ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มพังทะลายเพียงเพราะคนหนึ่งคนต้องการสิ่งนั้นมาครอบครอง แต่ไม่รู้การควบคุม ข้อผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดขึ้น ได้เกิดขึ้นแล้ว
รัก,ดราม่า,ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,ครอบครัว,เตชินีกาวิน,คู่รองแซ่บ,พระเอกโบ้,ดราม่า,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เตชินีกาวิน
ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มพังทะลายเพียงเพราะคนหนึ่งคนต้องการสิ่งนั้นมาครอบครอง แต่ไม่รู้การควบคุม ข้อผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดขึ้น ได้เกิดขึ้นแล้ว
ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มพังทลายเพียงเพราะคนหนึ่งคนต้องการสิ่งนั้นมาครอบครอง แต่ไม่รู้การควบคุม ข้อผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดขึ้น ได้เกิดขึ้นแล้ว
เมื่อเด็กในท้องเริ่มพัฒนาการขึ้นเรื่อย ๆ อาการต่าง ๆ ก็เริ่มชัดเจน
อดีตที่เคยมีแต่ความผิดพลาดนั้นไม่เคยเลือน จะก้าวออกมายอมรับความเป็นจริงได้ตอนไหน
กริ้ง
เสียงกดกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นในเช้าของวัน เตชินที่นั่งดูโทรทัศน์ที่ห้องนั่งเล่นจึงค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกออกจากโซฟา เดินตรงมาเปิดประตูบ้าน หรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อมองว่าใครมา แต่ก็ต้องตกใจเมื่อคนที่เขาไม่คาดคิดมายืนรออยู่หน้าบ้าน
มือบางเลื่อนเปิดประตูเหล็กตรงรั้วหน้าบ้านออก เผยให้เห็นชายร่างสูงประมาณ 180 เซนติเมตรยืนถือถุงมากมายอยู่หน้าประตู
" พี่กาวินมาทำอะไรเหรอครับ " กาวินยกยิ้มด้วยความดีใจ เขาพยายามมาหาเตชินอยู่ตลอดเวลาแต่ก็ถูกแม่ของเตชินไล่อยู่ทุกครั้ง โชคยังดีที่ครั้งนี้แม่ของเตชินไม่อยู่บ้านเขาจึงได้มีโอกาสพบกับเตชินอีกครั้ง
" พี่ซื้อของสำหรับบำรุงคุณแม่มาให้น่ะ มีแต่ของมีประโยชน์ทั้งนั้นเลยนะ "
" ขอบคุณครับ แต่เตคงรับไว้ไม่ได้ "
" ทำไมล่ะ " ใบหน้าที่ยิ้มแย้มในตอนแรกดูเศร้าหมองลง
" เตอุ้มท้องอยู่ครับจะแปดเดือนแล้วยกของหนักไม่ได้ แม่ไม่อยู่บ้านด้วยไม่มีใครช่วยถือหรอกครับ "
" เดี๋ยวพี่เอาเข้าไปไว้ในบ้านให้ก็ได้ นะครับ แค่เอาของไปไว้ให้ " เตชินรอบมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังนั้นก็ต้องใจอ่อน
ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่ากาวินพยายามมาหาเขาหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะแม่เขาคอยขัดอยู่ตลอดเวลา เวลาผ่านมานานจนความรู้สึกโกรธของเขาได้จางหายไปหมดแล้ว เหลือแค่ความรู้สึกอื่นเพียงเท่านั้น
" เตนั่งรอได้เลยนะ พี่เอาของเข้าตู้เย็นเสร็จแล้วเดี๋ยวพี่จะไปเอง "
" ครับ ขอบคุณนะครับ " กาวินยกยิ้มขึ้นก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในห้องครัว
เตชินนั่งดูโทรทัศน์ด้วยความสบายใจ ไม่ได้กังวลว่ากาวินจะทำอะไร เพราะเขาอุ้มท้องลูกของกาวินอยู่อีกฝ่ายคงไม่คิดจะทำร้ายกันได้ลงหรอก
.
.
.
ไม่นานกาวินก็จัดของทุกอย่างที่ตัวเองซื้อมาให้จนหมด มีทั้งของใช้ อาหารเสริมและผักผลไม้สำหรับบำรุงครรภ์คุณแม่มาไว้เยอะแยะ หวังให้อีกฝ่ายกินดีอยู่ดีไปทั้งเดือน ส่วนของเดือนหน้าก็ค่อยซื้อเข้ามาให้ใหม่
เมื่อเสร็จธุระในห้องครัวแล้วก็ถึงเวลาที่เขาจะต้องเดินทางกลับ เพราะหากอยู่นานกว่านี้มีหวังแม่ของเตชินเข้ามาเห็นได้สั่งห้ามขั้นเด็ดขาดกับเขาเป็นแน่
กาวินก้าวเท้าออกมาจากห้องครัวได้ไม่เท่าไหร่ก็พบเข้ากับร่างบางท้องใหญ่กำลังนอนตะแคงข้างอยู่บนโซฟา ด่วยความที่กาวินกลัวว่าอีกฝ่ายจะกลิ้งตกลงมาเพราะทีแคบจึงหาหมอนและผ้าห่มมาปูไว้ด้านล่างหลายชั้นให้กับคนด้านบน
เมื่อทำเสร็จเขาก็หันไปปิดโทรทัศน์ให้กับเจ้าของบ้าน นั่งย่อลงบนหัว จุมพิษเบาบางที่หน้าผากและไม่ลืมที่จะเดิมเข้ามาลูบท้องที่ใกล้ถึงกำหนดคลอดอีกไม่กี่เดือนของเตชินด้วยความคิดถึง
" พ่อไปก่อนนะตัวเล็ก ไม่ดื้อ ไม่งอแง ไม่ถีบแม่นะครับ "
" .... "
" พ่อรักหนูกับแม่นะ " หยาดน้ำตาใสหยดลงบนที่ว่างข้างกายเตชิน ยกมือขึ้นมาปาดเช็ดออกสองครั้งและเดินจากไป ไม่ลืมที่จะปิดประตูบ้านให้กับเจ้าของที่นอนอยู่บนโซฟา เดินออกไปขึ้นรถที่จอดเอาไว้ข้างตัวบ้านและขับออกไป
เตชินลืมตาขึ้น มองจอโทรทัศน์ที่ปรากฏเป็นสีดำสนิทแต่กลับเห็นเงาตัวเองในนั้น น้ำตาคลอเอ่อล้นออกมาไหลลงด้านข้าง ยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้ด้วยความคิดถึงและเสียใจ
ในที่สุดเขาก็ได้ยินคำว่ารักจากปากของคนปากแข็งเสียที มันชัดเจนเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น ยิ่งกว่าก่อนหน้านี้เป็นไหน ๆ
เสียงสะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจดังระงมในบริเวณนั้น ทั้งเศร้า คิดถึง ดีใจ ปนเปกันจนได้เป็นเสียงร้องไห้ที่มีความสุขในวันที่น่าเศร้าใจ
เสียใจที่ไม่ได้กลับไปอยู่ด้วยกัน
เสียใจที่ไม่ได้นอนด้วยกัน
แต่ก็ดีใจไม่ใช่น้อยที่เขาได้ยินคำว่ารักจากกาวินเสียที
2 เดือนต่อมา
วันเวลาร่วงเลยผ่านมาจนถึงวันที่เตชินต้องคลอด เหมือนมันช่างยาวนานแต่ก็เร็วเสียยิ่งกว่าอะไร ไม่เท่าไหร่เขาก็จะได้เจอหน้าลูกตัวเองเสียที ตลอดเก้าเดือนที่อุ้มท้องมาถึงจะเหนื่อยแต่ก็มีความสุข
มือหนาจับบีบเข้าที่มือบางด้วยความตื่นเต้นจนเหงื่อไคลนองเต็มมือ สายตาจดจ้องมีนาฬิกาเรือนใหญ่ในห้องพักฟื้นเพื่อรอเวลาหมอเรื่อง
กรึก
" ได้เวลาแล้วค่ะคุณแม่ " พยาบาลเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับบุรุษพยาบาลอีกสองสามคน ช่วยกันเข็นเตียงพาเตชินไปที่ห้องคลอด
" ผม...ผมเข้าไปได้ไหมครับ "
" ได้ค่ะ เชิญคุณพ่อเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องนี้ได้เลยค่ะ " ในใจของกาวินเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นแทบจะทะลุออกมาเมื่อวินาทีนี้มาถึง
เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จสรรพคุณพ่ออย่างเขาก็ก้าวเท้าเข้าห้องคลอดไป นั่งลงตรงเก้าอี้ที่ทางหมอและพยาบาลเตรียมไว้ให้
" ไม่ต้องตื่นเต้นนะเต พี่อยู่ตรงนี้ " เตชินหัวเราะขบขันออกมาด้วยความเบาบางเมื่อเห็นว่าคนที่บอกให้ตนไม่ต้องตื่นตระหนกกลับตื่นตระหนกเองเสียอย่างนั้น
" พี่ต่างหากตื่นเต้น จะร้องไห้แล้วนั้น " ประโยคสุดท้ายน้ำเสียงของเตชินสั่นคลอดเมื่อเห็นว่าคุณพ่อมือใหม่น้ำตาคลอรอเจอหน้าลูกตัวเองอยู่
เตชินน้ำตาไหลเมื่อหมอบอกว่าอีกหนึ่งนาทีจะได้เจอหน้าลูก กาวินพรมจูบให้กำลังใจภรรยาของตัวเองที่หน้าผากซ้ำไปซ้ำมา สายตายังคงมองหาว่าลูกตัวเองออกมาหรือยัง
" อีก 20 วินาทีครับ "
" เตลูกจะได้ออกมาเห็นโลกแล้ว " กาวินมือสั่นขณะจับปลอบลูบแก้มเนียนของเขาอยู่
น้ำตาของผู้เป็นแม่และพ่อเริ่มไหลนองอีกครั้งเมื่อคำพูดต่อมาของหมอเริ่มทำให้พวกเขาใจสั่นรัวรอที่จะเจอหน้าลูกของตัวเองไม่ไหว
" 10 วิครับ "
" .... "
" 5 ครับ "
" .... "
" 3 ครับ "
" อุแว้ อุแว้ "
" ผู้ชายค่ะ น่าเกลียดน่าชังเชียว " เสียงของพยาบาลสาวพูดขึ้น พร้อมอุ้มเด็กทารกแรกเกิดไปเช๋ดเนื้อเช็ดตัวด้วยผ้าสะอาดที่เตรียมเอาไว้
เตชินและกาวินถอนหายใจออกมาพร้อมกันด้วยความดีใจ มองหน้ากันครู่หนึ่งก่อนที่กาวินจะก้มลงเอาหน้าผากชิดกับของเตชิน
" ลูกออกมาแล้วเต ลูกออกมาแล้ว " เตชินพยักหน้ารับรู้ในสิ่งที่กาวินพูด น้ำตายังคงไหลนองด้วยความดีใจไม่ต่างจากกาวิน
" เจ็บหน่อยนะครับคุณแม่ " เมื่อพยาบาลและหมอทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จก็ได้เวลาพาคุณแม่และคุณลูกกลับห้อง
เตชินและกาวินได้เจอหน้าเด็กอีกครั้งหลังจากออกจากห้องคลอดและมาพักฟื้นต่อที่ห้องคนไข้ พยาบาลสอนคุณพ่อและคุณแม่มือใหม่ให้อุ้มลูกเอาไว้ โดยที่เจ้าตัวเล็กให้ความร่วมมือไม่ร้องสักแอะให้คุณพ่อคุณแม่หนักใจ
" แบบนี้เหรอครับ "
" ใช่ค่ะ คุณพ่ออุ้มลูกเก่งมากเลย " พยาบาลตบมือให้กำลังใจกาวิน ส่วนเตชินก็หัวเราะขบขันด้วยความเอ็นดูเป็นกำลังใจให้กาวินด้วยเช่นกัน
" เตดูสิ ลูกหน้าเหมือนเตเลยนะ "
" จริงด้วยครับ " กาวินเดินอุ้มเจ้าตัวน้อยมาให้แม่ดู มือบางจากเตชินเลยอดที่จะตับเข้าที่แก้มตุ้ยของเจ้าตัวเล็กไม่ได้
" ถ้าคุณแม่อยู่ก็ดีสิเนอะ น่าจะฟัดหลานยับแน่เลย "
" นั้นสิครับ เสียดายที่ท่านต้องไปดูงานที่อเมริกาเสียก่อน " กาวินพยักหน้าเห็นด้วย
ดีแค่ไหนที่ก่อนหน้านี้แม่ของเตชินไม่ได้ว่าอะไรที่เขาจะเข้ามาดูแลการกินการอยู่ของเตชิน ไม่อย่างนั้นหากแม่ไม่ใจอ้อนยอมให้กาวินได้เข้าบ้านป่านนี้เขาคงไม่ได้ใจเตชินจนถึงวันคลอด
" แล้วจะตั่งชื่อลูกของเราว่าอะไรดีล่ะ " กาวินหันมองเตชินเพื่อฟังคำตอบ
" ตะวันครับ ตะวัน เกวรินทร์ "
" ชื่อเพราะมากเลยค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะออกไปแจ้งพยาบาลที่ดูแลห้องเด็กให้นะคะว่าน้องมีชื่อแล้ว "
" ขอบคุณครับ " กาวินหันมองพยาบาลสาวที่กำลังเดินออกจากห้องไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม อุ้มโอ๋เด็กน้อยในอ้อมแขนนิดหน่อยก่อนที่จะหันไปถามคำถามแก่เตชิน
" ทำไมถึงให้ชื่อนี้ละครับ "
" เพราะเตคิดถึงพี่ตะวันครับ เตว่าพี่และแม่ก็คิดถึงเหมือนกัน " เตชินหันมองสบตาเข้ากับกาวิน " ถ้าไม่มีบททดสอบจากพี่ตะวัน เรื่องมันคงจะง่ายเกินไปซ้ำหรับเด็กคนนี้ที่จะเกิดมา "
" .... " กาวินก้มมองเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนของตัวเอง
" ตะวันแปลว่าดวงอาทิตย์ ดวงอาทิตย์คือแสงแรกของวันใหม่ เด็กคนนี้จะเป็นแสงอาทิตย์ในทุก ๆ เช้าที่ตื่นมา "
" .... "
" และจะเป็นแสงอาทิตย์ในทุก ๆ วันให้เราได้รู้สึกอุ่นใจ "
" .... "
" ตะวัน เกวรินทร์ สำหรับผมมันแปลว่า ดวงอาทิตย์ที่พร้อมจะมอบความอบอุ่นใจให้ทุกคนในทุก ๆ วันต่อจากนี้ครับ " กาวินหันมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจของเตชิน เอียงศีรษะเข้าหาเตชินด้วยความรัก ไม่ต่างจากเตชินที่ก็อิงศีรษะเข้ากับกาวินเช่นเดียวกัน
.
.
.
นับต่อจากนี้จะไม่ใช่แค่เตชินทร์ที่ได้เป็นราชินีในดวงใจของกาวิน
แต่จะมีตะวันเกวรินทร์ที่ได้ครอบครองหัวใจที่แข็งกร้าวของป้องเกียรตินภาภพไปอีกคน
.
.
.
END
.
.
.