ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มพังทะลายเพียงเพราะคนหนึ่งคนต้องการสิ่งนั้นมาครอบครอง แต่ไม่รู้การควบคุม ข้อผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดขึ้น ได้เกิดขึ้นแล้ว
รัก,ดราม่า,ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,ครอบครัว,เตชินีกาวิน,คู่รองแซ่บ,พระเอกโบ้,ดราม่า,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เตชินีกาวิน
ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มพังทะลายเพียงเพราะคนหนึ่งคนต้องการสิ่งนั้นมาครอบครอง แต่ไม่รู้การควบคุม ข้อผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดขึ้น ได้เกิดขึ้นแล้ว
ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มพังทลายเพียงเพราะคนหนึ่งคนต้องการสิ่งนั้นมาครอบครอง แต่ไม่รู้การควบคุม ข้อผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดขึ้น ได้เกิดขึ้นแล้ว
เมื่อเด็กในท้องเริ่มพัฒนาการขึ้นเรื่อย ๆ อาการต่าง ๆ ก็เริ่มชัดเจน
อดีตที่เคยมีแต่ความผิดพลาดนั้นไม่เคยเลือน จะก้าวออกมายอมรับความเป็นจริงได้ตอนไหน
เป็นเวลากว่าสองเดือนแล้วที่เตชินย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านอย่างเต็มตัว จากที่คอยไปทำงานและแวะเยี่ยมกาวินอยู่บ่อยครั้ง โดยที่ได้ขอลาพักงานจากบริษัทของกาวินเอาไว้เพื่อดูแลสุขภาพของตัวเองและเด็กในท้อง
หลังจากที่ผ่านศึกคุณแม่แพ้ท้องมาได้ ตอนนี้ก็ปาไป 3 เดือนแล้วที่เขาตั้งท้องมา และมีคนคอยดูแลเช้าเย็นอยู่ไม่ขาด
" มะม่วงมาแล้ว "
" ขอบคุณนะวัฒน์ " ภวัฒน์พยักหน้า นั่งลงเก้าอี้ข้างตัวของเตชิน
" ตามใจเตมากเดียวก็เสียคนพอดีหรอกวัฒน์ วันหลังไม่ต้องเลย อะไรห้ามได้ก็ห้าม " แม่เตชินเดินเข้ามาเมื่อเห็นว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาเพื่อนคนนี้ตามใจลูกตัวเองไปเสียทุกอย่าง
" แต่หมอสูบอกให้เตเพิ่มน้ำหนักนะครับ ถ้าน้อยกว่านี้เกรงว่าจะคลอดไม่ไหว เดี๋ยวเดือนหน้าก็ต้องไปตรวจอีกรอบเพื่อเช็ดน้ำหนักของคุณแม่ให้อยู่ในเกณฑ์อีกรอบครับ " แม่เตชินนั่งลงอีกฝั่งตรงหน้า ยกมือขึ้นมาท้าวไว้ที่ใต้คาง มองดูเพื่อนรักเขาดูแลกันอย่างใกล้ชิน พรางแอบคิดว่าทั้งคู่คือสามีภรรยากันไปแล้วเล็กน้อย
" ดูแลดีขนาดนี้ แม่อยากได้มาเป็นเขยบ้านนี้แล้วสิ "
" แม่ครับ " เตชินเอ่ยห้าม
" อะไรกัน แม่แค่แซวเอง แซวนะจ๊ะภวัฒน์ " ภวัฒน์หัวเราะแห้ง ได้แต่คิดในใจว่า หากเป็นได้ก็ดีเหมือนกัน
เมื่อถึงช่วงสายภวัฒน์พาเตชินออกมาเดินเล่นตรงสวนนอกบ้านของเตชินเอง คอยเดินอยู่ใกล้ ๆ เมื่อเกิดอันตรายจะได้รับไว้ทัน
" ขอบคุณวัฒน์มากนะที่ดูแลเรามาโดยตลอด วัฒน์คงลำบากแน่เลย " เตชินหันมองภวัฒน์ ยิ้มแก้เก้อด้วยความลำบากใจ
" ไม่ลำบากเลย วัฒน์ตั้งใจทำให้เตอยู่แล้ว " เตชินหยุดเดิน หันหาภวัฒน์และสบตากัน
" เรารู้ว่าวัฒน์กำลังหวังอะไรอยู่ เราคงให้วัฒน์ไม่ได้ วัฒน์อย่าหวังไปมากกว่านี้เลยนะ เราจะอึดอัดเปล่า ๆ "
" .... " ภวัฒน์นิ่ง คำพูดของเตชินชัดเจนกับเขามาโดยตลอด ความรักครั้งนี้เขาจะไม่สมหวังจริง ๆ น่ะเหรอ " อืม วัฒน์รู้อยู่แล้ว แต่ขอให้วัฒน์ได้ดูแลเตไปเรื่อย ๆ เถอะนะ "
เตชินทำได้แค่ยิ้มตอบกลับไป ถึงแม้ว่าเขาไม่อยากให้เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก แต่ความรู้มันห้ามกันไม่ได้ ก็เหมือนกับเขาที่รักคนที่ไม่เคยสนใจอย่างกาวิน
.
.
.
กาวินยืนมองประตูหน้าบ้านบานใหญ่ไม่คลาดสายตา ทำงานเสร็จก็ต้องมายืนดู เมื่อถึงเวลาทานข้าวก็ไปทานและกลับมาดูอีกครั้ง ก่อนนอนก็ต้องมาดูอีกครั้ง เป็นแบบนี้มาตลอดสองเดือนกว่า ภายใต้สายตาของลุงคนขับรถและบ้านแม่บ้านคนสนิท
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่กาวินยืนเท้าเอวมองประตูบานใหญ่หวังให้เปิดออกและมีรถขันหรูสีดำขับมาจอดเทียบหน้าบ้าน แต่ก็ไม่มีวี่แววแม้แต่น้อย ลุงคนขับที่เห็นใจเจ้านายตัวเองกลัวจะรอเก้อจึงเข้ามาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
" คุณหนูกำลังหวังอะไรอยู่เหรอครับ " กาวินขมวดคิ้วเข้มเข้าหากัน ใบหน้าเริ่มตึงเครียดเมื่อความหวังในหัวไม่สำเร็จเสียที
" ทำไมเตชินยังไม่มาง้อผมสักที ถ้าเป็นตะวันนะ มาตั้งแต่สองอาทิตย์แรกที่หนีออกจากบ้านแล้ว " ลุงคนขับหัวเราะเบา ๆ
" นี้คุณเตชินนะครับ ไม่ใช่คุณตะวัน เห็นคุณเขายอมคนแบบนี้แต่เอาเข้าจริงก็เด็ดขาดเหมือนกันนะครับ "
" .... " กาวินลดแขนลง เปลี่ยนเป็นยืนตรงอย่างพึ่งเข้าใจว่าเตชินเป็นคนอย่างไรมาโดยตลอด " แล้วผมควรทำยังไงดีครับ ง้อเขาเหรอ "
" ก็ควรเป็นแบบนั้นนะครับ ก็คุณหนูผิดนี่ "
" !... " กาวินเบิกตาเมื่อได้ยินในสิ่งที่เป็นความจริง
เขาก็ผิดจริง ๆนั่นแหละ
กาวินเดินวนไปมาตรงหน้าโซฟาใหญ่ที่ห้องโถง เดินคิดหาวิธีให้เตชินมาเหยียบบ้านหลังนี้และค่อยของ้อคืนดี แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ในหัวมีแต่แผนชั่ว แรงไปไหม แล้วเขาก็ต้องหยุดเดินและยกยิ้มพรายอย่างมีแผน ก่อนที่จะเริ่มการทุกอย่างขึ้น
.
.
.
ล้า ลา ลา ล้า
เสียงโทรศัพท์มือถือของเตชินดังขึ้น เขาลุกขึ้นยืนเดินตรงไปยังโทรศัพท์ที่วางอยู่ไม่ไกล ก่อนที่จะกดรับสายนั้น
" สวัสดีครับ " เสียงปลายสายดังขึ้น
" อะไรนะครับ!? " เตชินตะโกนลั่นเมื่อเสียงจากปลายสายอธิบายทุกอย่างให้ฟัง
" มีอะไรเหรอเต " ภวัฒน์ที่นั่งอยู่ด้วยกันเอ่ยถามเมื่อเพื่อนตัวเองพูดขึ้นอย่างตกใจ
" ได้ครับ เตจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย ครับ " เตชินกดวางสาย หันหลังหากุญแจรถยนต์คันโปรดที่มักใช้ขับอยู่เป็นประจำก่อนที่จะหยุดไปเพราะท้อง
" เตจะเอากุญแจรถไปไหน " ภวัฒน์แย่งกุญแจไปจากมือบางของเตชิน " เตท้องอยู่นะ ขับรถเองไม่ได้ "
" พี่กาวินอาการไม่ดี เตต้องไปช่วยพี่เขา " เตชินแย่งกุญแจรถจากมืออีกฝ่าย แต่ภวัฒน์หลบมือออกอย่างไม่ยอมให้เตชินได้จับต้องมัน
" เขาอาการไม่ดีก็เรียกรถพยาบาลสิ ทำไมเตต้องขับรถไปหาเขาเองด้วย "
" วัฒน์ไม่รู้อะไรอย่าพูดเลย พี่เขาไม่เหมือนใคร " ยังเป็นอีกครั้งที่เตชินพยายามแย่งกุญแจรถมาจากมือของภวัฒน์แต่ก็ต้องเสียใจเพราะภวัฒน์ไม่ยอม
" เตดูรักเขามากเลยนะ อย่าลืมสิว่าพี่วินเป็นแฟนพี่ตะวัน พี่ชายเตเองนะ! "
" แต่พี่กาวินเป็นพ่อของลูกเรานะวัฒน์! เอากุญแจรถเรามา " เตชินจับหมั่นเข้าที่แขนของภวัฒน์แล้วแกะมือหนานั้นออกจากกุญแจรถ เมื่อได้มาแล้วจึงรีบหันหลังแล้วเดินออกไป
" เตก็ไม่ต่างจากชู้หรอก!! " เตชินหยุดเดิน " แย่งคนรักของพี่ชายตัวเองโดยที่ไม่สำนึกผิด! เอาเด็กมาเป็นตัวประกันเพื่อให้ได้มาเป็นของตัวเอง!! "
" วัฒน์ก็แค่คนนอก!! " เตชินพูดขัด " วัฒน์ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไง วัฒน์จะมาตัดสินเราแค่เพราะเห็นว่ามันเป็นแบบนี้ไม่ได้ " เตชินหันมอง " วัฒน์กลับไปเถอะ เราดูแลตัวเองได้ ขอบคุณที่ดูแลเรามาโดยตลอดนะ "
พูดจบ เตชินก็หันหลังเดินออกไปจากตัวบ้านต่อ ไหว้วานให้คนขับรถขับไปส่งที่บ้านของกาวิน เมื่อเสร็จธุระจะโทรให้มารับอีกที
30 นาทีก่อนหน้า
" อะไรนะคะ จะให้ป้าโกหกคุณเตชินเหรอคะ " กาวินพยักหน้า " ป้าทำไม่ได้หรอกค่ะ คุณเตชินออกจะใจดี น่ารัก ป้าโกหกไม่ลงหรอก "
" ช่วยผมหน่อยนะครับ ป้าอยากให้ลูกผมไม่มีพ่อเหรอ " กาวินทำท่าอ้อน วอนขอให้ป้าแม่บ้านช่วยเป็นคนโทรหาเตชินหลอกล้อให้ออกจากบ้านด้วยอ้างว่าเขาคลั่ง ป้าแม่บ้านที่เลี้ยงดูกาวินมาแต่เล็กและรู้นิสัยของเจ้านายตัวเองดีจึงขัดอะไรไม่ได้ ทำตามที่กาวินขอร้องอ้อนวอนจนได้
เมื่อสายถูกวางลง ถึงตากาวินที่จะทำบ้านเละอีกครั้งเพื่อความแนบเนียน เขาโยนข้าวของลงบนพื้นโดยที่ไม่เสียดายเงินเลยแม้แต่น้อย เมื่อทำทุกอย่างจนแนบเนียนเขาจึงเข้าห้องทำงานและแกล้งทำว่าตัวเองคลั่ง ทั้งที่ไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย
ส่วนลุงคนขับและป้าแม่บ้านก็ทำทีลุกลนอย่างที่เคยเป็นอยู่หน้าประตูตัวบ้านรอรถของเตชินขับเข้ามาเพียงพอ ไม่นานเสียงรถหรูก็ดังขึ้นจากบานประตูใหญ่และค่อย ๆ ดังใกล้เข้ามาที่ตัวบ้าน เผยให้เห็นร่างบางที่แบกท้อง 3 เดือนลงมาจากรถด้วยความเร่งรีบ
" คุณเตชินระวังค่ะ เดี๋ยวกระทบกระเทือนกับเด็กในท้อง " ป้าแม้บ้านเข้ามาพยุงมือไว้ที่หน้าท้องของเตชินพลางลูบมันเบา ๆ เป็นการเอ็นดู
" บ้านเละขนาดนี้เลยเหรอครับ แล้วพี่กาวินอยู่ไหนครับ "
" คือ... "
เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังออกมาจากในบ้าน ทำให้เตชินและทุกคนหันมองด้วยความตกใจ เตชินรีบเดินจ้ำอ้าวเข้าบ้านเดินหาทุกห้องในชั้นล่างเพื่อตามหากาวิน ก่อนที่หยุดยืนอยู่หน้าห้องทำงานที่เหลือเป็นห้องสุดท้ายในชั้นแรก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
" พี่กาวิน อยู่ในนี้หรือเปล่าครับ " เตชินเลือกที่จะเคาะประตูแทนที่จะบุกเข้าไปโดยพลการ เอ่ยเรียกบุคคลด้านในหากว่าอยู่
" .... " แต่เสียงที่ได้รับกลับมาคือความเงียบงัน เตชินจึงคิดที่จะลองขึ้นไปตรวจเช็กชั้นสองแต่ก็ต้องหันกลับมาสนใจห้องทำงานต่อเมื่อมีเสียงดังคล้ายของตกดังขึ้น
เพล้ง!
" พี่กาวิน! " เตชินพยายามเปิดประตูเข้าไปแต่ก็เปิดไม่ออก นึกขึ้นได้ว่ามีกุญแจสำรองจึงหันไปไหว้วานให้ป้าแม่บ้านไปเอามาให้ ส่วนตัวเองก็พยายามเคาะประตูเพื่อเรียกให้คนด้านในสงบสติ
เวลาผ่านไปไม่ถึงนาทีเสียงปลดล็อกประตูตรงหน้าก็ดังขึ้น มือหนาจับดึงเตชินเข้าไปในห้องและลงกลอนดังเดิม
" พี่กาวิน เป็นอะไรหรือเปล่าครับ " เตชินสำรวจร่างกายกาวินโดยที่ไม่สังเกตให้ชัดเจนว่าคนตรงหน้ากำลังยกยิ้มชอบใจกับท่าทางของเขามากแค่ไหน
" เตชิน "
" ครับ? " เตชินเงยหน้ามองกาวิน สบตามองอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วงที่ล้นปรี่
" พี่ขอโทษ "
" หะ? " เตชินชะงัก เขาไม่เข้าใจว่ากาวินพูดถึงเรื่องอะไรอยู่
" เรื่องวันนั้นไง พี่ขอโทษ "
" .... " เมื่อเตชินนึกได้ว่ากาวินหมายถึงเรื่องไหน ท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไปจากตอนแรก
" พี่แค่...ไม่ชอบมันอะ เลยเผลอพูดแบบนั้นออกไป "
" เผลอเหรอครับ "
" เอ่อ...พี่ขอโทษ ก็พี่เห็นเราสนิทกับมันมาก พี่เลยไม่ชอบ "
" พี่ไปเห็นมาจากไหนครับ "
" ...!! " กาวินเบิกตากว้าง หันหน้ามองทางอื่นก่อนที่ใบหน้าจะขึ้นแดง
" พี่ไม่เคยเจอภวัฒน์ แต่พี่บอกว่าไม่ชอบเขา พี่ไปเจอเขามาตอนไหนครับ " กาวินเม้มปากเข้าหากันแน่นจนกลายเป็นเส้นตรง เขาจะบอกได้อย่างไรว่าหลังจากที่เตชินออกจากบ้านไปโดยไม่กลับมาอีก เขาได้แอบตามไปดูถึงหน้าบ้าน และพบว่าภวัฒน์คนนั้นดูแลเตชินไม่ขาดตั้งแต่เช้าถึงเย็น
" เอาน่า รู้แค่ว่าพี่ไม่ชอบก็พอแล้ว " กาวินทำท่าง้องอนแล้วเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ทำงานต่อ พลางเปิดเอกสารบนโต๊ะเพื่อความแนบเนียน
เตชินเลิกคิ้วมองแผ่นหลังที่เดินเลี่ยงออกไปนั่งที่เก้าอี้ทำงานอย่างเก้ๆ กังๆ ก่อนที่จะส่ายหน้าให้กับการกระทำนั้นเบาๆ เตชินเปิดประตูให้บ้านแม่บ้านได้เข้ามาดูความเละเทะภายในห้อง ก่อนที่จะเริ่มลงมือทำความสะอาดต่อ
" เต " เตชินหันมองหาต้นเสียง ก็พบว่ากาวินกำลังกวักมือเรียกให้เขาเข้าไปหาอยู่
" มีอะไรเหรอครับ " เมื่อเตชินเข้าไปใกล้ กาวินก็ดึงแขนเตชินให้นั่งลงบนตัก " พี่กาวิน! " กาวินไม่สนคำทักท้วงของเตชินแม้แต่น้อย มือหนายังคงลูบเบาๆ ที่หน้าท้องไปมาด้วยความคิดถึง
" รู้ไหมว่าพี่คิดถึงลูกจะแย่อยู่แล้ว เตใจร้าย ไม่ยอมพาลูกมาให้พี่ได้ลูบ " เตชินเอียงคอ เลิกคิ้วมองคำพูดที่ไม่เป็นจริงเอาเสียเลยของกาวิน
ใครกันล่ะ ที่ทำให้เป็นแบบนี้
เตชินปล่อยให้กาวินได้ลูบท้องพูดคุยกับเด็กในท้องอยู่นานสองนาน ระหว่างที่พ่อลูกคุยกัน เจ้าเด็กในท้องเหมือนจะได้ยินคำพูดนั้นจึงได้ถีบท้องเตชินจนเขาสะดุ้งเฮือกหลายต่อหลายครั้ง
" พอแล้วครับ ลูกถีบจนผมจะระบมไปหมดแล้ว " เตชินลูบท้องตัวเองอีกครั้ง ก่อนที่จะยันตัวลุกขึ้นยืน
กาวินคว้ามือของเตชินเอาไว้ จับมันเบาๆ ด้วยสองนิ้วมืออย่างกับเด็กแรกเกิดที่ได้จับมือแม่
" พี่มีความสุขจริงๆ นะ " กาวินแหงนหน้ามองเตชิน ไม่ต่างกันเตชินก็มองมาทางเขาเช่นเดียวกัน " ลูกที่พี่ใฝ่ฝันอยากจะมีมาตลอด ขอบคุณนะเต "
ยิ้มกว้างเผยขึ้นบนใบหน้าหล่อ เขาภูมิใจที่ได้รับในสิ่งที่หวังมาโดยตลอด ต่างจากเตชินที่ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าเลยแม้แต่น้อย
" ลูกที่พี่อยากจะมีกับพี่ตะวันน่ะเหรอครับ "
....