เมื่อชายหนุ่มได้มาเกิดใหม่ในโลกแห่งเวทมนตร์ โดยเขาตายเพราะช่วยคุณยายข้ามถนนแล้วถูกรถชน เขาจะใช้ชีวิตในโลกใบใหม่ต่อไปอย่างไร!
แฟนตาซี,ผจญภัย,แอคชั่น,เวทมนตร์,เกิดใหม่ ,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
![เกิดใหม่ทั้งที ไม่เป็นคนดีแล้วนะโว้ย! [เล่ม 2] โดย MIN-G @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J76AM2MDGNTPRTDRHQTWST6E/cover/01J76AM2MDGNTPRTDRHQTWST6E-1725715581581 "เกิดใหม่ทั้งที ไม่เป็นคนดีแล้วนะโว้ย! [เล่ม 2] โดย MIN-G @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")
เมื่อชายหนุ่มได้มาเกิดใหม่ในโลกแห่งเวทมนตร์ โดยเขาตายเพราะช่วยคุณยายข้ามถนนแล้วถูกรถชน เขาจะใช้ชีวิตในโลกใบใหม่ต่อไปอย่างไร!
ผู้แต่ง
MIN-G
เรื่องย่อ
จะเป็นอย่างไร... เมื่อความตายนั้นยังไม่ใช่จุดสิ้นสุดของชีวิต?
ชายวัย 31 ปีที่ทำแต่ความดีมาโดยตลอดเพราะเชื่อในเรื่องของสวรรค์และนรก แต่กลับต้องมาจบชีวิตลงเพราะการทำความดี ซึ่งดวงวิญญาณของเขากลับไม่ไปบนสวรรค์ดั่งหวัง แต่ได้ไปเกิดใหม่ยังโลกแห่งเวทมนตร์และพลังเหนือธรรมชาติในชื่อ “คาอิดะ อาคุมุ” ลูกคนสุดท้ายของตระกูลคาอิดะ เขาจะทำอย่างไรเมื่อได้มาเกิดใหม่อีกครั้งในโลกใหม่และชีวิตใหม่!!
“ถ้าเป็นคนดีแล้วไม่ได้ไปสวรรค์…”
“...แสดงว่าสวรรค์ไม่มีอยู่จริง”
“แล้วฉันจะทำความดีทำไมกันเล่า!!!”
---------------------------------------------------
หมายเหตุ : นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง มิได้เจตนาพาดพิงถึงผู้ใดและไม่อนุญาตให้นำไปเผยแพร่
หมายเหตุ 2 : ชื่อสิ่งต่าง ๆ ในนิยายเรื่องนี้เช่น สถานที่ เป็นชื่อที่เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ไม่ได้มีจริงแต่อย่างใด
หมายเหตุ 3 : เครื่องหมายคำพูด (“ ”) คือการพูดปกติ
เครื่องหมายคำพูด (‘ ’) คือการคิดในใจ
----------------------------------------------
ระดับของนักเวท
นักเวทระดับ 1
นักเวทระดับ 2
นักเวทระดับ 3
จอมเวทระดับ 1
จอมเวทระดับ 2
จอมเวทระดับ 3
ราชันจอมเวทระดับ 1 ดาว
ราชันจอมเวทระดับ 2 ดาว
ราชันจอมเวทระดับ 3 ดาว
ระดับของปีศาจเวทมนตร์
ปีศาจเวทมนตร์ระดับ 1
ปีศาจเวทมนตร์ระดับ 2
ปีศาจเวทมนตร์ระดับ 3
ปีศาจเวทมนตร์ระดับ 4
ปีศาจเวทมนตร์ระดับ 5
ปีศาจเวทมนตร์ระดับ 6
ปีศาจเวทมนตร์ระดับ 1 ดาว
ปีศาจเวทมนตร์ระดับ 2 ดาว
ปีศาจเวทมนตร์ระดับ 3 ดาว
บทที่ 52 : พลังที่แท้จริง?
“ลุกขึ้นมาซะ!! ผมบอกแล้วไง... ว่าผมกำลังต้องการคู่ซ้อมน่ะ” อาคุมุพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ใครเห็นต่างก็คงต้องขนลุกไปตาม ๆ กัน
“นี่แก... เป็นบ้าไปแล้วรึไง?! ชนะขาดลอยขนาดนี้แล้วยังจะเอาอะไรอีกห๊ะ?!!” ดาอิตอบกลับมา
“ขาดลอย?”
ดาอิที่ได้ยินอย่างนั้นก็แปลกใจ
“อะไรของแก?”
“ผมถามอะไรคุณหน่อยสิ คุณผู้ใช้พลังศักดิ์สิทธิ์... หากได้ชัยชนะมาแบบนี้นี่คุณภูมิใจเหรอครับ? ทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ได้ใช้พลังเลยเนี่ยนะ? ผมไม่เอาด้วยหรอกนะครับ” อาคุมุถามกลับไป
ดาอิที่ได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักไปในทันที
“อึ่ก... แต่ตอนนี้เราแค่ประลองกันนี่! จะเล่นเอาตายเลยหรือไง?!! แกคิดจะรบเร้าฉันไปถึงไหน?”
“ถ้าผมตายขึ้นมาจริง ๆ ล่ะก็... คนที่ได้ผลประโยชน์คือคุณไม่ใช่เหรอครับ? แข็งแกร่งขึ้นมาทันตาเห็นเลยนะ เป็นจอมเวทระดับ 3 เลยสิเนี่ย? ระดับพลังเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวเลยแฮะ...” อาคุมุพูดแล้วจึงหยุดไป
“ฮ่า! แก... ไม่สิ นายนี่ทำให้ฉันนึกถึงสิ่งที่ลืมคิดไปได้ยังไงกันนะ? หาแรงจูงใจมาให้ฉันจนได้!!” ดาอิพูดพร้อมกับใช้หอกดันตัวขึ้น ออร่าพลังเวทได้ถูกแผ่ออกมาจากรอบ ๆ ตัวเขา
“ไม่ธรรมดาจริง ๆ เลย ต้องแบบนี้สิครับ!” อาคุมุสัมผัสถึงพลังที่เพิ่มขึ้นได้ในทันที
“ในเมื่อนายต้องการแบบนั้น ฉันจะเป็นเพื่อนเล่นให้นายเอง!!” พลังเวทที่รุนแรงได้ถูกแผ่ออกมามากยิ่งกว่าเดิม ลมที่เกิดจากพลังเวทนั้นทำให้อาคุมุแทบจะปลิวตามไปด้วย
‘เดี๋ยวนะ พลังของหมอนี่มันจะสูงเกินไปแล้ว?! และยังเพิ่มได้อีกเหรอ?’
ไม่นานนัก การรวบรวมพลังของดาอิก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว ลมที่พัดแรงก็สงบลง ออร่าพลังสีทองได้ปกคลุมไปทั่วทั้งร่างกายของเขา เผยให้เห็นถึงความน่าเกรงขามยิ่งกว่าเมื่อครู่เสียอีก ราวกับว่านี่คือคนละคน
‘เอาเข้าจริงก็แข็งแกร่งมากเลยสินะ’
“ดี! เรามาเอาจริงกันสักตั้ง–” อาคุมุพูดยังไม่ทันจบประโยคแต่อย่างใด เท้าซ้ายของดาอิก็เคลื่อนมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“ร... เร็วมากเลยครับ”
ผัวะ!!!
เสียงลูกเตะที่มีออร่าพลังศักดิ์สิทธิ์ปะทะเข้ากับใบหน้าของอาคุมุ
“อึ่ก!”
ตู้มมมมม!!!
ร่างของอาคุมุนั้นกระเด็นไปไกลและปะทะเข้ากับพื้นของสนามประลอง ซึ่งการโจมตีนั้นเป็นการเตะที่ใส่พลังเวทเข้าไปด้วย จึงทำให้ความรุนแรงนั้นทวีคูณขึ้นไปอีก
“นี่คือการทักทายอีกครั้ง มาสู้กันอย่างเต็มที่นะเจ้าหนูมังกรสายฟ้า” ดาอิพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาทางอาคุมุอย่างช้า ๆ แต่ยังคงทิ้งระยะห่างไว้พอสมควร
“ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งก็แล้วกันนะครับ” อาคุมุตอบกลับไปพร้อมกับยืนขึ้น โดยใบหน้าของเขานั้นมีเลือดที่ไหลจากบริเวณหน้าผาก
‘บ้าจริง โดนเตะครั้งเดียวหน้าผากแตกเลยเหรอเนี่ย? เป็นครั้งแรกเลย... หรือเปล่านะ?’
“เข้ามาเลย! อาคุมุ!!” ดาอิพูดในขณะที่ร่างกายและหอกของเขาลอยขึ้นเหนือพื้น เขากางแขนทั้งสองข้างออก หอกศักดิ์สิทธิ์ของเขาหมุนพร้อมกับลอยขึ้นอยู่ตรงหน้า
“น่าเกรงขามจริง ๆ เลยนะครับ”
วงแหวนเวทสีทองปรากฏขึ้นที่ข้อมือของเขา วงแหวนเวทสีส้มขนาดใหญ่ได้ปรากฏขึ้นเหนือหัวของเขาขึ้นไป หลังจากนั้นจึงเผยให้เห็นหอกสีทองนับพันเล่มค่อย ๆ ออกมาจากวงแหวนเวท
“เป็นการโจมตีหลายครั้งเสียด้วย”
“เอาไปกินซะ! หอกศักดิ์สิทธิ์พิโรธ!!!”
หอกศักดิ์สิทธิ์สีทองนับร้อยนับพันเล่มซึ่งควบแน่นจากพลังเวทได้พุ่งตรงมาที่อาคุมุ ความเร็วของมันนั้นไม่ได้เร็วจนอาคุมุมองตามไม่ทัน แต่ก็ไม่ได้เชื่องช้าจนหลบได้อย่างง่ายดาย
“ตาข่ายอัสนี!!” อาคุมุใช้ทักษะตาข่ายอัสนีเพื่อป้องกันการโจมตีนั้นไว้ ขณะเดียวกันก็เคลื่อนที่ออกจากตำแหน่งเดิมด้วยความรวดเร็ว
“คิดดีแล้วเหรอ?!!” ดาอิพูดขึ้นมา อาคุมุที่ได้ยินอย่างนั้นจึงหันกลับไปมองข้างหลัง
“บ้าจริง?!”
ฉึก!!
หอกศักดิ์สิทธิ์สีทองเล่มหนึ่งได้แทงเฉียดบริเวณแก้มขวาของอาคุมุไป เผยให้เห็นแผลเป็นเส้นตรงที่แก้มของเขาพร้อมกับเลือดที่ไหล
“เห็นโจมตีมาโดยตรงดยตรง คาดไม่ถึงว่าจะทำแบบนี้ได้ด้วยนะครับ”
สิ่งที่อาคุมุกำลังพบเจออยู่นั้นคือทักษะโจมตีของดาอิ ซึ่งทักษะนั้นจะติดตามเป้าหมายไปด้วยเมื่อเป้าหมายมีการเคลื่อนที่ แต่ด้วยรูปแบบการโจมตีที่เป็นเส้นตรง อีกทั้งยังปะทะเข้ากับทักษะป้องกันของอาคุมุ ทำให้เขาคิดว่าคงไม่เกิดอะไรแบบนี้ขึ้น
“หากฉันควบคุมให้มันหลบทักษะป้องกันนั่นของนาย นายก็รู้น่ะสิว่าฉันทำได้ แต่น่าเสียดายที่ฉันโจมตีพลาดไป” ดาอิตอบกลับมา
“พลาด? นี่คุณ... กำลังดูถูกผมเหรอครับ?” อาคุมุพูดพร้อมกับมองไปยังดาบแห่งราชันที่อยู่ในมือ
“หืม? อะไรของนาย? ฉันพลาดก็คือพลาดสิ แล้วก็ดาบนั่นน่ะ... ถ้านายไม่ใช้ก็เอามาให้ฉันซะเถอะ มันคงจะมีประโยชน์มากกว่าเดิมเยอะเลย”
“ถ้าคุณอยากได้มากนักล่ะก็... มาแย่งไปสิครับ ถ้าคิดว่าทำได้น่ะนะ”
“เตรียมรับการโจมตี!!” ดาอิคำรามออกมาพร้อมกับพุ่งเข้ามาหาอาคุมุด้วยความเร็วที่มากขึ้น
“มาเลยครับ!!” อาคุมุพูดและจับดาบแห่งราชันไว้แน่นพร้อมกับพุ่งเข้าไปหาดาอิเช่นกัน
“เอาหอกของฉันไปกินซะ!!!” ดาอิกระโดดขึ้นและง้างมือที่ถือหอกศักดิ์สิทธิ์ หลังจากนั้นเขาจึงฟาดหอกลงมา
‘แบบนี้ไม่ดีแน่’
ตู้มมมม!!!
“อึ่ก!” อาคุมุนั้นใช้ดาบแห่งราชันรับการโจมตีของดาอิไว้ได้ แต่นั่นเป็นเพียงชั่วขณะ เพราะดาอินั้นอยู่ในท่าการโจมตี แต่อาคุมุนั้นอยู่ในท่าการป้องกัน อีกทั้งตำแหน่งของอาคุมุก็เสียเปรียบยิ่งกว่า
“ฉันจะบดขยี้แกในการโจมตีนี้!!”
“ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดูสิครับ!!!” อาคุมุรับการโจมตีนั้นไว้จนกระทั่งฝ่ามือที่จับดาบของเขานั้นมีเลือดไหลออกมา
‘บ้าจริง!’
‘เดี๋ยวนะ... นี่มันอะไรกัน?’
เมื่อครู่ ภาพที่อาคุมุเห็นอยู่ตรงหน้านั้นคือการโจมตีที่รุนแรงของดาอิ สิ่งที่เขากำลังทำอยู่คือป้องกันการโจมตีนั้นไว้ แต่ในตอนนี้สิ่งที่เห็นมีแค่ตัวเขาและความมืดมิด
“อะไรกัน? หรือว่านี่จะเป็น... ในดาบแห่งราชันงั้นเหรอ? ทำไมฉันถึงมาที่นี่อีกแล้วล่ะ?” เขาพูดออกไปเพียงเท่านั้น ดวงตาของมังกรที่เคยเห็นก็ได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับมีเสียงที่ดังกึกก้องขึ้นมาหลังจากนั้น
“จะบอกว่าเจ้าอยู่ในดาบก็ย่อมได้ แต่นี่เป็นเพียงห้วงลึกแห่งจิตวิญญาณของดาบเล่มนี้ และดาบเล่มนี้ก็คือข้า ซึ่งได้หลอมรวมเข้ากับเจ้าแล้ว ที่เจ้าได้มาตรงนี้อีกครั้งนั่นก็เพราะว่า... เจ้าไม่สามารถดึงพลังที่แท้จริงออกมาใช้ได้”
“พลังที่แท้จริง? แล้วผมต้องทำยังไงเหรอครับ?” อาคุมุที่ได้ยินอย่างนั้นจึงถามกลับไป
“เจ้ารู้หรือเปล่าว่าปณิธานของข้าคืออะไร?”
‘ใครจะไปรู้ได้ บอกก็ไม่บอก ถามแปลกชะมัด’
“เอ่อ... ไม่รู้ครับ”
“ปณิธานของข้าก็คือ... ลบล้างสิ่งชั่วร้าย”
เมื่อสิ้นเสียงนั้น ภาพที่อาคุมุเห็นตรงหน้าก็กลับมาเป็นดังเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปนั้นคือพลังที่เอ่อล้นยิ่งกว่าเดิม
“น... นี่มันอะไรกัน?!” ดาอิที่เห็นความเปลี่ยนแปลงไปนั้นก็ตกใจและเคลื่อนที่ออกห่างในทันที
แต่เขาก็ถอยออกไปเพื่อที่จะตั้งรับได้เพียงนิดเดียวเท่านั้น
“เอาคืนไปซะ!!”
ตู้มมมมมม!!!
การระเบิดในครั้งนี้นั้นรุนแรงเกินกว่าที่ผ่านมาเสียอีก…