน้อยไม่เป็นอะไรแล้วครับ ปลอดภัยดี " เตชินยังคงเหลือบมองกาวินที่ยืนนิ่งไม่ขยับเป็นระยะ ในขณะที่กำลังสนทนาอยู่กับแม่ตัวเอง
สายตาเป็นห่วงจากกาวินยังคงถูกจ้องมองมาที่ท้องของเตชินไม่หยุดพัก ทำให้เตชินยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูในนิสัยของพ่อฝึกหัดในตัวกาวิน
เตชินและแม่ยังคงพูดคุยกันเป็นปกติ โดยมีกาวินร่วมฟังด้วยเป็นเครื่องบันทึกเสียงอยู่ข้างกายเขาไม่ห่าง ไม่นานเรื่องที่คุยทั้งหมดก็จบไปและหันมาเพ่งเล็งที่กาวินแทน
" แล้วแกล่ะจะเอายังไง จะรับผิดชอบลูกฉันไหม หรือไม่มีปัญญาดูแลลูกตัวเอง "
" มีครับ ผมมีทุกอย่างที่พ่อคนหนึ่งจะมีให้ได้ "
" อะไรล่ะ "
" หัวใจครับ! "
" .... "
" หึหึ " เสียงขำขันในลำคอจากเตชินดังขึ้นแทรก เมื่อความเงียบปกคลุมหลังจากคำตอบของกาวินได้เอ่ยออกมาสู่ใบหูทั้งสองข้างของผู้เป็นแม่
" ที่ฉันพูดไปหมายถึงทักษะ ไม่ใช่ความรู้สึก แกจะรักลูกฉันหรือไม่รักก็ไปตัดสินกันเอาเอง แต่หลานฉันต้องไม่พิการก่อนโตเพราะฝีมือแก "
" ขอโทษครับ " กาวินหลุบตาลง มือบางเข้าจับที่มือหนาของอัลฟ่าหนุ่ม ลูบมันด้วยความอ่อนโยนเพื่อเป็นการปลอบ
กาวินเงยหน้ามองใบหน้าที่ส่งยิ้มหวานมาทางเขาสื่อถึงว่า ไม่เป็นไร คนเราเริ่มใหม่กันได้ เตชินเป็นคนที่อายุน้อยแต่เต็มไปด้วยความรู้รอบด้าน สมแล้วที่มักจะมีใครต่อใครคอยชื่นชมในความคิดเชิงผู้ใหญ่ของเตชิน
" ผมต้องทำยังไงบ้างเหรอครับ ถึงจะสามารถเป็นพ่อที่ดีได้ " แม่เตชินปล่อยมือจากต้นแขนของผู้เป็นลูกชาย เดินตรงมาทางกาวินและหยุดลงตรงหน้า
" เรื่องแบบนี้ฉันต้องบอกแกด้วยเหรอ " กาวินมองอย่างไม่เข้าใจ " ถ้าแกมีความสามารถมากพอสมกับที่เป็นประธานน่าจะรู้นะ "
" .... " พูดจบแม่และเตชินก็เดินออกไปจากโรงพยาบาล ทิ้งให้กาวินยืนงงงวยกับคำพูดของผู้เป็นแม่อยู่อย่างนั้น
เห็นแบบนี้เขาก็ไม่มีปัญญาคิดกับอะไรที่มันง่ายดายเหมือนกันนะ
.
.
.
กาวินนั่งทำงานไม่ติดลุกขึ้นเดินไปมาหลายต่อหลายครั้ง กว่าจะได้นอน(?)ก็ปาไปตีสองกว่า แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นเรียกว่าสลบยังจะดูเข้าท่ากว่านี้เสียอีก
แกรก ปึง
ตึก ตึก ตึก ตึก
เสียงเท้าเดินค่อย ๆ เข้าใกล้เขาจากปลายเตียง จนถึงข้างเตียง จุมพิษถูกพรมลงมาที่ข้างแก้มซ้ายอ่อนละมุน รอยยิ้มปานตะวันเผยขึ้นถึงแม้คนบนเตียงจะไม่เห็น
" เช้าแล้วนะครับพี่กาวิน ตื่นขึ้นมาหาตะวันได้แล้วนะ " ตะวัน? กาวินลืมตา หันมองเสียงเรียกนั้นอย่างตกใจ ใบหน้าสวยยกยิ้มอย่างละมุนอีกครั้ง
ไม่ผิดแน่ ตะวันตัวจริง กาวินลุกขึ้นนั่งกับเตียงสำรวจคนตรงหน้าอย่างชัดเจน
" ตะวัน ตะวันจริง ๆ เหรอ " ตะวันพยักหน้าตอบ นั่งลงตรงหน้าบนเตียงกับเขา ยื่นมือขึ้นมาประคองไว้ข้างแก้ม
" คิดถึงตะวันไหมครับ " กาวินพยักหน้า ตะวันยื่นหน้าเข้าใกล้กาวิน ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกันโดยไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเกินเลยไปมากกว่านี้
กาวินหลุบตามองคนที่มอบจูบละมุนให้อย่างไม่เข้าใจ ไหนใครต่อใครต่างบอกว่าตะวันเสียแล้ว แล้วนี่คืออะไร เขาไม่เข้าใจสักนิด ในเมื่อเขาก็ไม่ได้คิดถึงคนรักมานาน ทำไมถึงยังมีภาพหลอนตามมา
ตะวันถอนจูบละมุนออก มองใบหน้าคมด้วยความสงสัย ก่อนที่คำถามปลายคำตอบจะเอ่ยออกมา
" เพราะเตชินใช่ไหม " กาวินคิ้วขมวด " เตชินทำให้พี่ลืมตะวัน เพราะมันใช่ไหมครับ "
" อย่าว่าร้ายน้องแบบนั้นนะตะวัน พี่ต้องรับผิดชอบเตชิน พี่ไม่ได้คิดไกลเกินกว่านั้นเลย " กาวินขยับตัวถอยห่าง
" แต่สักวันก็ต้องมีใจให้มัน สิ่งที่ตะวันทำมาทั้งหมดก็สูญเปล่า สูญเปล่าหมดเลย!! " ตะวันยืนขึ้น อาละวาดออกมาอย่างที่กาวินไม่เคยเห็นมาก่อน
" ! "
" พี่รู้อะไรไหม เตชินรักพี่ก่อนตะวันอีกนะ แต่ทำไมตะวันถึงได้พี่มาครอบครองงั้นเหรอ หึ ก็ตะวันนี่ไง! ตะวันเนี่ยแหละที่เป็นคนขอร้องเตชินให้ยกพี่ให้ตะวัน ในวันที่พี่รัทแล้วเผลอนอนกับมันจนตอนนี้มันท้องไง!! "
" !! "
" ตะวันใช้ความเป็นพี่บังคับมันทุกอย่าง แม้กระทั่งให้มันเจอกับพี่น้อยลง แต่ก็อย่างที่เห็น...พี่เป็นอัลฟ่าพิเศษ แค่ไม่มีกลิ่นตัวเมียของตัวเองพี่ก็คลั่ง!! คลั่งจนตะวันต้องมาตายแบบนี้ไง!! " ตะวันโผล่เข้าบีบที่ต้นคอของกาวินด้วยแรงมหาศาล
" อึก! " กาวินพยายามจับมือตะวันออก แต่ยิ่งพยายามแรงก็ยิ่งหมดลง
" แล้วสิ่งที่ตะวันพยายามทำมามันจะมีประโยชน์อะไร!! ฮะ! มันจะมีประโยชน์อะไร!! "
" พี่กาวิน "
" เฮือก! " กาวินลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ เสียงหายใจยังคงแรงคล้ายคนกำลังขาดอากาศหายใจ หยาดเหงื่อไหลซึมออกจากรูขุมขนตรงผิวหนัง แม้แต่แอร์ที่เปิดไว้ในองศาที่ 26 ก็ช่วยไว้ไม่ได้
" ตกใจอะไรขนาดนั้นครับ รู้ไหมว่านี้กี่โมงแล้ว " เตชินนั่งลงข้างเตียง มองผู้เป็นพี่นอนหอบตรงหน้า กาวินเหลือบมองเตชินเมื่ออาการทุกอย่างเริ่มเบาลง
" เตชิน "
" ครับ เตเอง พี่กาวินเป็นอะไรหรือเปล่าครับ เหงื่อออกเยอะเลย " มือบางลูบเข้าที่ศีรษะของกาวิน ปาดเอาหยาดเหงื่อออกเล็กน้อยด้วยความเป็นห่วง กาวินลุกขึ้นนั่งกับเตียง พิงพนักเตียงเพื่อคลายเหนื่อยจากฝันเมื่อครู่
" พี่ฝันร้ายน่ะ แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว " เตชินพยักหน้าตอบ กาวินชายตามองเตชินก่อนที่จะหลุบตาลงต่ำเพื่อมองท้องเล็กที่ขยายขึ้นเล็กน้อยอย่างเห็นได้ยาก วางมือทาบทับที่ท้องนั้นอ่อนโยนพรางลูบมันไปมาอย่างช้า ๆ " กี่เดือนแล้วล่ะ "
เตชินก้มมองท้องตัวเองตามกาวิน ลูบท้องจากด้านข้างเพื่อไม่เป็นการรบกวนมือของอีกฝ่าย ยิ้มหวานเผยให้เห็น ตาหวานอ่อนลงด้วยความเอ็นดู
" อีกไม่นานจะสองเดือนแล้วครับ "
" จริงเหรอ เร็วจังเนอะ "
" ไม่ดีเหรอครับ จะได้เห็นหน้าเด็กเร็ว ๆ ด้วย " กาวินและเตชินสบตากัน รอยยิ้มบนหน้าคมเผยขึ้นด้วยความละมุน หลุบตามองท้องน้อยนั้นอีกครั้ง
" ดีสิ พี่อยากเห็นหน้าลูกจะแย่อยู่แล้ว " เตชินมองรอยยิ้มนั้นด้วยความสุข หวังว่าสักวันหนึ่งรอยยิ้มนั้นจะมอบให้แก่เขาบ้าง แต่คงเป็นได้แค่หวัง เพราะรู้ดีว่าใครกันที่ได้หัวใจอันพยศดวงนี้ไป ถ้าไม่ใช่ ตะวัน พี่ชายของเขาเอง
" เต พี่มีอะไรจะถาม " เมื่อเวลาแห่งความสุขหมดลง กาวินได้เริ่มถามหาคำตอบจากฝันเมื่อครู่ มันจริงใช่ไหมที่ตะวันบอกมา หากจริงแล้วเขาต้องทำอย่างไรต่อไป
" ถามอะไรเหรอครับ "
" .... เตชอบพี่ก่อนที่เราจะเจอกันใช่ไหม "
" !! " เตชินชะงักเล็กน้อย เมื่อคำถามของคนตรงหน้าเป็นคำถามเมื่อสองเดือนก่อนหน้านี้ที่เขาไม่อยากจะเอ่ยมันออกมาให้ใครได้รู้
" ใช่ไหมเตชิน " ทุกครั้งที่กาวินเรียกชื่อจริงของใครมักจะไม่ใช่เริ่องดี เขาชินชากับการถูกคนที่แอบรักเรียกกันอย่างห่างเหิน แต่ก็ใช่ว่าเขาจะโกรธไปเสียทีเดียว
" ครับ...ผมชอบพี่ตอนที่ผมเข้าทำงานได้ครั้งแรก " เตชินเงยหน้ามองกาวินที่ตอนนี้กำลังก้มมองท้องของเขาไม่คลาดสายตา
" .... " เตชินไม่เคยอ่านสายตาของคนตรงหน้าได้เลยแม้แต่น้อยว่ากำลังคิดอะไรอยู่ มันน่ากลัวก็ตอนนี้แหละ
" ตอนพี่รัทครั้งนั้น พี่นอนกับเตชินแทนที่จะเป็นตะวันในเช้าที่พี่รู้สึกตัวใช่ไหม " น้ำเสียงของกาวินเริ่มแข็งคอขึ้น จนเตชินหวาดกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้
" .... "
" ตอบพี่สิ พี่จะได้มั่นใจว่าเด็กในท้องคือลูกพี่จริง ๆ ไม่ใช่ลูกใคร "
" ทำไมพี่ถึงพูดแบบนั้น " เตชินขัดขึ้น " ที่ผ่านมาพี่ไม่เคยเชื่อเลยใช่ไหมว่าเด็กในท้องผมคือลูกของพี่ " กาวินสบตา
" .... ใช่ "
" .... " หยาดน้ำตาคลอ เมื่อคำพูดที่ดูจะอ่อนหวานกลับกลายเป็นคำพูดที่บาดคมแทงลึกจนจุกอก มันเจ็บเจือนตาย
" แล้วพี่จะเป็นห่วงเด็กในท้องผมทำไมถ้าพี่ไม่เคยที่จะเชื่อในตัวผมเลยว่านี่คือลูกของพี่ ทำไมพี่ไม่ทิ้งแล้วหนีไปไกล ๆ ไปหาพี่ตะวันที่พี่เพ้อนักเพ้อหนา " เตชินลุกขึ้นยืน มองคนบนเตียงด้วยความเสียใจ
" .... " กาวินเหลือบตามองทางอื่นครู่หนึ่งก่อนที่จะกลับมาสบตาของของเตชินอีกครั้ง น้ำใสค่อย ๆ บดบังดวงตาได้ครึ่งหนึ่งก่อนที่จะไหลลงอาบแก้มช้า ๆ
" พี่เชื่อแต่พี่ตะวัน แทนที่จะเชื่อคนที่พี่นอนด้วยจริง ๆ แทนที่จะเชื่อคนที่อยู่กับพี่ทุกครั้งที่พี่อาการกำเริบ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นผมมันคือคนไร้ตัวตนในชีวิตพี่ใช่ไหม "
" .... " กาวินกำมือเข้าหากันแน่นใต้ผ้าห่มหนา
" ถ้าเด็กคนนี้เกิดมาเป็นผู้ชายผมจะเลี้ยงเอง แต่ถ้าเกิดมาเป็นผู้หญิงผมจะยกให้พี่ แล้วเชิญพี่ไปหาแม่คนใหม่และมีลูกชายด้วยกันสักคนซะ ผมจะถือว่าเรื่องของเราไม่เคยเกิดขึ้นหลังจากนี้ไป " เตชินปาดน้ำตา หันหลังเดินออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปหมด ทั้งความผิดหวัง เสียใจ มันรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
ฝ่ามือหนาจับรั้งเข้าที่มือบาง แต่ก็ไม่ทัน กาวินทุบกำปั้นนั้นลงกับเตียงด้วยแรงที่มีอยู่ เขาแค่อยากรับผิดชอบหากเด็กในท้องคือลูกของเขาจริง แต่เขาไม่อาจรับความรักที่เตชินมีให้แก่เขาได้ ดวงใจของเขาได้ยกให้กับตะวันเป็นที่เรียบร้อย หากจะยกให้ผู้อื่นอีกครั้งคงจะไม่ง่าย
เขาขอโทษจากใจจริงที่ถึงแม้จะรับรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นด้วยความผิดพลาดและการเห็นแก่ตัวของคนหนึ่งคน แต่เขาก็ไม่อาจรักคนที่ไม่เคยคิดแม้แต่จะเหลียวมองอย่างเตชินได้จริง ๆ
....