"เมื่อฉันต้องทะลุเข้าไปในนิยาย ได้เป็นถึงนางเอกของเรื่อง การจะกลับออกไปคือต้องให้นิยายเรื่องนี้จบ แบบ happy ending แค่นี้ง่ายจะตาย ฉันเป็นนางเอกนะ แต่ทำไม๊ ทำไมพระเอกกลับบอกว่าฉันจีดชืด ไร้รสนิยม ไม่ต้องตาเขาเลย แต่เขากลับไปต้องใจยัยตัวร้ายของเรื่องซะงั้น
อ๋ออออออ ได้สิ อยากให้ร้ายใช่มะ แม่จะร้ายให้ร้องขอชีวิตเลย"
ชาย-หญิง,จีน,ข้ามเวลา,รัก,ตลก,รัก,จีน ,จีนโบราณ,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เอาล่ะ... อ่านจบในวันนี้แน่นอน!” หลินเข่อซิงพูดกับตัวเองอย่างมุ่งมั่น มือข้างหนึ่งถือแก้วชานมไข่มุก ส่วนอีกข้างกำลังไถนิ้วผ่านหน้าจอมือถือที่แสดงหน้าแอพนิยายออนไลน์ เธอนั่งพิงโซฟานุ่มๆ ในห้องนอน พลางห่อหมอนใบใหญ่ไว้ในอ้อมแขน เสมือนเป็นอุปกรณ์เสริมในการอ่านที่ขาดไม่ได้
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เธออ่านต่อเนื่องมาหลายเดือนแล้ว มันคือ “บุปผาซ่อนใจ คุณชายไร้รัก” นิยายจีนโบราณที่เข่อซิงหลงใหลตั้งแต่บทแรก นางเอกเรื่องนี้คือคุณหนูหลินผู้อ่อนหวานและบริสุทธิ์ ส่วนพระเอกคืออวิ๋นเฟยหลง คุณชายสุดหล่อที่เย็นชาแต่เท่ห์เหลือเกิน นี่มันสูตรสำเร็จของนิยายจีนโบราณชัดๆ!
“ฮ่า ๆ ๆ” เข่อซิงหัวเราะออกมาเมื่อถึงฉากที่นางร้าย “หยางเฟยฮุ่ย” ทำหน้าเหมือนจะชนะนางเอก แต่ก็โดนตลบหลังอย่างงดงาม เธออดที่จะนึกขำไม่ได้ หยางเฟยฮุ่ยนะเหรอ! ตัวร้ายที่ทำทุกอย่างเพื่อพระเอก ร้ายลึกจนแทบไม่มีที่ว่างให้ความดีเข้ามาแทรก “แหม... คนแบบนี้ในชีวิตจริงนี่คงปวดหัวน่าดู แต่ก็ทำให้เรื่องสนุกใช่เล่นนะ!”
หลินเข่อซิงถอนหายใจยาว เมื่อเลื่อนหน้าจอไปยังบทสุดท้าย ความตื่นเต้นเริ่มค่อยๆ ลดลงเมื่อเธอนึกถึงการจากลานิยายเรื่องนี้
“เอาจริงดิ... จบจริงๆ เหรอ?” เธอบ่นขณะที่นิ้วแตะหน้าจอช้าๆ ความรู้สึกที่ต้องจากนิยายเรื่องโปรดมันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับนักอ่านตัวยงอย่างเธอ
แต่พอเลื่อนจบหน้าสุดท้าย ดวงตาของหลินเข่อซิงก็เบิกกว้างเมื่อมีแสงสีทองสว่างจ้าออกมาจากมือถือ “อะไรเนี่ย! โทรศัพท์เสียเหรอ?” เธออุทานพลางยกมือถือขึ้นดูใกล้ๆ
ทันใดนั้น แสงสว่างพลันล้อมรอบตัวเธอ มันไม่ใช่เพียงแค่โทรศัพท์เสีย แต่มันคือการถูกดูดเข้าไปในนิยายอย่างแท้จริง! เข่อซิงอ้าปากค้างไม่ทันจะพูดอะไร โลกก็หมุนเวียนเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว
“ว้ายยย!” เสียงกรี๊ดลั่นเมื่อร่างของเธอลอยขึ้นจากโซฟา ชานมไข่มุกในมือหกกระจายไปทั่ว ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลงไปชั่วขณะ...
เมื่อเข่อซิงลืมตาขึ้น เธอพบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหราสไตล์จีนโบราณ เพดานสูง หน้าต่างไม้แกะสลักงดงาม ผ้าม่านสีทองสะท้อนแสงอ่อนๆ
“เฮ้ย!” เข่อซิงตะลึง ลุกขึ้นนั่งบนเตียง “นี่มันฝันเหรอ? หรือเราถูกดูดเข้าไปในนิยายจริงๆ?”
เธอคว้ากระจกทองคำที่วางอยู่ข้างเตียงขึ้นมา มองดูหน้าตัวเองอย่างกังวล “โอเค ใจเย็นหลินเข่อซิง ใจเย็น... อย่างน้อยหน้าฉันก็ยังเหมือนเดิม ใช่ไหมเนี่ย?”
หลังจากที่หมุนกระจกไปมาเพื่อสำรวจใบหน้า สายตาของเธอก็หยุดที่ชุดของตัวเอง “เดี๋ยวนะ... นี่มันชุดโบราณ! โอ้โห มีผ้าคาดเอว ผ้าคลุมแขนยาวๆ แบบนี้เลยเหรอ? ทำไมถึง...”
ทันใดนั้นเอง ประตูห้องก็เปิดออกมา พร้อมกับสาวใช้คนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างกระตือรือร้น “คุณหนูหลิน! ท่านตื่นแล้ว!”
“อะไรนะ... คุณหนูหลิน?” เข่อซิงขมวดคิ้ว “เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?”
“คุณหนูหลินเจ้าคะ ท่านยังสบายดีอยู่หรือไม่?” สาวใช้ถามด้วยใบหน้าห่วงใย
“โอ้โห... นี่มันอะไรเนี่ย ฉันหลุดมาเป็นคุณหนูหลินในนิยายจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย?” เข่อซิงคิดในใจ ขณะที่ยิ้มแห้งๆ ให้กับสาวใช้ “เอ่อ... สบายดี! ดีมากเลย! ไม่มีอะไรต้องห่วง!”
แต่ในใจนั้นเต็มไปด้วยความสับสน “โอย! ทำไงดีล่ะเนี่ย ฉันต้องใช้ชีวิตเป็นนางเอกแบบจืดชืดในนิยายเหรอ!?”
แล้วทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัว "เดี๋ยวนะ... ถ้าฉันอยากกลับไปโลกเดิม ฉันก็ต้องทำให้เรื่องนี้จบแบบเดิมสิ! แล้วนั่นก็หมายความว่าฉันต้องทำตัวเป็นคุณหนูหลินในนิยายคนเดิม! ใช่แล้ว! ต้องจืดชืด ใจดี นุ่มนวล... แหม... ชีวิตนี้คงไม่มีอะไรยากกว่านี้อีกแล้วมั้ง!"
เข่อซิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขณะที่พยายามรวบรวมสติ "เอาล่ะ ถ้านี่คือละคร ฉันก็คงต้องแสดงบทนี้ให้ดี! แค่อย่าพลาดเป็นพอ"
แต่ภายในใจของหลินเข่อซิงก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหว "ทำยังไงให้คนจืดชืดน่าสนใจขึ้นได้เนี่ย!"
