ฉันชอบทิ้งของไว้ให้คู่นอนดูต่างหน้า เซ็กก็แค่เกมส์ๆ หนึ่ง แต่คุณคือคนที่ฉันอยากจะรัก...
ชาย-ชาย,ซาดิส & มาโซฯ,รัก,ดราม่า,ผู้ใหญ่,นิยายวาย,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ชุดชั้นในลายลูกไม้
ฉันชอบทิ้งของไว้ให้คู่นอนดูต่างหน้า เซ็กก็แค่เกมส์ๆ หนึ่ง แต่คุณคือคนที่ฉันอยากจะรัก...
“ อ่าาาส์...กันต์ ทำให้หน่อยครับ”
บทที่26
ความว่างเปล่า
นาวี:Part
สิ่งแรกที่ผมควรทำตอนนี้คือคุยกับคุณกันต์ต่อหน้า ยอมรับผิดทั้งหมด เราสองคนก็จะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน ผมจะรับเลี้ยงลูกของผมกับคาร่าเอง ทางคาร่าก็แล้วแต่น้องจะตัดสินใจ ว่าจะอยู่หรือจะไป แต่เรื่องการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันของผมกับคาร่า มันคงเป็นไปไม่ได้ สิ่งสำคัญที่สุดคือเราสองคนไม่ได้รักกัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือความผิดพลาด ผมต้องการแค่ให้คุณกันต์เข้าใจในสิ่งที่ผมต้องรับผิดชอบ และช่วยกันเลี้ยงดูเด็กคนนี้ให้เติบโตขึ้นเหมือนเป็นลูกของเราสองคน นาวีคิดได้ดังนั้นจึงเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้น Maserati Levante สีขาวพุงตัวออกไปด้วยความเร็ว
“เอี๊ยดดดดดด… โครม!”
‘รถชนค่ะ มีคนติดอยู่ข้างใน’
‘โทร 1669 เร็วๆ ’
‘เป็นอะไรมากมั้ยคุณ’
‘วี่…ว่อ…วี่…ว่อ’
นาวีได้ยินเสียงอื้ออึง เสียงอะไรเอะอะ ทำไมอึดอัดจัง แอร์ไม่ได้เปิดหรือร้อนจัง ข้างบ้านทำอะไรเสียงดังมาก ทำไมผมปวดหัวชมัดเลยเนี่ย ตาก็หนักอึ้งช่างเถอะ ง่วงจังนอนหน่อยแล้วกัน พรุ่งนี้ต้องไปทำงานวันแรก จะสายไม่ได้นะนาวี
------- (****) --------
“กรี๊งงงงงงง”
ชนกันต์หยิบมือถือขึ้นมาดูชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอมือถือคือนาวี เพิ่งวางสายไปเมื่อกี้เองวีโทรมาทำไมอีกนะ
“วีมีอะไร”
“สวัสดีครับ… จากโรงพยาบาลA1 เจ้าของเครื่องประสบอุบัติเหตุ รถพลิกคว่ำ เบอร์ของคุณตั้งเป็นเบอร์โทรฉุกเฉิน ทางโรงพยาบาลต้องการแจ้งให้ญาติทราบ ว่าคนไข้พักรักษาตัวอยู่ที่ตึก ICU โรงพยาบาบA1”
“ครับ”
ชนกันต์กำลังตกอยู่ในสภาวะช็อกใบหน้าซีดเผือดจนไม่มีสีเลือด เหงื่อออกมือไม้สั่นใจหวิวๆ แทบทรงตัวไม่อยู่
“พี่กันต์พี่วีโทรมาว่าไงคะ”
เสียงของเจนดึงสติของกันต์กลับมา เค้าหันไปมองหน้าเจน แล้วน้ำตาก็ร่วงหล่นลงมา
“ฮรึก……”
“พี่กันต์ เป็นอะไรคะ”
“เจน… วี… วีรถคว่ำ…พี่…พี่ต้องไป โรงพยาบาล”
“เจนไปเป็นเพื่อนนะคะ”
“อืม”
ณ. โรงพยาบาลA1
ห้องพิเศษ309
“คนไข้เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ”
“อาการพ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่ยังไม่ได้สติ”
“แล้วเมื่อไหร่เค้าจะฟื้นครับหมอ”
“ไม่สามารถบอกได้เลยครับ อาจจะเป็นเพราะแรงกระแทกที่หัวเลยทำให้ผู้ป่วยยังไม่ได้สติ”
“เข้าใจแล้วครับ”
20นาทีผ่านไป
“วี… ลูก”
คุณป้าอรมารดาของนาวีเปิดประตูเข้ามาในห้องพักฟื้น อย่างร้อนรน
“อ่าวหนูกันต์ ยังอยู่เหรอ ลุงบอกแล้วเดี๋ยวลุงมาเฝ้าเอง?”
เสียงคุณลุงวิทย์เดินตามหลังภรรยามา ในห้องพักผู้ป่วย
“รอคุณลุงมาก็จะกลับแล้วครับ”
“หมอว่าไงบ้างคะ หนูกันต์ วีเค้าเป็นยังไงบ้างดูสิ สายอะไรเยอะแยะไปหมดเลยค่ะคุณพี่”
“พ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่ยังไม่ฟื้น”
“อืม ทางนี้เดี๋ยวลุงดูเอง หนูกันต์กลับไปพักผ่อนเถอะนะ”
“ผมเฝ้าวีให้ก็ได้นะครับ”
“ไม่ดีหรอกลุงเกรงใจ จะให้เจ้านายมาเฝ้าลูกน้องมันดูไม่ดีนะ อีกอย่างเมียเจ้ากันต์มันก็มีแล้ว หนูคาร่าเองก็กำลังท้องกำลังใส้ ถ้ามาเห็นหนูกันอยู่กับเจ้าวีอยู่ด้วยกันสองคนแล้วคิดมากขึ้นมาก็จะมีผลกระทบกับเด็กในท้อง”
“ครับ งั้นผมกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับป้าอร สวัสดีครับลุงวิทย์”
“จ้าๆ กลับบ้านดีๆ นะหนูกันต์”
“ปั้ง!”
ชนกันต์เดินออกมาจากห้องผู้ป่วย สายลมเย็นเอือยๆ พัดมาปะทะใบหน้าขาว คืนนี้ดาวเต็มท้องฟ้า สวยงามยิ่งนักชนกันต์แหงนหน้ามองดวงดาส แข่งกันส่องแสงจนเต็มท้องฟ้า เค้ากระพริบตาถี่ๆ เพื่อกลั้นน้ำตาที่มันกำลังจะรินไหลออกมา
“ร้องให้ทำไมชนกันต์ วีมีลูกมันเป็นเรื่องน่ายินดี เราควรจะยินดีไปกับเค้าสิ”
มือบางปาดน้ำตาออกจากแก้ม ชนกันต์ยิ้มออกมาบางๆ ให้กับตัวเอง อย่างน้อยตอนนี่เค้าก็ควรไปแสดงความยินดีกับคาร่า ซื้ออะไรก็คงไม่ทันแล้วไว้ค่อยเขียนเช็ครับขวัญหลานซักแสนก็แล้วกัน
“ก๊อกๆ”
“พี่กันต์มาแล้ว พี่วีเป็นไงบ้างคะ” คาร่าที่นอนอยู่บนเตียงร้องถาม
“เจนล่ะ”
“คาร่าอยากกินนมค่ะ เลยให้เจนลงไปซื้อให้”
“ยินดีด้วยนะ”
“คะ?”
“ก็คาร่าท้องไม่ใช่เหรอ?”
“พี่กันต์รู้แล้ว… แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ คาร่าคุยกับพี่่วีไว้แล้วว่าถ้าคลอดคาร่าจะยกให้พี่วีค่ะ คาร่าจะไปอยู่กับเจนที่อเมริกา”
“เด็กต้องมีแม่นะคาร่า”
“คาร่าไม่สามารถเป็นแม่คนได้หรอกค่ะ คาร่าไม่พร้อมจริงๆ”
“รอวีฟื้นค่อยคุยกันเถอะเรื่องนี้”
“พี่กันต์อย่าบอกเรื่องนี้กับเจนนะคะ”
“อืม”
“พรุ่งนี้เจนจะหลับแล้ว รบกวนพี่กันต์ไปส่งเจนหน่อยนะคะ”
“กลับพรุ่งนี้เหรอ”
“ค่ะ”
“ที่รัก… มาแล้วค่ะ อ่าวพี่กันต์มาแล้วเหรอ”
“อืม”
“ทำไมมาเร็วไม่ใช่ว่าจะนอนเฝ้าพี่วีหรือคะ”
“ลุงวิทย์มานอนเป็นเพื่อนวีแล้ว ก็เลยกลับ เจนกลับด้วยกันเลยมั้ย?”
“เจนอยากอยู่เฝ้าคาร่า พรุ่งนี้ก็ต้องกลับแล้วอยากอยู่ด้วยกันอีกนิด”
“อืม… งั้นพี่กลับก่อนนะ เจนตีห้าพี่มารับ”
“ค่ะ พี่กันต์เดี๋ยวเจนไปส่งที่รถนะ”
“อืม”
“เดี๋ยวเจนมานะที่รัก”
“ค่ะ”
.
.
“เจน”
ชนกันต์ที่เห็นความผิดปกติของเจน เดินมาส่งอะไรกัน เดินฉับๆ หยั่งกับจะไปไล่ควายที่ไหน
“คะ”
“เป็นอะไร”
“.....”
“ได้ยินหมดแล้วสินะ…”
“ค่ะ”
“แล้วคิดยังไง?”
“ตอนนี้เจนคิดอะไรไม่ออกเลยค่ะ”
“ไม่ต่างกัน”
“เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วก็คงทำอะไรไม่ได้ พรุ่งนี้เจนก็กลับแล้ว ต่อไปเจนก็เป็นแค่คนนอก เรื่องนี่ก็คงต้องปล่อยไปแล้วแต่คาร่าจะเลือกว่าจะทำยังไง”
“นั้นสินะ เรามันคนนอกจะไปทำอะไรได้”
เก้าอี้ไม้ตัวเก่าใต้ตึกผู้ป่วยใน คนสองคนนั่งอยู่ข้างๆ กัน ต่างเงยหน้ามองดูดวงดาวบนท้องฟ้าอย่างเงียบเชียบ คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เจนจะได้ดูดวงดาวที่เมืองไทย ได้อยู่ข้างๆ คนที่เจนรัก จากนี้ยังไม่รู้เลยว่าเรื่องราวของเจนกับคาร่าจะไปในทิศทางไหน เราจะได้เจอกันอีกมั้ย คราวหน้าที่เจอกันเราอาจจะเหลือเพียงคำว่าคนรู้จักกันก็ได้
ชนกันต์เองก็นั่งมองท้องฟ้าอย่างเงียบๆ หญิงสาวข้างๆ ก็คงตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองอยู่เช่นกัน หลังจากนี้เค้าควรจะต้องอยู่ห่างจากนาวีหรือไม่นะ จะทำยังไงกับความรู้สึกเหล่านี้ที่ประเดประดังเข้ามา รอให้วีฟื้นขึ้นมาแล้วคุยกันตรงๆ หรือว่าควรจะถ่อยห่างออกมาเลยโดยไม่ต้องพูดอะไร ตอนนี้ชนกันต์รู้สึกสับสนไปหมด