ยมทูตหนุ่ม ที่กำลังจะได้ไปเกิด แต่เผลอทำผิดกฎของยมโลกอย่างร้ายแรง จึงต้องถูกส่งตัวลงมายังโลกมนุษย์ เพื่อทำภารกิจบางอย่างให้สำเร็จ มิเช่นนั้นจะไม่ได้ไปเกิด
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,อมายา,อดีตชาติ,ตามหาร่าง,รักเก่า,ยมทูต,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ ๕ คุณยายชมพู
ไม่นานทั้งสองคนก็คุยเรื่องการส่งดอกไม้เสร็จเรียบร้อย คิมจึงเอ่ยไล่สรัลให้กลับโรงแรมไปได้แล้ว เนื่องจากว่าตอนนี้เป็นเวลาใกล้จะสองทุ่มแล้ว ซึ่งเป็นเวลาของเหล่าวิญญาณที่กำลังจะมาที่ร้านดอกไม้ของคิม
แต่สรัลกลับไม่ยอมออกจากร้านง่าย ๆ แถมยังลุกขึ้นยืน และเดินเชยชมดอกไม้ภายในร้าน ก่อนที่สรัลจะโฟกัสความสนใจมาที่คิมและชาน
ซึ่งตอนนี้ถึงแม้ว่าจะนั่งอยู่ในร้านดอกไม้ คิมและชานก็ยังใส่แว่นกันแดดสีดำอยู่ตลอด สรัลจึงได้เอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ขอโทษนะคะ...คุณสองคนเป็นอะไรกันหรือเปล่าคะ เจอกันกี่ครั้ง ฉันก็เห็นใส่แว่นดำกันอยู่ตลอด หรือคีพลุคหล่อเท่”
คิมไม่ได้พูดตอบกลับอะไรสรัล แต่ลุกเดินไปประตูร้าน ก่อนจะหันหน้ากลับมาที่สรัล
“ธุระเสร็จแล้ว ก็เชิญครับ แล้วอีกอย่างนะครับ...คุณไม่ควรยุ่งเรื่องของคนอื่น คุณควรกลับไปจัดการเรื่องที่โรงแรมนะครับ เชิญครับ”
ชานที่นั่งอยู่ก็รีบเดินไปสะกิดแขนคิมทันที ก่อนจะเอ่ยพูดกับคิมเบา ๆ
“คุณคิมครับ พูดแรงไปมั้ยครับ คุณสรัลเขาถามดี ๆ เองนะครับ”
“นั่นสิคะ ฉันแค่ถามเพราะเป็นห่วง กลัวพวกคุณจะเป็นไร ถ้านี่คือคำพูดของคนที่ฉันเป็นห่วง ต่อไปนี้ฉันคงไม่มาที่ร้านนี้แล้วล่ะค่ะ อีกอย่างนะคะ ที่คุยกันไว้ ฉันยกเลิก เดี๋ยวฉันไปหาร้านอื่นที่เขาพูดกับลูกค้าดีกว่านี้ ขอตัวนะคะ”
คิมอึ้งไปเล็กน้อยกับคำพูดของสรัล ก่อนจะคิดได้ว่าตัวเองนั้นพูดแรงเกินไปจริง ๆ
หลังจากที่สรัลเดินออกไป คิมก็ปิดร้านดอกไม้ทันที เพราะว่าใกล้จะได้เวลาแล้ว
แต่ทว่าระหว่างที่กำลังปิดร้านอยู่ คิมเอาแต่คิดว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกผิดกับสรัลขนาดนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็พูดจารุนแรงกว่าครั้งนี้ด้วยซ้ำ และทำไมครั้งนี้ตัวเองถึงได้มีความรู้สึกเช่นนี้
ปิดร้านเสร็จเรียบร้อย คิมเดินเหม่อลอยกลับที่เก้าอี้ประจำตัว แต่ยังไม่ทันจะได้หย่อนก้นนั่งลงที่เก้าอี้ ก็มีวิญญาณของคุณยายคนหนึ่งเดินผ่านประตูเข้ามา
คุณยายร่างผอมบาง สวมชุดผ้าไทยสีชมพูลวดลายสวยงามสไตล์ไทย ๆ คิมได้เอ่ยทักทายทันทีที่เห็นวิญญาณคุณยาย
“สวัสดีครับคุณยาย เชิญนั่งก่อนนะครับ”
“...” คุณยายไม่ได้พูดอะไร แต่ก็เดินเข้าไปนั่งตามที่คิมบอก แต่ทว่าคุณยายนั้นตัวเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ จึงทำให้นั่งหนาวสั่น คิมเลยบอกให้ชานไปเอาชุดและหาผ้าห่มมาให้คุณยาย
หลังจากที่ได้ชุดมา คุณยายก็เดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ ทำทุกอย่างเหมือนกับคนปกติทั่วไป เหมือนว่าคุณยังคงไม่รู้ว่าตัวเองได้เสียชีวิตไปแล้ว
“ยายฝากพ่อหนุ่มซักชุดยายให้ด้วยนะ ลูกยายซื้อให้น่ะจ้ะ”
“ได้ครับ...ว่าแต่คุณยายรู้หรือเปล่าครับว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“เดี๋ยวนะ ขอยายนึกก่อน...อ๋อ ยายกำลังจะเดินไปเก็บผักที่ข้างบ้านน่ะจ้ะ แต่เหมือนจะเป็นลมไป แต่พอยายตื่นมา ก็มายืนอยู่ที่หน้าร้านเนี่ยแหละ” คิมหันมองหน้าชานแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปมองหน้าคุณยาย
“คุณยายเสียชีวิตแล้วนะครับ”
“ฮะ! พ่อหนุ่มพูดอะไรกัน” คิมและชานหันมองหน้ากันอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับไปมองหน้าคุณยายด้วยความสงสารจับใจ
คุณยายที่เห็นทั้งสองคนไม่พูดอะไรต่อ ก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าเรื่องที่ทั้งสองคนพูดเมื่อสักครู่ คงจะเป็นเรื่องจริง คุณยายค่อย ๆ ร้องไห้ออกมา ชานที่สงสารคุณยาย ได้ลุกเดินไปกอดคุณยาย พร้อมกับพูดปลอบใจคุณยาย
“คุณยายใจเย็น ๆ นะครับ เดี๋ยวพวกสองคนจะช่วยคุณยายตามหาร่างให้นะครับ แล้วคุณยายก็จะได้ไปเกิดไงครับ” คุณยายหยุดร้องไห้ และหันหน้าไปหาคิม
“...”
“ตอนนี้คุณยายต้องเข้าไปนั่งรอในห้องนั้นก่อนนะครับ”
หลังจากนั้นชานก็ประคองคุณยายเดินไปที่ห้องนั้น สักพักชานก็เดินกลับมาหาคิม ก็เห็นว่าคิมยังนั่งเหม่อลอยราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
แต่เมื่อคิมหันมาเห็นว่าชานยืนมองอยู่ จึงได้สติกลับมา และได้เอ่ยปากไล่ให้ชานไปนอนพักผ่อน แล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยออกไปตามหาร่างของคุณยาย
แต่ทว่าก่อนชานจะเดินจากไป กลับหันหน้ามาหาคิม
“ถ้ารู้สึกผิดจริง ๆ ก็ไปขอโทษเขาสิครับ จะมานั่งเหม่อลอยทำไม เรื่องแค่นี้ก็คิดไม่ได้นะคุณคิม”
“ไอ้ชาน ไอ้...” คิมยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากด่า ชานก็วิ่งหนีขึ้นไปที่ขั้นสองเสียแล้ว คิมจึงได้แต่ส่ายหัวไปมาให้กับความกวนประสาทของชาน
หลังจากที่ชานวิ่งหนีขึ้นไปชั้นสอง คิมก็ยังคงนั่งอยู่เดิม เหม่อมองออกไปยังด้านนอก จู่ ๆ ภาพในหัวก็ปรากฏฉากที่ตัวเองพูดจาไม่ดีใส่สรัล
เมื่อได้สติกลับมา คิมรีบสะบัดความคิดในหัวทิ้งไป และเดินขึ้นชั้นสองทันที
