การปฏิเสธคริสตอฟไม่ได้เป็นทางเลือกที่เขาจะทำได้โดยปลอดภัย ขณะเดียวกัน การเข้ามาเกี่ยวข้องกับกรมตำรวจ โดยเฉพาะกับผู้กำกับคณิน ก็ไม่ต่างจากการเล่นกับไฟที่อาจจะเผาเขาให้เป็นจุณได้ทุกเมื่อ
ชาย-ชาย,#BL,สืบสวน ,แอ็คชั่น,รักในเครื่องแบบ,ฆาตกรรม ,ฆาตกรต่อเนื่อง,นักสะสมมนุษย์,อาญากรรม,กักขัง,โรคจิต ,ฆาตกร,ปริศนา ,ระทึกขวัญ ,นักสืบ ,ปริศนาฆาตกรรม ,boylove,yaoi ,เพื่อนกูรักมึง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
การปฏิเสธคริสตอฟไม่ได้เป็นทางเลือกที่เขาจะทำได้โดยปลอดภัย ขณะเดียวกัน การเข้ามาเกี่ยวข้องกับกรมตำรวจ โดยเฉพาะกับผู้กำกับคณิน ก็ไม่ต่างจากการเล่นกับไฟที่อาจจะเผาเขาให้เป็นจุณได้ทุกเมื่อ
ผู้แต่ง
ณ นิรันดร์
เรื่องย่อ
ลำตัวของเหยื่อถูกกระแทกอย่างรุนแรงจนเห็นได้ชัดจากรอยช้ำที่กระจายอยู่ทั่ว ร่องรอยของการต่อสู้และความพยายามที่จะหนีเอาตัวรอดยังคงปรากฏชัดเจนบนเสื้อผ้าที่ถูกฉีกขาดและสกปรกไปด้วยเลือดและเศษดิน ชายเสื้อขาดรุ่งริ่งเผยให้เห็นผิวหนังที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นและรอยบาดลึกจนถึงกระดูก
กลิ่นคาวเลือดลอยอบอวลอยู่ในอากาศ ร่างกายของเหยื่อเริ่มแข็งตัวด้วยความหนาวเย็นของเช้ามืด คณินรู้สึกถึงอาการหน้ามืดมวนท้องเขาหลับตาเพียงเสี้ยววินาทีเพื่อสะกดความรู้สึกอยากจะอาเจียนก่อนหันไปถามเจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ว่า “มีอะไรอีกที่เรารู้เกี่ยวกับเขาบ้าง?”
เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเข้ามาหาและพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเครียด “ไม่มากครับผู้กำกับ... แต่เราพบกระดาษแผ่นหนึ่งยัดอยู่ในลำคอของผู้เสียชีวิต ตอนนี้เรากำลังตรวจสอบอยู่”
คณินพยักหน้าช้าๆ เขาไม่สามารถละสายตาจากสภาพศพที่นอนอยู่ตรงหน้าได้ ร่างที่ครั้งหนึ่งเคยมีชีวิตชีวา แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงกองเลือดและเนื้อที่ถูกทำลายจนเกินกว่าที่ใครจะจินตนาการได้
"ความโหดเหี้ยมแบบนี้มันหมายความว่าอะไร?"คณินยังคงยืนอยู่ข้างศพ ผู้เสียชีวิตที่นอนจมกองเลือดในตรอกแคบที่แทบจะไร้แสงสว่าง เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขาในท่าทีไม่รีบไม่ร้อน มือของเขาถือถุงพลาสติกใสสำหรับเก็บหลักฐาน ข้างในนั้นมีเศษกระดาษแผ่นหนึ่งที่ดูยับยู่ยี่และเปียกชุ่มด้วยของเหลวที่คณินรู้ทันทีว่าเป็นน้ำย่อยในลำคอของผู้ตาย
"ผู้กำกับครับ นี่คือกระดาษที่เราพบในลำคอของผู้เสียชีวิต" เจ้าหน้าที่กล่าวพลางส่งถุงหลักฐานให้คณิน
คณินรับถุงหลักฐานมา เปิดออกอย่างระมัดระวัง แล้วดึงกระดาษที่ยับเยินออกมา มันเปียกชุ่มและมีกลิ่นที่ไม่ค่อยน่าพิสมัย แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของคณินคือข้อความที่เขียนอยู่บนนั้น
ข้อความนั้นสั้นและเขียนด้วยลายมือที่หนักแน่นเป็นระเบียบราวกับว่าคนเขียนต้องการถ่ายทอดข้อความนี้ก่อนจะเกิดเหตุการณ์บางอย่างที่เลวร้ายกว่า “มีงูพิษที่ซ่อนอยู่ในสวนหลังบ้าน” คณินหัวคิ้วขมวดมุ่น...
คืนนั้น บ้านของอัศวินเงียบสงบ ท่ามกลางความมืดที่ปกคลุมไปทั่วทั้งเมือง เสียงรถที่เคยดังผ่านไปมาบนถนนใหญ่เริ่มเงียบลง และท้องฟ้าก็ไร้ซึ่งแสงดาว มีเพียงแสงไฟจากหลอดไฟในบ้านข้างเคียงที่ลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง อัศวินนอนหลับอยู่บนเตียงกว้าง แต่ในใจของเขากลับไม่เคยสงบแม้เพียงเสี้ยววินาที
เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในกลางดึก มันปลุกอัศวินให้ตื่นขึ้นทันที เขาลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว ราวกับรอคอยเสียงนี้มานานแล้ว อัศวินลุกขึ้นนั่งบนเตียง หยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมา ดูชื่อผู้โทรที่ไม่ปรากฏบนหน้าจอ แล้วกดรับสายโดยไม่ลังเล
"ฮัลโหล..." เสียงของอัศวินนิ่งเรียบ ไม่มีแววของความง่วงงุนอยู่ในนั้นเลย เขายังคงควบคุมอารมณ์ได้อย่างดีเยี่ยม แม้เสียงโทรศัพท์จะปลุกเขาขึ้นมากลางดึก แต่ภายในใจกลับเต้นแรงด้วยความคาดหวัง ราวกับรอคอยสายนี้มานาน
ปลายสายเป็นเสียงที่ถูกปรับเปลี่ยน ราวกับต้องการปกปิดตัวตน "เออ...คือ...ขอโทษที่โทรมารบกวนตอนดึก..."
อัศวินยิ้มบางๆ ที่มุมปาก แต่เขายังคงรักษาน้ำเสียงให้คงความสุภาพและเรียบเฉย ทำเป็นไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร "นั่นใคร?"
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ลังเลเล็กน้อย "เออ...ผมเอง...ผู้กำกับคณิน"
หัวใจของอัศวินพองโตทันทีที่ได้ยินชื่อของคณิน เขารู้สึกถึงความสำเร็จที่กำลังก้าวหน้ามากกว่าที่เขาคาดคิด แผนการที่เขาวางไว้กำลังเดินหน้าคณินได้ติดต่อเขามาเอง และนั่นหมายความว่าคณินเริ่มตกอยู่ในเกมที่เขาวางไว้แล้ว
"ผู้กำกับมีอะไรกับผมเหรอครับ?" อัศวินถามกลับด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสุภาพ แต่ในใจเต็มไปด้วยความพึงพอใจ เขารู้ดีว่านี่คือช่วงเวลาที่เขาต้องฟังและสังเกตทุกอย่างที่คณินจะพูด
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังรวบรวมความคิด ก่อนที่คณินจะเริ่มพูด "ผมอ่านหนังสือที่คุณเอามาให้แล้ว... มีบางอย่างในนั้นที่ทำให้ผมสงสัย"
อัศวินเอนหลังพิงหัวเตียง ราวกับพร้อมรับฟังสิ่งที่กำลังจะตามมา "เรื่องอะไรครับ ผู้กำกับ?"
คณินสูดหายใจลึก ราวกับกำลังตัดสินใจว่าจะเริ่มจากตรงไหน "ในหนังสือ... บทที่สอง ลุงประสิทธิ์เขียนถึงเหตุการณ์ที่...ไม่ควรเขียน เรื่องของตำรวจที่กระทำความรุนแรงอย่างไร้ความปรานี มีการกระทืบคนที่นอนขดตัวอยู่บนพื้นคอนกรีต... และมีภาพประกอบที่ดูเหมือนมาจากกล้องวงจรปิด ผมไม่เข้าใจว่าทำไมลุงถึงกล้าเขียนเรื่องแบบนี้ออกมา"
อัศวินยังคงฟังอย่างเงียบๆ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความยินดี เหมือนกับว่าทุกอย่างกำลังคลี่คลายไปตามที่เขาคาดหวังไว้ คณินเริ่มตั้งคำถาม และนั่นหมายความว่าเขากำลังมองหาคำตอบ
"คุณคิดว่ามันมีอะไรที่เชื่อมโยงกับความเป็นจริงเหรอครับ ผู้กำกับ?" อัศวินถามด้วยน้ำเสียงสงสัย ราวกับเขาเองก็กำลังคิดถึงเรื่องนี้เช่นกัน
คณินยังคงพูดต่อ "ผมไม่รู้ แต่ความจริงที่ลุงกล้าเขียนเรื่องแบบนี้ มันทำให้ผมสงสัยว่าลุงรู้หรือเห็นอะไรมากกว่าที่ผมรู้ ลุงประสิทธิ์เป็นคนตรงไปตรงมา แต่การที่เขาเลือกจะเปิดเผยเรื่องแบบนี้... มันหมายความว่ายังไงกันแน่?"
อัศวินยิ้มที่มุมปากกว้างขึ้นอีกเล็กน้อย เขาสัมผัสได้ถึงความลังเลและความสงสัยในน้ำเสียงของคณิน สิ่งที่เขาต้องการกำลังเกิดขึ้น คณินกำลังถูกดึงเข้าสู่ความสับสนที่ลึกขึ้นเรื่อยๆ และนั่นคือสิ่งที่เขาตั้งใจ
"บางที... ลุงของคุณอาจจะต้องการเปิดเผยความจริงบางอย่างที่ถูกซ่อนไว้ในกรมตำรวจ" อัศวินตอบเบาๆ "บางทีเขาอาจรู้ว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง และเขาต้องการให้คุณรู้ แต่ด้วยวิธีของเขาเอง"
คณินเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังคิดทบทวนสิ่งที่ได้ยิน
"ผมว่าคืนนี้ผู้กำกับไปพักผ่อนเถอะ" อัศวินตอบอย่างอ่อนโยน "ถ้าคุณต้องการอะไรเพิ่มเติม ไว้เราค่อยมาคุยกัน"
เมื่อสายตัดไป อัศวินยังคงนั่งนิ่งอยู่ในความมืด รอยยิ้มที่ซ่อนเร้นยังคงอยู่บนใบหน้า
.........................................................................
คืนนั้น หลังจากวางสายไปแล้ว คณินพยายามข่มตาให้หลับ แต่ก็ไม่อาจทำได้ ความคิดต่าง ๆ ยังคงวนเวียนในหัวของเขา ไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงได้ง่าย ๆ ความสงสัยและความกังวลที่เกิดขึ้นจากการสนทนากับอัศวินยังคงค้างคาอยู่ในใจ ทำให้เขารู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่เขายังไม่สามารถจับต้องได้
คณินลุกขึ้นนั่งบนเตียงอีกครั้ง เขาหยิบหนังสือของลุงประสิทธิ์ขึ้นมา เปิดไปยังบทที่สองอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาจ้องมองภาพจากกล้องวงจรปิดที่ถูกนำมาลงไว้ในหนังสืออีกครั้ง ภาพที่แสดงให้เห็นถึงการกระทำอันโหดร้ายของตำรวจกลุ่มหนึ่งที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน ความสมจริงของภาพทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าสู่เหตุการณ์นั้นจริงๆ
เขาใช้นิ้วมือไล้เบา ๆ บนภาพนั้น พยายามจับรายละเอียดทุกอย่างที่อาจช่วยเขาคลี่คลายปริศนานี้ คณินรู้สึกถึงความหนักอึ้งที่กดดันอยู่ในใจ ราวกับมีบางสิ่งที่ถูกปกปิดมานาน และมันกำลังจะถูกเปิดเผยออกมา
นิ้วของเขาเลื่อนขึ้นไปลูบบนปกหนังสืออย่างแผ่วเบา ราวกับการกระทำนั้นจะช่วยให้เขาคิดออกว่าอะไรคือความจริง เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าลุงของเขามีความลับหรือความกล้าที่จะบอกเล่าเรื่องราวที่รุนแรงเช่นนี้ ทำไมลุงประสิทธิ์ถึงเลือกจะเปิดเผยความจริงนี้ในรูปแบบของหนังสือ และที่สำคัญ ใครคือคนที่เกี่ยวข้องในเรื่องราวนี้?
ความคิดวนเวียนในหัวของคณินขณะที่เขาจ้องมองหนังสือในมือ เขาเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่า เขาไว้ใจใครได้บ้างหลังจากนี้? ใครจะเป็นมิตรแท้ ใครจะเป็นศัตรูที่ซ่อนเร้น? คณินรู้ดีว่าคำตอบของคำถามเหล่านี้มีความสำคัญมาก เพราะมันอาจหมายถึงชีวิตและความปลอดภัยของเขาเอง
คืนนี้เป็นคืนที่ยาวนานสำหรับคณิน เขายังคงนั่งจ้องหนังสือเล่มนั้น แม้จะรู้ว่าต้องการพักผ่อน แต่ใจของเขากลับไม่ยอมให้หลับลงได้ ความจริงที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังเรื่องราวในหนังสือกำลังเรียกร้องให้เขาค้นหาคำตอบ และคณินรู้ดีว่าเขาจะไม่หยุดจนกว่าจะได้พบกับความจริงนั้น
.........................................................................
เช้าวันต่อมา คณินตื่นขึ้นจากการหลับไหลที่ไม่สงบเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นข้างเตียง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ดวงตายังหนักอึ้งจากการนอนที่ไม่เพียงพอ เมื่อเห็นชื่อของผู้โทรที่แสดงอยู่บนหน้าจอเป็น หมวดพิชัย เขาก็รู้ทันทีว่าต้องมีเรื่องด่วน
"สวัสดี หมวด มีเรื่องอะไร?" คณินถามเสียงแหบพร่า แต่พยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ
เสียงของหมวดพิชัยตอบกลับมาทันที น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเร่งรีบและกังวล "ผู้กำกับครับ มีเหตุด่วนครับ เราพบศพชายวัยรุ่น อายุประมาณ 24 ปี ถูกฆาตกรรมสภาพน่าสยดสยอง... ริมฝีปากของเขาถูกเฉือนหายไปทั้งแทบเลยครับ"
คณินรู้สึกเสียววาบในท้องน้อยทันทีที่ได้ยิน รายละเอียดของเหตุการณ์ทำให้เขารู้สึกสะท้าน "แล้วตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไง?"
หมวดพิชัยตอบอย่างรวดเร็ว "ตอนนี้ทุกหน่วยกำลังตามหาชิ้นส่วนนั้นอยู่ครับ แต่ยังไม่พบร่องรอย เราไม่รู้ว่ามันถูกทิ้งไว้ที่ไหนหรือมีใครเอาไป"
คณินขมวดคิ้ว รู้สึกถึงความเคร่งเครียดที่พุ่งขึ้นมาในทันที เหตุการณ์นี้ดูเหมือนจะมีความเชื่อมโยงบางอย่างกับเรื่องที่เขาพยายามไขปริศนาอยู่ในขณะนี้ "ศพถูกพบที่ไหน?"
"ถูกพบในตรอกเล็กๆ ในย่านชุมชนครับ ใกล้กับสถานีรถไฟ สภาพศพมีร่องรอยการถูกทำร้ายร่างกายอย่างรุนแรง นอกจากริมฝีปากที่หายไปแล้ว ก็มีบาดแผลลึกที่หน้าอกด้วยครับ" พิชัยรายงานอย่างละเอียด
ในขณะที่พิชัยและคณินกำลังพูดคุยกันทางโทรศัพท์อย่างจริงจัง เจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานที่อยู่ในที่เกิดเหตุสังเกตเห็นบางอย่างที่น่าสงสัย เขาเดินเข้ามาหาหมวดพิชัยที่กำลังคุยสายอยู่ และสะกิดเบาๆ ที่ไหล่ของพิชัย
หมวดพิชัยหันไปมองด้วยความสงสัย เจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานกระซิบอย่างแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความเร่งด่วน "หมวดครับ เราพบกระดาษแผ่นหนึ่งถูกยัดไว้ในลำคอของผู้เสียชีวิตครับ"
ดวงตาของพิชัยเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาหันกลับมามองผู้กำกับคณินที่ยังถือสายรอคำตอบอยู่
"ผู้กำกับครับ... มีอีกเรื่องที่สำคัญมาก" พิชัยพูดด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำลงเพื่อไม่ให้ใครได้ยิน "เจ้าหน้าที่เพิ่งแจ้งว่าพบกระดาษแผ่นหนึ่งถูกยัดไว้ในลำคอของผู้เสียชีวิตครับ ยังไม่ได้เปิดดูว่าข้างในเขียนว่าอะไร"
คณินนิ่งไปครู่หนึ่ง คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันด้วยความกังวลที่เพิ่มขึ้น "ผมจะไปที่เกิดเหตุทันที คุณคุมสถานการณ์ไว้ก่อน ผมต้องดูด้วยตาตัวเอง" คณินพูดอย่างหนักแน่น
"รับทราบครับ ผู้กำกับ" หมวดพิชัยตอบกลับ
คณินวางสาย แล้วรีบลุกขึ้นจากเตียง แม้ว่าจะรู้สึกเหนื่อยล้าจากการนอนที่ไม่พอเพียง แต่จิตสำนึกในหน้าที่และความรับผิดชอบที่มีต่อคดีเขารู้ว่าต้องรีบไปที่เกิดเหตุโดยเร็วที่สุด เพราะทุกวินาทีที่ผ่านไปอาจหมายถึงเบาะแสที่หายไปอย่างไม่มีวันกลับ...