ฉันชอบทิ้งของไว้ให้คู่นอนดูต่างหน้า
เซ็กก็แค่เกมส์ๆ หนึ่ง แต่คุณคือคนที่ฉันอยากจะรัก...
ชาย-ชาย,ซาดิส & มาโซฯ,รัก,ดราม่า,ผู้ใหญ่,นิยายวาย,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่25
โรงพยาบาล
ณ ห้อง708
“เจนมาถึงไทยแล้วใช่มั้ยวี”
“ครับมาถึง 2-3 วันแล้ว”
“ถึงว่าคาร่าหายไปเลย วีได้ลงไปดูน้องบ้างมั้ย”
“เมื่อวานเพิ่งไปกินข้าวที่บ้านด้วยกันมา คุณพ่อโทรตามให้พาน้องกลับบ้าน เห็นบอกว่าอยากใช้เวลาอยู่กับเจนให้มากๆ แทบจะไม่ออกห้องกันเลยมั้งตั้งแต่เจนมาถึงไทย”
“เจนมาไทยกี่วันวี”
“ไม่รู้สิครับ ไม่ได้ถาม”
“อ่าวแล้วทำไมไม่ถาม”
“ก็ผมไม่ได้อยากรู้”
“แต่กันต์อยากรู้”
“แล้วคุณกันต์ทำไมไม่ถามเองล่ะครับ”
“ชิ… ถามเองก็ได้”
“ฮัลโล… คาร่าตอนเย็นไปหาอะไรกินกันมั้ยครับ”
‘อ่ะ… ค่ะ… พ.. อึ.. พี่กันต์… อื้อ…หยุดก่อนเจน!’
“อ่า…ถ้าคาร่าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร พี่ไม่กวนแล้ว”
‘ว่างค่ะพี่กันต์… พี่กันต์จะไปกี่โมงคะ’
“ซักทุ่มนึงนะเจอกันที่ โรงแรมบันยันทรีนะครับพี่จะจองโต๊ะไว้”
‘ค่ะ’
“วีว่า…เจนจะเป็นพวกเซ็กจัดมะ”
“หืม… ไม่มั้งครับ”
“อืม…กันต์ก็ว่าไม่น่าจะใช่นะ”
“ทำไมหรือครับ”
“เปล่า…ไม่มีอะไรแค่รู้สึกโทรไปกี่ครั้งก็เหมือนเค้ากำลังทำอะไรกันอยู่ตลอด”
“คุณกันต์ทำไมสนใจเจนแปลกๆ ครับช่วงนี้”
“เปล่านะวี! ก็แค่สงสัยไม่ได้สนใจซักหน่อย ”
“คุณกันต์ดูเป็นห่วงแปลกๆ”
“อะไร…ก็แค่เป็นห่วงน้องเห็นมาไทยตั้งหลายวันแล้วก็อยากให้ไปเปิดหูเปิดตา จะนอนอยู่แต่ในห้องได้ยังไงล่ะ”
“จริงนะครับ ไม่ได้สนใจจริงๆ นะ”
“วีหึงเหรอ?”
“ครับหึง”
“จะมาหงมาหึงอะไร กันต์ไม่ได้คิดอะไรกับน้องเลย แค่เห็นว่ามาหลายวันแล้ว แทบไม่ออกห้องกันเลย ก็เลยแค่เป็นห่วง”
“ครับ”
17:00PM
“กรี๊งงงงงงงงง”
“ฮัลโหล…ว่าไงคาร่า”
“พี่…พี่…”
“ใจเย็นๆ …เจนว่าไงคาร่าเป็นอะไร”
“คาร่า…คาร่าเค้า มีเลือดออกมาเยอะมาก”
“ห๊ะ! ….”
“วี!....วี!....”
“ครับ”
“ลงไปดูคาร่า เร็ว!!!”
“ครับๆ”
“เจนใจเย็นๆ นะพี่กำลังลงไป”
ณ.ห้อง608
“คาร่าเจ็บมากมัย….”
“อื้ออ….เจ็บ”
“คาร่าดื้อบอกแล้วว่าอย่าเล่นของพวกนั้นแรงๆ แล้วนี้ทำติดๆ กันมาเกือบจะ 2 ชม เลือดทำไมมันไหลเยอะแบบนี้นะ”
“เจน… คาร่าปวดท้อง”
“รอแปบนึงพี่วีกำลังมา”
“ก๊อกๆๆๆ”
“พี่วี พี่กันต์”
“คาร่า….เป็นไงบ้าง”
“เห็นบอกว่าปวดท้อง แล้วเลือดก็ไหลออกมาเยอะมาก”
“วี! อุ้มน้องไปโรงพยาบาลก่อน”
“ไปคาร่าเดี๋ยวพี่พาไปโรงพยาบาล”
“วีไปกับคาร่านะ ผมจะอยู่กับเจน ถ้าใครเห็นพวกเราแห่กันไปโรงพยาบาลคงไม่ดีแน่ เดี๋ยวเรื่องจะไปกันใหญ่”
“เจน….เจนอยู่กับพี่ เจนไม่ต้องไปรอที่นี่”
“แต่เจนเป็นห่วงคาร่า”
“ไม่ได้ถ้าพวกผู้ใหญ่มากันเรื่องมันจะยิ่งยุ่ง”
“ค่ะ”
“ปั้ง!”
นาวีอุ้มคาร่าออกจากห้องไป ภายในห้องเงียบจนแทบจะได้ยินเสียงลมหายใจ ของคนสองคนที่นั่งอยู่เงียบๆ ตรงโซฟาตัวใหญ่กลางห้องรีบแขก เจนผู้รู้สึกผิดก้มหน้านั่งมองมือตัวเอง ในใจมีแต่ความกังวลมากมาย
“เจน… พี่ถามอะไรหน่อยสิ” ชนกันต์พูดขึ้นทำลายความเงียบงัน และเค้าต้องรู้เรื่องว่ามันเกิดอะไรขึ้นในห้องนี้กันแน่
“ค่ะ”
“เจนเป็นพวกซาดิสเหรอ ทำอะไรกันถึงขั้นเลือดตกยางออกเนี่ย พี่เข้าใจว่าคิดถึงกันมาก แต่แบบนี้มันไม่ปกตินะ”
“เจน…เจนผิดเอง เจนห้ามคาร่าไม่ได้ พออารมณ์มันพาไปเธอก็ร้องขอให้เจนทำให้ เจนผิดเองที่ไม่สามารถขัดใจคาร่าได้”
“แต่ถึงขั้นเลือดตกยางออกนี้นะ มันรุนแรงไปนะเจน”
“ปกติเราก็ร่วมรักกันใช้เวลานานแล้วก็ค่อนข้างรุนแรงอยู่แล้ว แต่รอบนี่ทำไมเลือดมันถึงได้ไหลออกมาเยอะมาก เจนก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ปกติ รุนแรงแบบนี้ตลอดเลยเหรอ? ”
“ใช่ค่ะ”
“เดี๋ยวนะ คาร่าร้องขอให้ทำเหรอ?”
“ค่ะ”
“ไม่มั้ง… คาร่าเนี่ยนะ”
“พี่กันต์คงไม่ทราบ คาร่าเค้าชอบเซ็กแบบSM แล้วเวลาที่เราร่วมรักกันมันก็จะค้อนข้างรุนแรง”
“คาร่าเนี่ยนะ น้องดูเรียบร้อย อ่อนต่อโลกมากเลยนะ”
“พี่กันต์ลองไปดูในห้องนอนสิคะ แล้วพี่กันต์จะรู้” เจนเดินนำชนกันต์ไปยังห้องนอน ที่พวกเธอนอนด้วยกัน
“ห๊ะ! ….นี้มันห้องทรมานนักโทษไม่ใช่เหรอ” ทั้งห้องเปิดไฟสีแดงจนแสบตา ข้างผนังมีของแขวนอยู่เต็มไปหมด โซ่ ปลอกแขน ปลอกขา แซ่ กุญแจมือ ชุดแมว คอลเลคชั่นสารพัดดิลโด้ กันต์จะเป็นลม ของเล่นของวียังไม่เยอะขนาดนี้เลย
“ของเล่นพวกนี้คือของสะสมของคาร่า เจนจะใช้มันก็ตอนที่คาร่าต้องการเท่านั้น”
“แต่ก็ไม่น่าจะรุนแรงกันขนาดนี้นะ”
“เป็นเพราะเจนเอง เจนห้ามคาร่าไม่ได้ พอเจอลูกอ้อนหน่อย เจนขัดใจไม่ลง”
“แต่ขนาดเลือดไหลไม่หยุด มันน่ากลัวมากนะเจน”
“เจนผิดเองพี่กันต์”
“เอาเถอะๆ หลังจากนี้ก็ควรจะเบามือลงบ้างละนะ”
“ค่ะ”
“แล้วนี้ข้อมือไปโดนอะไรมาเจน”
“คือ…พอดีโดนข่วนนิดหน่อยค่ะ”
“ยื่นมือมาพี่จะทำแผลให้”
“ค่ะ”
“เจน… เธอไม่ได้ติดยาใช่มั้ย”
“ไม่นะคะ เจนไม่เล่นยา”
“แผลนี้มันรอยกรีดไม่ใช่รอยข่วน แล้วรอยเก่าๆ ก็เยอมาก เธอแน่ใจนะว่าไม่ได้เสพยา”
“ไม่ค่ะ”
“แล้วทำไมแผลเต็มแขนเลยเจน”
“คือ…”
“เอาเถอะๆ ไม่บอกฉันก็จะไม่ถามยื่นมือมาทายา”
“ซี๊ดด…”
“แสบเหรอ… อดทนหน่อยนะ”
ณ.ตึกฉุกเฉิน โรงพยาบาล
“คนไข้เป็นอะไรมาคะ”
“ปวดท้องแล้วมีเลือดไหลออกมาครับ”
“ขอตรวจคนไข้ก่อนนะคะ ญาติรอข้างนอกนะคะ”
“ครับ”
‘30 นาที ผ่านไป’
“ญาติคุณคาร่าค่ะ!”
“ครับ เธอเป็นไงบ้างครับ”
“คนไข้มีอาการตกเลือดค่ะ เธอท้องได้ประมาณ8สัปดาห์ค่ะ คุณหมอฉีดยากันแท้งให้ แล้วคืนนี้นอนดูอาการที่โรงพยาบาลนะคะ เด็กยังปลอดภัยดีค่ะ”
“ครับ” 8สัปดาห์ มัน 2 เดือนไม่ใช่เหรอ ระยะเวลาไม่ใช่ว่าพอดีกับช่วงวันนั้นที่มีอะไรกันเหรอ ตอนนี้วีรู้สึกเหมือนจะวูบ คาร่าท้อง! ในสมองของวีมึนงงมาก เค้านั่งลงแล้วใช้ความคิดตอนนี้วีต้องตั้งสติ เพราะเหตุการนี้เค้าต้องคิดและหาทางออกที่ดีที่สุดให้กับคุณกันต์ คาร่า และตัวเค้าเอง
ในห้องพักโรงพยาบาล
“พี่วี…”
“พี่รู้แล้ว คาร่าพักผ่อนก่อนนะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง”
“เอาเด็กไว้ไม่ได้นะ เจนจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้”
“คาร่าใจเย็นๆ นะ พักผ่อนก่อนเรื่องนี้พี่จะจัดการเอง ขอเวลาพี่คิดซักหน่อย”
“พี่กันต์คาร่าจะเอาเด็กออก”
“คาร่าอย่าเพิ่งคิดอะไร พักผ่อนนะ พี่จะรับผิดชอบเองทุกอย่าง พี่จะจัดการทุกอย่างให้เหมาะสม ตอนนี้พี่จะไปโทรบอกคุณกันต์ ว่าน้องปลอดภัยดี เจนเองก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ค่ะ” คาร่ารู้สึกสับสนว๊าวุ่นในใจ ด้วยความที่ฮอร์โมนแปรปรวนเพราะตั้งครรห์ เธอยิ่งคิดมากไปใหญ่ ความเหนื่อยล้าสะสม สุดท้ายก็พล็อยหลับไป
นาวีเดินออกจากห้องผู้ป่วยเพื่อไปโทรศัพท์หาคุณกันต์ ตอนนี้คงเป็นห่วงน้องแย่แล้ว
“คุณกันต์”
‘วีคาร่าเป็นไงบ้าง’
“คาร่าไม่เป็นอะไรมากครับ ปลอดภัยดี”
‘แล้วหมอว่าไงบ้าง’ “หมอให้นอนดูอาการที่โรงพยาบาลครับคืนนี้”
‘วีอยู่เป็นเพื่อนน้องนะ ผมอยู่เป็นเพื่อนเจนเอง’
“ครับ” ยังไม่ทันได้วางสายกับคุณกันต์ วีก็เห็นลุงเอนกเดินมาทางห้องพัก
“วี… คาร่าเป็นไงบ้าง”
“คุณลุงเอนกมาได้ไงครับ”
“หมอเจ้าของไข้เป็นเพื่อนลุง มันโทรบอกว่าคาร่ามาโรงพยาบาล แล้วทำไมวีไม่โทรบอกลุง”
“เพิ่งขึ้นมาห้องครับ คาร่านอนพักอยู่ข้างในครับ”
“แล้วนี้ทำอะไรกันรุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอ ดีเท่าไหร่ที่เด็กยังปลอดภัย เบาๆ หน่อยเถอะพ่อวี”
“......”
“ลุงก็ไม่ได้จะว่าอะไร มันเป็นเรื่องธรรมชาติ แต่ตอนนี้คาร่าท้องแล้ว ทำอะไรก็เบาๆ นะ มันกระทบกระเทือนเด็ก”
“ครับ” วีถึงตอนนี้แกคงทำอะไรไม่ได้แล้ว พอเรื่องถึงผู้ใหญ่ ก็ได้แต่ต้องยอมรับแล้ว เด็กในท้องก็เป็นลูกในใส้จะใจร้ายใจดำเอาออกก็คงไม่ดี
“คุณพ่อมาได้ยังไงคะ”
“ลุงหมอนพพร โทรบอกพอว่าแกท้อง โทรมาแสดงความยินดีใหญ่เลย แกจำท่านไม่ได้เหรอ หมอที่ตรวจแกเมื่อกี้ไงเพื่อนพ่อสมัยเด็กๆ เลยนะ หลานฉันทั้งคนแกไม่คิดจะบอกฉันเหรอ? ”
“เปล่าค่ะ พอดีหนูเหนื่อยเลยผล็อยหลับไป เลยไม่ทันได้โทรหาใคร”
“แกรักษาเนื้อรักษาตัวดีๆ นะเดี๋ยวพ่อกลับก่อน แม่แกรออยู่ที่บ้าน ร้อนใจแย่แล้ว ยังไงก็โทรหาแม่หน่อยนะ”
“ค่ะ”
“ฉันไปก่อนล่ะพ่อวี ฝากน้องด้วยนะ”
“ครับ”
นาวี:Part
พ่อของราค่าเดินออกจากห้องไป วียืนนิ่งอยู่หน้าประตู เรื่องนี่คงปิดต่อไปไม่ได้แล้ว เค้าต้องรีบคิดหาวิธี ที่จะทำให้เรื่องทุกอย่างมันจบลงด้วยดี
นาวีหันกลับมามองคนที่นอนอยู่บนเตียง คาร่ามองเหมอออกไปนอกหน้าต่าง วีเห็นแววตาน้องก็สงสารจับใจ
“คาร่า…เอาเด็กไว้เถอะ พี่จะเลี้ยงเค้าเอง ถ้าถึงตอนที่คาร่าคลอดแล้วคาร่าอยากจะอยู่กับลูกก็อยู่กันได้เหมือนเดิม ถ้าหากว่าคาร่าอยากจะไปพี่ก็จะไม่ห้าม ลูกพี่จะเลี้ยงเค้าเองยังไงเค้าก็ลูกพี่”
“ถึงตอนนี้ทำอะไรได้ละคะ”
“มันทำอะไรไม่ได้แล้ว ในเมื่อผู้ใหญ่รู้แล้ว”
“คาร่าเข้าใจค่ะพี่วี แต่คาร่าจะบอกเจนยังไงดี”
“ไว้ให้พี่คุยกับคุณกันต์ก่อน แล้วค่อยคิดอีกที”
“ค่ะ”
“คาร่าพักนะ พี่จะกลับไปเอาเสื้อผ้า คืนนี้จะมานอนเฝ้า”
“ค่ะ”
เรื่องราวต่างๆ มันเกิดขึ้นเร็วมากจนแทบตั้งตัวไม่ทัน นาวีผู้ที่กลายเป็นพ่อคนโดยไม่ทันตั้งตัวถึงตอนนี้เค้าจะคุยกับคนรักของเค้ายังไงดี ให้คุณกันต์เข้าใจ ต่อให้โดนทุบตีก็คงต้องยอมแล้ว แต่นาวีจะไม่ยอมเสียคุณกันต์ไปแน่นอน
