เรื่องราวที่เกิดขึ้นมานานแล้วในดินแดนที่ชื่อว่ากริฟฟาลอส ได้เกิดสงครามขึ้นจากจักรวรรดิที่มีชื่อว่าดราเคียร์ที่ต้องการบุกยึดดินแดน ทำให้องค์ชายต้องผจญภัยเพื่อหาทางกู้อาณาจักร!
แอคชั่น,ผจญภัย,แฟนตาซี,สงคราม,แฟนตาซี,แอคชั่น,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,พล็อตสร้าง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"วิล?"
"วิลเลี่ยม?"
เสียงเรียกของเบลล่าดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ตาของวิลเลี่ยมค่อยๆเปิดขึ้นมามองหลังจากหลับไปไม่รู้นานเท่าไหร่ แต่เขาก็ได้ตื่นมาบนเตียงนุ่มในห้องหนึ่งที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย เสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งชายหาดดังเป็นระยะๆ วิลเลี่ยมได้ลุกขึ้นมาก่อนจะรีบนำมือไปกุมไว้ที่ท้องของเขาที่ตอนนี้มีผ้าผันแผลปิดไว้อยู่
"อั่ก... ข้าหลับไปนานเท่าไหร่?"
"สองวันได้ล่ะมั้ง..."
เสียงของเฮนรี่ดังขึ้นพร้อมกับเปิดประตูเข้ามา สิ่งมีชีวิตร่างเล็กที่มีหูและหางเหมือนกับแมว มีผมสีส้มและดวงตาประกายสีมรกต เหมือนว่าจะเป็นครึ่งคนครึ่งแมว ใส่เสื้อคลุมสีขาว และถาดที่เต็มไปด้วยยามาวางไว้ให้พร้อม
"นี่นะ เนี้ยว!"
"อ-อ่า? เฟไลน์หรอ?" วิลเลี่ยมเรียกสิ่งมีชีวิตตรงหน้าว่า เฟไลน์ เป็นศัพท์ใช้เรียกเผ่าครึ่งคนครึ่งแมวในทวีปกริฟฟาลอส
"ช่ายแล้ว เนี้ยว! ขอแนะนำตัวนะ! ฉันคลีโอ! เป็นหมอประจำอยู่ที่นี่น่ะ!" คลีโอโค้งคำนับให้กับวิลเลี่ยมก่อนที่เขาจะโค้งกลับให้แบบงงๆ หลังจากนั้นวิลเลี่ยมก็นึกขึ้นได้ว่าต้องถามที่อยู่ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกันแน่
"หมอ... ประจำอยู่ที่นี่? ข-ข้าอยู่ที่ไหนกัน?"
"นายอยู่นิว บาร็อคน่ะวิล... พวกเราพานาย... ไม่สิ พี่เฮนรี่พาเรามาที่นี่"
เบลล่ากล่าวตอบก่อนจะยิ้มน้อยๆให้กับวิลเลี่ยม เธอเดินไปเปิดผ้าม่านหน้าต่างเพื่อให้เห็นเมืองท่าอันแสนจะวุ่นวาย เต็มไปด้วยผู้คนสัญจรไปมาตลอดเวลาไม่มีพัก เรือเดินทะเลหลายสิบลำจอดส่งของลงอย่างไร้เบียบ ต่างจากที่เมืองหลวงทำกันมากๆ พ่อค้าแม่ค้าตะโกนเรียกลูกค้าอยู่อย่างไม่ขาดเสียง เสียงสาวๆมากหน้าหลายตาตะโกนแซวหนุ่มๆที่เดินผ่านไปมา ฝั่งหนุ่มๆเองก็ไม่น้อยหน้าที่จะแซวกลับ บ้างก็ได้ควงแขน บ้างก็โดนเฉกหัวตามระเบียบ เมืองแห่งเสรีการค้าแห่งใหม่ ที่เดิมทีตั้งอยู่ที่ทวีปที่มีชื่อว่าโครเนียร์ที่อยู่ทางตอนเหนือของกริฟฟาลอส...
นิว บาร็อค
= เมืองแห่งเสรีการค้าของสองทวีป =
"อ่ะ..." วิลเลี่ยมพยายามจะลุกขึ้นจากเตียงแต่ก็ถูกคลีโอมาห้ามไว้โดยการเอาอุ้งเท้ามาดันให้กลับไปนอนที่เดิม
"ไม่! คนไข้ยังป่วยอยู่นะเนี๊ยว!" คลีโอรีบตะโกนขึ้นมา
"ข-ขอบใจนะหมอ แต่ข้าหยุดแค่นี้ไม่ได้หรอก... ข้าต้องไปที่ภูเขา" วิลเลี่ยมพยายามลุกขึ้นอีกครั้งก่อนจะโดนผลักกลับไปโดนเฮนรี่และเบลล่า
"พักเถอะวิล ให้ตายสิวะ..." เฮนรี่กล่าวขึ้นอย่างหงุดหงิดก่อนจะนั่งลงข้างๆวิลเลี่ยม
"แล้ววาร์ลอสล่ะพี่?!" วิลเลี่ยมพยายามจะลุกจากเตียงทุกครั้งที่เขานึกถึงหน้าที่ของตัวเองแต่ก็กลับโดนเฮนรี่ผลักล้มลงให้นอนลงบนเตียงตลอดทุกรอบ
"เรื่องนั้นไว้ทีหลัง หลังจากที่เจ้าฟื้นตัวแล้ว! หัดดูสภาพตัวเองมั่งสิวะ!" เฮนรี่ตะคอกขึ้นด้วยความโมโห ก่อนที่ทั้งห้องจะเงียบลง วิลเลี่ยมรู้ตัวว่าเฮนรี่ไม่ค่อยเป็นแบบนี้เลยค่อยๆล้มตัวลงนอนอย่างดีๆ
คลีโอเองก็ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไปเพราะเป็นคนนอก เบลล่ารู้ตัวดีว่าถ้าเฮนรี่เป็นแบบนี้อาจเป็นไปได้ว่าตัวของเขาเริ่มจริงจังขึ้นแล้ว และเขาเป็นห่วงวิลเลี่ยมมากพอที่จะตะคอกใส่แบบไม่ยั้งเพื่อเตือนสติไม่ให้น้องชายที่รักต้องเอาตัวเองไปทิ้งอีกรอบ
"...ครับพี่" วิลเลี่ยมมองต่ำลงดูสภาพร่างกายตัวเองที่ผ้าพันแผลเต็มตัว และมือที่มีรอยไหม้สีครามจากเวทย์มนต์ที่ไม่เข้ากับร่างกาย
"ท่านหมอ ข้าขอคุยกับน้องชายข้าหน่อยนะ"
"แต่ว่า... ยาล่ะ เนี๊ยว..." คลีโอตัวสั่นชี้ไปที่แผงยาที่เธอจะต้องเอาให้วิลเลี่ยม
"ถ้างั้นท่านหมอทำในสิ่งที่ท่านต้องทำเลย... หลังจากนั้นข้ากับเบลล่าจะขอคุยกับเขา" เฮนรี่หลีกทางให้คลีโอได้ทายาให้กับวิลเลี่ยม
คลีโอรีบกระโดดขึ้นเก้าอี้และได้เปิดกระปุกยาก่อนจะทายาไป ณ จุดที่เป็นแผลรอยไหม้อย่างแบามือ หลังจากทายาเสร็จเธอได้ป้อนยาให้วิลเลี่ยม ยื่นแก้วน้ำให้เขาดื่มตามยาไป หลังจากที่ตรวจอาการแล้วไม่พบความผิดปกอะไร คลีโอจึงโดดลงจากเก้าอี้มาพยักหน้าให้ทั้งเฮนรี่และเบลล่า ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
หลังจากที่คลีโอปิดประตูไป เฮนรี่ได้นั่งลงข้างๆวิลเลี่ยมก่อนจะตรวจดูอาการของเขา
"รอยไหม้เวทย์มนต์... เกิดจากร่างกายไม่ปรับเข้ากับเวทย์มนต์ที่ใช้..." เฮนรี่ตรวจเช็คแผลเวทย์มนต์ที่เกิดขึ้น
"ข้าไม่ยักกะรู้ว่าข้าใช้เวทย์มนต์ได้ด้วย..." วิลเลี่ยมมองขึ้นไปเพดานอย่างอิดโรย น้ำเสียงเหมือนเป็นการประชดเฮนรี่เล็กน้อย
"จะประชดประชันข้าอะไรก็ตามเถอะ แต่เจ้าก็ไม่ควรเอาตัวเองไปเสี่ยงแบบนั้น!" เฮนรี่ฟาดมือลงโต๊ะข้างๆลงอย่างหงุดหงิด หงุดหงิดในตัวเองที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้
"...พี่เฮนรี่" เบลล่ามองเฮนรี่ที่ไม่เคยเป็นแบบนี้ด้วยความหวาดกลัวและกังวล
"ฟังนะเว้ย! เราคือพี่น้องกัน! ถ้าเจ้าตายขึ้นมาข้าจะทำยังไง?! ถ้าเจ้าเป็นอะไรไปขึ้นมาเข้าคิดว่าพวกข้าจะไปยังไงต่อล่ะห่ะ?! หัดเอาสมองตัวเองคิดซะบ้างก่อนจะเอาตัวเองไปขวางระหว่างอันตรายกับอะไรก็ตาม!" เฮนรี่ขึ้นเสียงใส่วิลเลี่ยมก่อนจะหยุดลง เสียงหายใจหนักแน่นของผู้เป็นที่ห่วงความเป็นอยู่ของน้องชายดังไปทั่วห้อง ก่อนจะมีน้ำสีใสหยดลงบนใบหน้าของวิลเลี่ยม
"พ-พี่?" วิลเลี่ยมได้เห็นในสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาตลอดชีวิต พี่ชายที่แข็งแกร่งของเขากำลังหลั่งน้ำตา
"ถ้าเจ้าเป็นอะไรไปขึ้นมา... ข้าคงโทษตัวเองไปตลอดชีวิตแน่!" เสียงดังปนน้ำตาของเฮนรี่เหมือนเป็นสิ่งที่เตือนใจว่า...
ใครๆก็เป็นมนุษย์ เรามีสิทธิ์ที่จะร้องไห้ เรามีสิทธิ์ที่จะเจ็บปวด แต่การที่เราแบกรับความเจ็บปวดนั้นไว้คนเดียว มันอาจทำให้ใครหลายคนข้างหลัง...
เจ็บปวดกว่าเดิม
"... ข้าขอโทษ... ข้าจำเป็นต้องทำ" วิลเลี่ยมได้แต่ก้มหน้าฟังคำของพี่ชายไปหลังจากที่ระเบิดอารมณ์ออกไป
"ข้าผิดเอง ที่ไม่ไปช่วยเจ้าให้เร็วกว่านี้ ข้าผิดเองที่ทำให้เจ้าต้องลงเอยแบบนี้..." เฮนรี่กล่าวโทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลายๆครั้งในชีวิตของเฮนรี่ มีหลายครั้งที่เขาพลาด และครั้งนี้ก็เป็นหนึ่งในความผิดพลาดที่เขายากจะลืม
"ไม่หรอกพี่... ให้... ข้าได้พักเถอะ..." วิลเลี่ยมกล่าวขึ้นอย่างแผ่วเบาด้วยความเป็นห่วงพี่ชาย
เฮนรี่พยักหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องไปสงบสติอารมณ์ เบลล่าที่นั่งฝังสถานการ์ณอยู่ก็ได้ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆวิลเลี่ยม
"วิล... นายโอเคไหม?" เบลล่ากล่าวถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
"... เจ้ากับพี่ปลอดภัยข้าก็สบายใจแล้วล่ะ" วิลเลี่ยมพยายามขยับมือข้างที่เป็นแผลไหม้เวทย์มนต์ของเขาไปสัมผัสยังใบหน้าของเบลล่าอย่างเบาบาง แม้เขาจะเจ็บปวดแค่ไหน เขาก็อยากสัมผัสใบหน้าของผู้เป็นที่รักอย่างนี้ตลอด
"...คนบ้า" เบลล่ากล่าวขึ้นพร้อมกับจับไปยังมือข้างนั้นของวิลเลี่ยมอย่างเบาบบางที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ น้ำตาแห่งความเป็นห่วงเป็นใยของเบลล่าค่อยๆไหลรินลงมากระทบกับมือของวิลเลี่ยม ไออุ่นและความรักที่เธอมีต่อชายคนนี้มันมากกว่าคำว่าเพื่อน แต่เธอก็ไม่สามารถพูดมันออกไปได้ ฝั่งวิลเลี่ยมเองก็ไม่สามารถตอบความรู้สึกในใจของตัวเขาเองได้เหมือนกัน สิ่งที่มากกว่าคำว่าเพื่อน สิ่งที่มากกว่าความห่วงใย มิตรภาพหรอ? ไม่แน่ใจเหมือนกัน รู้แค่ว่าทั้งสองตอนนี้... มีความสุขที่ยังเห็นทั้งคู่อยู่ตรงหน้าก็พอ
"ข้าคิดไปเองหรือเปล่าว่าเจ้าสวยกว่าทุกที...?" วิลเลี่ยมมองไปยังหน้าของเบลล่าที่ตอนนี้แสงอาทิตย์สาดกระทบกับผมสีเงินของเธอสว่างไสวเป็นประกายดั่งเพชรระยิบระยับบนท้องนภา ใบหน้าขาวนวลของเธอเองก็ไม่แพ้กันกับเกศาอันงดงาม
"...บ้า วิลเลี่ยม นายมันบ้า... มาพูดอะไรตอนนี้เล่า?" เบลล่าเองก็ยิ้มไม่หยุดจากคำพูดของวิลเลี่ยม เธอได้แต่รู้สึกถึงสิ่งที่แปลกไป หัวใจที่เต้นเร็วขึ้นทุกครั้งที่มองไปยังใบหน้าของวิลเลี่ยมและทุกครั้งที่ได้ยินคำพูดของเขา มันทำให้เธอรู้สึกสงบลงจากความวุ่นวายรอบกายทั้งหมดที่ผ่านมา
ด้านหลังประตูนั้น...
เฮนรี่กำลังคิดอยู่ว่าจะนำบุหรี่ออกมาสูบดีไหม เขาเอื้อมมือไปหยิบซองบุหรี่ในกระเป๋าออกมาก่อนจะคาบหนึ่งในนั้นไว้ในปากแล้วจุดด้วยตะเกียงในโรงหมอ พ้นควันออกมาด้วยความโล่งใจ อย่างน้อยก็มีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ
จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงกระแอ่มมาจากด้านล่าง เฮนรี่ก้มลงไปมองคลีโอที่ตอนนี้กำลังท้าวเอว ทำหน้าท่าทางหงุดหงิด ก่อนจะชี้ไปยังบุหรี่
"ซักหน่อยไม่ได้หรอ ท่านหมอ?" เฮนรี่ยิ้มน้อยๆให้ก่อนจะนำบุหรี่ออกจากปาก
"ไม่ดีต่อสุขภาพนะนั่นน่ะ เนี๊ยว..." คลีโอทำท่าทีหงุดหงิดที่เห็นเฮนรี่พยายามดับความเครียดด้วยบุหรี่
"ข้ารู้น่า... แต่มันก็สงบจิตใจดีใช่ไหมล่ะ?"
"และก็เป็นหน้าที่หมอเหมือนกันที่ต้องมาบอกคนไข้ว่าควรทำอะไรน่ะ เนี๊ยว!" คลีโอกระโดดด้วยความเร็วสูงแล้วฉกบุหรี่ออกจากปากของเฮนรี่ทันทีโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว
"เฮ้? ข้ากำลังสูบอยู่นะ!" เฮนรี่มองไปยังคลีโอที่กำลังตบๆบุหรี่ให้มันดับลงอยู่
"รอบหน้าหาหมากฝรั่งเคี้ยวหรือไม่ก็ลูกอมนะ เนี๊ยว!" ดลีโอเชิดหน้าเดินจากไปก่อนจะทิ้งให้เฮนรี่ยืนงงอยู่คนเดียว
"เฮ้อ... เฟไลน์งั้นหรอ? เร็วใช้ได้เลยแฮะ... ถ้าข้าเร็วแบบนั้นได้ก็ดีสินะ..."
เฮนรี่มองออกไปยังด้านนอกของหน้าต่าง ไปยังทะลเสุดลูกหูลูกตาที่เขาไม่ค่อยได้เห็นมานาน หวนชวนรำลึกถึงบ้านที่เขาจากมา อาณาจักรที่พวกเขาจากมา เขามองไปยังซองบุหรี่ที่เหลืออยู่ก่อนจะโยนมันทิ้งออกนอกหน้าต่างไปทันที
"รอบหน้าหาหมากฝรั่งก็ได้..."
การเดินทางยังอีกยาวไกล แม้อุปสรรคจะมากมายแค่ไหน จิตใจ ความกล้า และปณิธานอันแรงแกล้าคือสิ่งที่ยังคงอยู่ จิตใจต้องพักผ่อน ร่างกายก็เช่นกัน สายลมที่ผัดผ่านเข้ามาจากทะเล ชวนให้ทั้งเฮนรี่และวิลเลี่ยมคิดถึงบ้าน ทั้งสองคิดถึงคำพูดเดียวกัน...
"หลังจากนี้... ก็คงต้องลำบากอีกเยอะสินะ... เพื่อท่านพ่อ... เพื่อทุกคน"
โปรดติดตามต่อต่อไป...
=================================================================================
