ฉันชอบทิ้งของไว้ให้คู่นอนดูต่างหน้า
เซ็กก็แค่เกมส์ๆ หนึ่ง แต่คุณคือคนที่ฉันอยากจะรัก...
ชาย-ชาย,ซาดิส & มาโซฯ,รัก,ดราม่า,ผู้ใหญ่,นิยายวาย,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่28
เจ้านายครับ
คอนโดXYZ
"ตึกใหญ่มากเลยครับ"
"อืม"
"ข้าวของยังไม่ได้ซื้อเลย คุณกันต์"
"มีครบแล้ว ให้ป้านวลจัดเอาไว้ให้หมดแล้ว"
"ป้านวล"
"อ่อ แม่บ้านคอนโดน่ะ"
"อ๋อครับ มีแม่บ้านด้วยดีจัง"
"ป้านวลอยู่ชั้นล่างถ้ามีอะไรก็กด 111 แล้วบอกป้านวลทำความสะอาดหรืออะไรก็ตามได้ทั้งหมด"
"ผมใช้ป้าแกได้ด้วยเหรอ"
" ได้สิ"
" นี่ห้องวี702"
" ผมอยู่ห้องข้างๆ 701"
"ชั้นนี้มีกี่ห้องครับ"
"2 ห้อง"
"แค่คุณกันต์กับผม"
"อืม"
"ค่าเช่าจะแพงมั้ยครับเนี่ย"
"ฟรี"
"ครับ? "
"ฟรี เป็นสวัสดิการพนักงาน"
"อ๋อ... ว่าแต่แค่หัวหน้าการตลาดมีค่าที่พักให้ด้วยหรือครับ"
"ไม่ใช่หัวหน้าการตลาด นายเป็นผู้ช่วยฉัน ฉันขอนายมาจากคุณพ่อแล้ว"
"ครับ? "
"ไปพัก อีก 3 วันค่อยทำงาน"
"บริษัทคุณกันต์ดูแลพนักงานดีมากเลยนะครับ"
" อืม ไปพักเถอะ"
“ปั้ง!”
ชนกันต์ยืนพิงหลังลงกับประตูห้องหอบเอาลมหายใจเข้าปอดให้เต็มที่ ชนกันต์นะชนกันต์พาลูกเคามาไว้ที่ห้อง พ่อแม่เค้ารู้คงได้มาฉีกอกถึงที่ จะทำไงได้ เล่นทำหน้าเป็นลูกแมวหลงทาง (ถึงแม้ตัวจะเท่าสิงโตก็เถอะ) แต่จะให้ชนกันต์ทิ้งนาวีไว้ที่โรงพยาบาลก็ทำใจทิ้งไม่ลง จะโทรไปบอกคุณลุงวิทย์ นาวีก็ขู่ว่าจะหนีไปที่อื่นอีก ชนกันต์ทำได้เพียงต้องหิ้วคอเจ้าลูกแมวตัวโตกลับมาบ้านด้วย
ตอนนี้ที่ชนกันต์กังวล ก็แค่คนทางบ้านของนาวี คงหาตัวเค้ากันให้วุ่น แล้วเดี๋ยวก็คงมาตามที่ชนกันต์แน่ๆ
“กรี๊งงงงงงงง”
“ว่าไงคาร่า”
‘พี่วีอยู่กับพี่กันต์มั้ยคะ? ’
“อืม”
‘โล่งอก…คุณพ่อตามตัวพี่วีกันอยู่ค่ะ อยู่ๆ ก็หายไปจาก โรงพยาบาลพวกท่านเลยร้อนใจกัน’
“อยู่คอนโดนี้แหละ”
‘งั้นคาร่าจะได้บอกคุณพ่อว่าพี่วีอยู่กับคาร่าแล้ว คุณพ่อจะได้ไม่ต้องห่วง’
“ฝากด้วยนะ มีอะไรก็โทรมา”
‘ค่ะ’
“ก๊อกๆ … ก๊อกๆ”
“วีมีอะไร”
“หิวครับ”
“สั่งอะไรมากินสิ”
“........”
“ทำไม”
“ไม่มีเงิน”
“ห๊ะ”
“คุณกันพอมีอะไรให้กินมั้ยครับ”
“มีเข้ามาสิ” กินคนแทนมั้ย ชนกันต์อยากจะถามแบบนี้ แต่ก็ได้แค่คิด
“ขอบคุณครับ”
“นั่งก่อน จะกินอะไร”
“อะไรก็ได้ครับที่มี”
“ไม่มีหรอก”
“อ่าว!”
“จะสั่งมาให้ไง ฉันทำอาหารไม่เป็น”
“ผมก็ว่าไม่น่าจะทำเป็นครับ”
“วี!”
“ขอโทษครับ”
“นายนี้มัน… ทำไมเดี๋ยวนี้กวนประสาทเก่ง”
“ขอโทษครับ ขอเข้าห้องน้ำนะครับ”
นาวีรีบออกมาจากตรงโซฟา แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปก่อนที่จะโดนบ่นมากไปกว่านี้ ปากไวไปหน่อยทำเจ้านายโกรธซะแล้ว
“ทำไมกลิ่นมันคุ้นจัง… เหมือนเคยได้กลิ่น”
กลิ่นในห้องน้ำเป็นกลิ่น สบู่เหลวที่ชนกันต์ชอบใช้ แทบจะเป็นกลิ่นติดตัวของชนกันต์เลยก็ว่าได้ ไม่แปลกที่นาวีจะจำกลิ่นได้ เพราะเค้าชอบกลิ่นนี้มาก กลิ่นกุหลาบ Red Roses Cologne
“อาหารมาแล้วรีบมากินเดี๋ยวจะเย็น”
“ครับ”
.
.
“คุณกันต์ทำไมผมรู้สึกคุ้นเคยกับห้องนี้มาก”
“เมื่อก่อนนายมาบ่อย” ชนกันต์เลือกพูดไปตามความจริงอย่างไม่ปิดบัง แต่ก็คงจะไม่พูดไปทั้งหมด จะบอกได้ยังไงว่านายมานอนกับฉันทุกวัน
“งั้นเหรอ”
“จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ”
“อืม…อย่างน้อยผมก็จำได้ว่าห้องน้ำอยู่ไหน”
“เค้าเรียกความเคยชิน ไม่ใช่จำได้ เอาเถอะจำไม่ได้ก็ดี”
“ทำไมถึงดี”
“ไม่มีอะไร”
“ผมขอดูหนังได้มั้ย” นาวีชีไปที่ที่วีเครื่องใหญ่ ที่เมื่อก่อนนาวีมักพูดว่ามันคือของตกแต่งบ้าน ไม่ใช่ของใช้ในบ้าน เพราะชนกันต์ไม่เคยเปิดใช้มันเลยซักครั้ง
“เดี๋ยวนะ ที่ห้องวีก็มีทีวีนะ”
“มันเสียครับ เปิดไม่ติด”
“หึ” ชนกันต์รู้ในทันทีเจ้าแมวยักษ์เจ้าเล่ห์ตัวนี้กำลังโกหก ป้านวลทำความสะอาดตรวจสอบข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างในห้องนั้นแล้ว มีครบครันแล้วก็ยังใช้งานได้ดี แต่ก็ช่างเถอะชนกันต์ก็อยากจะรู้ เจ้าแมวยักษ์ตัวนี้คิดจะทำอะไร
“ได้มั้ยคุณกันต์”
“อืม ตามสบาย” ชนกันต์นั่งเอนหลังลงบนโซฟาตัวใหญ่ ข้างๆ นาวีทีกำลังกดรีโมตทีวีเลือกรายการที่อยากดู
“คุณกันต์ชอบดูหนังแนวไหนครับ”
“ไม่รู้สิ ไม่ค่อยดูหนังหรือซีรี่ย์เท่าไหร่”
“แล้วคุณกันต์ชอบดูอะไรครับ”
“ชอบดู……” ชนกันต์หันไปมองคนข้างๆ เค้าชอบมองคนข้างๆ ทำโน้นทำนี้ ทั้งในเวลานอนและเวลาตื่น ชนกันต์เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า 7 ปี ที่อยู่ด้วยกันมา ไม่มีซักวันที่เราจะห่างกันเลย ทุกตอนเช้า นาวีต้องมาปลุกชนกันต์ที่คอนโดเพื่อมารับไปทำงาน ทำอาหารเช้าง่ายๆ รอชนกันต์ตื่น เตรียมน้ำอาบให้ ขับรถพาไปที่ต่างๆ ดูแลอาหารการกิน ดูแลตอนชนกันต์ป่วยไข้ไม่ยอมไปหาหมอ เป็นบอดี้การ์ดคอยปกป้องตอนที่มีปัญหา เป็นผู้ช่วยที่ทำงานมากกว่าชนกันต์ที่เป็นเจ้าของบริษัทเสียอีกและอีกหลายอย่างมากมายที่นาวีทำให้ ชนกันต์เพิ่งรู้ตัวตอนนี้ ว่าผู้ชายที่เป็นทุกอย่างให้เค้ามาตลอด 7 ปี มีเพียงผู้ชายคนนี้คนที่ชื่อนาวี
“คุณกันต์!” นาวีหันมามองคนที่พูดแค่สองประโยคแล้วเงียบไป คุณกันต์มองเราทำไม หรือเราถามอะไรผิด หรือว่าเมื่อก่อนคุณกันต์ชอบเรา ไม่น่าใช่ ไอ้วีเอ้ยไอ้วี คนที่รวยระดับพันล้านจะมาชอบอะไรกับแค่ผู้ช่วยต๊อกต๋อย ขนาดเงินยังไม่มีดินข้าว นาวีสลัดความคิดไร้สาระออกไปทันที
“ครับ” ชนกันต์ที่ตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง ได้สติกลับคืนมาเมื่อได้ยินชื่อตัวเอง
“มองผมแล้วไม่พูด ชอบดูผมเหรอ” นาวีพูดถามแกมหยอกเย้า เวลาคุณกันต์โกรธหน้าจะขึ้นเลือดฝาด ดูน่ารักน่าแกล้งดี
“อืม” ชนกันต์ที่ตอบไปโดยอัตโนมัติ ตอนนี้เพิ่งนึกได้ว่าตอบอะไรออกไป นาวีเองก็นั่งค้างจนรีโมตในมือหล่นจึงได้สติ
“เมื่อก่อนเราเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องจริงๆ ใช่มั้ยครับ” นาวีผู้ที่คิดยังไงมันก็ไม่สมเหตุสมผล ที่คนอย่างคุณกันต์จะมาสนิทสนมกับลูกจ้าง แถมยังให้อยู่บ้านฟรีกินข้าวฟรี นั่งนอนดูหนั้งอยู่ในห้องได้อย่างสบายใจ
“อืม” ตราบใดที่นาวียังคง เป็นสามีของคาร่า เป็นพ่อของลูก ชนกันต์จะไม่มีทาง บอกความจริงออกไป มันยิ่งจะทำให้เรื่องราวต่างๆ ยุ่งยากยิ่งขึ้น
“อ่อ ครับ”
“นายดูไปเถอะ ฉันจะไปพัก”
“ผมอยู่ที่นี้ได้หรือครับ”
“อืม”
.
.
.
“คุณกันต์.. คุณกันต์” นาวีเดินเข้ามาปลุกคนที่นอนอยู่ในห้อง เมื่อคืนดูหนังเพลินไปหน่อย เลยเผลอหลับไปบนโซฟาหน้าทีวี ตื่นมาก็ แปดโมงเช้าแล้ว เห็นคุณกันต์ยังไม่ตื่นเลยเข้ามาปลุก กลัวว่าจะไปทำงานสาย
“อื่ม…วี…มากอดหน่อย” ชนกันต์ดึงแขนคนตรงหน้าให้ขึ้นมาบนเตียง ยังเช้าอยู่เลยขอนอนต่อีกนิด บอกกี่ครั้งแล้วห้ามปลุกก่อน เก้าโมง
“อ่ะ…คุณกันต์” นาวีโดนคนที่นอนบนเตียงดึงขึ้นไปบนที่นอน มือบางรวบเอวหน้าเอาไปกอดจนแน่น
“อื่ม…” ชนกันส่งเสียงอื่ออึงเมื่อคนในอ้อมกอดดิ้นไม่หยุด ก็บอกว่านอนต่ออีกแปบนึงไง ขอนอนกอดอีกนิด
“คุณกันต์ต้องไปทำงานนะครับ”
“อื่มค่อยไปบ่าย… จุ๊บ” ชนกันต์เกี่ยวลำคอของคนนอนข้างๆ ลงมาแล้วจุ๊บลงไปบนแก้มสาก
“คะ…คุณกันต์”
“อื่ม… เมื่อคืนนอนไม่พอกันต์ง่วง นอนนิ่งๆ นะวีไม่งั้นกันต์จะโกรธแล้วนะ”
“ครับ” นาวีนอนนิ่งจันตัวเกรง นอนแข็งเป็นท่อนไม้ไม่ไหวติง เพราะกลัวคุณกันต์โกรธ นี้คือการแสดงความรักของเจ้านายกับลูกน้องใช่มั้ย ทำไมนาวีรู้สึกเหมือน ผัวเมียเพิ่งแต่งงานกันมากกว่า
