ฉันชอบทิ้งของไว้ให้คู่นอนดูต่างหน้า เซ็กก็แค่เกมส์ๆ หนึ่ง แต่คุณคือคนที่ฉันอยากจะรัก...
ชาย-ชาย,ซาดิส & มาโซฯ,รัก,ดราม่า,ผู้ใหญ่,นิยายวาย,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ชุดชั้นในลายลูกไม้
ฉันชอบทิ้งของไว้ให้คู่นอนดูต่างหน้า เซ็กก็แค่เกมส์ๆ หนึ่ง แต่คุณคือคนที่ฉันอยากจะรัก...
“ อ่าาาส์...กันต์ ทำให้หน่อยครับ”
บทที่27
คุณเป็นใคร
นาวี:Part
กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อฉุนจนแสบจมูก บอกแม่กี่ครั้งแล้วน้ำยาถูพื้นอย่าเอากลิ่นเดียวกับโรงพยาบาล ได้กลิ่นแล้วผมล่ะปวดหัว ตอนเช้าๆ ไม่ควรถูกปลุกด้วยกลิ่นนี้มั้ยครับ โอ้ย… มันควรเป็นกลิ่นน้ำหอมสาวๆ ที่ผมนอนกอดสิ
“วีลูกแม่เป็นยังไงบ้าง”
ผมลืมตาขึ้นมาเห็นหน้ามารดาอันเป็นที่รักเป็นคนแรก น้ำเสียงของเธอดูตื่นตระหนกจนน่าแปลกใจ
“ผมเป็นอะไรไป”
ทำไมมันปวดเนื้อปวดตัวไปหมด หัวก็ปวดตุบๆ สายอะไรเยอะแยะไปหมด พันคอจนหายใจแทบไม่ออก
“แกรถคว่ำ นอนไปถึง 4 วัน พ่อกับแม่ร้อนใจจะแย่”
นอนไป4 วันเลยหรือทำไมเหมือนผมจะนอนไปแค่คืนเดียวเองนะ ยังรู้สึกง่วงๆ อยู่เลย
“พี่วีเป็นยังไงบ้างคะ ปวดหัวหรือเจ็บตรงไหนมั้ยคะ”
แล้วนี้ใครกันหน้าตาสะสวยลูกครึ่งซะด้วย มาเกาะอยู่ข้างเตียงเธอเป็นไคร
“เธอเป็นใคร?”
“พี่วีคาร่าไงคะ”
คาร่า…. อ่อลูกสาวเพื่อนพ่อที่เป็นท่านทูตขี้เก็กคนนั้นที่ได้เมียคนฝรั่งเศสแล้วเธอมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง
“คาร่า… อ่อลูกสาวลุงเอนกที่เป็นทูต กลับมาจาฝรั่งเศสเมื่อไหร่ครับ” เท่าที่จำได้เธอยู่ฝรั่งเศสตั้งแต่เด็ก แล้วนี้ไปไงมาไงมาโผล่ข้างเตียงของผมได้ล่ะเนี่ย
“.....”
“แกจำไม่ได้หรือ คาร่ากับแกแต่งงานกันได้2เดือนแล้วนะ”
“แต่งงาน?”
อึ้งสิครับไปแต่งตอนไหน ทำไมผมไม่รู้เรื่อง ผมแค่นอนหลับไปหลังจากออกไปดื่มกับเพื่อนฉลองที่ได้งาน
“วีลูก หนูคาร่าเมียแกไง ตอนนี้กำลังท้องลูกของแกด้วย”
“ลูก?” นอนไปคืนนึง มีเมียลูกครึ่ง แถมยังมีลูกในท้องอีกด้วย ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย ไปได้เสียกันตอนไหน
“อะนี้ๆ แกดูสิรูปงานแต่ง”
พ่อยื่นมือถือที่มีรูปผมกับคาร่าอยู่บนเวที น่าจะเป็นงานแต่งจริงๆ แต่ผมจำอะไรไม่ได้เลยนี้ผมเพิ่งจะ 28 ยังไม่รีบมีเมียหรอกนะ
“ทำไมผมไม่เห็นจำอะไรได้เลย”
“พี่วี จำอะไรไม่ได้เลยหรือคะ”
“จำได้แค่เมื่อวานไปหาลุงบุญชูเพื่อสมัครงาน อ๊ะ! พ่อโทรหาลุงบุญชูหรือยัง ว่าผมไม่สบาย แกจะหาว่าผมไม่เป็นคำพูด ไม่ให้ผมทำงานพอดี กว่าจะขอร้องคุณลุงให้ฝากตัวเข้าทำงานบริษัทชนกันต์ได้ไม่ใช่ง่ายๆ เลย”
“แกว่าอะไรนะ ทำงานวันแรก?”
“ครับ”
“ตอนนี้แกอายุเท่าไหร่”
“28 ไงพ่อ ลูกพ่อนะพ่อจำอายุลูกไม่ได้เหรอ”
“แล้วเมื่อวานแกไปสมัครงานกับไอ้ชูมา”
“ใช่สิพ่อวันนี้นัดเข้าไปทำงานวันแรก ไม่ได้ละผมต้องโทรหาคุณลุงก่อน”
“วี…แกไม่ต้องไปทำงานแล้วไปสอบราชการ พ่อจะฝากให้”
นนทวิทย์รู้ในทันทีว่าลูกชายความจำเสื่อมจากการได้รับอุบัติเหตุในครั้งนี้ เค้าจึงพยายามไม่ให้นาวีได้ไปทำงานที่บริษัท ชนกันต์ อีกเพื่อตัดความสำพันธ์ที่อาจจะซ้ำรอยเดิมอีกครั้ง
“ไม่พ่อผมอยากทำงานการตลาด ผมเรียนมาทางนี้ ผมชอบงานนี้ คุณลุงให้เป็นหัวหน้าแผนกการตลาดเงินเดือน 50,000 เลยนะพ่อ”
“ไม่ต้องทำแล้วแกป่วยขนาดนี้ จะไปทำยังไงไหว ฉันจะไปลาออกให้”
“ไม่นะพ่อผมจะทำ เงินเดือนไม่ใช้น้อยๆ ถ้าต่อไปได้เป็นขั้นบริหารเงินเดือนเป็นแสนเลยนะพ่อ ผมไม่ลาออกหรอก”
“ฉันไม่ให้แกทำ กลับบ้านไปแล้วไปสอบราชการ”
“......”
“วีลูกอย่าดื้อกับพ่อเลยนะ วีเป็นลูกชายคนเดียวของแม่กับพ่อ อย่าให้พ่อเค้าต้องเป็นห่วง” มารดานาวีผู้ที่รู้อยู่เต็มอกว่าลูกชายรักหลงชนกันต์มาก เข้าขั้นหลงจนหัวปักหัวปำเลยก็ว่าได้ แต่เธอเองก็อยากจะมีหลาน จึงเออออไปกับผู้เป็นสามี
“พี่วีพักผ่อนก่อนนะคะ ไว้หายแล้วค่อยคุยกัน เดี๋ยวปวดหัวนะคะ” คาร่าผู้เห็นถึงเหตุการดูท่าว่าไม่สู้ดี จึงพูดตัดบทขึ้นมาเพื่อเบี่ยงประเด็นออกไป
“อืมผมจะพักแล้ว พ่อกับแม่กลับไปพักเถอะครับ ไว้ผมหายดีค่อยว่ากันเรื่องทำงานหรือไม่ทำงาน” นาวีดึงผ้าห่มขึ้นมาหม นอนหันหลังให้กับผู้เป็นบิดา บังคับแต่จะให้รับราชการผมไม่ชอบระบบราชการ โบนัสก็ไม่มี เงินเดือนก็แสนน้อย ถ้าไม่กินเงินใต้โต๊ะมีหรือจะร่ำรวย
“เอาเถอะเดี๋ยวฉันกลับก่อน หนูคาร่าฝากดูเจ้าวีด้วยนะ”
“ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ คาร่าจะดูแลพี่วีเอง”
“ปั้ง!”
“คุณก็กลับไปเถอะผมอยู่คนเดียวได้”
ผมไม่ค่อยชอบอยู่ตามลำพังกับคนที่ไม่สนิทด้วย ยิ่งคนแปลกหน้าแม้ว่าเธอจะสวย และเป็นแม่ของลูกผม แต่ผมก็ไม่สนิทใจจะอยู่กับเธอสองต่อสองอยู่ดี
“ให้คาร่าอยู่เป็นเพื่อนพี่วีนะคะ”
“ผมไม่ชอบอยู่กับคนแปลกหน้า”
“ค่ะ งั้นคาร่ากลับก่อนนะคะ”
“ครับ”
“ปั้ง!”
สาวสวยออกไปแล้ว นาวีเปิดลิ้นชักข้างเตียงควานหามือถือของตัวเอง เค้าต้องารจะติดต่อกับคุณลุงบุญชูให้เร็วที่สุด ถ้าโดนไล่ออกล่ะแย่แน่ๆ
“เราเปลี่ยนเครื่องใหม่ตอนไหนนะ แบตหมดซะอีก”
“ก๊อกๆ”
“ครับ”
“วีคุณฟื้นแล้ว… คาร่าโทรบอกผมว่าคุณฟื้นแล้ว ผมเลยรีบมาหา”
นี้ใครอีกเนี่ยคนตัวเล็กๆ ขาวๆ หน้าสวยๆ เป็นใครมาจากไหนอีก
“คุณเป็นใคร?”
“วีจำกันต์ไม่ได้เหรอ ชนกันต์เจ้าของ บริษัทชนกันต์จำกัด”
“อ่อลูกชายนลุงบุญชู”
“ใช่… แล้ววีจำอะไรได้อีก”
“คุณกันต์”
“วีจำผมได้แล้ว”
“เปล่าผมจะบอกว่า บอกลุงบุญชูให้ด้วยว่า ถ้าผมหายดีผมจะเข้าไปทำงาน น่าจะอีกวันสองวันนี้แหละ”
“ทำงาน”
“ครับทำงานวันแรกก็มารถคว่ำ ต้องขอโทษคุณกันต์ด้วยนะครับ”
ชนกันต์:Part
“ทำงานวันแรก”
ไม่ใช่ว่าย้อนไป 7 ปีที่แล้วหรือ วีความจำเสื่อมย้อนไป 7 ปี จำได้ถึงแค่ตอนไปสมัครงานกับคุณพ่อ คงยังไม่เคยเจอชนกันต์ด้วยซ้ำ
“คุณกันต์อย่าไล่ผมออกนะครับอีกวันสองวันผมก็คงหายไปทำงานได้ปกติ”
“อืม”
ใครมันจะอยากไล่ออกกันล่ะ คิดถึงมากอยากอยู่ใก้ลๆ ล่ะไม่ว่า
“อ่อคุณกันต์มีห้องให้เช่ามั้ยครับแบบใก้ลๆ บริษัทผมอยากเดินไปทำงานได้”
“เช่าห้อง”
ทำไมถึงหาห้องเช่านะ แต่ว่าบ้านวีกับบริษัทก็อยู่ไกลกันมากจริงๆ
“ครับ”
“มีนะเดี๋ยวผมจัดการให้”
คอนโดXYZ ชั้น7 ทั้งชั้นเป็นของผมอยู่แล้วก็แค่ ล็อคประตูเชื่อมห้องไว้ ให้วีไปอยู่อีกห้อง ก็คงได้มั้ง
“ขอบคุณมากเลยครับ คุณกันต์”
ดูยิ้มเข้าแต่ก่อนตอนเจอวีใหม่ๆ ไม่เห็นจะขี้เล่นยิ้มเก่งขนาดนี่ เป็นพ่อยักษ์หน้าตายซะมากกว่า เหมือนว่านิสัยจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยหรือนี้คือนิสัยจริงๆ ของนาวีนะ
“ไม่เป็นไรยังไง ก็ถือซะว่าเป็นสวัสดิการพนักงาน”
“มีสวัสดิการเรื่องห้องพักด้วยหรือครับ”
“มีสิเฉพาะบางตำแหน่ง” ตำแหน่งที่อยู่ในใจของผมไง
“ก๊อกๆ”
“สวัสดีครับ คนไข้วันนี้เป็นไงบ้าง”
“เมื่อยตัวนิดหน่อยครับนอกนั้น ไม่มีอะไร”
“อืม… ดูรวมอาการดีขึ้นมากแล้วครับพรุ่งนี้กลับบ้านได้ครับ”
“กลับวันนี้เลยได้มั้ยหมอ เนี่ยพอดีญาติอยู่ด้วยจะได้ติดรถกลับไปเลย”
“ได้ครับ ญาติไปติดต่อรับยา แล้วก็เคลียร์เรื่องค่าใช้จ่ายก็กลับได้เลยครับ”
“ค… ครับ”
“คุณกันต์ช่วยจัดการให้หน่อยนะครับ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดไว้หักจากเงินเดือนผมก็ได้”
“ได้สิ”
“คุณกันต์พาผมไปส่งที่ห้องเช่าได้มั้ยครับ”
“จะไปวันนี้เลยเหรอ”
“ไปเลยครับ ไม่ต้องบอกพ่อผมนะครับ เค้าไม่อยากให้ผมทำงานบริษัท จะให้ผมสอบราขการท่าเดียว ผมจะหนีออกจากบ้านครับ!”
“ฮ่าๆ …หนีออกจากบ้านเหรอ”
“คุณกันต์อย่าขำกันสิครับ ผมจะออกมาใช้ชีวิตเป็นของตัวเอง หาเงินซื้อบ้านซื้อรถด้วยตัวเองคอยดู”
“ครับๆ ….ผมจะคอยดู”
“คุณกันต์อย่ายิ้ม”
“ทำไมเหรอ”
“ใจผมเหลวเป็นน้ำแล้วเนี่ย คุณกันต์ทำไมน่ารัก”
“ห๊ะ!”
“คุณกันต์มีแฟนหรือยังครับ ผมจีบได้มั้ย”
“อะไรนะ?”
ตอนนี้ชนกันต์แทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ตกใจคำพูดเสี่ยวๆ ตกใจคำพูดเยินยอ ตกใจคำว่าจีบที่ออกมาจากปากพ่อคนตัวโตแต่สมองอายุ28 ตอนนี้ไม่รู้จะตกใจอันไหนก่อนดี ตอนนายอายุ28 นิสัยจริงๆ ของนายเป็นแบบนี้ใช่มั้ยนาวี
“จีบได้มั้ยครับ?”
“นายแต่งงานแล้วนะวี”
“ผมไม่สน เรื่องที่ผมจำไม่ได้ผมไม่นับ”
“จะบ้าเหรอวี นายมีลูกมีเมียแล้วนะ”
“..............”
“เอาเถอะๆ กันต์ไปเคลียร์เรื่องค่าใช้จ่ายก่อน เรื่องของวีให้วีจัดการเอง กันต์จะไม่เข้าไปยุ่ง”
“............”
ชนกันต์เริ่มจะปวดหัวตุบๆ เหมื่อนจะมีเรื่องวุ่นวายอีกเป็นแน่ แล้วทำไมรู้สึกถึงความเอาแต่ใจของนาวีมากขึ้นนะ ดูดื้อดึงหรือว่าเค้าเป็นคนแบบนี้มาตลอดแค่ไม่แสดงออกให้ผมเห็น