ยามพลบค่ำสายลมพัดโบกโบยของเหมันต์ฤดูได้เริ่มขึ้นดั่งที่ได้ยินพยากรณ์อากาศในคลื่นวิทยุ ใบไม้บนต้นเปลี่ยนทิศไปตามแรงลมจะพาไป
ผู้ใหญ่,รัก,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ ๘
ก่อนกลับบ้าน
เหนือรักพาเธอขับรถเล่นรอบเมือง อย่างที่เขาเคยบอกเอาไว้ ว่าชอบขับรถก็ตามนั้นเลย ชอบจริง ถ้าไม่ได้รีบ เส้นทางไหนที่ขับอ้อมได้ก็จะอ้อม ไม่ชอบทางลัด
มื้อนี้ก่อนกลับไปที่บ้านสวน เขาขอเป็นฝ่ายเลี้ยงเธอเอง เพราะถือซะว่าเขาเป็นเจ้าบ้าน
ต่อให้พ่อจะโทรมาบอกว่าไม่กลับบ้านหนึ่งสัปดาห์ เธอก็คิดว่ารีบชิงกลับไปเป็นหมาเฝ้าบ้านดีที่สุด ขี้เกียจแต่งเรื่องขึ้นมาเวลาโดนยิงคำถาม ถ้าผู้เป็นพ่อมาแล้วพบว่าเธอไม่อยู่บ้าน
"เหนือ ถามอะไรหน่อย" บทสนทนาระหว่างทางกลับบ้านได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง หลังจากพากันเงียบไปชั่วครู่
"ถามว่า" เสียงทุ้มพูดไปหาวไป
"ทำไมชอบทำไร่ ทำสวน ไม่เหนื่อยหรอ" ลูกสาวเจ้าของไร่อดสงสัยไม่ได้ เพราะงานสวนมันเหนื่อยมาก็จริงๆ
"ก็เหนื่อย แต่ชอบ"
"ฮ้ะ! เหนื่อยแต่ชอบ" ชอบเหนื่อยงั้นหรอ
"พ่อจ่ายค่าเหนื่อยคุ้มป่ะ เอาดีๆ"
คนที่กำลังขับรถอยู่ถึงกับหลุดขำเล็กน้อย ก่อนตอบกลับว่า "คุ้มดิ ไม่งั้นจะอยู่ทำงานที่นี่เกือบปีหรอ"
"อะไรเนี่ย น้าจรัสส่งเธอมาหลอกถามหรือเปล่า ถ้าตอบไม่ดีแล้วจะตกงานป่ะ" เขาพึมพำพลางยิ้มเบาๆ
"ไม่ใช่แบบนั้น ฮ่าๆๆ" ทอประกายขำเล็กน้อย
ขับรถชิลๆ ตามถนนชานเมืองโล่งๆ ท้องทุ่งเขียวขจี ริมถนนเรียงรายไปด้วยต้นยูคาลิปตัสดูสวยดี
"กล้าอยู่คนเดียวไหม" เมื่อถึงบ้านสวนหลังใหญ่ เขาเอ่ยถามขึ้นมาทันที
"ไม่กล้าอะ กลัว" เธอยู่หน้าใส่เขา แล้วทำน้ำเสียงออดอ้อนสุด
"จะไปแล้วนะ ต้องอยู่คนเดียวแล้ว" จบคำพูดของเขา เธอก้มลงไปหอมแก้มขณะที่เหนือนั่งอยู่ตรงโซฟาในบ้าน
"ระวังกล้อง" เสียงทุ้มร้องตกใจ ไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนี้
"ตรงนี้ไม่มีกล้องนะ" ส้มทำหน้าดื้อ
"งั้นมานี่" เขาดึงเธอไปหอมบ้าง แล้วร่ำลากันอยู่นาน เหมือนไกลกันมาก ทั้งที่เดินแป๊บๆ ก็ถึง
ในระหว่างที่เดินกลับบ้านพักคนงาน เหนือคิดไปต่างๆ นาๆ
มันไม่เหมาะที่จะอยู่กับลูกสาวนายจ้างในบ้านสองต่อสอง แต่มันจะดีหรอที่ปล่อยให้เธออยู่ในบ้านหลังใหญ่บนพื้นที่เป็นร้อยไร่เพียงลำพัง แต่ทำยังไงดี ขืนไปอยู่เป็นเพื่อนแล้วพอเธอมาเห็นพอดี จะไม่โดนกระทืบใช่ไหม?
เหนือหาทางออกด้วยการสัญญากับเธอไว้ว่าจะวิดีโอคอลกับเธอทั้งคืน หลังจากอาบน้ำเธอตั้งใจจะโทรหาเธอ
คนที่ขออยู่บ้านคนเดียวเริ่มกลัวเมื่อตกดึก ผีไม่เท่าไหร่ กลัวคนมากกว่า
"รู้งี้ไปกับพ่อดีกว่า ไม่น่าทำแบบนี้เลย ฮือ" ผู้เป็นลูกโทรไปคร่ำครวญใส่ผู้เป็นพ่อ
"ถ้าให้เหนือมาอยู่เป็นเพื่อน ลูกโอเคหรือเปล่า" จรัสเพชรพยายามช่วยหาทางออก
"ก็ดีกว่าอยู่คนเดียวค่ะ" น้ำเสียงที่สบายใจขึ้น
"เดี๋ยวพอโทรไปคุยกับเหนือให้"
จบจากการคุยกับลูกสาว จรัสเพชรก็โทรหาเหนือทันที
"ได้ครับ เดี๋ยวผมไปอยู่เป็นเพื่อน"
หลังจากที่เหนือรับปาก พ่อก็โทรบอกเธอทันทีว่า "บอกเหนือแล้ว เดี๋ยวเขามาอยู่เป็นเพื่อน"
เป็นอีกครั้งที่วุ่นวายกันทั้งบ้าน ทั้งที่เป็นเธอเองที่เป็นฝ่ายยืนกรานกับพ่อว่าอยากอยู่แบบนี้
สักพักมีเสียงเหมือนคนเดิน แต่ไม่เปิดหรอก ไม่รู้ใคร เสียงเดินจากด้านนอกหยุดลงชั่วขณะแล้วเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
"เปิดประตูหน่อย เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อน" หลังจากรับสาย เธอก็เปิดประตูทันที
"ขอบคุณที่มานะ ฮือ" เสียงงอแง โผเข้ากอดเหนือทันทีอย่างรู้สึกเบาใจ เพราะก่อนหน้านี้ได้ยินเสียงอะไรก็ระแวงไปหมด
"ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว" เขาว่าพลางลูบหัวเธออย่างเบามือ
ทอประกายพาอีกฝ่ายเข้าไปในบ้านแล้วล็อคประตูอย่างดี
"เพิ่งรู้ว่าขี้กลัวขนาดนี้เลย แต่ไม่กลัวก็แปลก ผู้หญิงคนเดียวในบ้านหลังใหญ่ท้ายไร่ส้ม" เขาว่าแล้วเดินไปนั่งยังเก้าอี้ไม้
"คิดว่าจะกล้าอยู่คนเดียว ก็เลยดื้อกับพ่อนิดหน่อย" เธอเอ่ยเสียงเบา
"แล้วตอนเรียนต่างประเทศพักอยู่กับใคร"
"อยู่กับเพื่อน" เธอชะงักนิดหน่อยก่อนตอบเขาไป
ในบ้านหลังใหญ่ท้ายไร่
มีลูกสาวนายจ้าง กับคนสวนอยู่ด้วยกัน
สำหรับคนที่หวงลูกสาวและหัวโบราณประมาณนึงของจรัสเพชรนั้น สิ่งนี้เป็นเรื่องที่หนักใจพอสมควร
แต่ก็ต้องปรับตัวตามไปสถานการณ์อย่างเหมาะสม มันดีที่สุดแล้วจริงๆ หวงลูกสาวก็หวงแต่เป็นห่วงในเรื่องชีวิตและความปลอดภัยมากกว่า และอีกอย่างเหนือรักก็ค่อนข้างไว้ใจได้พอสมควร
เจ้าของบ้านชวนดูหนัง
ไฟสลัวๆ ในห้องนั่งเล่น
อกแกร่งกลายเป็นแหล่งพักพิงของหญิงสาวขี้กลัว
