ฉันชอบทิ้งของไว้ให้คู่นอนดูต่างหน้า เซ็กก็แค่เกมส์ๆ หนึ่ง แต่คุณคือคนที่ฉันอยากจะรัก...
ชาย-ชาย,ซาดิส & มาโซฯ,รัก,ดราม่า,ผู้ใหญ่,นิยายวาย,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ชุดชั้นในลายลูกไม้
ฉันชอบทิ้งของไว้ให้คู่นอนดูต่างหน้า เซ็กก็แค่เกมส์ๆ หนึ่ง แต่คุณคือคนที่ฉันอยากจะรัก...
“ อ่าาาส์...กันต์ ทำให้หน่อยครับ”
บทที่34
อ้อมกอด (จบบริบูรณ์)
ณ ที่ว่าการอำเภอ
หญิงชายคู่หนึ่ง เดินลงขั้นบันไดเคียงคู่กันลงมา ในมือของทั้งสองมีเอกสารคนละใบ ตอนนี้คาร่าและนาวีได้หย่าร้างกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทำให้ในใจของนาวีและคาร่า รู้สึกโล่งและเบาลงอย่างบอกไม่ถูก
สิ่งที่ยึดติดคนสองคนไว้คือกระดาษใบนี้ และมันคือปัญหาที่ยืดเยื้อกันมานาน ในวันนี้สถานะสามีภรรยาในนามที่ผูกมัดทั้งคู่เอาไว้ได้สิ้นสุดลงแล้ว
“จบเรื่องสักทีนะคะ พี่วี พี่กันต์”
“ขอบคุณคาร่ามากนะครับที่ให้พี่เลี้ยงยัยหนู”
“คาร่าสิต้องขอบคุณพี่กันต์ ที่เลี้ยงยัยหนูและให้ความรักได้ขนาดนี้ คาร่าเป็นแม่ที่แย่มากๆ ลูกตัวเองยังไม่สามารถเลี้ยงได้เลย พอมองดูหน้าลูกก็รู้สึกผิดทุกครั้ง จนไม่สามารถแม้แต่จะกอดได้ มันรู้สึกผิดรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นหน้าลูก คาร่าไม่ควรทำแบบนั้นกับพี่วี ไม่ควรเลยจริงๆ พอเห็นหน้าพี่กันต์คาร่าก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก ที่ทำให้เรื่องราวต่างๆ มันเลวร้ายลงไปอีก ทำให้พี่กันต์โดนคนอื่นว่า แย่งสามีเป็นชู้ทั้งๆ ที่เป็นคาร่าเองนั่นแหละที่แย่งพี่วีมา แถมยังท้องทำให้เรื่องราวใหญ่โต จนทุกคนต้องมาพัวพันเจ็บปวดกับเรื่องที่คาร่าก่อขึ้น”
“ไม่เป็นไรเลยมันผ่านไปแล้วคาร่า พี่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร พี่ต้องขอบคุณคาร่าซะอีก ที่ยอมให้ยัยหนูเกิดมา ยัยหนูน่ารักมาก ต่อไปเค้าจะเป็นลูกสาวสุดที่รักของพี่ ทรัพย์สินของพี่ทั้งหมดที่มี จะยกให้ยัยหนูทั้งหมด ยังไงซะพี่ก็ไม่สามารถมีลูกให้วีได้อยู่แล้ว ยัยหนูคือสิ่งที่มาเติมเต็มช่องว่างนี้ ทำให้พี่และวีมีครอบครัวที่สมบูรณ์ มีสามีที่รัก มีลูกที่น่ารักมากๆ”
“คาร่า ลาก่อนนะคะพี่กันต์ พรุ่งนี้จะเดินทางแล้ว อาจจะไม่ได้เจอกันอีกนานเลยค่ะ”
“เดินทางปลอดภัยนะครับ ว่างๆ ก็มาหายัยหนูบ้างนะ”
“ค่ะ”
“เดินทางปลอดภัยนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ พี่วี”
“ไปกันเถอะครับคุณกันต์ เราไปรับยัยหนูกลับบ้านกัน”
“ครับ”
ณ บ้านน่านน้ำ
“เอี๊ยดดด…”
รถหรูหยุดลงตรงหน้าบ้านหลังใหญ่ ชายหน้าตาดีสองคนเดินลงจากรถ เข้าไปยังในตัวบ้าน
“พวกแกมาทำไม”
เพียงแค่ก้าวขาเข้าไปยังไม่พ้นประตูบ้าน ก็ได้ยินเสียงของเจ้าบ้าน ร้องทักขึ้นมาในทันที
“ผมมารับลูกกลับบ้าน”
นาวีที่เดินนำหน้า ใช้ร่างกายสูงใหญ่ บังตัวคนรักเอา เผื่อว่าเจ้าของบ้านโมโหขึ้นมา เค้าจะได้ปกป้องคนรักได้ทันท่วงที
“ฉันไม่ให้ยัยหนู ไปอยู่กับพวกวิปริตเหมือนพวกแกหรอก โตมาก็จะวิปริตเหมือนกับพวกแกน่ะสิ”
“อะไรคือความ วิปริตของพ่อ แค่ผมชอบผู้ชาย หรือแค่เมียผมเป็นผู้ชาย การที่คนเรารักกัน มันไม่ได้จำกัดที่เรื่องเพศสภาพนะครับ เราสามารถจะรักใครก็ได้ แล้วคุณกันต์ เค้าก็เป็นคนดี เค้ารักยัยหนูมาก”
“คนนอกมันจะมารักเหมือนพ่อแม่ได้ยังไง ใครมันจะมารักลูกนอกไส้ สักวันถ้ามันไม่รักแก มันมีคนอื่น มันก็ทิ้งแกกับลูกไปอยู่ดี คนร่านอย่างมัน จะมารักอะไรกับคนอย่างแก เมื่อก่อนก็นอนกับใครไม่รู้ไปทั่วไม่ซ้ำหน้าสักวัน มันจะหยุดอยู่ที่แกได้ไงเจ้าวี แล้วยังจะเอาลูกไปให้มันเลี้ยง วันไหนมันไม่รักแกขึ้นมา ลูกแกจะอยู่ยังไง”
“คุณลุงไม่ต้องห่วงนะครับ ตอนนี้หุ้นที่บริษัทผมยกให้วีไปแล้ว 30% ต่อให้วีไม่ได้อยู่กับผมเค้าก็ไม่ลำบาก เค้ายังสามารถทำงานและได้เงินจากส่วนนั้น ส่วนเรื่องยัยหนู ผมเซ็นรับรองเป็นบุตรบุญธรรมแล้ว ทำพินัยกรรมยกทรัพย์สินทั้งหมดที่เป็นของส่วนตัวให้ทั้งหมด ต่อให้ไม่มีผมยัยหนูก็สุขสบายไปทั้งชีวิต”
“พวกแก…รวมหัวกันมาแย่งหลานฉันหรือ”
“พ่อไม่ต้องห่วง หลานคนนี้ยังไงก็ยังเป็นหลานของพ่อ จะมาหามาเยี่ยมหรือจะให้พามาหาที่บ้าน ผมก็ยังคงให้พ่อมีสิทธิ์นั้นเหมือนเดิม แต่คนที่จะดูแลยัยหนู ต้องเป็นคุณกันเท่านั้น”
“แกมีสิทธิ์ อะไรมายกหลานฉันให้คนอื่น”
“ผมกับคาร่า เราหย่ากันแล้ว และสิทธิ์ในการเลี้ยงลูก คาร่ายกให้ผมเป็นคนตัดสินใจ คุณกันก็รับรองเป็นบุตรบุญธรรมแล้วเค้ามีสิทธิ์ที่จะเลี้ยงดูยัยหนู พวกผมสองคนมีสิทธิ์ ที่จะเลี้ยงดูยัยหนูได้ตามกฎหมาย เพราะฉะนั้นคุณพ่อคืนยัยหนูมาได้แล้วครับ อย่าให้ต้องถึงกับฟ้องร้อง ขึ้นโรงขึ้นศาลกันเลย อับอายขายหน้า ชาวบ้านกันเปล่าๆ”
“หึ ฉันไม่ยอมรับมันเป็นสะใภ้หรอกนะ”
“ผมก็ไม่ได้หวังถึงขั้นนั้น ขอแค่ต่างคนต่างอยู่ ไม่ระรานกัน ยัยหนูผมก็จะดูแลอย่างดี ยัยหนูเป็นลูกของวี เค้าก็เหมือนลูกผมเช่นกัน แล้วผมเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด ต่อให้ไม่ได้เบ่งออกมาเอง ผมก็รักและทะนุถนอมของผมมาเป็นอย่างดี คุณลุงไม่ต้องห่วงนะครับ ต่อให้วีไม่รักผม ไม่อยู่กับผม แต่ยัยหนูก็คือลูกสาวของผม ผมเลี้ยงมากับมือและผมรักเค้ามาก”
“ฉันจะคอยดูว่าพวกแก พวกผิดเพศแบบพวกแกที่มักมาก เปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อย มันจะรักกันได้ซักกี่น้ำ”
“ต่อให้ต่อไปในอนาคตเราจะไม่รักกัน เราจะแยกทางกัน หรือจะอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า คุณลุงก็ไม่มีสิทธิ์มาตัดสินความรักของเราในตอนนี้ครับ”
“หนูกัน มากับป้าเถอะค่ะ ยัยหนูอยู่ข้างบน” ก่อนที่เรื่องจะบานปลายใหญ่โต คนเป็นย่ารีบเอ่ยปากชวนให้ชนกันต์ ขึ้นไปหาหลานสาวด้านบน
“ครับ” ชนกันเดินตามหลังคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นย่า ไยังชั้นสองของตัวบ้าน
“ต้องขอโทษด้วยนะหนูกัน ป้าอ่อนแอเกินกว่าจะพูดแก้ต่างอะไรให้ได้”
“ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจ คุณป้าอยู่กับคุณลุงมาทั้งชีวิต จะมาเข้าข้างคนนอกอย่างผมก็คงไม่ได้”
“ป้าเสียใจจริงๆ ลูกตัวเองก็ปกป้องไม่ได้ จนวีเองก็กลายเป็นคนเก็บกดมาตั้งแต่เล็กๆ โดนตีกรอบ โดนบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่ชอบ จนสุดท้ายก็หาทางออกด้วยการไม่อยู่บ้านออกไปแสวงหาความรัก ความสุขนอกบ้าน เพราะในบ้านแทบจะหาความสุขไม่ได้เลย”
“แต่วีก็มีแม่ที่ดีมากๆ เค้าถึงเป็นคนดีจนถึงทุกวันนี้ได้ ถ้าไม่ได้การสนับสนุนอยู่ข้างหลังแบบคุณป้า เค้าเองก็คงไม่มีความกล้าที่จะเดินออกมาจากบ้าน มาใช้ชีวิตในแบบของตัวเอง จนได้มาเจอกับผม มาให้ผมรัก ผมเองก็ต้องขอบคุณ คุณป้ามากๆ ที่เลี้ยงดูวีมาเป็นอย่างดี”
“เอาเถอะๆ พายัยหนูไปเถอะจ๊ะ อยู่ในห้องแหนะ”
“แง้….แง้….” ชนกันต์ได้ยินเสียงร้องของเด็กดังมาจากห้องด้านหน้า
“คุณนายคุณหนูร้องไม่หยุดเลยค่ะ วันนี้โยเยมากๆ” พี่เลี้ยงที่กำลังอุ้มปลอบเด็กน้อย เริ่มทำหน้าเสียแล้ว
“ซันไชน์เด็กดี โอ๋ๆๆ….มัมมี๊มารับหนูแล้วนะคะ” ชนกันต์รีบเข้าไปอุ้มเจ้าก้อนน้อยขึ้นมาแนบอก
“แอ๊ะ…แอ้….” เจ้าตัวเล็กก็หยุดร้องในทันที อาจจะเพราะด้วยกลิ่นที่คุ้นชินมาตั้งแต่เกิด และอ้อมกอดที่อบอุ่น น้ำเสียงที่อ่อนโยน ของผู้ที่เด็กน้อยคิดว่าเป็นแม่มาตลอด ทำให้เด็กน้อยรู้สึกปลอดภัยจึงไม่ร้องโวยวายต่อต้าน
“ซันไชน์ มัมมี๊คิดถึงหนูที่สุด” ชนกันต์หอมแก้มยุ้ยของเจ้าก้อนน้อยด้วยความคิดถึง
“เมื่อวานยัยหนูร้องทั้งคืน กว่าจะปลอบให้นอนได้ก็ไม่ง่ายเลย”
“อาจจะเพราะแปลกที่น่ะครับ”
“คงคิดถึงหนูกันต์ด้วยแหละค่ะ ดูสิพอหนูกันอุ้มก็หยุดร้องเลย หลับปุ๋ยเชียว”
“ผมพาลูกกลับบ้านก่อนนะครับ ว่างๆ คุณป้าไปหาหลานที่บ้านได้นะครับ”
“ขอบใจนะหนูกัน ที่ไม่ติดใจเอาความกับคนแก่”
“ผมเข้าใจครับ ทุกอย่างต้องใช้เวลา สักวันคุณลุงจะเห็นถึงความรักที่ผมมีให้กับวี และยัยหนู”
“ไปเถอะ แล้วป้าจะไปเยี่ยมยัยหนูบ่อยๆ”
“ยินดีเลยครับ”
“ไปเถอะจ้ะ”
“ครับ”
เรื่องราววุ่นวายต่างๆ จบลงด้วยดี แม้ว่าผู้เป็นปู่ จะด่าสาดเสียเทเสียไล่ตามหลังมาก็ตาม สุดท้ายก็ต้องยอมให้ชนกันต์ พาหลานกลับบ้านไป โดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้ เพราะด้วยเรื่องอำนาจการเลี้ยงดูทั้งหมดตกอยู่ที่คนเป็นพ่อ ปู่ ย่า ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเด็ก
ในที่สุดครอบครัวของนาวีและชนกันต์ก็ได้อยู่กันพร้อมหน้า พ่อพ่อ มัมมี๊ และลูกสาวสุดที่รัก อะไรคือความสมบูรณ์แบบของครอบครัวนั้นๆ มันไม่ใช่ว่าต้องมีองค์ประกอบ พ่อ แม่ ลูก หรือความรักแบบชายกับหญิงเพียงแค่เท่านั้น ความรักในรูปแบบอื่น ชายกับชาย หรือ หญิงกับหญิง หรือไม่ว่าจะเป็นเพศไหนก็ตามแต่ มันก็สามารถเป็นครอบครัว ได้ทั้งสิ้น เพียงแค่มีความรัก ความหวังดีให้แก่กัน
ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ในแบบของนาวีและชนกันต์ ก็คือคนที่พวกเค้ารักทุกคน อยู่ร่วมกันด้วยความรัก อย่างมีความสุขนั่นแหละคือครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ…
จบบริบูรณ์