ฉันชอบทิ้งของไว้ให้คู่นอนดูต่างหน้า
เซ็กก็แค่เกมส์ๆ หนึ่ง แต่คุณคือคนที่ฉันอยากจะรัก...
ชาย-ชาย,ซาดิส & มาโซฯ,รัก,ดราม่า,ผู้ใหญ่,นิยายวาย,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่33
หลานปู่
“แอ๊ะ… แอ๊…แอ๊…แง้~~”
“คุณลุง… คุณลุง ขอร้องล่ะครับ อย่าเอายัยหนูไปเลย”
ชนกันต์คุกเข่ารอร้องคนตรงหน้า เสียงร้องให้ของเจ้าก้อนตัวน้อยในวัยสามเดือน ช่างเสียดแทงในใจของชนกันต์ยิ่งนัก คนที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เกิดได้เพียงหนึ่งวัน ต่อให้ไม่ใช่แม่ก็เหมือนเป็นแม่ ความรักความผูกพันยิ่งทวีคูณมากขึ้นในทุกๆ วัน แต่ในตอนนี้ผู้เป็นปู่ของเจ้าก้อน มาทวงหลานสาวคนนี้คืน คงเป็นเพราะรู้เรื่องที่คาร่าจะหย่ากับนาวีแล้วแน่ๆ
“ทำไมฉันจะเอาหลานฉันไปไม่ได้ ยัยหนูมันหลานฉัน”
น้ำเสียงที่เปล่งออกมาบ่งบอกถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก ไม่ว่าชนกันต์จะขอร้องยังไง คุณลุงวิทย์ก็ไม่ยอมใจอ่อนเลยซักนิด
“ยัยหนูยังเล็ก ต้องมีเวลาดูแล คุณลุง คุณป้า ก็อายุเยอะแล้ว เลี้ยงเด็กเหนื่อยมากนะครับ ให้ผมเลี้ยงยัยหนูเถอะนะครับ ผมสัญญาจะพาไปหาคุณลุง คุณป้าบ่อยๆ”
ชนกันต์เอ่ยท่อยคำมากมาย หาเหตุผลมาร้อยแปดเพื่อไม่ให้ผู้เป็นปู่เอาเจ้าก้อนตัวน้อยไปจากอก เลี้ยงเองมาตั้งแต่เกิด อยู่ๆ มาเอาเจ้าก้อนไปชนกันต์ทำใจไม่ได้จริงๆ
“ไม่จำเป็น ฉันหาพี่เลี้ยงได้ แค่เด็กคนเดียว ทำไมฉันจะเลี้ยงไม่ได้” ไม่ว่าชนกันต์จะขอร้อง อ้อนวอนอย่างไร ก็ไม่เป็นผลไม่ว่าจะหาเหตุผลมากมายเพียงใด แค่คนเป็นปู่ไม่ชอบชนกันต์อยากจะเอาเจ้าก้อน ไปจากอกชนกันต์ แค่ให้ชนกันต์เจ็บปวดใจก็แค่นั้นเอง
“แง้… แง้… แง้…”
เสียงร้องให้เจ้าก้อนตัวน้อย เสียดแทงเข้าไปในหัวใจของชนกันต์ ตั้งชนกันต์เลี้ยงยัยหนูซันไชน์ตั้งแต่เกิดถึงตอนนี้ก็สามเดือนแล้ว ยัยหนูเลี้ยงง่าย ไม่เคยงอแงเลย ตั้งเค้าเลี้ยงมายัยหนูไม่เคยให้ร้องให้มากมายขนาดนี้ ชนกันต์ได้ยินเสียงร้องของลูกสาวแล้วเจ็บปวดหัวใจยิ่งนัก
“คุณลุงลูกร้องจนตัวแดงแล้ว ขอให้ยัยหนูกินนมก่อนได้มั้ยครับ” เจ้าก้อนน้อยร้องจนตัวแดงไปหมด คนเป็นปู่ ย่า ทนได้อย่างไร เด็กตัวเล็กๆ ร้องจนเสียงแหบแห้ง ก็ยังไม่ยอมส่งลูกให้ชนกันต์ได้ป้อนนม
“พอเถอะหนูกันต์ ป้าเองก็ลำบากใจ แต่ยัยหนูมันก็หลานในใส้ป้า อีกอย่างหนูกันต์เป็นคนนอก จะมาเลี้ยงลูกของคนอื่นได้ยังไงกัน ให้ลุงกับป้า พายัยหนูไปเถอะนะ” เหตุผลคือคนนอก คนนอกที่ไม่มีสิทธิใดในตัวเด็กเลย ถ้ารู้แบบนี้เอาเอกสารให้คาร่าเซ็นตั้งแต่ต้นก็ดี ยืดเยื้อมาถึงตอนนี้เพราะน้องคาร่าป่วย และไม่คิดว่า คนที่เป็นปู่ เป็นย่า จะทำกับหลานในใส้ได้ขนาดนี้ แค่ต้องการเอาชนะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น
“คุณป้า… คาร่า ยกยัยหนูให้ผมแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะไปจดรับเป็นลูกบุญธรรมแล้ว วีเองก็เป็นพ่อยัยหนู ผมดูแลยัยหนูได้ วีเองก็เช่นกัน ”
“หยุด! เจ้าวียังไม่ได้หย่าร้างกับคาร่า คนนอกอย่างเธอมีสิทธิ์อะไรจะมาเลี้ยงดูยัยหนู คนวิปริตผิดเพศอย่างแกจะมาเลี้ยงหลานฉันให้ดีได้ยังไง ฉันจะพาหลานฉันกลับบ้าน คงไม่รบกวนคนนอกอย่าแกหรอกนะ”
“แอ๊… แง้… แง้…”
“ไป! กลับ!”
“ปั้ง!” เสียงประตูปิดลง ไปพร้อมกับเสียงร้องของเจ้าก้อนที่ ได้ยินเพียงแผ่วเบาและไกลออกไปเรื่อยๆ
“ฮึก...ฮื้อ…” ชนกันต์ทรุดตัวลงนั่งตรงกลางห้องรับแขก ในทีแรกคุณลุง คุณป้า บอกจะมาเยี่ยมหลาน ชนกันต์ก็ไม่คิดเอะใจอะไรเลย และไม่เคยคิดที่จะกีดกันใดๆ ปู่ ย่า คิดถึงหลานจะมาหาก็ไม่แปลก ไม่คิดเลยว่าจะมาเอายัยหนูไป ชนกันต์ได้แต่เจ็บแปลบอยู่ในอกที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
“กรี๊งงง….กริ๊งงงง….”
“คุณกันต์” นาวีเดินทางไปเคลียร์งานอยู่ที่ภูเก็ต ได้ยินเสียงที่สั่นเครือของคนรักก็แทบอยากจะทิ้งทุกอย่างแล้วมาหาคนรักในทันที
“ฮื้อ….วีคุณลุงมาเอายัยหนูไปแล้ว ฮื้อออ….” เสียงสะอื้นของชนกันต์ ทำเอาหัวใจนาวีเจ็บปวด ถ้าหากเค้าอยู่ใก้ลเค้าจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด พ่อของนาวีอาศัยตอนที่เค้ามาทำงานที่ภูเก็ต มาลักพาตัวยัยหนูซันไชน์ไป ปกติก็ไม่เคยจะสนใจเรื่องยัยหนู คงเป็นเพราะว่า นาวียืนยันที่จะหย่ากับคาร่าทำให้ผู้เป็นพ่อโมโหมาก ถึงได้มาระบายอารมณ์เอากับคุณกันต์ กลับไปคราวนี้เค้าต้องเคลียร์เรื่องราวคาราคาซังพวกนี้ให้จบซะที
“ไม่ต้องร้องนะครับ ผมจะไปรับยัยหนูกลับมาเอง รอผมนะ”
“แต่ยัยหนูร้องให้จนตัวแดงไปหมด ยัยหนูเป็นไข้อยู่ ไข้เพิ่งจะลดลงเอง ผมเป็นห่วงลูก”
“ยัยหนูเป็นหลานเพียงคนเดียว คุณพ่อไม่ปล่อยให้ยัยหนูเป็นอะไรหรอกครับ ผมจะโทรหาคาร่า ให้ไปดูลูกก่อน ผมกำลังกลับไป คุณกันต์ใจเย็นๆ นะครับ”
“ฮึก….ฮึก….ครับ”
บ้านน่านน้ำ
“คุณลุง ยัยหนูล่ะคะ”
“ถ้าฉันไม่ไปรับหลานมา เธอคิดจะมาหาลูกบ้างมั้ย”
“คาร่าก็ไปหาลูกตลอดนะคะ”
“แล้วทำไมไม่รับลูกมาเลี้ยงเอง มาเลี้ยงที่บ้านนี้ก็ได้ ย่าเค้าก็ช่วยดูหลานได้”
“คาร่า ยกยัยหนูให้พี่กันต์ไปแล้วค่ะ พี่กันเองก็รักยัยหนูมาก เค้าดูแลยัยหนูอย่างดีมาตลอด”
“ให้คนอื่นได้ยังไง หลานฉันมีพ่อมีแม่ มีปู่ มีย่า จะมายกให้คนอื่นง่ายๆ เหมือนลูกหมาลูกแมวได้ยังไง”
“คาร่า ไม่สามารถเลี้ยงยัยหนูได้ค่ะ ด้วยสภาวะแบบนี้”
“เธอก็ไม่เห็นเป็นไรเลยคาร่า ไม่เห็นเจ็บป่วยตรงไหน เดินได้ กินได้ อะไรคือป่วยของเธอ ”
“อาการซึมเศร้า มันไม่ได้เหมือนป่วยไข้ค่ะคุณลุง ป่วยไข้ยังมองเห็นสัมผัสได้ แต่ป่วยที่ใจใครมองเห็นบ้าง ขนาดคุณลุงยังบอกหนูสบายดี พ่อแม่หนูก็บอกหนูแค่คิดมาก พักก็หาย ทุกคนคิดว่าโรคนี้ รักษาง่ายมากสินะคะ มีใครซักกี่คนที่เข้าใจหนูจริงๆ ทุกวันนี้หนูบอกหนูป่วย ทุกคนก็หาว่าหนูเล่นละคร เรียกร้องความสนใจ จริงๆแล้วภายในใจหนู ใครบ้างที่เข้าใจ”
“หนูคาร่าไปพักเถอะ ยัยหนูอยู่ข้างบน มีพี่เลี้ยงคอยดู ไม่เป็นไรหรอก” คนเป็นย่ารีบพูดตัดบทก่อนที่ เรื่องราวจะยิ่งบานปลายทะเลาะกันใหญ่โต
“ไม่ล่ะคะ คาร่ากลับก่อนนะคะ”
“นี้เธอไม่คิดจะไปดูลูกจริงๆ หรือ? ”
“ไม่ค่ะ”
“เธอนี้มัน…”
“ลาละค่ะ”
“บรึ๊นนน………”
คาร่าขับรถออกมาจากบ้านน่านน้ำทันที บ้านหลังนี้ยิ่งอยู่นานคาร่าก็ยิ่งหายใจไม่ออก ยัยหนูคาร่าก็รัก ลูกทั้งคน อยู่ในท้องมาเก้าเดือน เวลาไม่ใช่น้อยๆ ความผูกพันย่อมมีอยู่แล้ว แต่เมื่อจะยกลูกให้พี่กันต์แล้ว คนเป็นแม่ที่ไม่มีภาวะของความเป็นแม่อย่างคาร่า ก็ไม่ควรอยู่ในสถานะแม่อีกต่อไป
“กรี๊งงง….กรี๊งงงง….”
“เป็นไงบ้างคาร่า”
“พี่วีพรุ่งนี้เจอกันที่ อำเภอนะคะ เราควรจบเรื่องพวกนี้ซักที คาร่าจัดการเรื่องต่างๆ เรียบร้อยแล้ว อีกสามวันคาร่าจะไปอเมริกา”
“ได้……แล้วยัยหนูเป็นไงบ้าง”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณลุงจ้างคนให้มาเลี้ยง ไม่ต้องเป็นห่วง”
“อืม”
“พรุ่งนี้พาพี่กันต์มาด้วยนะคะ คาร่าจะมอบสิทธิ์ในการดูแลบุตรให้กับพี่วี แล้วพี่กันต์เองก็จะได้เซ็นรับรองยัยหนูเป็นบุตรบุญธรรมไปด้วย คาร่าอยากทำอะไรให้มันจบไป ต่อไปใครก็ไม่สามารถ มาเอายัยหนูไปจากพี่วีกับพี่กันต์ได้อีก”
“ขอบใจนะ คาร่า”
“คาร่าสิต้องขอบคุณพี่กันกับพี่วี ที่เลี้ยงดูยัยหนูอย่างดี คาร่าก็ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว คาร่าจะได้ไปทำอะไรที่อยากทำ ไปใช้ชีวิตในแบบที่อยากเป็น”
“โอเค….พรุ่งนี้เจอกัน”
“ค่ะ”
คอนโดXYZ
“แกร๊ก….”
“วี…ฮึก” ชนกันต์ยังนั่งอยู่ที่เดิมตั้งแต่บ่ายไม่ได้ขยับตัวไปไหน จนนาวีกลับถึงบ้าน
“ไม่ร้องนะครับ คนดี” นาวีสวมกอดคนที่ร้องให้จนตาบวมปูด ในมือคุณกันต์ยังถือขวดนมของเจ้าก้อนตัวน้อยอยู่เลย ภาพที่เห็นทำเอาใจของนาวีเจ็บปวดนัก
“ไปรับยัยหนูกันเถอะวี”
“วันนี้ยังไม่ได้ครับ”
“ทำไมล่ะวี ลูกคงร้องให้ทั้งคืน ผมทนไม่ได้หรอก”
“อดทนก่อนนะครับ พรุ่งนี้เราต้องไปทำเรื่องเอกสารต่างๆ ให้เรียบร้อยก่อน ต่อไปยัยหนูก็จะเป็นลูกของคุณกัน กับผมอย่างสมบูรณ์ ไม่มีใครสามารถมาพาตัวยัยหนูไปได้อีกแล้ว”
“จริงๆ นะ”
“ครับ ผมคุยกับคาร่าแล้ว พรุ่งนี้เราจะไปหย่ากัน คาร่าจะยกสิทธิ์การเลี้ยงดูให้ผม แล้วให้คุณกันเซ็นรับยัยหนูเป็นบุตรบุญธรรม”
“ฮึก…ฮึก….”
“โอ๋ๆ ไม่ร้องแล้วนะครับ อดทนอีกวันนะครับ”
“ฮึก…วี…ผมคิดถึงยัยหนู”
“โอ๋ๆ….ไม่ร้องนะครับ ยัยหนูมีคนดูแล ไม่ต้องห่วงนะ รอเราทำเรื่องต่างๆ เสร็จเราไปรับยัยหนูกันนะครับ”
“ครับ”
ชนกันต์ขอเพียงพรุ่งนี้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี เรื่องราวต่างๆ จะได้จบไปซักที ครอบครัวของเราจะได้สงบสุข พ่อพ่อ มัมมี๊ ยัยหนูซันไชน์ เราจะได้เป็นครอบครัวกันจริงๆ เสียที ต่อไปนี้ใครก็จะพรากลูกไปจากเราไม่ได้อีกแล้ว
