"เมื่อฉันต้องทะลุเข้าไปในนิยาย ได้เป็นถึงนางเอกของเรื่อง การจะกลับออกไปคือต้องให้นิยายเรื่องนี้จบ แบบ happy ending แค่นี้ง่ายจะตาย ฉันเป็นนางเอกนะ แต่ทำไม๊ ทำไมพระเอกกลับบอกว่าฉันจีดชืด ไร้รสนิยม ไม่ต้องตาเขาเลย แต่เขากลับไปต้องใจยัยตัวร้ายของเรื่องซะงั้น
อ๋ออออออ ได้สิ อยากให้ร้ายใช่มะ แม่จะร้ายให้ร้องขอชีวิตเลย"
ชาย-หญิง,จีน,ข้ามเวลา,รัก,ตลก,รัก,จีน ,จีนโบราณ,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากคำพูดเย็นชาของอวิ๋นเฟยหลงที่บอกเธอว่า “จืดชืด” หลินเข่อซิงยังคงยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ใจหนึ่งเธอยังไม่อยากเชื่อว่าพระเอกในนิยายที่เธออ่านมานานจะพูดแบบนั้นออกมา...กับเธอ! โอ๊ย! ทำไมฉันถึงต้องมาเจอเรื่องนี้! ตอนอ่านไม่เห็นจะรู้สึกว่าเขาเย็นชาและขวานผ่าซากขนาดนี้เลยนี่นา
ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าเบาๆ ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง หญิงสาวที่เดินเข้ามาในลานนั้นส่งเสียงหัวเราะนุ่มๆ ราวกับระฆังเงิน “อวิ๋นเฟยหลง ท่านพูดจาร้ายกาจกับคนอื่นแบบนี้อีกแล้วหรือ?”
หลินเข่อซิงหันไปมองต้นเสียง และพบกับภาพที่ทำให้เธอต้องอึ้งค้าง หยางเฟยฮุ่ย นางร้ายของเรื่อง ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ หญิงสาวผู้งดงามในชุดโบราณหรูหรา ดูสวยสง่าราวกับภาพวาด ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจและเสน่ห์ เธอก้าวเข้ามาใกล้พร้อมกับแววตาที่ฉายความเป็นเจ้าของทุกอย่างรอบตัว
โอ้โห... นางร้ายในเรื่องสวยมากจริงๆ! เข่อซิงคิดในใจ ไม่แปลกใจเลยที่ผู้ชายทุกคนในนิยายจะถูกเธอดึงดูด...
หยางเฟยฮุ่ยเดินมาหยุดยืนข้างอวิ๋นเฟยหลง ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้เขา “ข้าได้ยินมาว่าท่านเพิ่งสู้รบกลับมา ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”
อวิ๋นเฟยหลงพยักหน้ารับเล็กน้อย สีหน้าเย็นชาของเขาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อยขณะที่มองเฟยฮุ่ย ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่หลินเข่อซิงคาดคิดไว้เลยสักนิด
“ไม่เป็นไร ข้าเพียงเหนื่อยนิดหน่อย” เขาตอบเสียงนุ่มลง ดูเป็นมิตรขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
หลินเข่อซิงยืนมองเหตุการณ์นี้อย่างตะลึง เดี๋ยวๆ! นี่มันผิดไปจากที่อ่านมาเลยนี่นา! พระเอกเย็นชาคนนี้ไม่ใช่เหรอที่ไม่เคยสนใจนางร้าย? แล้วทำไมตอนนี้เขาดูสนใจหยางเฟยฮุ่ยขนาดนี้ล่ะ? นี่มันอะไรกันเนี่ย!
เฟยฮุ่ยหันมามองเข่อซิงด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะสุภาพ แต่แฝงด้วยความเย้ยหยันอยู่ในที “โอ้... นี่คงเป็นคุณหนูหลินสินะ” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ แต่ก็เจือความหยามในแววตาอย่างชัดเจน “ยินดีที่ได้พบเจ้าค่ะ ข้าได้ยินชื่อเสียงของท่านมานาน”
หลินเข่อซิงพยายามฝืนยิ้ม “เอ่อ... ข้า... ยินดีที่ได้พบเช่นกัน” แต่ในใจกลับคิดว่า เอาล่ะ ดูท่าฉันจะต้องเจอกับศึกหนักแล้วสินะ!
เฟยฮุ่ยยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองอวิ๋นเฟยหลงอีกครั้ง “อวิ๋นเฟยหลง ข้าได้ยินมาว่าท่านได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ข้าจะจัดยาให้ท่านนะเจ้าคะ” น้ำเสียงอ่อนหวานเต็มไปด้วยความใส่ใจจนเข่อซิงรู้สึกหมั่นไส้
“ขอบคุณมาก” อวิ๋นเฟยหลงตอบกลับเสียงเรียบ แต่แววตาอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
โอ้ย! แบบนี้มันไม่ได้การแล้ว! หลินเข่อซิงคิดอย่างร้อนใจ ถ้าฉันปล่อยให้เฟยฮุ่ยเล่นแบบนี้ต่อไป ฉันไม่มีทางทำให้เรื่องจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งได้แน่!
ทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวของเธอ ในเมื่อฉันทำตัวเรียบร้อยแล้วมันไม่เวิร์ค งั้นฉันต้องเปลี่ยนแผน! ถ้าจะเอาชนะเฟยฮุ่ยได้ ฉันต้องไม่จืดชืดอีกต่อไป... ฉันต้อง “แซ่บ!”
หลินเข่อซิงกัดฟันนิดๆ ขณะตั้งใจ แซ่บเท่านั้นที่กุมหัวใจพระเอกได้!
“ขอบคุณคุณหนูหยางเจ้าค่ะ” เข่อซิงพูดขึ้นมาแบบที่ตัวเองก็ยังแปลกใจว่านี่คือความกล้าหรือความเปิ่น เธอก้าวเข้ามาใกล้ทั้งคู่ด้วยรอยยิ้ม “แต่บางทีข้าก็อาจจะช่วยอะไรได้บ้างเหมือนกัน”
เฟยฮุ่ยหันมามองด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจนัก ส่วนอวิ๋นเฟยหลงก็มองเธอด้วยสายตาฉงน แต่ไม่ทันที่เข่อซิงจะได้พูดอะไรเพิ่มเติม เสียงหัวเราะนุ่มๆ ของเฟยฮุ่ยก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“แหม คุณหนูหลินมีความสามารถขนาดนั้นเลยหรือ?” เฟยฮุ่ยยิ้มเย้ยเบาๆ ก่อนจะหันไปทางอวิ๋นเฟยหลง “เอาเถอะ ข้าจะไม่ขัด ถ้าเจ้ามีอะไรจะช่วยก็ลองดู”
หลินเข่อซิงยิ้มเจื่อน โอ้โห นางร้ายคนนี้พูดแบบจะเชือดเรากลางอากาศชัดๆ! แต่เธอรู้แล้วว่าถ้าจะอยู่รอดในโลกนี้ได้ การ “จืดชืด” ไม่มีทางพาเธอไปไหนแน่!
หลินเข่อซิงยืนยิ้มเจื่อนกับคำท้าทายแฝงในน้ำเสียงของหยางเฟยฮุ่ย เธอรู้ว่าต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อดึงความสนใจของอวิ๋นเฟยหลงกลับมา แต่การทำตัวเป็น “คุณหนูหลิน” ที่แสนจะจืดชืดตามต้นฉบับไม่ได้ผลแน่นอน!
“งั้น...ข้าขอตัวไปเตรียมยาให้ท่านก่อนนะเจ้าคะ” เฟยฮุ่ยพูดพลางส่งยิ้มหวานให้พระเอก ก่อนจะหันหลังเดินไปอย่างมั่นใจและสง่างาม
หลินเข่อซิงเห็นท่าทางอ่อนช้อยของเฟยฮุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะเบ้ปากเบาๆ โอย… ท่าทางยกมือยกแขนอย่างกับนางฟ้านั่น มันต้องแซ่บกว่านี้สิ! ถึงจะได้ใจพระเอกกลับมา! เธอตัดสินใจทันทีว่าถ้าอยากเอาชนะนางร้าย เธอต้องเปลี่ยนแผน!
“เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณหนูหยาง!” หลินเข่อซิงเอ่ยเรียกเสียงดัง ทำให้เฟยฮุ่ยหยุดเดินและหันมามองด้วยสายตาฉงน อวิ๋นเฟยหลงเองก็มองเธอด้วยความสงสัย
“ท่านอาจจะไม่รู้...” หลินเข่อซิงพูดพลางยิ้มแบบที่พยายามจะดูมั่นใจสุดๆ แม้ในใจจะเต้นรัวเหมือนกลอง “แต่ข้า... ก็รู้เรื่องสมุนไพรอยู่พอสมควรนะเจ้าคะ และข้าเพิ่งคิดสูตรใหม่ขึ้นมาได้ อาจจะช่วยให้หายเร็วกว่าเดิม”
หยางเฟยฮุ่ยเลิกคิ้ว “หืม? เจ้ารู้เรื่องสมุนไพร?” น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความกังขาอย่างไม่ปิดบัง
อวิ๋นเฟยหลงเองก็ดูสนใจขึ้นมานิดหนึ่ง เขาเหลือบมองหลินเข่อซิงที่ตอนนี้ทำท่าทางราวกับมั่นใจในตัวเองอย่างเต็มที่ เดี๋ยว! ฉันไปเอาความมั่นใจนี้มาจากไหนเนี่ย? เธอคิดในใจ แต่ไม่ทันจะเปลี่ยนแผน เธอก็พูดต่อออกมาเสียแล้ว
“ใช่เจ้าค่ะ! สูตรนี้ข้าเคยใช้มาแล้วกับ…เอ่อ…” เข่อซิงหยุดคิดหาข้ออ้าง โอ๊ย อย่าหาเรื่องยุ่งใส่ตัวนะหลินเข่อซิง! แต่ก็เอาวะ... ลุยแล้วลุยเลย! “กับท่านพ่อข้าเอง! ท่านหายดีภายในสามวันเท่านั้น!”
หยางเฟยฮุ่ยหันมามองด้วยสายตาที่บอกชัดว่ากำลังจะจับผิด “แล้วข้าจะเชื่อเจ้าได้อย่างไร?”
หลินเข่อซิงยิ้มกว้าง “ท่านไม่ต้องเชื่อก็ได้ แต่ข้าขอลองทำให้ท่านอวิ๋นเฟยหลงลองดูก่อนได้ไหมเล่า?” แล้วเธอก็หันไปมองอวิ๋นเฟยหลง พร้อมกับส่งสายตาที่คิดว่าต้องทำให้เขาคล้อยตามได้บ้าง
อวิ๋นเฟยหลงหรี่ตาเล็กน้อย เหมือนกำลังชั่งใจ “เจ้าบอกว่าเจ้ามีสูตรของเจ้าเองงั้นรึ?”
“ใช่แล้วเจ้าค่ะ!” หลินเข่อซิงยืนยันเสียงดัง จนเธอรู้สึกว่าน้ำเสียงของตัวเองดังเกินไปนิด แต่ก็ต้องเล่นตามเกมนี้ต่อ “ถ้าไม่หาย ท่านก็แค่ลองวิธีของคุณหนูหยางได้ ไม่มีอะไรเสียหายนี่เจ้าคะ!”
หยางเฟยฮุ่ยหันมามองหลินเข่อซิงอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ไม่พูดอะไร อวิ๋นเฟยหลงมองเธออีกครั้งก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “ได้ ข้าจะลองดู”
โอ้โห! เข่อซิงตื่นเต้นในใจที่อวิ๋นเฟยหลงยอมเล่นตามแผนของเธอได้ เธอรีบฉวยโอกาสนี้และหันไปหาหยางเฟยฮุ่ย “งั้นท่านพักก่อนนะเจ้าคะ ข้าจะดูแลท่านอวิ๋นเอง!”
ใบหน้าของหยางเฟยฮุ่ยกระตุกเล็กน้อย แต่นางกลับไม่แสดงความไม่พอใจออกมาตรงๆ เพียงยิ้มเบาๆ พลางพูดเสียงเย็น “ข้าคงไม่ขัดเจ้าแล้วกัน”
เมื่อหยางเฟยฮุ่ยเดินจากไป หลินเข่อซิงก็หันมามองอวิ๋นเฟยหลงอีกครั้ง หัวใจเต้นแรง โอ้ยยย! แล้วจะทำยังไงต่อล่ะเนี่ย! ข้าก็ไม่ได้รู้เรื่องสมุนไพรอะไรเลย!
อวิ๋นเฟยหลงมองไปที่หลินเข่อซิงด้วยสายตาเฉยชา แต่ในใจลึกๆ เขากลับรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าผู้หญิงที่ดูจืดชืดจะกล้าท้าทายหยางเฟยฮุ่ยเช่นนี้ และแม้ว่าเขาจะไม่พูดออกมา แต่ความมั่นใจที่เพิ่มขึ้นในตัวหลินเข่อซิงทำให้เขาเริ่มสนใจเธอขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
หลังจากการปะทะเล็กๆ กับหยางเฟยฮุ่ย หลินเข่อซิงรีบก้าวออกจากลานของตำหนักใหญ่ทันที แต่ขณะเดียวกัน เธอก็ไม่รู้จะหาทางออกยังไงกับคำพูดที่เธอเพิ่งพลั้งไป อวิ๋นเฟยหลงเชื่อเธอซะแล้ว! แต่ตัวเธอเองแทบไม่มีความรู้เรื่องสมุนไพรเลยสักนิด โอ๊ย! ทำไงดี! ฉันจะหา “สมุนไพรสูตรพิเศษ” จากที่ไหนกันล่ะเนี่ย! เธอคร่ำครวญในใจ
“คุณหนูหลิน! คุณหนู!” เสียงเรียกคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง หลินเข่อซิงหันไปตามเสียง แล้วก็พบกับสาวใช้ตัวน้อยที่วิ่งเข้ามาหาอย่างกระตือรือร้น หลิงเฉิน สาวใช้คนสนิทที่ติดตามเธอตั้งแต่เข้ามาในโลกนิยายนี้
หลิงเฉินหอบเล็กน้อยแต่ก็ส่งยิ้มกว้างให้ “ท่านดูมีสีหน้าไม่สู้ดีเลยนะเจ้าคะ คุณหนูหลิน เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ?”
หลินเข่อซิงถอนหายใจยาว “หลิงเฉิน...ข้ากำลังเจอเรื่องยุ่งใหญ่เลยล่ะ ท่านเฟยหลงเขาดันเชื่อว่าข้ารู้เรื่องสมุนไพร! แล้วข้าก็ดันบอกไปว่าข้าจะรักษาเขาได้ ข้าไม่มีความรู้เรื่องสมุนไพรสักนิด! ทำไงดีล่ะ?”
หลิงเฉินหัวเราะออกมาเบาๆ “คุณหนูหลิน นี่ท่านพูดไปอย่างนั้นจริงๆ เหรอ? ข้าไม่เคยคิดเลยว่าท่านจะกล้าพูดอะไรแบบนั้น”
“ใช่สิ! ข้าก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะหลุดปากไป” เข่อซิงตอบพลางทุบหน้าผากตัวเองเบาๆ ด้วยความรู้สึกหมดหวัง “แล้วข้าจะหาสมุนไพรจากไหนกัน?”
หลิงเฉินยังคงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันมามองนางเอกสาวด้วยแววตาเป็นห่วง “คุณหนูอย่าเพิ่งกังวลไป ข้าว่าถ้าท่านต้องการสมุนไพร ข้าพอจะช่วยท่านได้นะเจ้าคะ ข้ารู้จักสมุนไพรพื้นฐานอยู่บ้าง”
หลินเข่อซิงหันมามองหลิงเฉินด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง “จริงเหรอ!? หลิงเฉิน เจ้าช่วยข้าได้จริงๆ เหรอ?”
“แน่นอนเจ้าค่ะ” หลิงเฉินพูดพร้อมรอยยิ้มซุกซน “แต่ข้ามีข้อเสนออยู่นะเจ้าคะ ถ้าท่านอวิ๋นเชื่อว่าท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญสมุนไพร ข้าก็ว่าเราควรทำให้มันดูสมจริงเสียหน่อย!”
หลินเข่อซิงเลิกคิ้ว “สมจริงยังไงล่ะ?”
“ก็... ท่านลองให้ข้าจัดหาสมุนไพรมา แล้วท่านก็ทำท่าทางเหมือนรู้จริงๆ ขณะที่ข้าอยู่เบื้องหลังคอยช่วยอย่างลับๆ เป็นยังไงเจ้าคะ?” หลิงเฉินกระพริบตาเป็นเชิงเล่น “ท่านก็แค่พูดว่า ‘สูตรลับของข้า’ หรืออะไรทำนองนั้น ท่านก็ไม่ต้องลงรายละเอียดมาก”
หลินเข่อซิงฟังแล้วถึงกับหลุดหัวเราะออกมา “โอ๊ย! หลิงเฉิน เจ้าช่างเจ้าเล่ห์ไม่เบาเลยนะ”
“ข้าก็แค่ไม่อยากให้ท่านต้องลำบากเท่านั้นเองเจ้าค่ะ” หลิงเฉินยักไหล่ด้วยท่าทีขี้เล่น “แล้วก็...บางที การแสดงว่า ‘รู้’ มากๆ อาจทำให้ท่านเฟยหลงเริ่มสนใจในตัวท่านมากขึ้นก็ได้นะเจ้าคะ ท่านก็ดูจืดชืดน้อยลงไปอีก”
หลินเข่อซิงฟังแล้วพยักหน้า ใช่! หลิงเฉินพูดถูก ถ้าฉันไม่จืดชืดเหมือนเดิม บางทีเฟยหลงอาจจะเริ่มสนใจฉันบ้าง
“เอาล่ะ ตกลงตามแผนของเจ้า! เรามาทำให้เรื่องนี้สนุกขึ้นกันเถอะ!” หลินเข่อซิงกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นใจขึ้น เธอยกมือจับแขนหลิงเฉินพร้อมรอยยิ้ม
หลิงเฉินหัวเราะแล้วตบบ่าคุณหนูหลินเบาๆ “ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ ข้าจะไปหาสมุนไพรมาให้ท่านเดี๋ยวนี้ ท่านเตรียมตัวไว้ให้ดีละกันนะเจ้าคะ”
เมื่อหลิงเฉินวิ่งออกไปจัดการตามแผน หลินเข่อซิงก็ยืนพิงต้นไม้พลางถอนหายใจโล่งอก โชคดีจริงๆ ที่มีหลิงเฉินอยู่ด้วย ไม่งั้นฉันคงพังไม่เป็นท่าแน่!
