"เมื่อฉันต้องทะลุเข้าไปในนิยาย ได้เป็นถึงนางเอกของเรื่อง การจะกลับออกไปคือต้องให้นิยายเรื่องนี้จบ แบบ happy ending แค่นี้ง่ายจะตาย ฉันเป็นนางเอกนะ แต่ทำไม๊ ทำไมพระเอกกลับบอกว่าฉันจีดชืด ไร้รสนิยม ไม่ต้องตาเขาเลย แต่เขากลับไปต้องใจยัยตัวร้ายของเรื่องซะงั้น
อ๋ออออออ ได้สิ อยากให้ร้ายใช่มะ แม่จะร้ายให้ร้องขอชีวิตเลย"
ชาย-หญิง,จีน,ข้ามเวลา,รัก,ตลก,รัก,จีน ,จีนโบราณ,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วันต่อมา หนึ่งเจ้านาย หนึ่งสาวใช้ก็พากันออกมาเที่ยวตลาดอีก หลังจากที่หลินเข่อซิงสั่งตัดชุดเสร็จไปเมื่อวาน หลินเข่อซิงก็แทบอดใจรอชุดใหม่ไม่ไหว
"ข้าคิดว่าชุดกี่เพ้าของข้าต้องออกมาสวยแน่ๆ!" หลินเข่อซิงพูดพร้อมยิ้มกว้าง
"ข้าก็คิดเช่นนั้นเจ้าค่ะ คุณหนู จะต้องโดดเด่นไม่เหมือนใครแน่ๆ" หลิงเฉินพูดเสริมด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะกล่าวขึ้น "คุณหนู เจ้าคะ เมื่อวานเราเดินผ่านโรงเตี๊ยมไฉ่หง ท่านสนใจลองไปทานอาหารที่นั่นไหม? ข้าได้ยินว่าที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องเป็ดย่างกับซุปเนื้อ"
“ดีเลย! ข้ากำลังหิวพอดี ลองดูซักหน่อยเถอะ!” หลินเข่อซิงตอบทันทีด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
ทั้งสองเดินไปยังโรงเตี๊ยมไฉ่หง บรรยากาศในร้านคึกคักเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและกลิ่นหอมของอาหารที่ลอยมาแตะจมูก หลินเข่อซิงนั่งลงที่โต๊ะพร้อมกับสั่งเมนูที่หลิงเฉินแนะนำ "ข้าขอเป็ดย่างกับซุปเนื้ออย่างที่เจ้าแนะนำละกัน ข้าตื่นเต้นจะแย่แล้ว!" เธอพูดพร้อมกับหัวเราะ
ไม่นานนัก อาหารก็ถูกยกมาเสิร์ฟ กลิ่นหอมอบอวลของเป็ดย่างทำให้หลินเข่อซิงอดไม่ได้ที่จะน้ำลายไหล "โอ้โห! หอมเหลือเกิน ข้าว่านี่ต้องอร่อยแน่ๆ!" เธอตักซุปเนื้อขึ้นมาชิมแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ “อืม... รสชาติดีมาก! เนื้อไม่เหนียวเลย นุ่มละมุนแทบละลายในปาก ส่วนซุปก็เข้มข้นมากๆ กลิ่นหอมของเนื้อหอมวนอยู่ในปากขึ้นไปที่จมูกเลยทีเดียว”
หลิงเฉินขำพรืด “คุณหนูพูดอะไรประหลาดอีกแล้ว ฮ่าๆ”
ทั้งสองเพลิดเพลินกับมื้ออาหารกันอย่างสนุกสนาน ท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นของโรงเตี๊ยมที่คึกคัก หลังจากอิ่มหนำสำราญ ทั้งคู่ก็เดินออกจากโรงเตี๊ยมเพื่อเดินกลับไปขึ้นรถม้าที่จอดอยู่ไม่ไกลจากตลาด
ระหว่างที่หลินเข่อซิงกับหลิงเฉินเดินกลับ พวกเธอได้ยินเสียงทะเลาะวิวาทดังมาจากซอยข้างหน้า คนสองกลุ่มกำลังตะโกนเถียงกันอย่างรุนแรง เสียงดังก้องไปทั่วตลาด ชาวบ้านที่เดินผ่านไปมาต่างพากันหลบเลี่ยง แต่หลินเข่อซิงที่กำลังมองเหตุการณ์อยู่ก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาในหัวทันที
“เดี๋ยวนะ! ฉากนี้...มันเหมือนในนิยายเลยนี่นา!” เธอพึมพำออกมาอย่างตื่นเต้นและตื่นตระหนกในเวลาเดียวกัน “นี่มันคือฉากที่นางเอกเกือบจะโดนลูกหลงจากการทะเลาะวิวาท แล้วพระเอกก็มาช่วยนางได้ทันเวลา...”
“คุณหนู? ท่านว่าอะไรนะเจ้าคะ?” หลิงเฉินถามอย่างงุนงง ขณะที่ทั้งคู่หยุดยืนห่างจากกลุ่มคนทะเลาะกัน
หลินเข่อซิงยังคงจ้องมองเหตุการณ์ข้างหน้า หัวใจเธอเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นและความกังวล เพราะเธอรู้ว่าถ้าเรื่องดำเนินไปตามนิยายที่เธอเคยอ่าน เธอเองอาจจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายเหมือนนางเอกในเรื่อง
“หลิงเฉิน เราต้องถอยไปไกลกว่านี้... ข้าจำได้ว่ามีคนโดนลูกหลงจากการทะเลาะกัน!” หลินเข่อซิงพูดด้วยความรีบเร่ง ขณะที่พยายามพาหลิงเฉินเดินถอยหลัง
แต่ยังไม่ทันที่พวกเธอจะหลบออกไปไกลพอ เสียงตะโกนและการทะเลาะกันก็ดังสนั่นยิ่งขึ้น เศษหินเศษอิฐลอยมากลางอากาศ และในขณะนั้น หลินเข่อซิงเห็นว่ามีวัตถุบางอย่างกำลังพุ่งเข้ามาทางเธออย่างรวดเร็ว
“อ๊า!” เธออุทานเสียงดัง หัวใจเต้นรัวอย่างตกใจ ไม่ทันที่เธอจะคิดทำอะไร เสี้ยววินาทีต่อมา ร่างสูงของใครบางคนก็ก้าวเข้ามาขวางหน้าพร้อมกับใช้มือปัดวัตถุนั้นออกไปทันที
หลินเข่อซิงเบิกตากว้างมองผู้ที่ช่วยชีวิตเธอ ในใจนึกว่าจะต้องเป็นอวิ๋นเฟยหลง แต่เมื่อเธอมองหน้าเขาอย่างใกล้ชิด หัวใจของเธอกลับพลิกผันไป
“ท่าน... หานเจี๋ย?” เธอพึมพำออกมาด้วยความแปลกใจ
ชายหนุ่มผู้นี้ไม่ใช่อวิ๋นเฟยหลงอย่างที่เธอคิด แต่กลับเป็นองค์ชายห้าหานเจี๋ยที่มีท่าทีสงบนิ่งและเยือกเย็น เขามองเธอด้วยแววตาแฝงความสนใจเล็กน้อย ราวกับกำลังสำรวจว่าหลินเข่อซิงเป็นใคร
“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” หานเจี๋ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงด้วยความห่วงใยเล็กน้อย
หลินเข่อซิงยิ้มแห้งๆ และพยักหน้า “ข้าสบายดี ขอบคุณท่านมากที่ช่วยข้า” ในใจของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและแปลกใจ ทำไมเรื่องถึงไม่เป็นไปตามที่เธอคาดไว้? แล้วทำไมคนที่มาช่วยเธอถึงเป็นหานเจี๋ยแทนที่จะเป็นอวิ๋นเฟยหลง?
หานเจี๋ยเพียงพยักหน้าเล็กน้อย “ดีแล้ว ถ้าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าจะไปจัดการเรื่องนี้ต่อ”
จากนั้นเขาก็หันกลับไปจัดการกับกลุ่มคนทะเลาะกัน ด้วยท่าทีสงบนิ่งแต่เปี่ยมไปด้วยอำนาจ ขณะที่หลินเข่อซิงยืนมองอย่างอึ้งๆ
"องค์ชายห้าช่างสง่างามเหลือเกิน..." หลิงเฉินกระซิบเบาๆ ข้างๆ หลินเข่อซิงที่ยังคงสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"อืม... ข้าก็คิดอย่างนั้น" หลินเข่อซิงตอบด้วยน้ำเสียงเบาๆ แต่ในใจเธอก็ยังคงตั้งคำถามว่าทำไมฉากนี้ถึงไม่เป็นไปตามนิยายที่เธอจำได้
"บางที... ชีวิตในโลกนี้อาจไม่ได้เหมือนในนิยายทุกอย่าง" เธอคิดในใจ ขณะเดินตามหลิงเฉินกลับไปยังรถม้า
คืนนั้น หลินเข่อซิงนอนพลิกไปพลิกมาบนเตียง ความคิดในหัวของเธอวนเวียนอยู่กับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นตั้งแต่วันที่เธอทะลุมิติมายังโลกนี้ หลายสิ่งหลายอย่างดูจะผิดไปจากนิยายที่เธอเคยอ่าน ทั้งเรื่องความสัมพันธ์ของตัวละครและเหตุการณ์ต่างๆ ที่เธอจำได้อย่างแม่นยำ
'ทุกอย่างมันผิดเพี้ยนไปหมด' เธอคิดในใจพลางถอนหายใจยาว ดวงตาจ้องมองเพดานห้องขณะที่พลิกตัวไปมา
“ในนิยาย พระเอกน่าจะเริ่มสนใจนางเอกแล้วสิ... ทำไมแทนที่จะเป็นอย่างนั้น เขากลับดูสนิทกับหยางเฟยฮุ่ยมากกว่า? แล้วนางร้ายก็ยังเงียบ ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลยสักอย่าง หรือว่านางวางแผนบางอย่างอยู่?” เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ คิ้วขมวดแน่นด้วยความสงสัย
และยิ่งไปกว่านั้น เหตุการณ์ในวันนี้ก็ทำให้เธอสับสนยิ่งขึ้น เมื่อคิดถึงฉากการทะเลาะวิวาทที่เธอจำได้ว่า นางเอกในนิยายจะโดนลูกหลง และอวิ๋นเฟยหลงจะเข้ามาช่วยไว้ได้ทัน แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย
“แล้วทำไมคนที่มาช่วยข้ากลับกลายเป็นหานเจี๋ยไปได้ล่ะ?” หลินเข่อซิงนั่งผุดลุกขึ้นบนเตียงทันทีด้วยความงุนงง เธอนึกถึงท่าทางสงบนิ่งของหานเจี๋ยและรู้สึกแปลกใจ ทำไมเรื่องราวถึงไม่เป็นไปตามที่เธอเคยอ่าน?
"หรือว่า...โลกนี้มันเปลี่ยนไปเพราะข้า?" เธอพึมพำกับตัวเองอีกครั้ง ขณะที่ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่ความคิดต่างๆ ยังคงรุมเร้าไม่หยุด เธอนอนพลิกไปมา พยายามหาคำตอบให้กับทุกอย่างที่เกิดขึ้น
ขณะเดียวกัน ที่บนกิ่งไม้ใหญ่ใกล้หน้าต่างห้องนอนของหลินเข่อซิง อวิ๋นเฟยหลงนั่งนิ่งอยู่ท่ามกลางความมืด ดวงตาคมของเขาจ้องมองไปยังห้องของเธอ แสงจันทร์ส่องลอดผ่านกิ่งไม้และใบไม้ทำให้เห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจนขึ้น เขามองทุกการกระทำของหลินเข่อซิงอย่างเงียบๆ
“คนอะไร... ทำท่าพิลึก” อวิ๋นเฟยหลงพึมพำกับตัวเองเบาๆ ขณะที่มองดูหลินเข่อซิงพลิกตัวไปมา นอนลุกนั่งอย่างกระวนกระวาย ใบหน้าของเขายังคงเรียบนิ่ง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความสงสัย
เขาเริ่มแอบมาดูเธอทุกคืน หวังว่าจะได้พบเบาะแสบางอย่างว่าเธอเป็นใครกันแน่ ทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ หรือว่ามีอะไรซ่อนอยู่ในตัวเธอที่เขายังไม่เข้าใจ
“ข้าต้องหาคำตอบให้ได้” อวิ๋นเฟยหลงคิดในใจพลางมองไปยังหลินเข่อซิงที่ยังคงนอนพลิกไปพลิกมาอย่างไม่สบายใจในห้องของเธอ
และคืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่เขายังคงมองดูเธอจากบนต้นไม้ โดยไม่รู้ตัวว่าในใจของเขาเองก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด...
