รัก,ชาย-หญิง,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 1 ส่อง
‘โจอี้’ ซึ่งเป็นเพื่อนของ ‘เจสซี่’ ตั้งแต่สมัยเธอเรียนมหาวิทยาลัยที่ไทย และทั้งคู่ก็ไม่ได้ติดต่อกันหรือพูดคุยกันบ่อยนัก มีเพียงคอมเม้นท์กันไปมาบ้างตามแอปพลิเคชันต่าง ๆ ในโซเชียลที่ติดตามกัน
โจอี้ก็เปิดยิมสอนเทควันโดเช่นเดียวกับเจสซี่ แต่ช่วงนี้ยิมของโจอี้นั้นอยู่ในช่วงปรับปรุงใหม่ เขาเลยติดต่อมาขอยืมใช้ยิมของเจสซี่ในการซ้อมให้กับคนที่มาเรียนด้วย เธอตอบตกลงไปพร้อมนัดวันเสร็จสรรพ
เวลาบ่ายโมงกว่า ๆ โจอี้มาพร้อมกับผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกัน รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว บุคลิกดีหน้าตาดีอย่างกับดารา ดูคุ้นหน้าคุ้นตาสุด ๆ แต่เจสซี่เองก็ไม่ค่อยรู้จักดาราหน้าใหม่เท่าไหร่นัก
แต่คุ้น ๆ คุ้นมาก ใช่ ‘ภูผา’ หรือเปล่านะ เจสซี่ได้แต่คิดในใจว่าใช่พระเอกซีรีส์จากนิยายที่เธอเขียนไหม
“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ ตามสบายเลยนะคะ”
คนที่มากับโจอี้รับไหว้และพยักหน้าพลางยิ้มเบา ๆ
เจสซี่เดินมารอต้อนรับตรงหน้าประตูทางเข้ายิมและกล่าวทักทายทั้งคู่
โจอี้: โอ้โห สภาพโค้ช
เจสซี่: กูเท่ป่าว
โจอี้: เท่บ้านมึงอะ เดินขาเอียง หัวเอียงแบบนั้น กูคิดว่าเป็นน้อย ๆ
เจสซี่: เป็นไม่เยอะนะ เค้าพันแผลให้ใหญ่เกิน
โจอี้: สงสารตะบองเพชรวะ
เจสซี่ที่ก่อนหน้านี้เพิ่งไปคว่ำใส่ตะบองเพชรหน้าบ้านมา เนื่องจากว่าได้ยินเพื่อนบ้านเสียงดังเกรียวกราว เธอคิดว่าไฟไหม้ หรือมีเหตุอะไรไม่ดีจะได้หนีทัน เลยไปซุ่มฟังตรงใกล้ ๆ กับเหล่าตะบองเพชรขนาดใหญ่ที่คุณแม่ของเธอปลูกเอาไว้ สุดท้ายไม่ได้มีเหตุอะไรไม่ดี มีแต่เธอนี่แหละที่โดนดูดเข้าไปในตะบองเพชรราวกับต้นไม้กินคน แต่โชคดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก
เจสซี่: อ้าว ไอ้นี่
เธอเอ่ยพร้อมกับมองค้อนเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานแต่มันก็ยังปากดีเหมือนเดิม
การเตะ
การโจมตีด้วยมือ
นี่มัน ฮับกีโด (Hapkido) ชัดๆ
ใช่แล้ว เขาเรียนฮับกีโด ซึ่งในนิยายเล่มนั้นเจสซี่ได้เขียนมันลงไปด้วย แต่เธอก็ไม่ได้ทัก ไม่ได้ถามอะไร คงไม่น่าจะบังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง ก็รับสอนศิลปะและการต่อสู้เป็นปกติอยู่แล้ว ไม่เห็นมีอะไรผิดแปลก
ผู้ชายคนนี้หน้าตาเหมือนพระเอกที่เธอบรรยายด้วยภาษาและสำนวนอันฟุ้ง ๆ ของเธอเองก่อนวาดลงไปด้วยฝีมืออันร้อนวิชาหลังจากเพิ่งเรียนวาดภาพเสร็จ ทุกอย่างบนใบหน้าของเขารับกันดีดั่งภาพวาดที่ไม่มีอยู่จริง
นอกจากกีฬาแล้วสิ่งที่เจสซี่หลงใหลสุด ๆ คือการอ่านหนังสือ อ่านบทกวี และเธอก็เขียนนิยายมาเรื่อย ๆ เขียนจบบ้าง ไม่จบบ้าง เขียนไว้ในกรุไม่เคยเผยแพร่ที่ไหน และตั้งใจไว้ว่าจะเขียนให้จบอย่างสมบูรณ์สักเรื่องแล้วจะเอามันลงในเว็บให้คนได้เข้ามาอ่านกันก็มีความสุขมากพอแล้ว ไม่ได้คาดหวังว่าต้องดัง แต่นิยายเรื่องนั้นกลับไปได้ไกลกว่าที่คิดไว้มาก มากขนาดที่ว่าลงได้เพียงแค่ครึ่งเรื่องก็ได้รับการติดต่อมาขอซื้อลิขสิทธิ์จนคิดว่าโดนมิจฉาชีพมาหลอก ยอดวิวก็แตกแตนทั้งที่ไม่ได้โปรโมท แต่ทุกอย่างไปไกลมาก ทั้งนิยาย ทั้งภาพพระเอกบนหน้าปกที่ลายเส้นบรรจงให้ดีเท่าไหร่ก็ยังดูมีจุดบกพร่องมากมายเพราะเพิ่งเรียนจบคอร์สวาดภาพออนไลน์แค่รอบเดียวแล้วก็วาดเลย มันทำให้เจสซี่ดีใจมากจนเคยโพสต์ลงไปในทุกแอปที่เล่นว่าเธอเองคือเจ้าของผลงานชิ้นนี้ แต่สักพักก็ลบมันออกไปเพราะไม่อยากให้คนรู้เยอะ รู้สึกว่ามันคูลดีที่ค้นหาหน้าตาเจ้าของผลงานได้ยาก ๆ หน่อย
“โค้ชเรื่องใหม่ใกล้จะมายังคะ”
มีเด็กในยิมถือหนังสือนิยายมาขอให้เซ็นต์ให้ พร้อมกับทวงเรื่องใหม่
“ยัง….ยังไม่ได้แตะงานเขียนเลย ฮ่า ๆ ๆ มัวแต่สอนเทควันโดนี่แหละ”
“ไอ้เจส มึงเขียนนิยายด้วยหรอ?” เสียงโจอี้ตะโกนถาม
เจสซี่หันไปยักคิ้วใส่
“มึงทำทุกอาชีพเลยหรอ เหมือนคนใช้ชีวิตมาแล้ว 80 ปี”
“กูก็ทำทุกอย่างที่กูอยากทำนั่นแหละ”
เจ้าของส่วนสูง 182 หันไปฝั่งเจสซี่ พร้อมบอกกับเธอว่าเขาคือ ‘ผา ภูผา’ ที่กำลังจะแสดงเป็นพระเอกซีรีส์ที่มาจากนิยายของเธอ เจสซี่หันไปยังเจ้าของเสียงหล่อ
“อ้อ คุณภูผานี่เอง ติดตามอยู่ค่ะว่าใครแสดงแต่ไม่กล้าทัก กลัวว่าจะไม่ใช่”
“เริ่มถ่ายแล้วหรอคะ”
“ยังครับ แค่อยากลองฝึกไว้ก่อน”
“อ้อ ค่ะ” เธอตอบพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม
“มึงเขียนหรอ ไอ้ท่านี้มึงมาสอนเลย ยากฉิบหาย”
เสียงโจอี้ลอยมา ถ้าถามว่าระดับความสนิทนั้นมากแค่ไหน ที่จริงแล้วก็ไม่เท่าไหร่ แต่ก็คุยกันประมาณนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“เอ้อ เดี๋ยวเดินไปดู กูดูเด็ก ๆ แป๊บ” เธอที่กำลังรอต้อนรับเด็ก ๆ หน้าประตู
ภูผายิ้มเบา ๆ แล้วตั้งอกตั้งใจฝึกซ้อมกับโจอี้ต่อ
หญิงสาววัย 28 สวมเสื้อกีฬาตัวโคร่งสีดำ กางเกงกีฬาขาสั้นสีดำขับผิวที่ขาวอยู่แล้วยิ่งดูขาวขึ้นไปอีก ห้อยนกหวีดคู่ใจ
ข้อศอกซ้ายพันแผล
ข้อมือซ้ายพันแผล
ไม่เว้นแม้แต่ตาตุ่มข้างซ้าย
เธอนั่งตรงเก้าอี้หน้าประตูอย่างระวังแผล รอแปะมือกับเด็ก ๆ มีเด็กเล็กสุดตั้งแต่วัยเจ็ดขวบที่กำลังเดินเข้าไปเรียนกับพ่อของเธออีกห้องหนึ่ง
“ไอ้เจส มึงมาช่วยกูดูหน่อยว่าใช่ไหม” เสียงโจอี้ตะโกนเรียกเจสซี่
“ถูกแล้ว” เธอเดินกะเผลกไปตามเสียงตะโกน
“ลงน้ำหนักที่เท้าเบา ๆ นะคะ” เธอบอกกับภูผา
“ได้เลยครับ” เสียงพระเอกหน้าใหม่ตอบรับ
ตอนกลับสองหนุ่มนัดไปเตะบอลกันต่อ
ภูผาเป็นรุ่นน้องของโจอี้ที่มหาวิทยาลัย ปกติแล้วสองคนนี้ไปเตะบอล ไปนั่นไปนี่ด้วยกันบ่อยอยู่แล้ว
“เพื่อนพี่ดูเก่งมากกเลยอะ ดูคล่องมาก ขนาดบาดเจ็บนะเนี่ย” ภูผาว่า
“แหม แล้วกูไม่เก่งหรอ” โจอี้พูดทีเล่นทีจริง
“เก่งดิ” ผาตอบ
“สมัยเด็กมันต่อยมวยด้วยนะ ได้แชมป์อะไรสักอย่างของมัน เก่งจริง”
“ฮ้ะ ว้าวมาก” ภูผาถึงกับอุทานขึ้นมา
“ใช่ เก็บหมด ทุกประเภทกีฬาต่อสู้” ได้ทีก็อวยเพื่อนซะหน่อย
เมื่อถึงคอนโด
พระเอกหน้าใสเข้าไอจีแล้วสลับแอกเคานต์ เขาใช้แอกหลุมไปส่องอินสตาแกรมของเจสซี่ วิธีที่เขาทำคือส่องหาจากไอจีของโจอี้ ภูผาอึ้งกับคำบรรยายใต้ภาพล่าสุดของเจสซี่ที่บอกว่า “ตรี 2 ใบ โท 2 ใบ ไปกันต่อ” เท่านั้นไม่พอยังไปเห็นผลงานเหรียญทองระดับประเทศหลากหลายประเภทกีฬาต่อสู้ ทั้งเทควันโด ฮับกีโด และโววีนัม
การส่อง
แน่นอนว่านอกจากอยากรู้อยากเห็นแล้ว ก็ต้องยอมรับว่าอยากรู้จักผู้หญิงคนนี้มากขึ้น เธอดูเจ๋งและน่าสนใจมาก เขาใช้แอกหลุมกดติดตามเธอเอาไว้ จะใช้แอกหลักฟอลก็ยังเขิน ๆ
