เรื่องราวที่เกิดขึ้นมานานแล้วในดินแดนที่ชื่อว่ากริฟฟาลอส ได้เกิดสงครามขึ้นจากจักรวรรดิที่มีชื่อว่าดราเคียร์ที่ต้องการบุกยึดดินแดน ทำให้องค์ชายต้องผจญภัยเพื่อหาทางกู้อาณาจักร!
แอคชั่น,ผจญภัย,แฟนตาซี,สงคราม,แฟนตาซี,แอคชั่น,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,พล็อตสร้าง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เรื่องราวที่เกิดขึ้นมานานแล้วในดินแดนที่ชื่อว่ากริฟฟาลอส ได้เกิดสงครามขึ้นจากจักรวรรดิที่มีชื่อว่าดราเคียร์ที่ต้องการบุกยึดดินแดน ทำให้องค์ชายต้องผจญภัยเพื่อหาทางกู้อาณาจักร!
ผู้แต่ง
TheNarratorB
เรื่องย่อ
เนื้อเรื่อง : TheNarratorB
ภาพปก : Milky Pippi
สงครามระหว่างเหล่าทัพปะทุขึ้นอีกครั้งในดินแดนอันสงบสุขแห่งนี้
ทวีป "กริฟฟาลอส" ผ่านสงครามมาหลายครั้งหลายครา
แต่ครั้งนี้มันกลับรุนแรงที่สุด
เมื่อจักรวรรดิเหล็กกล้าอันเรืองอำนาจนามว่า "ดราเคียร์" นำเครื่องยนต์และเครื่องจักรสงครามเข้าสู่สมรภูมิ
ความหวังสุดท้ายจึงมาอยู่ที่อาณาจักร "วินดาเรีย"
และองค์ชายคนสุดท้องของตระกูล...
"วิลเลี่ยม วินด์"
จึงต้องออกเดินทางเพื่อช่วยอาณาจักรและต่อสู้กับเหล่าจักรกลพร้อมๆกับเพื่อนๆและสหายของเขา
จึงเกิดเป็นตำนานบทใหม่ในดินแดนแห่งนี้...
THE WIND'S CHRONICLE
ตำนานแห่งสายลม
"พ่อครับ?"
เด็กชายคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ที่ระเบียงของปราสาทบนยอดเขา มองออกไปยังทะเลเบื้องหน้า พร้อมกับรับสายลมจากเบื้องหลัง
"ว่าไง วิลเลี่ยม?"
ชายชราในชุดดั่งสามัญชนได้ยิ้มให้กับเด็กชาย และอุ้มเขาขึ้นมาเพื่อมองระเบียงด้านนอกให้ชัดเจนยิ่งขึ้น เรือเดินทะเลมากมายกำลังแล่นเข้าสู่ท่า ประชาชนมากมายกำลังโบกมือให้ชายชรา
"เมืองทั้งหมดนี่... เป็นอาณาจักรของเราหรอครับ?" เด็กชายกล่าวถามชายชราด้วยท่าทีสงสัย
"ใช่แล้ววิลเลี่ยม... แต่ไม่ใช่แค่ของพวกเรา อาณาจักรนี้เป็นของทุกคน... ประชาชนทุกคนคือคนของอาณาจักร และเรามีหน้าที่ปกป้องคุ้มครองพวกเขาด้วยความรัก และความยุติธรรม..." ชายชรากล่าวพร้อมย่อตัวลงมาหาเด็กชาย เขาได้วางมือของตัวเองลงบนบ่าของเด็กชาย
"จำไว้เสมอนะลูก เมื่อเจ้าขึ้นครองราชแทนพ่อ จงทำให้พวกเขาเคารพเจ้าด้วยความรัก และเป็นดั่งป้อมปราการ เป็นที่พึ่งให้กับพวกเขา ปกป้องพวกเขาจากอันตราย... เหมือนกับที่ข้าปกป้องเจ้าเสมอมา..."
"พ่อรักลูกนะ วิลเลี่ยม"
แก้งๆ!
เสียงระฆังดังลั่นไปทั่วค่ายทหารที่ตั้งอยู่ตีนภูเขา ปลุกให้เหล่าทหารฝึกหัดให้ตื่นขึ้นจากการหลับไหล ชายหนุ่มร่างสมส่วน ผมสีบลอนด์จางๆได้ตื่นขึ้นจากเตียงไม้เก่าๆ เขาตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย ก่อนจะมีเสียงชายคนนึงเรียกเค้าจากเตียงข้างๆ
“ตื่นแล้วสินะ วิลเลี่ยม”
“อ่าตื่นแล้วหล่ะ เมื่อวานฝึกซะหนักเลย” วิลเลี่ยมกล่าวขึ้น พลางมองไปยังคนที่เรียกเขา
ชายผู้มีผมสีฟ้า ร่างกายกำยำ ใส่เสื้อกล้ามสีดำและห้อยสร้อยเขี้ยวเล็กๆไว้
“ทำดีแล้วไอ้น้องชาย พ่อคงภูมิใจในตัวเจ้ามากเลยล่ะ”
“ผมก็หวังว่าเป็นอย่างนั้นนะ… เฮนรี่” วิลเลี่ยมกล่าวพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ฮ่าๆ เอาล่ะ เรารีบๆแต่งตัวกันกว่า” ชายที่ชื่อเฮนรี่กล่าวพร้อมยิ้มเล็กๆ
ชายด้านหน้าของวิลเลี่ยมคือ เฮนรี่ วินด์ หนึ่งในลูกชายที่กษัตริย์แห่งอาณาจักรอุปการะมาเลี้ยงในฐานะลูกบุญธรรม คนที่วิลเลี่ยมนับถือเป็นพี่แท้ๆ วิลเลี่ยมยิ้มก่อนที่จะหยิบดาบฝึกซ้อม และใส่ชุดเกราะหนังเก่าๆที่ตั้งไว้ข้างเตียง ก่อนจะออกไปเจอสภาพอากาศที่ไม่เป็นใจในการซ้อมเท่าไหร่ แดดแผดเผา และส่งแผ่ความร้อนลงมาอย่าไม่หยุดยั้ง เหล่าทหารในค่ายฝึก ต่างไปประจำการในจุดของตนเองและก็มีบางส่วนที่กำลังซ้อมมือกับดาบไม้ที่ลานฝึก เสียงดังกึกก้องไปทั่วเป็นจังหวะจากลานซ้อม ธงที่เป็นรูปสัตว์วิเศษกริฟฟ่อนสีทองตัวกับพื้นธงที่เป็นสีเขียวโบกสบัดตามสายลม ธงของอาณาจักร "วินดาเรีย" วิลเลี่ยมมองไปรอบๆก่อนจะถอนหายใจ
"วันนี้ตาแก่ คลอส จะให้ทำอะไรอีกวะเนี่ย..." หลังจากที่ได้บ่นระบายออกไป วิลเลี่ยมยืดอกขึ้น และเดินตรงไปที่กลางค่าย
ที่เต้นท์บัญชาการของค่าย มีชายชราคนหนึ่งกับเหล่าขุนพลแห่งกองทัพ และรวมถึงเฮนรี่ในชุดเสื้อเกราะหนังพร้อมผ้าพันคอสีแดงและแว่นกันลมที่ทัดไว้บนหัว กำลังยืนประชุมแผนในการโจมตีครั้งถัดไป วิลเลี่ยมได้เดินเข้ามาในเต้นท์เพื่อพบกับชายชราตาเดียวพร้อมผมสีเทาที่ไม่ได้จัดทรงแต่กลับโพกผ้าพันแผลสีขาวหม่นไว้ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยบาก รอยย่น และตีนกา ชุดเกราะเหล็กเต็มตัวที่บิ่น และสนิมขึ้นส่งเสียงดังแกร็กๆ เมื่อชายคนนั้นเดินเข้ามาหาวิลเลี่ยม
"มาจนได้นะ วิลเลี่ยม" เขาได้กล่าวขึ้นด้วยเสียงแหบๆ
"ครับ ท่านอาจารย์คลอส"
คลอส ไฮเด็น หนึ่งในขุนพลของกองทัพแห่งอณาจักรวินดาเรีย เขาคืออาจารย์ผู้ฝึกสอนของเฮนรี่และวิลเลี่ยม เขาได้พาวิลเลี่ยมออกไปข้างนอก ไปยังลานฝึกที่ว่างเปล่า คลอสยืนตัวตรงด้านหน้า ปักดาบลงพื้น และกล่าวรายการฝึกในวันนี้
"เอาล่ะ เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า หน้าที่ของเจ้าคือนักดาบ และเจ้าจะได้รับมอบหมายให้ประชิดแนวหน้าพร้อมกับพลโล่ และนั่นหมายถึง เจ้าจะต้องป้องกันคนรอบตัวเจ้าด้วย"
ขุนพลคลอสได้จำสถานการ์ณด้วยการใช้วิลเลี่ยมให้ไปยกหุ่นถือโล่มาวางไว้ด้านหน้าตัวเองสามตัว หลังจากที่วางตัวสุดท้ายลง วิลเลี่ยมได้ยื่นพักหายใจก่อนที่จะจับดาบขึ้นมา
"ครับท่าน... แฮ่กๆ..."
"ฮ่าๆ เห็นได้ชัดว่าเจ้าอ่อนซ้อม แบกหุ่นแค่นี้ยังเหนื่อยเลย!" เสียงหัวเราะดังลั่นของคลอสดังขึ้นไปทั่วลานฝึก
"ให้ตายสิท่าน... ข้าแค่พักซ้อมวันเดียวเองนะ" วิลเลี่ยมปาดเหงื่อก่อนจะมองไปยังคลอสที่ยืนหัวเราะอยู่ด้วยท่าทีเป็นมิตร
"ฮ่าๆ! เจ้าต้องซ้อมเพิ่มชดเชย!" คลอสหัวเราะพร้อมกับตบไหล่วิลเลี่ยม "เอาอย่างนี้แล้วกัน ข้าจะเป็นศัตรู และเจ้าต้องปกป้อง ไม่ให้หมวกของหุ่นซ้อมไม่หลุดออกจากบ่า เตรียมรับมือ!"
"เข้ามาเลย ตาแก่!"
วิลเลี่ยมตั้งท่าพร้อมต่อสู้ คลอสเดินไปหยิบดาบใหญ่ไม้ขึ้นมา และเตรียมตั้งท่าต่อสู้โดยเล็งไปที่หัวของหุ่นที่วางหมวกเหล็กไว้ เขาได้เหวี่ยงดาบเข้ามาด้วยแรงเหนือมนุษย์มากกว่าที่คนแก่จะทำได้ แต่นั่นไม่ทำให้วิลเลี่ยมประหลาดใจ เพราะนี่คือการฝึกปกติที่เขาต้องทำทุกวัน ดาบใหญ่ไม้กระทบเข้ากับดาบไม้ที่วิลเลี่ยมถือไว้ ป้องกันการโจมตีเข้าตัวของหุ่นได้ทันเวลา
"เยี่ยมมาก!" คลอสกล่าวชมวิลเลี่ยมก่อนที่จะเริ่มง้างดาบขึ้นอีกรอบ
คราวนี้ วิลเลี่ยมเผลอตัวคิดไปว่าตัวเองสามารถล้มคลอสได้ด้วยการโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัว เขาได้พุ่งเข้าไปด้วยความเร็วสูง ฟาดดาบไม้เข้าไปที่ชายโครงของคลอสเพื่อหวังให้คลอสล้มภายในรอบเดียว แต่ท้ายสุด...
แกร็งๆ...
เสียงหมวกเหล็กหล่นกระทบพื้น หมวกเหล็กที่เขาเผลอตัวไปว่าเป็นภารกิจสำคัญได้หลุดออกจากบ่าของหุ่นซ้อมเป็นที่เรียบร้อย คลอสไม่ได้สะเทือนเลยแม้แต่นิด พร้อมกับเขกหัววิลเลี่ยมไปหนึ่งหมัด
"การฝึกล้มเหลว วิลเลี่ยม... เจ้าเผลอตัวคิดสินะ ว่าถ้าสามารถล้มข้าได้แล้วจะจบ?" คลอสเปลี่ยนท่าทีจากชายชราใจดีเป็นเคร่งขรึม
วิลเลี่ยมปัดฝุ่นออกจากตัวก่อนที่จะลุกขึ้นเพื่อปาดดูแก้มที่เปื้อนของเหลวสีแดงของเขาที่มาจากหมัดของคลอส
"...ครับ"
"ต้องให้ข้าเตือนอีกไหม? ว่าหน้าที่ของเจ้าคืออะไร?" คลอสเก็บดาบของเขาเข้าฝักก่อนจะเดินเข้ามาหาวิลเลี่ยมและถามขึ้น
วิลเลี่ยมครุ่นคิดก่อนจะตอบไปโดยไม่มองหน้าของคลอส
"ปกป้องครับ..."
"... ถ้าเจ้าเลือกที่จะทิ้งหน้าที่ แล้วทำตามใจตัวเอง แล้วกองทัพของเราจะมองใครเป็นตัวอย่าง?! ถ้าเจ้ายังคิดแบบนี้… เจ้าก็ไม่มีวันดึงประสิทธิภาพของดาบเล่มนั้นออกมาได้! วันนี้พอแค่นี้แหละ... ไปพักได้ แล้วพรุ่งนี้เราจะมาฝึกกันใหม่!"
คลอสเดินกลับเข้าไปในเต้นท์บัญชาการ ทิ้งให้วิลเลี่ยมคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ เขาได้สละหน้าที่ของตัวเอง ทำในสิ่งที่เป็นโทษร้ายแรงของทหาร นั่นคือการขัดคำสั่ง เขามองไปยังดาบในฝักข้างกายเขา ดาบที่เป็นเสมือนตัวแทนของพ่อเขา เขาไม่คู่ควรจะถือดาบเล่มนั้นจริงๆหรอ?
"ลุกไหวไหม?" เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งได้ดังขึ้นพร้อมกับยื่นมือของเธอเข้ามาหาวิลเลี่ยม
"เบล... ไม่ใช่ว่าต้องไปเข้าคลาสฝึกควบคุมมานาหรอ?" วิลเลี่ยมตอบรับเสียงนั้นด้วยการรับมือของหญิงสาว และพยุงตัวเองขึ้นมา หญิงสาวตรงหน้าของเขาคือ เบลล่าดอนน่า ดีทริช เพื่อนสมัยเด็กของวิลเลี่ยม เธอมีรูปร่างที่เรียวบางและสง่างาม ผมสลวยสีเงินของเธอเป็นที่น่าดึงดูดใจของใครหลายๆคนในค่าย พร้อมชุดนักเวทย์ที่แต่งองค์ทรงเครื่องครบ เธอเป็นหนึ่งในหน่วยจู่โจมศาตราเวทย์ ที่ตอนนี้โดดเรียนมาดูวิลเลี่ยมซ้อม
"ไม่อ่ะ โดดเรียนมา แล้วนายล่ะ แพ้ตาแก่คลอสอีกแล้วหรอ?" เบลล่าปัดฝุ่นออกจากตัวของวิลเลี่ยมพร้อมกับยิ้มให้เขา
"ทำภารกิจไม่สำเร็จน่ะ ดันคิดว่าถ้าล้มตาแก่นั้นได้ เรื่องก็จบ แต่ไม่เลย..." วิลเลี่ยมมีท่าทีเศร้าหมองขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นขณะซ้อม
"ฟังนะ ฉันก็คุมมานาไม่ได้เหมือนกันตอนฝึกแรกๆ หลังจากนี้มันจะดีขึ้นเอง แค่พยายามก็พอแล้ว เข้าใจไหม?" เบลล่ากล่าวขึ้น
"อ่า... เข้าใจแล้ว..."
ขณะที่ทั้งสองกำลังยืนคุยกันอยู่นั้นก็ได้มีเสียงระฆังเตือนภัยของค่ายดังขึ้น พร้อมกับเสียงโหวกเหวกโวยวายของทหารยาม
"จัดทัพ! เตรียมอาวุธ!"
"พวกทัพดราเคียร์มันบุกเข้ามาแล้ว!!"
โปรดติดตามตอนต่อไป...
=======================================================